Λίγα λόγια για το ALF (Animal Liberation Front)

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι αρχές προειδοποίoύν τα φαρμακευτικά εργαστήρια και τις επιχειρήσεις βιοτεχνολογίας για τον κίνδυνο επιθέσεων από τουςαγωνιστές για την απέλευθέρωση των ζώων. Tο Ομοσπονδιακό Γραφείο Ερευνών (FBI) αντιμετωπίζει τους αγωνιστές ως «οικοτρομοκράτες».

Στην Αγγλία, επίσης, ορισμένες ομάδες επιτίθονται ενάντια σε όσους εκμεταλλεύονται τα ζώα . Το Huntingdon Life Sciences (HLS), το μεγαλύτερο εργαστήριο στην Ευρώπη όπου πραγματοποιούνται πειράματα σε ζώα, βρίσκεται εδώ και χρόνια στο στόχαστρο . Για να επιτύχουν την απελευθέρωση των ζώων που θυσιάζονται στον βωμό των ερευνών, οι οικομαχητές προσπαθούν να εξωθήσουν το HLS στη χρεοκοπία, παρενοχλώντας τους μετόχους, τους πελάτες και τους προμηθευτές του.
Η χρήση βίαιων πρακτικών για την προστασία των ζώων ξεκινάει τη δεκαετία του 1960. Το 1963 ιδρύθηκε στη Νότια Αγγλία η Οργάνωση των Σαμποτέρ του Κυνηγιού (HSA). προσπαθούσαν να παρεμβληθούν ανάμεσα στους κυνηγούς και στα θηράματά τους, για να τα σώσουν και για να παρακινήσουν την κυβέρνηση να απαγορεύσει το κυνήγι. Στη συνέχεια, επέκτειναν τη δράση τους στα εργαστήρια όπου πραγματοποιείται ζωοτομία και στα καταστήματα γουναρικών. Ονομάστηκαν Band of Mercy (Ομάδα του Ελέους)». Τρία χρόνια αργότερα, οι «παράνομοι»επέλεξαν ως ονομασία τα αρχικά ALF. «Εκείνη την εποχή, τα απελευθερωτικά μέτωπα πολλαπλασιάζονταν στη Λατινική Αμερική και στην Ιρλανδία

