ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΝΟΥ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΥ

J.A.Andrews (1865-1903)

Ένας από τους σημαντικότερους Αυστραλούς αναρχικούς





Του Bob James



Η παρούσα μετάφραση βασίστηκε κυρίως σε μια μπροσούρα, γραμμένη τον Οκτώβρη του 1985 από τον κατ’ εξοχήν ιστορικό του αναρχικού κινήματος της Αυστραλίας, Bob James. Η εργασία αυτή κυκλοφόρησε τον Μάη του 1896, ως ξεχωριστή μπροσούρα, στα πλαίσια των εορτασμών για τα (τότε) 100 χρόνια του αυστραλιανού αναρχισμού από τις ομάδες Libertarian Resources (Ελευθεριακές Πηγές) από τη Μελβούρνη και Monty Miller Press από το Σίδνεϊ. Η μπροσούρα αυτή (καθώς και πάμπολλα άλλα στοιχεία για την ιστορία του αυστραλιανού αναρχισμού) έχει δημοσιευτεί και ηλεκτρονικά στην ιστοσελίδα www.takver.com/history/andrews.htm

Στην ίδια ιστοσελίδα μπορεί κανείς να βρει και αρκετά άρθρα και κείμενα του J.A. Andrews, τα οποία ευελπιστούμε να μεταφράσουμε και παρουσιάσουμε στο μέλλον.



Ο John Arthur Andrews είναι, μάλλον, ο γνωστότερος και ο σπουδαιότερος από μια ομάδα αναρχικών που συγκρότησαν την ομάδα Melbourne Anarchist Club (MAC - Αναρχική Λέσχη Μελβούρνης). Και πρέπει να θεωρείται ως τέτοιος, γιατί μας έχει αφήσει πολύ περισσότερα γραπτά (αν και πολλά από αυτά δεν έχουν ακόμα δημοσιευτεί και δεν είναι γνωστά σε μας, γιατί ο ίδιος τα δημοσίευσε χρησιμοποιώντας διάφορα ψευδώνυμα) από κάθε άλλον. Η φαντασία του ήταν απέραντη και είχε μια αρκετά δυνατή νοημοσύνη. Ήταν ένας χαρισματικός θεωρητικός, ποιητής και ιστορικός.

Γεννήθηκε στο Bendigo (επαρχιακή πόλη της Βικτώριας, λίγο έξω από τη Μελβούρνη), στις 27 Οκτώβρη 1865.

Η, κατά κάποιο τρόπο, ασυνήθιστη παιδική του ηλικία είχε τεράστια επίδραση στις απόψεις του και στις εμπειρίες της ζωής του. Οι προσωπικές του δοκιμασίες – οικογενειακές και άλλες – του προσέδωσαν μια τάση φυσικής, σωματικής αδυναμίας, αλλά και απεριόριστες ικανότητες.

Ο «Rivuleth» (για τον οποίο πιστεύεται ότι είναι ο αναρχικός ποιητής και αγωνιστής, B.P.O’Dowd), λέει ότι ο Andrews έζησε μέρος των παιδικών του χρόνων στο Emerald Hill της Μελβούρνης (μέχρι το 1874) και μετέπειτα στο προάστιο Balwyn.

Σε ηλικία 11 χρόνων παρακολούθησε το Κρατικό Σχολείο του Kew, όπου τα άλλα αγόρια τον κακομεταχειρίζονταν λόγω των αδυναμιών του και αυτός, ευαίσθητος καθώς ήταν σε κοροϊδίες, κυνηγήθηκε, χτυπήθηκε και καταδιώχτηκε ανηλεώς για δύο χρόνια. Μετά από όλα αυτά παρακολούθησε στο Κρατικό Κολλέγιο, όπου δεν ήταν επιμελής, αλλά ήταν επιτυχής στις εξετάσεις και πέρασε στις εγγραφές στο πανεπιστήμιο τον Δεκέμβρη του 1881.

Όμως, στις αρχές του 1882 πέθανε ο πατέρας του – ο οποίος εργαζόταν ως αρχιλογιστής στην κυβερνητική Υπηρεσία Ύδρευσης της Βικτώριας - από φθίση και, έτσι, στα 17 του, ο Andrews άρχισε να εργάζεται στην ίδια υπηρεσία που εργαζόταν και ο πατέρας του, ως λογιστής. Το 1883 έγινε μέλος του Young Men’s Literary Society (Λογοτεχνικός Σύνδεσμος Νέων) όπου γρήγορα, εξαιτίας των ικανοτήτων του, εξελίχτηκε σε «ηγετική» φυσιογνωμία. Το 1884 ήρθε ο «πρώτος του δημόσιος λογοτεχνικός θρίαμβος». Ο «Rivuleth» δεν μας παρέχει λεπτομέρειες, αλλά το 1885 ο Andrews κέρδισε το διαγωνισμό «Melbourne Herald» με ένα ποίημα για τις 8 ώρες εργασίας.

Την περίοδο που αναμενόταν να κερδίσει το Λογοτεχνικό Βραβείο Warung (William Astley), συνάντησε και άρχισε να διαβάζει, αντίθετα, κάποιες αστυνομικές ιστορίες και μαζί τους γνώρισε τα πλέον κακόφημα μέρη της Μελβούρνης, τα οποία λίγο μετά θα γίνουν το σπίτι του. Άρχισε να ενδιαφέρεται για τον αντικληρικό και τον κρατικό σοσιαλισμό, απ’ όπου, όμως, σταδιακά, αλλά σχετικά γρήγορα, κατέληξε στον αναρχισμό. Ο ίδιος λέει ότι μια φορά έγραψε μια επιστολή για τον W.W. Collins, τον λέκτορα της ελεύθερης σκέψης, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ελεύθερης σκέψης «Liberator» («Απελευθερωτής») της Μελβούρνης.

Αν και ανικανοποίητος με την εργασία του ως δημοσίου υπαλλήλου, συνέχιζε να εργάζεται στην ίδια υπηρεσία, όταν στις 23 Δεκέμβρη 1886 απολύθηκε, επειδή αρνήθηκε να απολογηθεί σε έναν ανώτερό του, με τον οποίο, μάλλον, είχαν μια συνεχή διαμάχη.

Αν και ήδη είχε αποκτήσει σοβαρά προβλήματα υγείας, συνέχισε τις δημόσιες δραστηριότητές του και να γράφει. Συνέβαλε αποφασιστικά στην ίδρυση του Melbourne Anarchist Club (MAC – Αναρχική Λέσχη Μελβούρνης) το 1886, αλλά η πρώτη του, ιστορικά καταγραμμένη, εμφάνιση ήταν στις 2 Γενάρη 1887. Αν και δεν είχε πειστεί εντελώς για τον αναρχισμό, εντούτοις, άρχισε με μια ομιλία στη MAC για την «κυβερνητική ρουσφετολογία», πιθανότατα ξεθυμαίνοντας έτσι κάποια από την οργή του για τους πρώην εργοδότες του. Στις 20 Φλεβάρη 1887 μίλησε πάνω στην «απάτη των εκθέσεων» και το κείμενο της ομιλίας αυτής δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Honesty» («Τιμιότητα») τον Φλεβάρη του 1888 καθώς και στην εφημερίδα «Liberator». Στην ομιλία αυτή ανέπτυξε τη σκέψη ότι τέτοιες εμπορικές τελετές, όπως αυτές που διοργανώνονταν στη Μελβούρνη τότε, δεν είχαν τίποτα να κάνουν με το «ελεύθερο εμπόριο» και βοηθούσαν στην επέκταση των μεγάλων εταιριών σε βάρος των μικρών. Έγινε, επίσης, γραμματέας μιας Co-operative Printing Co (Συνεργατικής Τυπογράφων), η οποία τύπωνε την εφημερίδα «Honesty» (το εκφραστικό όργανο της MAC), για μερικές βδομάδες τον Μάη του 1887. Τότε εγκαταστάθηκε στο Dunolly (στην επαρχιακή Βικτώρια) για μια περίοδο (από τον Μάη του 1887 έως τα μέσα του 1888), όπου εργάστηκε ως νομικός σύμβουλος και όπου η υγεία του βελτιώθηκε.

Κατά την επιστροφή του στη Μελβούρνη, επέκτεινε τις δημόσιες δραστηριότητές του, και ένα σοβαρό τραύλισμα από το οποίο υπέφερε νωρίτερα έχει ελαττωθεί. Επέστρεψε στο MAC, για να βρει τους οπαδούς της αλληλοβοήθειας (mutualists) να τσακώνονται άγρια μεταξύ τους πάνω στο ποια μέθοδος ήταν η καλύτερη για να υπολογιστεί η εργάσιμη ώρα και η παραγωγή ώστε να εξασφαλιστεί η ισότητα και η ανεξαρτησία της εργασίας. Η αντίδρασή του στη διαμάχη αυτή, η οποία είχε ως αποτέλεσμα την πρώτη μεγάλη διάσπαση και τη μετακόμιση του MAC σε ένα Co-οperative Home (Συνεργατικό Σπίτι), ήταν να επεξεργαστεί τη δική του άποψη. Και την άποψή του για τα ζητήματα αυτά την περιέγραψε με σαφήνεια ως κομμουνιστικό αναρχισμό, πιστεύοντας ότι η σύνθεσή «του» ήταν η μοναδική και η πιο αξιόλογη. Η φιλοσοφία του Andrews, με την οποία αυτός προσπάθησε να εξαλείψει τις διαφορές ανάμεσα στον αναρχικό κομμουνισμό και τον ατομικισμό, στις διαμάχες αυτές στο εσωτερικό του MAC, έφερε μια δεύτερη διάσπαση και την τελική διάλυση της οργάνωσης. Δύο ήταν τα κυρίαρχα θέματα της διαμάχης: πρώτον, η ατομική ή συλλογική ιδιοκτησία από έναν εργαζόμενο σε ένα παραγόμενο προϊόν και, δεύτερον, η πάλη και η φυσική βία ως το αναπόφευκτο αποτέλεσμα μιας αλλαγής από μια εκμεταλλευτική και ιεραρχική σε μια συνεργατική κοινωνία. Οι υποστηρικτές της αλληλοβοήθειας και όσοι ήσαν γύρω από τον David Andrade (σημαντική προσωπικότητα του αναρχικού χώρου της Μελβούρνης την εποχή αυτή) πίστευαν ότι, οι κομμουνιστές, με το να συνηγορούν υπέρ της μεγάλης πιθανότητας βίας, στην πραγματικότητα δικαιολογούσαν την αντι-αναρχική υστερία της εποχής και τους επιδέξια μανουβραρισμένους ισχυρισμούς ότι «ο αναρχισμός σήμαινε μια ακατάπαυστη σφαγή».

