το πάθος για την λευτεριά είναι δυνατοτερο από όλα τα κελιά Γράμμα από την Γκιουλέρ

Σαν Επιτροπή Αλληλεγγύης για τους Πολιτικούς Κρατούμενους στην Τουρκία και το Κουρδιστάν, ευχαριστούμε όλους όσους συμπαραστάθηκαν στον αγώνα για να μείνει ελεύθερη η κρατούμενη άρρωστη στα λευκά κελιά Γκιουλέρ Ζερέ, και να τονίσουμε για άλλη μία φορά ότι με αγώνες κατακτάμε τα δικαιώματά μας. Σας παρουσιάζουμε επιστολή της ίδιας της Γκιουλέρ.

Γράμμα από την Γκιουλέρ

Πρώτα απ’ όλα σας στέλνω τους χαιρετισμούς μου και την αγάπη μου. Ξέρω ότι τώρα ανησυχείτε για την ψυχική μου διάθεση και για τις σκέψεις μου. Στην πραγματικότητα ακόμη τα συναισθήματά μου δεν είναι συγκεκριμένα. Είναι ανάκατα.

Τώρα είμαι έξω. Δηλαδή Ελεύθερη. Προσπαθώ να θεραπευτώ σε μια κατάσταση Ελευθερίας. Πώς φτάσαμε στο σήμερα; Φτάσαμε, βεβαίως, με κόπο, με αυταπάρνηση, με θυσίες, με θάρρος, με τις «δικές μας» δυνάμεις. Δεν αφέθηκα στα χέρια της τυραννίας. Ο αγώνας κύμα κύμα απλώθηκε παντού. Από τη συγκέντρωση υπογραφών έως τις αφίσες, από τις αφίσες έως τις καθιστικές διαμαρτυρίες, μεγάλωσε. Συνεχίστηκε με αποφασιστικότητα. Τόσο που δεν υπήρξε κανείς, όπου και αν βρίσκονταν, που να μην ακούστηκε το βήμα του.

Υπήρξαν μέρες που μείνατε μέσα στο κρύο, κάτω από τη βροχή, που συλληφθήκατε. Εγώ, κάθε φορά που τα μάθαινα αυτά, αγκάλιαζα ακόμα περισσότερο τη ζωή. Ντράπηκα να κοιμάμαι. Ξέρεις, το είπε ο ποιητής: «ντρέπομαι να πεθάνω απέναντί σου», κάτι τέτοιο συμβαίνει και μ’ εμένα.

Υπήρχε μια πόρτα που δυσκόλευε και εκείνη η πόρτα άνοιξε. Ο αγώνας πίεσε εκείνη την πόρτα. Ο αγώνας άνοιξε εκείνη την πόρτα. Με τον αγώνα φτάσαμε στο σήμερα. Εγώ, στην πραγματικότητα ζω μια κατάσταση που δυσκολεύομαι στο τι να πω. Να ευχαριστήσω… Ευχαριστώ αυτούς που άρχισαν αυτό τον αγώνα, αυτούς που τον ύψωσαν, στις ψυχές μου, σ’ αυτούς που αγωνίστηκαν, αυτούς που επωμίστηκαν αυτό τον αγώνα, αυτούς που τον υποστήριξαν, τους εργαζόμενους στα μέσα ενημέρωσης.

Αφέθηκα αργά. Όμως γι’ αυτό δεν είναι υπεύθυνος ο αγώνας. Είναι ολοφάνερο ότι υπεύθυνο είναι το ίδιο το καθεστώς. Με οδήγησαν στο χείλος του θανάτου και έτσι με εγκατέλειψαν. Μου αφαιρέθηκε το δικαίωμα στη ζωή. Μου έδωσαν το δικαίωμα «να πεθάνω έξω». Και αυτό δεν θα το ξεχάσω. Ακόμα υπάρχουν μέσα άρρωστοι κρατούμενοι. Υπάρχει ακόμα η απομόνωση. Και η ίδια η απομόνωση είναι θάνατος.

Η μία μου πλευρά είναι ψυχικά σκεβρή. Αιτία αυτής της ψυχικής σκέβροσης δεν είναι η ασθένεια ή κάτι παρεμφερές. Αιτία είναι οι κρατούμενοι σύντροφοί μου, οι φίλοι μου. Στεναχωριέμαι πολύ για εκείνους. Το μόνο πράγμα που με παρηγοράει είναι ότι οτιδήποτε κάνω το κάνω για εκείνους. Όποιου χέρι και αν πιάνω προσθέτω και τη ζεστασιά εκείνων ανάμεσα στα δάχτυλά μου. Σ’ εκείνους οφείλεται η δύναμη της καρδιάς μου, σε όλους όσους αγαπάω… Εσάς, σας αγαπάω πολύ…

Με την αγάπη και την εκτίμησή μου

Γκιουλέρ Ζερέ