Μέσα από τις επιθέσεις και τις απειλές, το ALF επιδιώκει την αύξηση του κόστους της ασφάλειας των εγκαταστάσεων, έτσι ώστε να γίνει οικονομικά ασύμφορη η εκμετάλλευση των ζώων.
Στο όνομα του αγώνα τους, αρκετές εκατοντάδες άνθρωποι είναι έτοιμοι να περάσουν στην παρανομία. Ο απολογισμός της δράσης τους : σπάσιμο της βιτρίνας κρεοπωλείων, εμπρησμοί σφαγείων και καταστημάτων γουναρικών, παρενοχλήσεις εις βάρος τσίρκων και ζωολογικών κήπων, επιθέσεις σε εκτροφεία βιζόν και απελευθέρωση των έγκλειστων ζώων, καταστροφή εργαστηρίων ζωοτομίας και των εκτροφείων που τα προμηθεύουν με τα ζώα, παρενόχληση του προσωπικού τους μπροστά στον τόπο κατοικίας τους, πετροβόλημα των παραθύρων τους και φθορές στα αυτοκίνητά τους, εμπρησμοί φορτηγών ψυγείων των σφαγείων. Στις Ηνωμένες Πολιτείες και στη Βόρεια Ευρώπη, το ALF αναλαμβάνει συχνά την ευθύνη για ενέργειες αυτού του τύπου.
Έπειτα από τριάντα χρόνια αγώνων, το ALF έχει επιτύχει σημαντικές νίκες έπειτα από εκστρατεία άσκησης πιέσεων στις συνεργαζόμενες επιχειρήσεις.
Σήμερα, είναι σχεδόν αδύνατον να βρει κανείς ένα γούνινο παλτό στη Βρετανία. Τα τελευταία χρόνια οδηγήθηκαν σε χρεοκοπία πολλά εκτροφεία γάτων και σκύλων που τροφοδοτούσαν εργαστήρια ζωοτομίας. Τον Ιανουάριο του 1994, το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το πρόγραμμα του εργαστηρίου νευρολογικής έρευνας που απαιτούσε φριχτά πειράματα πάνω σε πιθήκους (κόβεται ένα τμήμα του κρανίου των πιθήκων, χωρίς να χορηγηθεί καμία αναισθησία στα ζώα και εμφυτεύονται ηλεκτρόδια στον εγκέφαλό τους για να μελετηθεί η λειτουργία των νευρώνων.
Το πείραμα διαρκεί έξι ώρες ημερησίως, πέντε ημέρες την εβδομάδα. Οι υποστηρικτές αυτών των πειραμάτων επικαλούνται την ομοιότητα που υπάρχει ανάμεσα στον πίθηκο και στον άνθρωπο.
Οι αντίπαλοί τους ανταπαντούν ότι ακόμα και αυτή η ομοιότητα δεν είναι δυνατόν να δικαιολογήσει, την οδύνη των ζώων)
Συντονιστής αυτής της εκστρατείας ήταν ο Μελ Μπρότον, φίλος του Μπάρι Χορν, ο οποίος εξέτισε ποινή τετραετούς φυλάκισης για κατοχή εκρηκτικών. Μέσα σε τέσσερα χρόνια, το συνηθισμένο εργαστήριο μετατράπηκε σε φρούριο, ενώ το κόστος λειτουργίας του πέρασε στα 32 εκατομμύρια λίρες, από 24 στην αρχή. Ολα αυτά ήταν απαράδεκτα για το διοικητικό συμβούλιο του Κέιμπριτζ, το οποίο παραιτήθηκε από τη συνέχιση αυτού του προγράμματος.
Ο κυριότερος εχθρός των οικομαχητών, οι περιφραγμένες με συρματοπλέγματα εγκαταστάσεις του HLS που θυμίζουν φρούριο και τις οποίες παρομοιάζουν με στρατόπεδο συγκέντρωσης, εξακολουθούν να λειτουργούν. Πρόκειται για το μεγαλύτερο κέντρο ζωοτομίας στην Ευρώπη. Διαρροές αποκαλύπτουν ότι στο HLS πραγματοποιούνται ιδιαίτερα οδυνηρά πειράματα. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του πειραματισμού με αέρια CIC πάνω σε σκύλους, ο οποίος πραγματοποιήθηκε το 2003(«The Observer», Λονδίνο, Απρίλιος 2003), δεκαπέντε χρόνια μετά την απαγόρευσή τους. η δοκιμή ενός φάρμακου για τα οστά για λογαριασμό μιας ιαπωνικής εταιρείας, οπότε και έσπασαν τα πόδια σε 37 σκύλους. …

πηγή: adespotoi.blogspot.com

(δημοσιεύτηκε από Ε. από συλλογικότητα anarchy press)

Το Σιδερένιο Κλουβί του Γραφειοκρατικού Κινήματος
του Steven Best

«Ο Ένγκελς παρατηρεί κάπου ότι όλα τα μεγάλα, κοσμοϊστορικά γεγονότα και προσωπικότητες εμφανίζονται, τρόπον τινά, δύο φορές. Έχει ξεχάσει να προσθέσει: την πρώτη φορά ως τραγωδία, τη δεύτερη ως φάρσα.» Karl Marx

Το σύγχρονο κίνημα των «δικαιωμάτων» των ζώων μετράει μόνο μερικές δεκαετίες ζωής. Σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα, έχει καταστήσει την παρουσία του σαφώς αισθητή στην κοινωνία. Υπάρχουν πολλά ελπιδοφόρα σημάδια εξέλιξης στις κοινωνικές τοποθετήσεις και στη μεταχείριση των ζώων, που κυμαίνονται από τις αυξημένες νομικές κυρώσεις για την κακοποίηση ζώων ως την ανάπτυξη του νομικού τομέα σχετικά με τα ζώα και την αύξηση της δημοτικότητας των ζωικών μελετών στην ανώτατη εκπαίδευση. Εν τούτοις, θα ήταν σοβαρό λάθος να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι «κερδίζουμε» ή ότι σημειώνουμε «πρόοδο» με έναν αληθινά σημαντικό τρόπο, ή ότι μπορούμε να πορευτούμε στο μέλλον πάνω στα φτερά των mainstream οργανώσεων και στη νομοθετικά-βασισμένη τακτικής τους.