Ενόσω η διαμάχη αυτή συνεχιζόταν, ο Andrews διαδέχτηκε τον, αμερικάνικης καταγωγής, αναρχικό Upham, ο οποίος επέστρεψε στον αντικληρικαλισμό κατά τη διάρκεια της πρώτης διαμάχης στο MAC, ως εκδότης των δύο τελευταίων τευχών της εφημερίδας «Honesty». Μια συλλογή ποιημάτων του με τίτλο «Temple Mystic» κυκλοφόρησε στο τέλος του 1888, τυπωμένη στο τυπογραφείο F.W.Niven στην επαρχιακή πόλη της Βικτώριας Ballarat, αν και στην «Honesty» έγινε λόγος ότι ήταν έκδοση του MAC. Δύο μπροσούρες του με τίτλο «Nihilism» («Μηδενισμός») και «For Truth and Right» («Για την Αλήθεια και το Δίκιο») αναμενόταν να κυκλοφορήσουν περίπου τον ίδιο καιρό με τον κατακερματισμό του MAC, αλλά εκδόθηκαν μερικά χρόνια αργότερα. Ο Andrews συνέχισε να γράφει κείμενα για έντυπα όπως το «Punch» («Γροθιά»), «Bulletin» («Δελτίο») και «The Melbourne Herald» («Ο Κήρυκας της Μελβούρνης»), συχνά με ψευδώνυμα, ενώ εξέδωσε και το έντυπο του Australian Natives Association (Σύνδεσμος Αυστραλών Ιθαγενών) το «Australian» («Αυστραλός»), μέχρι τη διακοπή της κυκλοφορίας του στα τέλη του 1888, αν και κάποιοι είχαν την υποψία (χωρίς, όμως, ιστορική τεκμηρίωση) ότι κάποια αντι-αναρχικά κείμενα που εμφανίστηκαν στα έντυπα αυτά πριν το 1888 γράφτηκαν από τον Andrews.

Όταν, λοιπόν, οι σχέσεις μεταξύ αναρχικών κομμουνιστών και οπαδών της αλληλοβοήθειας έγιναν αρκετά άσχημες, οι πρώτοι αποχώρησαν από το MAC και εισήλθαν σε άλλες οργανώσεις στις αρχές του 1889.

Ο Andrews εισήλθε σε μια περίοδο μεγάλης ένδειας και ανέχειας. Για να εξοικονομήσει χρήματα, κοιμόταν σε πάρκα, σε δεξαμενές νερού, σε εγκαταλειμμένα σπίτια ή περιφερόταν στους δρόμους χωρίς να κοιμάται. Έψαχνε για τροφή στις όχθες των ρυακιών και ποταμών, αρχίζοντας να εκφράζει κάποιες θεωρίες για αυτάρκεια του ατόμου. Τα έσοδά του προέρχονταν μόνο από την πώληση της εφημερίδας «Radical» («Ριζοσπάστης»), εξαιτίας της οποίας απέκτησε και μια σχεδόν συνεχή παρενόχληση από την αστυνομία. Προσπάθησε να μείνει σε κάποια σπίτια στο προάστιο North Richmnod, στη Μελβούρνη, αλλά το ακριβό νοίκι τον απέτρεψε.

Οι αναρχικοί κομμουνιστές και διάφοροι σοσιαλιστές της Μελβούρνης ίδρυσαν ένα τμήμα της Australian Socialist League (ASL - Αυστραλιανή Σοσιαλιστική Ένωση) τον Μάρτη του 1889, με τον Andrews ως γραμματέα του τμήματος, μέχρι που ο Sam Rosa, ο Flynn και μερικοί άλλοι άλλαξαν το καταστατικό τον Ιούλη του ίδιου χρόνου και μετέτρεψαν το τμήμα σε Social-Democratic League. Οι αναρχικοί κομμουνιστές τότε σκέφτηκαν να συγκροτήσουν τη δική τους οργάνωση, αλλά κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να συνέβη και ο Andrews αργότερα είπε ότι αυτή την περίοδο ο δογματισμός είχε τόσους πολλούς υποστηρικτές στον αναρχικό χώρο που απέτρεψε τη συγκρότηση μιας αναρχικής οργάνωσης. Δημιουργήθηκε τότε στη Μελβούρνη μια Συνέλευση των «Knights of Labor» («Ιπποτών της Εργασίας»), στην οποία συμμετείχαν μερικοί ονομαστοί αναρχικοί της εποχής, όπως οι Larry Petrie, Peter McNaught και «Chummy» Fleming, αλλά ο Andrews μίλησε αρκετά υποτιμητικά γι’ αυτή την προσπάθεια.

Το 1889 τα περισσότερα γραπτά του Andrews εμφανίστηκαν στην εφημερίδα «Radical», του σοσιαλιστή Winspear, που εκδιδόταν στην πόλη Hamilton της Νέας Νότιας Ουαλίας. Ο ίδιος ο Winspear άρχισε να ρέπει προς τον αναρχισμό και να δημοσιεύει όλο και περισσότερα αναρχικά κείμενα στην εφημερίδα του, ενώ, επίσης, άρχισε να τη διοχετεύει και να έχει επαφές με το εργατικό κίνημα στην ανατολική Αυστραλία και στην πόλη της Αδελαίδας. Πάντως, ο Winspear έκλινε περισσότερο προς τις ιδέες της αλληλοβοήθειας και όταν, κάποια στιγμή, απέκτησε σχέσεις με την Sydney Socialist League (το παράρτημα της ASL στο Σίδνεϊ), εγκατέλειψε την εφημερίδα του που σταμάτησε, φυσικά, την κυκλοφορία της.

Επίσης, ο Andrews εκείνη την εποχή έγραφε και έστελνε κείμενά του σε δύο πορτογαλικές αναρχικές εφημερίδες καθώς και στην εφημερίδα «Liberty» («Ελευθερία») του Benjamin Tucker στη Βοστόνη των ΗΠΑ.

Στις αρχές του 1890 ο Andrews, όπως πολλοί άλλοι, μετακινήθηκε στα βόρεια της Μελβούρνης και βρήκε δουλειά στην εφημερίδα «Yea and Alexandra Standard» («Σημαία του Yea και Alexandra») από όπου στις 10 Μάη έστειλε μια επιστολή στην καθημερινή εφημερίδα της Μελβούρνης «Age» («Εποχή»), στην οποία υπέγραφε ως διεθνής αναρχικός ανταποκριτής για τα γεγονότα στην Ευρώπη. Όταν ξέσπασε η τότε σημαντική απεργία των λιμενεργατών τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου και έφτασαν στα χέρια του πληροφορίες ότι στρατός από την επαρχιακή Βικτώρια κινείται εναντίον των απεργών, δημοσίευσε ένα Μανιφέστο, για του οποίου την διανομή φυλακίστηκε ο αναρχικός αγωνιστής John White. Ο Andrews έπαιξε, επίσης, σημαντικό ρόλο και σε μια άλλη απεργία την ίδια περίοδο, αναγκάζοντας ένα συνταγματάρχη να παραδεχτεί δημόσια ότι δεν πρόκειται να επιτεθεί με τους στρατιώτες του στους απεργούς. Εγκατέλειψε τότε την εφημερίδα και επέστρεψε για λίγο στη Μελβούρνη, όπου συγκάλεσε μια μάζωξη αναρχικών κομμουνιστών με αντικείμενο την κυκλοφορία μιας εφημερίδας. Αλλά αυτό δεν έγινε, γιατί η μάζωξη αυτή δεν κατέληξε πουθενά.

Περίπου προς το τέλος του 1890 εγκαταστάθηκε στο Σίδνεϊ, όπου, αρχικά, έγραφε συνθήματα και αναρχικά σύμβολα στους τοίχους, αλλά γρήγορα άρχισε να εμφανίζεται στις συνελεύσεις της Sydney Socialist League (ASL) όπου συνάντησε τον, γερμανικής καταγωγής, αναρχικό, Joseph Schellenberg, ζώντας στο κτήμα του. Ο Schellenberg ήταν από τα αρχικά μέλη της ASL. Στα μέσα του 1891 ο Andrews βοήθησε να συγκροτηθεί ένα κέντρο προπαγάνδας στο κτήμα του Schellenberg, στο Smithfield, λίγο έξω από την πόλη του Σίδνεϊ. Εκεί ήταν που τα μέλη του Communist-Anarchist Group of Central Cumberland (Κομμουνιστική-Αναρχική Ομάδα του Κεντρικού Cumberland - ομάδα που είχε, στο μεταξύ, συγκροτήσει ο Andrews και άλλοι αναρχικοί) άρχισαν να επηρεάζουν τον τότε ανατρεπτικό χώρο του Σίδνεϊ και ολόκληρης της Αυστραλίας.