Τα σφάλματα της επικρατούσας τάσης

Σκεφτείτε αυτό: Μετά από περισσότερο από τρεις δεκαετίες ανάπτυξης και υπεράσπισης, το αμερικάνικο περιβαλλοντικό κίνημα δεν έχει ολοκληρώσει κανέναν από τους κύριους στόχους του και έχει ενδώσει εύκολα σε οικο-φασίστες όπως ο Ronald Regan και ο George W. Bush. Καμία ποσότητα διαμαρτυριών, πορειών, πολιτικής πίεσης, ή μαζικών αποστολών γραμμάτων δεν έχει σταθεί ικανή να σταματήσει την αναρριχώμενη παγκόσμια οικολογική κρίση που συμβαίνει με την παγκόσμια αύξηση της θερμοκρασίας, την καταστροφή των τροπικών δασών, τη χημική δηλητηρίαση, την εξάλειψη των ειδών, και με αμέτρητους άλλους τρόπους. Όπως ο Mark Dowie παρουσιάζει στο must-read βιβλίο του, Losing Ground, η κατάσταση, στην πραγματικότητα, έχει επιδεινωθεί σταθερά και έχει φτάσει σε αναλογίες κρίσης, παρά την εμφάνιση τεράστιων περιβαλλοντικών οργανώσεων και την αυξανόμενη δημοτικότητα του περιβαλλοντικού προβλήματος.

Ομοίως, οτιδήποτε κι αν έχει κάποιος λαμπερός δημοσιοσχεσίτης να καταλογίσει στις τελευταίες δεκαετίες του κινήματος της υπεράσπισης των ζώων, κάποιος πρέπει να αντιμετωπίσει τα τρομαχτικά γεγονότα ότι ακόμα περισσότερα ζώα πεθαίνουν κάθε χρόνο στα σφαγεία, στα εργαστήρια ζωοτομίας, και στα «καταφύγια» ζώων, ενώ η βιομηχανία γούνας έχει κάνει μια τεράστια επιστροφή. Ομοίως, μετά από τρεις δεκαετίες δραστηριότητας, το κίνημα της υπεράσπισης των ζώων παραμένει συντριπτικά ένα λευκό, μεσοαστικό κίνημα που έχει κερδίσει λίγους υποστηρικτές από έγχρωμες κοινότητες ή από κινήματα κοινωνικής δικαιοσύνης.

Έτσι εάν μετράμε τον αριθμό των θυμάτων σε αυτόν τον πόλεμο απελευθέρωσης, επιλέγοντας ένα κριτήριο, η πλευρά μας μετά βίας κερδίζει. Κατά τη διάρκεια των προηγούμενων δύο δεκαετιών, οι Αμερικανοί έχουν ρίξει 40 δισεκατομμύρια δολάρια σε θέματα προστασίας ζώων, περίπου 2 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως, ενώ 3.000 εθελοντικές οργανώσεις δούλεψαν δισεκατομμύρια ώρες. Και για ποιο λόγο; Για περισσότερο θάνατο και μεγαλύτερα κλουβιά;

Καθώς οι ακτιβιστές περιφέρονται άσκοπα σε χλιδάτα ξενοδοχεία κηρύσσοντας τη χορωδία τους στα ατελείωτα συνέδρια και φεστιβάλ του Εγώ, ο εχθρός αυξάνεται σε αριθμό και δύναμη. Εν τω μεταξύ, η ουσιαστική τακτική που έχει πραγματικά αποδείξει την αξία της και τη δουλειά της εκεί όπου οι άλλοι αποτυγχάνουν – οι μέθοδοι του ALF, της SHAC, και η άμεση δράση γενικά – έχουν απορριφθεί και καθυβριστεί από τα τεράστια δρεπάνια του κινήματος. Οι mainstream ιδεολόγοι βρίσκονται κάτω από την επήρεια του Gandhi, του King, και της «νομιμότητας», της δημιουργημένης από το σύστημα ιδεολογίας που ωθεί τους αποστάτες να επιδιώξουν την αλλαγή μόνο μέσω της πολιτικής της μη βίας και των προ-εγκεκριμένων νομοθετικών καναλιών του κράτους. Σαν όπιο των μαζών, η νομιμότητα αποδυναμώνει τα κινήματα αντίστασης και αφήνει τις εταιρίες και τις κυβερνήσεις να μονοπωλήσουν τη δύναμη, να επεκτείνουν τη βία κατά βούληση, και να περιφρονήσουν τους νόμους – που δημιουργούνται από και για αυτούς – όποτε αυτό είναι απαραίτητο και βολικό.

Πολλά άτομα και οργανώσεις – καμία πιο επιθετική από την Humane Society of the United States (HSUS) - στην πραγματικότητα έχουν υιοθετήσει με υπερβάλλοντα ζήλο τη δολοφονική φωνή των εταιρικών-κρατικών μηχανισμών και έχουν καταδικάσει την άμεση δράση ως βίαια, τρομοκρατική, και αντιθετική στις αξίες του κινήματος της υπεράσπισης των ζώων. Ο θανατηφόρος ιός του Μακαρθισμού έχει μολύνει το κίνημά μας. Οι ηθικοί καθαρολόγοι και νομιμόφρονες εκλιπαρούν τους υπερασπιστές της άμεσης δράσης να εξαγνίσουν το «βίαιο και εξτρεμιστικό» στοιχείο έτσι ώστε οι φωνές της λογικής, του οίκτου, και της μετριοπάθειας να επικρατήσουν. Και θα επικρατήσουν, καλούμαστε να πιστέψουμε, με αρκετούς επαγγελματίες, γραφειοκράτες, λομπίστες, και δικηγόρους που γεμίζουν τους διαδρόμους και τις αίθουσες του Κογκρέσου, πείθοντας τους «εκλεγμένους αντιπροσώπους» μας οι οποίοι – φυσικά! – εξυπηρετούν μόνο τα συμφέροντα του κόσμου, και ποτέ τη θέληση των εταιριών.

Είναι θλιβερό το ότι μια τέτοια αφέλεια ακόμα εμποδίζει τα κοινωνικά κινήματα σήμερα, καθώς ολόκληρη η ιστορία της κρατικής καταστολής, της πολιτικής δωροδοκίας, και της εταιρικής ηγεμονίας διαψεύδει αυτές τις μαλακίες σε κάθε της στροφή. Στην επιταχυνόμενη φάση της οικολογικής κρίσης, το να γίνει κάτι είναι πλέον ζήτημα ζωής και θανάτου και δεν έχουμε την πολυτέλεια να περιμένουμε την αλλαγή να ξετυλιχθεί μέσα σε μια μακροχρόνια πορεία δια μέσω των θεσμών.


Μαθήματα από το περιβαλλοντικό κίνημα

Το κίνημα της υπεράσπισης των ζώων είναι σε εκκρεμότητα για ακόμα μεγαλύτερες αποτυχίες καθώς αντιγράφει πανομοιότυπα τα λάθη του περιβαλλοντικού κινήματος. Στο τέλος της δεκαετίας του 1970, το μέλλον του νέου περιβαλλοντικού κινήματος φαινόταν λαμπρό. Καβαλώντας το σαμάρι των αναταραχών και των διαμαρτυριών της δεκαετίας του '60, ο περιβαλλοντισμός γρήγορα έγινε ένα μαζικό ζήτημα. Η πρώτη Earth Day το 1970 μάζεψε εκατομμύρια ανθρώπους στους δρόμους σε όλο το έθνος. Η δεκαετία του '70 έγινε «η δεκαετία του περιβαλλοντισμού», καθώς το Κογκρέσο πέρασε νέους νόμους όπως ο Clean Air and Water Act και η κυβέρνηση δημιούργησε τη Υπηρεσία Προστασίας Περιβάλλοντος (EPA). Οι περιβαλλοντικές οργανώσεις φύτεψαν ρίζες στην Ουάσιγκτον, ανέπτυξαν τεράστιες βάσεις μελών, απέστειλαν ακριβές μαζικές αποστολές, και περπάτησαν δίπλα-δίπλα με τους πλούσιους και τους ισχυρούς καθώς ασκούσαν πίεση για έναν καλύτερο κόσμο.

Η συνταγή του κινήματος για την επιτυχία, εντούτοις, γρήγορα μετατράπηκε σε φόρμουλα για την καταστροφή καθώς οι μεγάλες περιβαλλοντικές ομάδες όλο και περισσότερο έμοιαζαν με τις εταιρίες που κατέκριναν και, στην πραγματικότητα, οι ίδιες εξελίχθηκαν σε εταιρίες και σε ενδιαφερόμενες για τον εαυτό τους κερδοφόρες μηχανές. Οργανώσεις μεγαθήρια όπως οι Friends of the Earth, η Wilderness Society, και η Nature Conservancy που συστάθηκε ως «Gang of Ten». Διακρίθηκαν για τις εταιρικές και γραφειοκρατικές δομές τους κατά τις οποίες η λήψη αποφάσεων προερχόταν από τους επαγγελματίες στην κορυφή εκ των οποίων κανείς δεν είχε καταβολές ως πολίτης από επίπεδο βάσης.