O Andrews ήταν περισσότερο θεωρητικός παρά ακτιβιστής δρόμου, αν και συμμετείχε σε αρκετές ενέργειες. Ήταν ο εκφραστής μιας τάσης για έναν αποκεντρωμένο σοσιαλισμό στο εργατικό και ριζοσπαστικό κίνημα της εποχής, αλλά, όμως, ήταν και ο στόχος όλων αυτών που επεδίωκαν να καταστρέψουν αυτή την τάση.

Επειδή ήταν αρκετά ειλικρινής στον αναρχισμό του, σε μια στιγμή κατά την οποία απλώς και μόνο το άκουσμα αυτής της λέξης ήταν σαν το κόκκινο πανί απέναντι σε έναν ταύρο και εξαιτίας της περιφρόνησής του για την εμφάνισή του, το παρουσιαστικό του και τον τρόπο ζωής του, διάφοροι άλλοι τους οποίους επηρέασε όσον αφορά τον τοπικό έλεγχο και τις αποκεντρωμένες δομές, επέλεξαν να κρατήσουν απόσταση από αυτόν. Η συνεχής παρενόχληση της αστυνομίας, διάφορα δημοσιεύματα στις εφημερίδες που τον διέσυραν και δικαστικές αποφάσεις, όλα αυτά μαζί τον κατέβαλαν.

Σε όλα αυτά το ζήτημα που κατείχε κεντρικό ρόλο ήταν το ζήτημα της βίας. Ο Andrews με συνέπεια συνιστούσε επιμονή και μετριοπάθεια, αλλά δεν τον καταλάβαιναν και τον παρεξηγούσαν. Οι απόψεις του για την επανάσταση ήταν ότι έπρεπε να είναι το αποτέλεσμα αυθόρμητων εξεγέρσεων και έτεινε για μορφωτικούς λόγους να περιφρονεί τις συνωμοτικές μεθόδους. Υποστήριξε σθεναρά την άμεση δράση και αγωνιούσε, όπως και άλλοι ριζοσπάστες έκαναν, για την προφανή δειλία και υποχωρητικότητα που επεδείκνυε ο «αφρός του αυστραλιανού έθνους» (όπως έλεγε) και οι ηγέτες των συνδικάτων του. Έθεσε το ερώτημα γιατί οι απεργίες αποτύγχαναν και έφερε παραδείγματα από άλλες στην Ευρώπη που ήσαν επιτυχημένες.

Η ASL του Σίδνεϊ ήταν ένα πεδίο μάχης όπου η πρώτη ήττα των οπαδών της άμεσης δράσης και των αντικοινοβουλευτικών αγωνιστών επήλθε από τους μετριοπαθείς και τους οπορτουνιστές, οι οποίοι παρουσιάζονταν ως πολιτικοί της εργατικής τάξης που βιάζονταν να εισέλθουν στο κοινοβούλιο. Ο μεταρρυθμιστής σοσιαλιστής, Sam Rosa (κάποτε και υπό διαφορετικές συνθήκες επαναστάτης), ενώθηκε με όλους αυτούς για να σταματήσει την ASL να ασχολείται με ζητήματα όπως η ανεργία, απαγορεύοντας κάθε έναν «με βεβαρημένο παρελθόν» να μιλά από το βήμα της ASL, απαιτώντας όλοι οι «αυτο-επαγγελούμενοι» (όπως έλεγε) αναρχικοί να εγκαταλείψουν την οργάνωση και απέκλεισε την «επαναστατική» φρασεολογία. Τα μέτρα αυτά είχαν τα επιθυμητά (για όλους αυτούς) αποτελέσματα και οδήγησαν την αναρχική προπαγάνδα σε απομόνωση. Αλλά, κατά ειρωνικό τρόπο, μερικοί ευρύτατα γνωστοί προπαγανδιστές, ενώ δεν ήσαν αναρχικοί, έγραψαν, όπως ο Ουίλλιαμ Λέϊν, ότι ο αναρχισμός ήταν η επιτομή του πολιτισμού των δασών, η φιλία ή η εθελοντική συνεργασία και η το υψηλότερο δυνατό κοινωνικό ιδανικό. Μάλιστα, την ίδια εποχή μερικοί από τους πιο διακεκριμένους και δημοφιλείς λέκτορες και ηγέτες μέσα και έξω από τις γραμμές του αυστραλιανού εργατικού κινήματος, όπως οι W.W.Head, Jim Mooney, Harry S. Taylor, Peter McNaught και άλλοι, ήσαν γνωστοί για τον ενθουσιώδη αναρχισμό τους, τον οποίο μερικοί από αυτούς περιέγραφαν ως εθελοντικό κομμουνισμό και υψηλότερου επιπέδου ατομικισμό και για τον οποίο θα θυσίαζαν ακόμα και τη ζωή τους.

Δυστυχώς, οι περισσότεροι από αυτούς ήσαν μόνο θεωρητικοί και το σύστημα στο οποίο παραπάνω αντιτίθονταν δεν ήταν διατεθειμένο να ανεχτεί άλλο τέτοιους ενθουσιασμούς και περίπου δύο χρόνια αργότερα οι προσπάθειές τους ποδοπατήθηκαν από την εξουσία που αποδείχτηκε δυνατότερη από όλες τις δυνάμεις εργατών και άλλων ανθρώπων που οι διάφοροι αναρχικοί και ριζοσπάστες ήσαν τότε ικανοί να κινητοποιήσουν. Στην περίπτωση του Andrews, ο Οκτώβρης του 1891 ήταν η αρχή του τέλους, αφού μια νέα συντηρητική κυβέρνηση ανέλαβε την εξουσία και την οποία ο Andrews την ονόμασε «Η βασιλεία του τρόμου». Αρχικά, εκτός από την αναστάτωση ανάμεσα στους «Εργατικούς» βουλευτές, δεν υπήρχε κανένα σημάδι για την καταστροφή που θα ερχόταν.

Τον Οκτώβρη του 1891 έγινε ένα συνέδριο των αναρχικών στο Smithfield, στο οποίο παραβρέθηκε και μια αντιπροσωπεία από το εξωτερικό, ενώ στάλθηκαν ευχές από αναρχικές ομάδες χωρών της Ευρώπης. Το πρώτο τεύχος της εφημερίδας «Anarchy» («Αναρχία») τυπώθηκε με ουσιαστική βοήθεια του Andrews και στο οποίο γινόταν αναφορά στα γεγονότα του Heymarket. Μετά από αυτό, όμως, το αναρχικό κέντρο του Smithfield αποδείχτηκε αρκετά ασταθές για τους σοβαρούς αναρχικούς. Ο Andrews εγκατέλειψε το κέντρο στις αρχές του 1892 και για τα επόμενα δύο χρόνια περνούσε τον καιρό του πουλώντας βιβλία, γράφοντας και μιλώντας, ειδικά στις αποβάθρες και στα στέκια των ανέργων, μέρη με τα οποία ένιωθε περισσότερη συγγένεια. Κινιόταν σε μέρη όπως η επαρχία της Νέας Νότιας Ουαλίας και η πόλη Newcastle. Η υγεία του δεν ήταν καλή, ενώ υπέφερε και από μελαγχολία. Αλλά τύπωνε αρκετές προκηρύξεις και κείμενά του ο ίδιος και ύστερα τα μοίραζε. Ήταν ακόμα παραλήπτης υλικού από άλλες χώρες. Πάντως, ο Andrews, ο Larry Petrie, ο Scellenberg και ελάχιστοι άλλοι αναρχικοί αγωνιστές έδιναν τα πάντα και προσπαθούσαν να προτρέψουν αρκετό κόσμο να βρει το δρόμο του. Ήσαν πασίγνωστοι και τους καλούσαν από παντού να μιλήσουν και έτσι, βέβαια, έγιναν και στόχοι των αντιδραστικών δυνάμεων.

Αυτό που ο Andrews ονόμασε «περίοδο-δυναμίτη» άρχισε κατά τα μέσα του 1892. Ήταν μια περίοδος κατά την οποία πίστευε ότι ένας εμφύλιος πόλεμος ήταν δυνατόν να ξεσπάσει από στιγμή σε στιγμή και αυτό παρ’ ολίγο να γίνει σε τουλάχιστον τέσσερις περιπτώσεις. Ήταν μια περίοδος μεγάλης μυστικότητας από πλευράς των αναρχικών όσον αφορά τις δραστηριότητές τους και έτσι δεν υπάρχουν αρκετά διαθέσιμα ιστορικά στοιχεία.