Η Gang of Ten προσέλαβε λογιστές και MBAs αντί για ακτιβιστές, ξόδεψε περισσότερο χρόνο και ενέργεια σε εκστρατείες μαζικής αποστολής γραμμάτων απ' ότι στην πραγματική υπεράσπιση, και τα χρήματά τους σπαταλήθηκαν στη στήριξη των προϋπολογισμών και των γραφειοκρατισμών τους αντί για την προστασία του περιβάλλοντος. Έκαναν συμβιβαστικές συμφωνίες για να πάρουν ψήφους για την νομοθεσία η οποία ήταν χαλαρή, συνεχώς αναθεωρούμενη για να ενισχύσει τα εταιρικά συμφέροντα, και φτωχά επιβεβλημένη. Σαν μια περιχαρακωμένη γραφειοκρατία με τα δικά της συμφέροντα να προστατεύσει, όχι μόνο δεν χρηματοδότησαν ή δεν υποστήριξαν τις οργανώσεις σε επίπεδο βάσης, αλλά πάλεψαν ακόμη και εναντίον τους κατά περιόδους. Διαμόρφωσαν συμμαχίες μαζί με εταιρικούς εκμεταλλευτές και νομιμοποίησαν εκστρατείες πλύσης εγκεφάλου που παρουσίασαν τους μολύνοντες και τους εχθρούς του περιβάλλοντος ως φίλους της γης – όπως όταν καυχήθηκε το Environmental Defense Fund ότι κάτι σημαντικό συνέβη όταν συνεταιρίστηκαν με τα McDonalds για να σταματήσουν τα πλαστικά κουτιά, ενώ τα τροπικά δάση συνέχισαν να λεηλατούνται για BigMacs και Quarter Pounders. H EPA έγινε μια φάρσα που προστάτευε τα συμφέροντα των εταιριών αντί για τους πολίτες και τη γη, ενώ καθησύχαζε το λαό με τη σκέψη ότι υπήρχε πραγματική «ρύθμιση» των εταιριών και των περιβαλλοντικών κινδύνων.

Τα σημαντικά κέρδη στο περιβαλλοντικό κίνημα ήρθαν προς το τέλος της δεκαετίας του '70 και στις αρχές της δεκαετίας του '80, με την εμφάνιση χιλιάδων οργανώσεων σε επίπεδο βάσης μη υπόχρεες σε προστάτες, εταιρίες, και πολιτικούς, μαζί με την τακτική άμεσης δράσης του Paul Watson και της Sea Shepherd Conservation Society, της Earth First!, και του Earth Liberation Front.


Προβλήματα στο σπίτι μας

Ξανακοιτάζοντας την περιβαλλοντική πολιτική των δύο τελευταίων δεκαετιών, είναι σαφές ότι οι mainstream οργανώσεις είναι ένα εμπόδιο στις ριζοσπαστικές αλλαγές που είναι απαραίτητες στην κοινωνία για να σταματήσουν την εταιρική οικοκτονία. Με την οικολογική κρίση να αυξάνεται, με το συνεχώς αυξανόμενο διαχωρισμό ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς του κόσμου, και τις διεθνικές εταιρίες να κερδίζουν αυξανόμενη δύναμη και έλεγχο πάνω σε όλα τα έθνη, είναι σαφές ότι η τακτική του συμβιβασμού, της μεταρρύθμισης, και της μετριοπάθειας δεν μπορεί να σταματήσει το τέρας του καπιταλισμού και του σπισισμού και ότι περισσότερες ριζοσπαστικές και αντιπαραθετικές μέθοδοι είναι απαραίτητες.

Δυστυχώς, τα ίδια προβλήματα και οι ίδιες παθολογίες που ακρωτηρίασαν την ενδεχόμενη δύναμη ενός μαζικού περιβαλλοντικού κινήματος, ξαναδιπλώνονται στο κίνημα της υπεράσπισης των ζώων. Όπως ο Gary Francione, η Joan Dunayer, και άλλοι έχουν παραπονεθεί, είναι δύσκολο ακόμη και να βρεθεί μια συνεπής φιλοσοφία για τα δικαιώματα των ζώων και μια συνεπής πολιτική στο κίνημα, δεδομένου ότι οι περισσότερες εκστρατείες στην πραγματικότητα είναι συμβιβασμένες με τις εταιρίες, είναι ευημερίστικες εκστρατείες που καλοντύνονται με μια γλώσσα δικαιωμάτων και επιδιώκουν μείωση των βασάνων αντί για την κατάργηση των πρωταρχικών αιτιών της εκμετάλλευσης.