Τον Ιούλη του 1892 άρχισε η απεργία των εργατών των μεταλλείων στο Broken Hill και η κυβέρνηση και η αστυνομία έστειλαν αμέσως τους πράκτορές τους, ενώ αργότερα ακολούθησε και στρατός για να προστατέψει τους απεργοσπάστες, που η κυβέρνηση τους ονόμαζε τότε «ελεύθερους εργαζόμενους». Οι ηγέτες της απεργίας συνελήφθησαν τον Σεπτέμβρη και φυλακίστηκαν τον Οκτώβρη του ίδιου χρόνου. Η κυβέρνηση Dibbs τότε έθεσε σε εφαρμογή ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο προβοκάτσιας σε βάρος των αναρχικών και άλλων ριζοσπαστών κι έτσι ο Andrews κατηγορήθηκε επίσημα από έναν πρώην φίλο του, μέσω ενός άρθρου σε εφημερίδα, ότι κατασκεύαζε βόμβες και ότι προσπαθούσε να εισάγει ανάλογες ιδέες στο εργατικό κίνημα. Η κυβέρνηση απαγόρευσε τις δημόσιες συγκεντρώσεις και άρχισε να συλλαμβάνει κόσμο, όπως έγινε με κάποιους υποδηματεργάτες μόνο και μόνο επειδή απεργούσαν… Διάφοροι χαφιέδες και εγκάθετοι της αστυνομίας προσπάθησαν να οργανώσουν μια συγκέντρωση σε απαγορευμένο μέρος, ελπίζοντας να στήσουν παγίδα στον Andrews και άλλους αναρχικούς. Αλλά ο Andrews και οι σύντροφοί του ειδοποιήθηκαν να προσέχουν και η συγκέντρωση αναβλήθηκε. Τον Μάη του 1893, δύο μυστικοί αστυνομικοί (και οι δύο Γάλλοι), παριστάνοντας τους αναρχικούς με σχέδια για βόμβες, πλησίασαν τον Andrews, αλλά αυτός απομακρύνθηκε από αυτούς. Ένα νέο παράνομο περιοδικό άρχισε να κυκλοφορεί το «Hard Cash» («Σκληρά Μετρητά» ή κάτι παρόμοιο), έχοντας ως θέματά του καταχρήσεις σε τράπεζες και συνδέσεις μελών της αστικής τάξης σε αυτές και άλλα παρόμοια.

Η παρακολούθηση και οι προσπάθειες προβοκάτσιας της αστυνομίας συνεχίστηκαν και εντάθηκαν. Μια βόμβα για την οποία θα κατηγορείτο ο Andrews βρέθηκε και εξουδετερώθηκε πριν την ξαναβρεί η αστυνομία. Αλλά η έκρηξη μιας βόμβας στο Brisbane οδήγησε στη σύλληψη του αναρχικού Larry Petrie. Ο Andrews και μερικοί άλλοι αναρχικοί άρχισαν να προετοιμάζονται για πόλεμο, με αφορμή τη δίκη του Petrie στο Σίδνεϊ. Αλλά στη δίκη αποκαλύφθηκε ότι η όλη υπόθεση ήταν κατασκευασμένη σκευωρία από την αστυνομία και ο Petrie αθωώθηκε και απελευθερώθηκε. Μερικοί πρότειναν ένοπλη αντίσταση, αλλά ο Andrews ήταν κατηγορηματικά αντίθετος.

Το 1894 ο Andrews, πάντως, συνελήφθη τυχαία και φυλακίστηκε δύο φορές και κάθισε τον περισσότερο χρόνο στη φυλακή για μικροϋποθέσεις. Η ένταση είχε αρχίσει να λήγει καθώς το εργατικό κίνημα είχε αποδεκατιστεί, οι διάφοροι ριζοσπάστες ήταν διασκορπισμένοι ή στη φυλακή και το όλο κίνημα είχε μεταβληθεί σε ένα μετριοπαθές και σεβαστό μονοπάτι κοινωνικής δημοκρατίας. Ακόμα και οι αναρχικοί έχουν σοβαρότατα προβλήματα.

Τον Ιούλη του 1894 ο Andrews δημοσίευσε το «Handbook of Anarchy» («Εγχειρίδιο της Αναρχίας»), για το οποίο ο ίδιος και οι εκδότες του, Wolfe και Robinson, φυλακίστηκαν, επειδή δεν είχαν τυπωμένο το σωστό όνομα και τη διεύθυνση του τυπογραφείου (υπήρχαν μόνο το όνομα και η διεύθυνση του Andrews), αλλά ήταν φανερό ότι αυτό έγινε για τον αρκετά επιθετικό λόγο του συγγραφέα στην μπροσούρα αυτή.

Όταν αποφυλακίστηκε ο Andrews συνέχισε να εκδίδει διάφορα κείμενα και μπροσούρες και έντυπα, ένα από τα οποία με τίτλο «Revolt» («Εξέγερση»), χαρακτηρίστηκε από τις αρχές ως προκλητικό. Συνελήφθη ξανά τον Δεκέμβρη του 1894 και στις 21 Φλεβάρη 1895 καταδικάστηκε σε 5 μήνες φυλάκιση. Το 1894, στο μεταξύ, είχε βρει χρόνο να μάθει κάποια Κινέζικα και να γράψει κάποια άρθρα για περιοδικά του Σίδνεϊ. Πριν από την πρώτη του σύλληψη και ανάμεσα στις δύο περιόδους φυλάκισής του, ο Andrews έκανε ό,τι μπορούσε για να υποστηρίξει κάποια μέλη μιας αναρχικής ομάδας με το όνομα Active Service Brigade (Ταξιαρχία Ενεργούς Υπηρεσίας), που φυλακίστηκαν για κάποια άρθρα στα έντυπα «Hard Cash» και «Justice» («Δικαιοσύνη»), αλλά και τις οικογένειές τους. Έγραψε, μάλιστα, στη «Revolt» τον Δεκέμβρη του 1894, ότι για την υπόθεση αυτή αποκόμισε και καλά και άσχημα συμπεράσματα.

Τον Ιούλη του 1895 βγήκε από τη φυλακή και έμεινε στο Σίδνεϊ για λίγο, πριν επιστρέψει οριστικά στη Μελβούρνη. Η εφημερίδα «The Socialist» («Σοσιαλιστής») στις 10 Σεπτέμβρη 1895 έγραψε ότι σχεδίαζε να εκδώσει μια εφημερίδα, αλλά, αντί γι’ αυτήν, εξέδωσε μερικές προκηρύξεις και μερικές μικρές μπροσούρες, όπως τις «Each According to His Needs» («Ο Καθένας Σύμφωνα με τις Ανάγκες του») και «Criticisms on Authority, Law and the State» («Κριτικές για την Εξουσία, το Νόμο και το Κράτος»), έχοντας ως διεύθυνση την οδό Cardigan του εσωτερικού προαστίου Carlton της Μελβούρνης, ενώ δημοσίευσε και κάποια ποιήματά του. Από την αναρχοκομμουνιστική επιθεώρηση του Μπουένος Άιρες της Αργεντινής «El Persegrudo» μετέφρασε και κυκλοφόρησε κάποια άρθρα, ενώ αλληλογραφούσε με κάποιον από την Αδελαίδα για την πιθανότητα ίδρυσης μιας αναρχικής ομάδας εκεί.

Από τον Γενάρη του 1896 μετακόμισε στο προάστιο South Yarra της Μελβούρνης από όπου εξέδωσε δύο τεύχη της εφημερίδας «Reason» («Αιτία»), με τη βοήθεια του επιστήθιου φίλου του «Rivuleth» (για τον οποίο, όπως είπαμε πριν, πιστεύεται ότι ήταν ο αναρχικός αγωνιστής και ποιητής Bernard O’Dowd), ενώ δημοσίευσε και το επικό ποίημα με τίτλο «Teuteisweldt» στα γερμανικά (στα αγγλικά «Devils World»). Συνέχισε τις διεθνείς του επαφές με έντυπα από το Παρίσι καθώς και την εφημερίδα «Firebrand» («Δαυλός») από το Όρεγκον των ΗΠΑ, οι εκδότες της οποίας του προσέφεραν εργασία, αλλά δεν μπορούσε να πάει εκεί γιατί δεν μπορούσε να βρει τα χρήματα για τα εισιτήρια. Προσπάθησε, επίσης, μαζί με άλλους αναρχικούς της Μελβούρνης, όπως οι Fleming και Wilson, να ανασυστήσει το Melbourne Anarchist Club, χωρίς επιτυχία όμως. Στα τέλη του 1896 εξέδωσε κάποια υλικά (που, όμως, αποδόθηκαν στην ομάδα Sydney Anarchist Movement - Αναρχικό Κίνημα Σίδνεϊ), όπως το δελτίο «Anarchy» και κάποιες μπροσούρες, ενώ η καθημερινή εφημερίδα «Daily Telegraph» («Καθημερινός Τηλέγραφος») του Σίδνεϊ, στις 13 Γενάρη 1897 αναφέρει ότι παρακολούθησε μια συνέλευση 7 αναρχικών του Σίδνεϊ, κοντά στην τοποθεσία Circular Quay, προσπαθώντας να ιδρυθεί μια αναρχική ομάδα, αλλά αυτό δεν είναι ιστορικά διαπιστωμένο.