Μέσω της επιρροής του ALF και της SHAC, μια παρουσία μάχιμης άμεσης δράσης έχει περιχαρακωθεί στο κίνημα υπεράσπισης των ζώων (το ALF αρχίζοντας τη δεκαετία του '80 και η SHAC στα τέλη της δεκαετίας του '90), αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις η άμεση δράση είτε αποφεύγεται, είτε δυσφημείται από το φόβο της κρατικής καταστολής ή εξαιτίας της απώλειας των πανίσχυρων χρηματοδοτήσεων και των χρημάτων των αρωγών μέσω της μόλυνσης με τη διαμάχη.


Ο νέος Γολιάθ

H HSUS, συγκεκριμένα, έχει διακρίνει τον εαυτό της ως διαχωριστική δύναμη αποχωρώντας από τα εθνικά και περιφερειακά συνέδρια που περιλαμβάνουν ομιλητές για την άμεση δράση. Αντί να εκδηλώσει σεβασμό για την ποικιλομορφία και να συζητήσει αντί να το βάλει στα πόδια, η HSUS όχι μόνο έχει αποσυρθεί στο δικό της εσωστρεφή κόσμο των συνεδρίων, έχει επιτεθεί δημόσια στο ALF και τη SHAC. Σε μια πρόσφατη συνέντευξη, ο Mike Markarian, εκτελεστικός αντιπρόεδρος της HSUS για Εξωτερικές Υποθέσεις, διέσχισε μια σαφή γραμμή όταν δαιμονοποίησε τους ακτιβιστές του ALF ως εγκληματίες και επιδοκίμασε το FBI για τη στοχοποίησή τους (δείτε στο Volume Ι Number 4 του ενημερωτικού δελτίου του North American Animal Liberation Press Office στο: http://www.animalliberationpressoffice.org).

Η HSUS είναι μια τεράστια, παγκόσμια αυτοκρατορία, με γραφεία σε όλο τον κόσμο, 10 τοπικά γραφεία στις ΗΠΑ, και πλοκάμια σε ένα δίκτυο άλλων οργανώσεων και θυγατρικών. Ενώ δεν έχει καμία σχέση με τις τοπικές ανθρωπιστικές οργανώσεις και τα καταφύγια ζώων οπουδήποτε στις ΗΠΑ, η HSUS ελέγχει δεκάδες νόμιμες εταιρίες σε όλο τον κόσμο, όπως η Earthvoice, η Wildlife Land Trust, η Earthkind USA, και η UK World Society for the Protection of Animals. Όπως άλλες διεθνικές εταιρίες, το συγκρότημα επιχειρήσεων της HSUS επιζεί μέσα από την ατέλειωτη επέκταση και ανάπτυξη. Το 2002, ανέλαβε την Ark Trust, τους παραγωγούς των βραβείων Genesis για την τηλεόραση και τις ταινίες φιλικές προς τα ζώα. Απορρόφησε το Fund for Animals το 2004, και το 2005 τσίμπησε τους δυναμικούς ακτιβιστές Miyun Park και Paul Shapiro από την οργάνωση Compassion Over Killing, μια ομάδα υπέρ των ανοιχτών διασώσεων, πρόθυμη να παραβεί το νόμο για να διασώσει ζώα, πράγμα σαφώς αντίθετο στις αρχές της HSUS.

Από τα 30.000 μέλη της και τον ετήσιο προϋπολογισμό των 500.000 δολαρίων το 1970, έχει σχηματίσει ένα σώμα 9 εκατομμυρίων μελών με ένα ενεργό προϋπολογισμό σχεδόν 100 εκατομμυρίων δολαρίων το 2005. Ένας τέτοιος κολοσσός έχει μια επίδραση ομογενοποίησης στο κίνημα δια μέσω του οποίου μονοπωλεί τις δωρεές σε ζητήματα σχετικά με ζώα, διατάζει ακόμα περισσότερα μίντια, προπαγανδίζει την ευημερίστικη ιδεολογία, δέχεται ακτιβιστές που είναι χρήσιμοι για τα προγράμματά της, και συκοφαντεί τις προσεγγίσεις άμεσης δράσης, όλα αυτά ενώ μένει αποσυνδεδεμένη από τις τοπικές ανθρωπιστικές οργανώσεις και τα καταφύγια ζώων συνολικά (εκτός αν είναι πρόθυμοι να καταβάλουν στην HSUS μια εισφορά για τις υπηρεσίες της και τις συμβουλές της).