Αλλά από το 1895 σταδιακά ο Andrews είχε αρχίσει να κουράζεται από τη μαζική δουλειά και άρχισε να εστιάζει την προσοχή του περισσότερο σε φιλοσοφικές εργασίες και δουλειά από το παρασκήνιο. Έγραφε συνεχώς για διάφορες εφημερίδες και έντυπα και έγινε γνωστός στους πολιτικούς κύκλους για τη συμμετοχή του σε δημόσιους διαλόγους για διάφορα ζητήματα. Επίσης, δεν έχασε το ενδιαφέρον του για τις αγροτικές αυτάρκεις κοινότητες και αναμείχθηκε σε μια τέτοια προσπάθεια μιας ομάδας να συγκροτήσει μια τέτοια κοινότητα στον ποταμό Murray (από τους μεγαλύτερους ποταμούς της Αυστραλίας) και η οποία είχε ιδεολογικές καταβολές και αναφορές σε θεωρητικούς όπως Χένρι Ντέϊβιντ Θορώ, Τσανγκ-Τσου, Τολστόϊ καθώς και σε χριστιανικές δοξασίες, αλλά δεν υπάρχουν στοιχεία για το αν η ομάδα αυτή προχώρησε στα σχέδιά της ή όχι.

Αλλά, όπως δείχνουν τα διαθέσιμα στοιχεία, ο Andrews ποτέ στην ουσία δεν σταμάτησε τις προσπάθειές του για αναρχική οργάνωση. Ένα τεύχος της αντιεξουσιαστικής εφημερίδας «Tocsin» («Συναγερμός» - εκδότης της ήταν ο φίλος του Bernard O’Dowd) στις 7 Απρίλη 1898 δημοσίευσε μια είδηση για μια συνέλευση μιας ομάδας με την επωνυμία Voluntary Socialists ή Communists-Anarchists (Εθελοντικοί Σοσιαλιστές ή Κομμουνιστές-Αναρχικοί), αλλά δεν δίνονταν περαιτέρω λεπτομέρειες.

Ο Andrews αναμείχθηκε, επίσης, όπως και ο σοσιαλιστής, Frank Anstey (μετέπειτα βουλευτής και υπαρχηγός του Εργατικού Κόμματος), στην Victorian Labor Federation (VLF – Εργατική Ομοσπονδία Βικτώριας), η οποία συγκροτήθηκε το 1898 για να οργανώσει τους εργατικούς αγώνες. Ήταν γραμματέας της από τον Ιούλη του 1900 μέχρι τα μέσα του 1901, όταν διαδέχτηκε τον B. O’Dowd ως εκδότης της εφημερίδας «Tocsin», αλλά διατήρησε τη θέση του ως μέλος της διοίκησης της VLF, όταν αυτή αναδιοργανώθηκε και μετονομάστηκε σε Co-operative Commonwealth (Συνεργατική Κοινοπολιτεία).

Παράλληλα, όπως είπαμε στην αρχή, ο Andrews ήταν και εφευρέτης. Στις 31 Μάρτη 1900 στο περιοδικό «Bulletin», δημοσιεύτηκε ένας κατάλογος εφευρέσεών του.

Αναμείχθηκε και σε διάφορους άλλους συνδέσμους και συλλόγους, ακόμα, όπως, για παράδειγμα, στην Criminological Society (Σύνδεσμος Εγκληματολογίας) και στην εφημερίδα «Tocsin» (αλλά και στο πρώτο τεύχος της «Reason») δημοσίευσε διάφορα άρθρα σχετικά με τις συνθήκες διαβίωσης στις φυλακές, χρησιμοποιώντας και το προσωπικό του παράδειγμα ως φυλακισμένου. Συμμετείχε, επίσης, ενεργά σε μια εκστρατεία της Criminological Society που καλούσε στην έρευνα από μια Βασιλική Επιτροπή για τις συνθήκες στις φυλακές.

Ως εκδότης της «Tocsin», ο Andrews προώθησε τις κύριες αρχές του αναρχισμού και άρχισε να διαχωρίζεται από κάποιους αναρχικούς, που γι’ αυτόν η άρνησή τους για κάθε νόμο, την πολιτική, το κράτος κ.λπ., εκφραζόταν αρκετά περιορισμένα και στενόμυαλα. Συνέχισε τις διεθνείς του επαφές και δραστηριότητες, αποτελώντας γέφυρα μεταξύ των αγγλόφωνων και μη αγγλόφωνων αναρχικών, μια άγνωστη, αλλά σημαντική πλευρά της αυστραλιανής ιστορίας. (Η συντριπτική πλειοψηφία των τότε αναρχικών της Αυστραλίας ήσαν από το εξωτερικό. Για παράδειγμα, στο Σίδνεϊ οι περισσότεροι αναρχικοί ήσαν γαλλικής και αγγλικής καταγωγής, στη Μελβούρνη υπήρχαν αγγλικής και αμερικάνικης καταγωγής αναρχικοί, ενώ στην Αδελαίδα υπήρχε ένας μεγάλος αριθμός Γερμανών αναρχικών). Ο φίλος και σύντροφός του, Bernard O’Dowd, παρέχει πληροφορίες μετά το θάνατο του Andrews, ότι εκτός από τα ισπανικά και τα κινέζικα, ο Andrews γνώριζε σχεδόν όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες και προς τα τελευταία χρόνια της ζωής του άρχισε να μαθαίνει τα ρώσικα μέσω των εβραϊκών (Hebrew).

Στα τέλη του 1902 ο Andrews μπήκε στο νοσοκομείο βαριά άρρωστος, με βαριάς μορφής φυματίωση και στις 26 Ιούλη 1903 πέθανε, σε ηλικία 38 χρόνων. Οι σύντροφοι και φίλοι του τον κήδεψαν με δικά τους έξοδα και θάφτηκε στο Νεκροταφείο του προαστίου Kew.

Στην «Tocsin», μετά το θάνατό του, κάποιος με το όνομα «Bohemian» του αφιέρωσε ένα ποίημα, τα τμήματα Coburg και Emerald Hill του Εργατικού Κέντρου Μελβούρνης (που είχε, στο μεταξύ, ιδρυθεί) εξέφρασαν τη συμπάθειά τους γι’ αυτόν και ο αναρχικός W.J.Sharples, που τον γνώριζε πολύ καλά, τον παρομοίωσε με τον Θορώ, τον Τολστόϊ, τον Κροπότκιν και τον Βερλαίν. Ο σοσιαλιστής Bertram Stevens έγραψε ότι ζούσε με ψίχουλα, σαν τον Χριστό, ο Ernie Lane τον παρουσίασε ως μια από τις σημαντικότερες μορφές του επαναστατικού κινήματος και ο Jack Lang είπε ότι ήταν άνθρωπος τεράστιων ικανοτήτων. Τα ίδια περίπου είπαν και έγραψαν διάφοροι άλλοι, αναρχικοί, σοσιαλιστές και ηγέτες του εργατικού κινήματος της Αυστραλίας.

ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝ
ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ




ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΗ

Το παρόν κείμενο-ιστορική και απλή καταγραφή αποτελεί το πρώτο του είδους του, που δημοσιεύεται σε ελληνόφωνο ελευθεριακό έντυπο, όσον αφορά μια ολοκληρωμένη, ή συγκεντρωτική, παρουσίαση του αυστραλιανού αναρχισμού. Ως εκ τούτου, δεν αποτελεί το μοναδικό, δεδομένου, ότι φιλοδοξείται το κείμενο αυτό να αποτελέσει τη βάση για μια εκτενέστερη παρουσίαση του παρελθόντος και του παρόντος του αυστραλιανού αναρχικού κινήματος. Και ως τέτοιο θα πρέπει να ειδωθεί.
Τέλος, θα καταβληθεί προσπάθεια το εν λόγω κείμενο να δημοσιευτεί και στην ιστοσελίδα www.punk.gr/nogod-nomaster
Ευχαριστούμε τους συντρόφους του "Contact" για το χώρο που παραχώρησαν.


ΑΠΑΡΧΕΣ

Εάν δεχτούμε ότι πριν το 1788, χρόνο που άρχισε ο αποικισμός της αυστραλιανής ηπείρου από τους Άγγλους, οι παραδοσιακοί ιθαγενείς πληθυσμοί της ζούσαν σε μια κοινωνία χωρίς κράτος, αστυνομία, στρατό, φυλακές, υποχρεωτική εργασία, καπιταλισμό κ.ά., τότε, σίγουρα, η κοινωνία αυτή ήταν αναρχική, τηρουμένων, βέβαια, των αναλογιών.
Το 1788, όμως, οι λευκοί επιτέθηκαν, αρχίζοντας τη σταδιακή καταστροφή της κοινωνίας και του πολιτισμού αυτού, που διατηρούνταν περίπου 40.000 χρόνια. Μεταξύ 1788 και 1842 148.000 άποικοι περίπου έφτασαν στην αυστραλιανή ήπειρο και, κυρίως, στην ανατολική πλευρά της, ως κατάδικοι, Άγγλοι, Ιρλανδοί και Σκωτσέζοι. Σχηματίστηκαν, έτσι, οι πρώτες αποικίες καταδίκων.
Το 1804 είχαμε την πρώτη εξέγερση καταδίκων, στο Castle Hill, κοντά στη σημερινή Parramatta του Σίδνεϊ, όπου περίπου 350 κατάδικοι, στην πλειοψηφία τους Ιρλανδοί, εξεγέρθηκαν και κατέλαβαν τα χωράφια όπου εργάζονταν. Η εξέγερση καταστάλθηκε άγρια από το στρατό, που αποτελούντα κατά πλειοψηφία από Άγγλους.
Το 1808 είχαμε μια παρόμοια εξέγερση, τη λεγόμενη Rum Rebellion.
Το 1827 σημειώθηκε μια νέα εξέγερση σε εργοστάσιο γυναικών στην Parramatta, όπου περίπου 100 γυναίκες κατάδικοι δραπέτευσαν, έκαναν πορεία στην πόλη και λεηλάτησαν φούρνους και κρεοπωλεία. Αρκετές συνελήφθησαν, αλλά επτά δραπέτευσαν.
Το 1828, ενώ είχε, ήδη, επιβληθεί πολιτική και στρατιωτική εξουσία στην αποικία του Σίδνεϊ, ψηφίστηκε το πρώτο νομοθέτημα, ο λεγόμενος Νόμος Κυρίων και Υπηρετών, σύμφωνα με τον οποίο καθορίζονταν τα νομικά δικαιώματα και οι υποχρεώσεις των εργατών στην τότε Αυστραλία.
Το 1829 είχαμε την πρώτη απεργία, αυτή των τυπογράφων.
Το 1843 είχαμε μια οικονομική κρίση, που προκλήθηκε από την υποβάθμιση των πρώτων υλών στην αγορά (!).
Το 1850 ιδρύθηκε στη Μελβούρνη η Victorian Operative Stonemason's Society, μασονική στοά, δηλαδή, με κάποιες ελευθεριακές απόψεις, η οποία το 1856 βοήθησε μια απεργία στο πανεπιστήμιο Μελβούρνης για την καθιέρωση του οκταώρου.
Στο μεταξύ, το 1854 στο Ballarat της Βικτωρίας, εξεγέρθηκαν οι χρυσοθήρες, συγκρούστηκαν με την αστυνομία και το στρατό, όπου 30 χρυσοθήρες και 5 στρατιώτες σκοτώθηκαν. Η εξέγερση έγινε γνωστή ως Eureka Rebellion, από το όνομα της τοπικής μπυραρίας όπου άρχισε.
Το 1868 έφτασε στην Αυστραλία ο τελευταίος κατάδικος από την Αγγλία. Και από το σημείο αυτό άρχισε, πλέον η ανάπτυξη αυτού που ονομάζουμε σύγχρονο αυστραλιανό κράτος.




Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΥ

Πριν προχωρήσουμε σε οποιαδήποτε καταγραφή, να σημειώσουμε, ότι, μάλλον, δύο θα πρέπει να είναι οι κατηγοριοποιήσεις του σύγχρονου αυστραλιανού αναρχισμού. Ο παλιός αναρχισμός, δηλαδή, αυτός που συναντάμε στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα και ο νέος αναρχισμός, αυτός που εμφανίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του '50, ταυτόχρονα με την έναρξη του μεταναστευτικού κύματος στην Αυστραλία.
Υπάρχουν αρκετές διαφορές σε πολλούς τομείς ανάμεσα στις δύο αυτές κατηγοριοποιήσεις, αλλά, όμως, ΄χουν και μία ομοιότητα. Αυτή του ότι και οι δύο άρχισαν από μετανάστες (γιατί και οι Αγγλοαυστραλοί, Ιρλανδοαυστραλοί κ.ά., μετανάστες πρέπει να θεωρούνται, εφόσον οι πραγματικοί "Αυστραλοί είναι οι ιθαγενείς).
Την 1η Μάη 1886 ιδρύθηκε στη Μελβούρνη, η πρώτη αναρχική ομάδα στην Αυστραλία, η Αναρχική Λέσχη Μελβούρνης (Melbourne Anarchist Club), περισσότερο αναρχοκομμουνιστικής κατεύθυνσης. Μερικοί από τους πρωταγωνιστές της ήταν οι Chummy Fleming, Jack Andrews και οι αδελφοί Andrade. Τα περισσότερα από τα μέλη της Λέσχης, μετά τη διάλυσή της, λίγα χρόνια αργότερα, θα πρωτοστατήσουν και συμμετάσχουν στη συγκρότηση και δραστηριοποίηση άλλων ομάδων (Jack Andrews), σε εργατικές κινητοποιήσεις (Chummy Fleming), ή θα ανοίξουν βιβλιοπωλεία-κέντρα προπαγάνδας (Andrade).
Το 1890 ο Ch. Fleming ήταν επικεφαλής πορειών ανέργων προς το Κυβερνείο στη Μελβούρνη.
Τον ίδιο χρόνο σημειώθηκε μια σκληρή απεργία ναυτεργατών, από τις πρώτες του κλάδου αυτού στην Αυστραλία.
Στο διάστημα Ιούνη-Οκτώβρη 1892 θα ξεσπάσει μια απεργία των μεταλλωρύχων στην πόλη Broken Hill. Τον επόμενο χρόνο 1893 ο αναρχικός David Andrade θα συμμετάσχει στην ίδρυση του Συνδέσμου Ανέργων Εργατών (Unemployed Workers Association), στο Richmond της Μελβούρνης και θα γίνει γραμματέας του.
Το 1894 θα ιδρυθεί η Ένωση Αυστραλών Εργατών (Australian Workers Union), το πρώτο εργατικό συνδικάτο στην Αυστραλία, που στα πρώτα χρόνια του ήταν ιδιαίτερα ριζοσπαστικό και μαχητικό, με μέλη μισοειδικευμένους ή ανειδίκευτους εργάτες. Τον ίδιο χρόνο θα ξεσπάσει και θα διαρκέσει περίπου 3 μήνες, μια αρκετά μαχητική απεργία κουρέων προβάτων στο Queensland, ενώ οι πρώτες φεμινιστικές κινήσεις σημειώνονται στη Νότια Αυστραλία.
Το 1898, ο William Andrade (αδελφός του David), ανοίγει έν αναρχικό βιβλιοπωλείο στο κέντρο της Μελβούρνης, το πρώτο του είδους στην Αυστραλία, το οποίο έγινε αμέσως το κέντρο της αναρχικής και ριζοσπαστικής προπαγάνδας της εποχής.
Το 1903 ο αναρχοκομμουνιστής Jack Andrews, συγγραφέας, ομιλητής και προπαγανδιστής, πεθαίνει από φυματίωση.
Το 1905 ένας μεγάλος αριθμός Ρώσων καταδιωκομένων φτάνει στην Αυστραλία, μετά την αιματηρή καταστολή της τότε επιχειρούμενης επανάστασης. Τον επόμενο χρόνο, 1906, ιδρύεται το Σοσιαλιστικό Κόμμα Βικτωρίας (Victorian Socialist Party - VSP), στη Μελβούρνη. Μετά από ένα χρόνο είχε 2000 μέλη (ανάμεσά τους και αρκετούς αναρχικούς), διοργάνωνε 16 τοπικές συνελεύσεις κάθε βδομάδα, μια ανοιχτή γενική συνέλευση στις όχθες του ποταμού Yarra (που διασχίζει στη μέση τη Μελβούρνη), ενώ διοργάνωνε και διάφορες άλλες εκδηλώσεις. Το VSP διέθετε ακόμα φιλαρμονική, χορωδία, θεατρική ομάδα, μουσικό συγκρότημα, ομάδες νέων, κυριακάτικο σχολείο κ.ά.
Το 1907 ιδρύθηκε στην Αδελαΐδα η πρώτη ομάδα της IWW και λίγους μήνες αργότερα έγινε το ίδιο και στο Σίδνεϊ, όπου η εκεί ομάδα ακολούθησε τη γραμμή του De Leon. Το 1908 ήταν η χρονιά που η IWW στις ΗΠΑ διασπάστηκε σε αυτούς που πίστευαν στην άμεση δράση (Σικάγο) και σε αυτούς που πίστευαν στην πολιτική δράση (De Leon, Ντιτρόϊτ). Τον ίδιο χρόνο δημιουργήθηκε μια Λέσχη της IWW και στη Μελβούρνη, με γραμματέα τον Monty O'Doud.
Το 1910 έφτασε στην Αυστραλία ο πρώτος Ισπανός αναρχικός, μετά τα γεγονότα της περίφημης "Τραγικής Εβδομάδας".
Το 1911 η IWW Αδελαΐδας έκανε γνωστό ότι ακολουθεί πλέον την τάση της άμεσης δράσης και τον επόμενο χρόνο, 1912, συγκροτείται μια νέα ομάδα της IWW στο Σίδνεϊ, με γραμματέα τον Harry Denford. Τον ίδιο χρόνο, επίσης θα ξεσπάσει μια μαχητική γενική απεργία των εργαζομένων στις συγκοινωνίες του Queensland, κατά τη διάρκεια της οποίας οι εργαζόμενοι στα τραμ αποκτούν το δικαίωμα να φορούν το σήμα του συνδικάτου τους.
Το 1914 μια ομάδα της IWW δημιουργήθηκε και στο Port Pirie της Νότιας Αυστραλίας.