Βεβαίως, η HSUS έχει βοηθήσει τα ζώα με διάφορους τρόπους και έχει βοηθήσει να καταχωρηθούν επιτυχώς διάφορες νομοθετικές νίκες ενάντια στις κοκορομαχίες, τη σφαγή αλόγων, και άλλες αγριότητες, και κάτω από την ηγεσία του Pacelle προοδευτικά υποστηρίζει μια βίγκαν ατζέντα. Αλλά επίσης είναι μια τεράστια γραφειοκρατική οργάνωση με τα δικά της συμφέροντα και ανάγκες (όπως το να πληρώνει στον Pacelle ετήσιο μισθό 300.000 δολάρια), που έχει υιοθετήσει πολλά από τα ανεπιτυχή χαρακτηριστικά των mainstream περιβαλλοντικών κινημάτων.

Καμία τέτοια αυτοκρατορία και γραφειοκρατία δεν μπορεί να διατηρηθεί χωρίς το ζωτικό της στοιχείο – τα χρήματα – και ο έρανος, η ικανοποίηση των αρωγών, και η κάλυψη εταιρικών υποχρεώσεων καταλαμβάνουν έτσι ένα καλό μέγεθος του χρόνου και της ενέργειας της HSUS. Το 2003, η HSUS είχε 116,205,882.00 δολάρια ενεργητικό και παθητικό, και παρ' όλα αυτά ξόδεψε περίπου 3.5 εκατομμύρια δολάρια στο κρίσιμο πρόβλημα των καταφυγίων των ζώων (πολύ καλύτερα απ' ότι το 2002, όταν έδωσαν λιγότερο από 150.000 δολάρια στις τοπικές ανθρωπιστικές οργανώσεις και καταφύγια). Ξόδεψαν, παρ' όλα αυτά, πάνω από 15,6 εκατομμύρια δολάρια σε εράνους και τα διοικητικά έξοδα ανήλθαν σε 6,3 εκατομμύρια δολάρια.

Η HSUS απέκτησε αμέτρητα εκατομμύρια δολάρια από δωρεές για να βοηθηθούν τα ζώα που επηρεάστηκαν σοβαρά από τον τυφώνα Κατρίνα. Λειτούργησαν για να σώσουν πολλές ζωές ζώων, αλλά ήρθαν επίσης αντιμέτωποι με τα πυρά ακτιβιστών της βάσης που υποστήριζαν ότι οι άνθρωποι της HSUS ήταν άκυροι και αναποτελεσματικοί. Κάποιος πρέπει να αναρωτηθεί εάν μια πιο ευέλικτη δομή της οργάνωσης δεν θα ήταν αποτελεσματικότερη. Και πόσες από αυτές τις απλόχερες υποστηρίξεις φουσκώνουν τις ανάγκες της γραφειοκρατίας και των εράνων, και πόσες πηγαίνουν άμεσα στα ζώα; Τέτοια κεφάλαια δεν θα είχαν χρησιμοποιηθεί καλύτερα από καταφύγια και οργανώσεις διάσωσης επιπέδου βάσης;

Το 1994, ο Pacelle είπε στην Animal People ότι στόχος του ήταν να χτίσει μια «Εθνική Ένωση του κινήματος των δικαιωμάτων των ζώων», λέγοντας πως επιδιώκει μια ισχυρή οργάνωση η οποία θα κυριαρχείται από μονοθεματική πολιτική. Μια τέτοια προσέγγιση σημαίνει στην πράξη το είδος της συμβιβαστικής πολιτικής που έφθειρε το περιβαλλοντικό κίνημα, έτσι ώστε η HSUS να είναι προετοιμασμένη να διαπραγματευτεί με ή να υποστηρίξει σχεδόν οποιονδήποτε πολιτικό (και ας είναι και δεξιός) ή εταιρία για μια ψήφο. Αυτό ήταν εμφανές στην πρόσφατη υποστήριξή τους στο Central American Free Trade Agreement (CAFTA, μια νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική που διαμορφώθηκε έχοντας ως βάση τη NAFTA), όπου κέρδισαν μια επουσιώδη υποστήριξη για μερικά ζωικά ζητήματα, αλλά πρόσφεραν την υποστήριξή τους ως αντάλλαγμα για μια «εμπορική συμφωνία» που απειλεί τους μικρούς αγρότες, παραβιάζει τα δικαιώματα των εργαζομένων, προωθεί την εργοστασιακή κτηνοτροφία (και έτσι περισσότερη κατανάλωση κρέατος και γαλακτοκομικών), και ευνοεί τις διεθνικές εταιρίες που γίνονται πλούσιες μέσω της λεηλασίας των Νότιων εθνών.