Το 1916 μέρος της στάχτης του ελευθεριακού ακτιβιστή της IWW Joe Hill έφτασε στην Αυστραλία. Η IWW του Σίδνεϊ κάλεσε σε συγκέντρωση στο Βοτανικό Κήπο της πόλης για να σκορπιστούν οι στάχτες, αλλά η αστυνομία, που είχε διαφορετική γνώμη, επιτέθηκε και κατάσχεσε τη στάχτη (!).
Τον επόμενο χρόνο, 1917, 12 μέλη της IWW συνελήφθηκαν, οδηγήθηκαν σε δίκη με την κατηγορία της προδοσίας και καταδικάστηκαν. Η IWW ήταν η μόνη από τις τότε εργατικές οργανώσεις που αντιδρούσε έντονα, με οργάνωση διαδηλώσεων και άλλων, στην επιστράτευση. Η Αυστραλία έπαιρνε μέρος στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, στέλνοντας στρατεύματα στο πλευρό των συμμάχων.
Τον ίδιο χρόνο θα οργανωθεί μια γενική απεργία στην Αυστραλία, με τη συμμετοχή 70.00 εργατών στο Σίδνεϊ και αρκετών άλλων χιλιάδων στις άλλες πόλεις. Επίσης, αυτό το χρόνο, η IWW κηρύχθηκε παράνομη σε όλη την Αυστραλία. Στη Μελβούρνη η οργάνωση άλλαξε το όνομά της σε International Industrial Workers - IIW και κυκλοφόρησε την εφημερίδα "Industrial Solidarity" ("Βιομηχανική Αλληλεγγύη"), με εκδότη τον Ιταλό μετανάστη Guido Baracchi.
Το 1919 θα ξεσπάσει μια ένοπλη εξέγερση στρατιωτών που είχαν πριν συμμετάσχει στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι εξεγερμένοι επιτέθηκαν, αρχικά, εναντίον της Βουλής της Βικτωρίας στη Μελβούρνη. Τον ίδιο χρόνο άλλη μια εξέγερση θα ξεσπάσει στο Fremantle της Δυτικής Αυστραλίας, η οποία θα γίνει γνωστή με το όνομα Bloody Sunday (Ματωμένη Κυριακή). Τον ίδιο χρόνο, επίσης, θα ξεσπάσει και μια Τρίτη εξέγερση-απεργία διαρκείας των λιμενεργατών, κατά τη διάρκεια της οποίας πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε ο απεργός Tom Edwards. Η απεργία αυτή έγινε γνωστή με την επωνυμία Red Flag Riot (Εξέγερση της Κόκκινης Σημαίας). Πάλι τον ίδιο χρόνο, στο Townsville του Queensland, η αστυνομία άνοιξε πυρ κατά διαδήλωσης αόπλων ανδρών, γυναικών και παιδιών, που διαδήλωναν ενάντια στη σύλληψη τριών στελεχών μιας απεργίας κρεατεργατών. Η απάντηση των απεργών και των υποστηρικτών τους ήρθε την επόμενη μέρα όταν οι απεργοί οπλίστηκαν, λεηλατώντας οπλοπωλεία και καταστήματα εργαλείων. Η τοπική κυβέρνηση του Εργατικού Κόμματος έστειλε 200 πάνοπλους αστυνομικούς να καταστείλουν την εξέγερση.
Το 1920 τα 10 από τα 12 καταδικασμένα μέλη της IWW αποφυλακίστηκαν.
Το 1922 θα ξεσπάσουν διαμάχες μεταξύ συνδικάτων για το αν έπρεπε ή όχι να δεχτούν ως μέλη τους κάποιους Ιταλούς μετανάστες οι οποίοι εργάζονταν ως ξυλοκόποι στην περιοχή της λίμνης Eildon.
Το 1923 είχαμε και μια απεργία των αστυνομικών στη Μελβούρνη, κατά τη διάρκεια της οποίας σημειώθηκαν αρκετά "προλεταριακά ψώνια" σε όλη την πόλη.
Από το 1924 έως το 1931 δρούσε μια μικρή ομάδα της IWW στη Μελβούρνη ως μια προσπάθεια επανόδου της οργάνωσης στην Αυστραλία, χωρίς, όμως, ιδιαίτερη επιτυχία.
Το 1928 ξέσπασε μια μαχητική απεργία λιμενεργατών ενάντια στην εισαγωγή της λεγόμενης "ελεύθερης εργασίας".
Το 1929 μέλη της Λέσχης Ματεότι (Matteotti Club), της Μελβούρνης, μιας λέσχης με σημαντική δράση, που συγκέντρωνε Ιταλούς σοσιαλιστές και αναρχικούς μετανάστες, επιτέθηκαν με μαχαίρια σε συγκέντρωση 10 περίπου Ιταλών φασιστών, μαυροντυμένων οπαδών του Μουσολίνι, που επιχειρούσαν να κάνουν πορεία δια μέσου των κεντρικών δρόμων της Μελβούρνης, τραυματίζοντας αρκετούς από αυτούς. Όλα έγιναν πριν φτάσει η αστυνομία και έτσι δεν συνελήφθη κανείς. Ο αγγλόφωνος, όμως, τύπος διαστρέβλωσε αρκετά τα γεγονότα, σε βάρος των αντιφασιστών. Ήταν η Τρίτη απόπειρα των Ιταλών φασιστών να κάνουν την πορεία αυτή.
Το 1930 θα ξεσπάσει μια εξέγερση ανέργων έξω από την μπυραρία Sarah Sands στο Brunswick της Μελβούρνης.
Κατά τη διάρκεια των πρώτων χρόνων της δεκαετίας του 1930, εξαιτίας της μεγάλης οικονομικής κρίσης, εκτός από ουρές φτωχών, ανέργων κ.λπ., είχε δημιουργηθεί και μια ουρά αστέγων. Αρκετοί από αυτούς, καθοδηγούμενοι, κυρίως, από το Κομμουνιστικό Κόμμα Αυστραλίας, προέβαιναν συχνά σε καταλήψεις σπιτιών και συγκρούονταν με την αστυνομία.
Το 1949 δημιουργείται η Australian Secret Intelligence Organisation -ASIO, οι αυστραλιανές μυστικές υπηρεσίες δηλαδή, κάτι σαν την ελληνική ΚΥΠ ( ή ΕΥΠ αργότερα).
Το 1958 δημοσιεύονται από την κείμενα του Ολλανδού συμβουλιακού κομμουνιστή Άντον Πάνεκοκ από την ομάδα Workers Advocate.
Εδώ τελειώνει, θα μπορούσαμε να πούμε, η πρώτη περίοδος του αυστραλιανού αναρχισμού.