Ζήτημα Ζωής και Θανάτου

Εάν το κίνημα των δικαιωμάτων των ζώων πρόκειται κάποτε να γίνει κάτι περισσότερο από απλά ένας άλλος «όμιλος οικονομικών συμφερόντων», εάν πρόκειται να πετύχει το στόχο της απελευθέρωσης των ζώων, και εάν πρόκειται να συνειδητοποιήσει τη δυνατότητά του για ένα ριζοσπαστικό μετασχηματισμό της ανθρώπινης ταυτότητας και της κοινωνίας, θα πρέπει να μελετήσει τα προηγούμενα κοινωνικά κινήματα και να μάθει από τις επιτυχίες και τις αποτυχίες τους – του περιβαλλοντικού κινήματος συγκεκριμένα – προκειμένου να παρθούν οι σωστές αποφάσεις και να μην επαναληφθούν τα ίδια λάθη. Οι ακτιβιστές πρέπει να είναι επικριτικοί με τις μεγάλες mainstream οργανώσεις, να παλέψουν για να διατηρήσουν τη φιλοσοφική και τακτική τους ποικιλομορφία, και να καταδεικνύουν ζωτικής σημασίας βαρύτητα στις οργανώσεις επιπέδου βάσης, στην άμεσης δράση, και στις υπόγειες προσεγγίσεις.

Όσο απογοητευμένοι κι αν αισθάνονται οι ακτιβιστές σχετικά με την επίτευξη μεγαλύτερων στόχων, είναι επίσης αλήθεια ότι χρειαζόμαστε υπομονή, προνοητικότητα, μακροπρόθεσμα οράματα και στρατηγικές, και χρήση μη βίαιων τακτικών όπου αυτό μπορεί να γίνει. Όπου παρ' όλα αυτά οι νόμιμες και μη βίαιες τακτικές δεν είναι δυνατές, όπου δεν φτάνουν για να σταματήσουν τους εκμεταλλευτές από το να σκοτώσουν αθώα ζώα, είναι καθήκον μας να χρησιμοποιήσουμε ισχυρότερες τακτικές για να θέσουμε τέλος σε αυτήν τη βία απέναντι στα ζώα. Δεδομένου ότι δεν θα υποστηρίζαμε κάτι διαφορετικό εάν υπερασπιζόμασταν ανθρώπινα πλάσματα ενάντια στη βία και την τρομοκρατία, πρέπει να εφαρμόσουμε τα ίδια επιχειρήματα στα ζώα τα οποία έχουν ίσα δικαιώματα στη ζωή και στην ελευθερία. Όπως και σε παλιότερους αγώνες για την ανθρώπινη απελευθέρωση, κάθε μια και όλες οι τακτικές που αποδεικνύονται αποτελεσματικές στο πεδίο της μάχης πρέπει να χρησιμοποιηθούν για την απελευθέρωση των ζώων, απαιτώντας κατ' αυτόν τον τρόπο μια πλουραλιστική και μη-δογματική προσέγγιση.

Για πολύ καιρό, η κοινότητα της άμεσης δράσης έχει ανεχτεί τις προσβολές των mainstream οργανώσεων όπως η HSUS, η οποία υποστηρίζει ότι οι προσεγγίσεις άμεσης δράσης έχουν δυσφημίσει τις αξίες του κινήματος και έχουν εμποδίσει την πρόοδό του. Όσο σκεφτόμαστε το επίπεδο της ριζοσπαστικής τακτικής που είναι απαραίτητο για να υπερασπίσει τα ζώα και τη γη, και συλλογιζόμαστε τις λανθασμένες απόψεις που έχουν καθοδηγήσει το κίνημα της υπεράσπισης των ζώων για τόσο πολύ καιρό, ίσως είναι καιρός να αναστρέψουμε τα πράγματα και να εκθέσουμε τις πλάνες και την υποκρισία της επικρατούσας τάσης.

Το μήνυμα του κινήματος των δικαιωμάτων / της απελευθέρωσης των ζώων δεν έχει καμία σχέση με κέρδη, εταιρίες, και εράνους, και έχει κάθε σχέση με τον επαναστατικό μετασχηματισμό της ανθρώπινης συνείδησης και με όλους τους υπάρχοντες κοινωνικούς θεσμούς.


Αρχικό άρθρο στην ιστοσελίδα του Steven Best