Ο ΝΕΟΣ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ

Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, ενώ έχει, ήδη, αρχίσει το μεγάλο μεταναστευτικό ρεύμα προς την Αυστραλία, φτάνει στο Σίδνεϊ, κυρίως, μια μεγάλη ομάδα Βούλγαρων αναρχικών, καταδιωκομένων από το σταλινικό καθεστώς. Συγκροτείται έτσι μια συμπαγής βουλγαρική αναρχική ομάδα, η οποία άρχισε την προπαγάνδα, αρχικά ανάμεσα στους Βούλγαρους μετανάστες.
Την ίδια εποχή άρχισαν να φτάνουν και αρκετοί Ισπανοί και Ιταλοί αναρχικοί ως μετανάστες. Ανάμεσά τους ήταν και ο Ισπανός Καστανέρ, ο οποίος ήταν ο μόνος πιλότος αεροπλάνου που διέθετε η CNT κατά τη διάρκεια του εμφυλίου και της κοινωνικής επανάστασης στην Ισπανία και ο οποίος το 1938 σχεδίαζε να βομβαρδίσει το Βατικανό. Πέθανε στο Fawkner της Μελβούρνης το 1990.
Στο μεταξύ, το 1956, αρκετοί Βούλγαροι αναρχοσυνδικαλιστές συγκρότησαν στο Σίδνεϊ, το πρώτο αυστραλιανό τμήμα της IWA (Διεθνούς Ένωσης Εργαζομένων).
Το 1963 οι ΗΠΑ κατασκευάζουν την πρώτη τους ναυτική στρατιωτική βάση στο Northwest Cape της Δυτικής Αυστραλίας, λίγο αργότερα, το 1964, επανήλθε η υποχρεωτική στρατιωτική θητεία και αρχίζουν έτσι οι πρώτες αντιμιλιταριστικές κινήσεις τόσο στον τότε χώρο των αναρχικών, όσο και της αριστεράς.
Το 1965 μετά και την άφιξη και άλλων Ισπανών αναρχικών ως μεταναστών στην Αυστραλία, συγκροτήθηκε, στη Μελβούρνη, το πρώτο τμήμα μελών της CNT στην εξορία. Τον ίδιο χρόνο στάλθηκαν τα πρώτα αυστραλιανά στρατεύματα στο Βιετνάμ, πυροδοτώντας έτσι μαχητικές αντιπολεμικές και ειρηνιστικές εκδηλώσεις και κινητοποιήσεις, από τις οποίες θα σχηματιστεί το κατοπινό κίνημα της αντικουλτούρας, από το οποίο θα ξεπηδήσει μια νέα φουρνιά αναρχικών.
Στο μεταξύ, το 1966 μερικοί Βούλγαροι αναρχικοί ανοίγουν στο Σίδνεϊ το "Anarchist Cellar" ("Αναρχικό Κελάρι"), όπου διοργανώνονται διάφορες και συζητήσεις, αλλά όμως και κάποια πάρτι με LSD (!). Διάφοροι αναρχικοί ή αναρχίζοντες έβγαινα στο δρόμο και μοίραζαν δωρεάν χάπια LSD, κάτι, που, βέβαια, προκάλεσε την άμεση επέμβαση της αστυνομίας, αλλά και της ομοσπονδιακής κυβέρνησης που έκανε παράνομο το LSD.
Το 1970 συγκροτήθηκε στο Περθ, πρωτεύουσα της Δυτικής Αυστραλίας, η ομάδα "Freedom", η οποία αποτέλεσε μια από τις πιο δημιουργικές της χώρας.
Το 1971 στη Μελβούρνη ιδρύθηκε το Strawberry Press (Εκδόσεις Φράουλα), μια αναρχική ομάδα ποιητών, καλλιτεχνών και ριζοσπαστών φοιτητών, ανάμεσα στους οποίους ήταν και ο ελληνικής καταγωγής αναρχικός ποιητής Π.Ο.
Το 1972 σχηματίστηκε στη Μελβούρνη η Περιφερειακή Αναρχική Ομοσπονδία Βικτωρίας (Victorian Regional Anarchist Federation - VRAF), ενώ τον ίδιο χρόνο άνοιξε στο Collingwood της Μελβούρνης το Free Shop (Ελεύθερο Κατάστημα), όπου ο καθένας έφερνε και αγόραζε διάφορα πράγματα δωρεάν. Τον ίδιο, επίσης, χρόνο, Ισπανοί αναρχικοί εξέδωσαν το περιοδικό "Acracia" από όπου συγκροτήθηκε και η πρώτη ομάδα Αναρχικού Μαύρου Σταυρού στην Αυστραλία, με κύριο αντικείμενο την αλληλεγγύη και συμπαράσταση στους Ισπανούς αναρχικούς φυλακισμένους και καταδιωκομένους από το καθεστώς Φράνκο.
Το 1975 εμφανίστηκε ξανά μια μικρή ομάδα της IWW και τον επόμενο χρόνο, το 1976, μέλη της οργάνωσης από Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία σχημάτισαν μια Οργανωτική Επιτροπή (ANZGOC).
Τον ίδιο χρόνο διαλύθηκε και η Federation of Australian Anarchists (Ομοσπονδία Αυστραλών Αναρχικών), που είχε, στο μεταξύ, ιδρυθεί, λίγους μήνες πριν. Η διάλυση επήλθε ως αποτέλεσμα τόσο της εσωτερικής διαμάχης μεταξύ αυτών που υποστήριξαν τις παρεμβάσεις στους εργατικούς χώρους (workerists) και αυτών που υποστήριζαν τον αναρχισμό ως τρόπο ζωής (lifestylists), διαμάχη που αναδείχθηκε σε συνέδριο στη Μελβούρνη, όσο και από την έλλειψη ανάληψης δράσης από την Ομοσπονδία.
Το 1977 αναρχοσυνδικαλιστές από το Σίδνεϊ άνοιξαν το βιβλιοπωλείο Jura, ενώ τον ίδιο χρόνο σχηματίστηκε και η ομάδα Libertarian Workers for a Self-Managed Society (Ελευθεριακοί Εργάτες για μια Αυτοδιευθυνόμενη Κοινωνία), στη Μελβούρνη, ομάδες που συνεχίζουν την ύπαρξη και δράση τους μέχρι σήμερα, η πρώτη μέσω του αναρχοσυνδικαλιστικού Anarchosyndicalist Network - ASN (Αναρχοσυνδικαλιστικού Δικτύου), του περιοδικού "Rebel Worker" και του βιβλιοπωλείου Jura, η δεύτερη μέσω του εβδομαδιαίου δελτίου "Anarchist Age" και κάποιων ραδιοφωνικών προγραμμάτων.
Το "Rebel Worker" άρχισε να εκδίδεται στο Σίδνεϊ, αρχικά ως όργανο της αυστραλιανής IWW, αλλά το 1983 συνέχισε ως "ανεξάρτητο αναρχοσυνδικαλιστικό περιοδικό", αφού η IWW κατέρρευσε, έχοντας σε όλη την Αυστραλία μόνο ένα μέλος μέχρι το 1990, οπότε και επανέκαμψε. Σήμερα η IWW διαθέτει δύο πλήρη τμήματα στο Σίδνεϊ και στη Μελβούρνη και άλλους πυρήνες σε όλες σχεδόν τις άλλες πόλεις της χώρας.
Το 1986 από τους αναρχοσυνδικαλιστές του Σίδνεϊ και της Μελβούρνης σχηματίστηκε η πρώτη ASF (Anarchosyndicalist Federation - Αναρχοσυνδικαλιστική Ομοσπονδία), με όργανο το "Rebel Worker". Το 1987 μια ένωση εργαζομένων στα τραμ και στα τραίνα στη Μελβούρνη ενώθηκε με την ASF και το 1988 η ASF έγινε το αυστραλιανό τμήμα της διεθνούς IWA. Το 1990 ξέσπασε η μεγάλη κινητοποίηση των εργαζομένων στα τραμ της Μελβούρνης όπου η ASF έπαιξε σημαντικό ρόλο. Η κινητοποίηση κράτησε αρκετό καιρό και έγινε ενάντια στα σχέδια ιδιωτικοποίησης των δημόσιων συγκοινωνιών, αλλά, τελικά, ηττήθηκε. Η ίδια η ASF δεν μεγάλωσε ούτε αριθμητικά και, ακόμα, μετά την ήττα αυτή, ξέσπασαν εσωτερικές διαμάχες, με αποτέλεσμα η Ομοσπονδία να διαλυθεί το 1992. Συνέχισε, όμως, να εκδίδεται το περιοδικό "Rebel Worker" Στο Σίδνεϊ, ενώ στη Μελβούρνη μια ομάδα αναρχοσυνδικαλιστών, νέων μελών της IWW και άλλων άρχισαν να εκδίδουν το περιοδικό "Burning Issue" ("Φλέγον Θέμα"), που, όμως, θα σταματήσει μετά από λίγο.
Την περίοδο αυτή και μέχρι το 1995 ο αναρχικός χώρος ήταν ολιγομελής και, κατά κάποιο τρόπο, αδρανής. Το Φλεβάρη αυτού του χρόνου άνοιξε το βιβλιοπωλείο Barricade στη Μελβούρνη, δίνοντας μια νέα ώθηση. Επανιδρύθηκε ο Αναρχικός Μαύρος Σταυρός, ενώ το 1997 ιδρύθηκε και η Αναρχοσυνδικαλιστική Ομάδα Μελβούρνης (ASGM), η οποία μεγάλωσε τα αμέσως επόμενα χρόνια, δημιουργήθηκαν ανάλογες ομάδες στο Σίδνεϊ και το Περθ και έτσι επανιδρύθηκε η ASF τον Ιούνη του 2000. Η ASF δεν είναι πλήρες μέλος της IWA.
Τέλος, με την ευκαιρία του Φόρουμ του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (WEF), στη Μελβούρνης, το Σεπτέμβρη του 2000, με ευθύνη κυρίως αναρχικών και μελών της ASF, δημιουργήθηκε στη Μελβούρνη, η AWOL (Autonomous Web Of Liberation - Αυτόνομο Δίκτυο Απελευθέρωσης), το οποίο βασικά δραστηριοποιήθηκε για το Φόρουμ, ενώ αργότερα προσπάθησε να επεκταθεί σε άλλα ζητήματα, όπως την κατάληψη κτιρίου και τη δημιουργία κοινωνικού κέντρου κ.λπ., αλλά εξ αιτίας των μεγάλων εσωτερικών αντιθέσεων ή αντιφάσεων και της έλλειψης ξεκάθαρου προτάγματος-προοπτικής, διαλύθηκε τέλη του 2001 με αρχές του 2002.

Από το 1945 και έπειτα οι αυστραλιανές κυβερνήσεις εισήγαν ένα πρόγραμμα μαζικής μετανάστευσης στη χώρα και έτσι, ανάμεσα στις χιλιάδες που εισήλθαν, βρέθηκαν και αρκετοί αναρχικοί και αναρχοσυνδικαλιστές. Το 19567 δημιουργήθηκε στο Σίδνεϊ ένα τμήμα της βουλγαρικής CNT-B και μερικά χρόνια αργότερα, πάλι στο Σίδνεϊ, ένα τμήμα της ισπανικής CNT. Τα δύο αυτά τμήματα, αρχικά, προσπάθησαν να οργανώσουν την προπαγάνδα ανάμεσα στους Αυστραλούς εργάτες, αλλά λόγω του μεγάλου ρατσισμού ενάντια σε μετανάστες που επικρατούσε τότε δεν μπόρεσαν να πετύχουν και πολλά πράγματα κι έτσι περιορίστηκαν στους ομοεθνείς τους.

Τότε οι Βούλγαροι αναρχοσυνδικαλιστές σχημάτισαν Sydney Anarchist Group (SAG) και εξέδωσαν το περιοδικό «Our Road” στα βουλγαρικά, ενώ οι ισπανοί τύπωσαν και κυκλοφόρησαν αρκετά φυλλάδια στα ισπανικά από τα οποία το πιο γνωστό ήταν το περιοδικό «Acracia» που εκδιδόταν ώς το 1997.

Κατά τη διάρκεια του ’60 και εξαιτίας του πολέμου του Βιετνάμ, αναπτύχθηκε ένα κίνημα αντικουλτούρας σε όλη την Αυστραλία, όπου σημειώθηκε αυξημένο ενδιαφέρον για τις αναρχικέ ιδέες και αυτό οδήγησε την IWA στο να επιζητεί επαφές με Αυστραλούς αναρχοσυνδικαλιστές.

Το 1966 η SAG δημιούργησε το Anarchist Cellar, ενώ το «Acracia» από το 1973 ώς το 1975 εκδιδόταν και στα αγγλικά ως έκδοση του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού, βοηθώντας με κάθε τρόπο Ισπανούς αναρχικούς που ήσαν φυλακισμένοι ή καταδιώκονταν από το καθεστώς Φράνκο.

Το 1983 δημιουργήθηκε στο Σίδνεϊ τμήμα της IWW, με όργανο το «Rebel Worker», αλλά αργότερα το τμήμα αυτό μετονομάστηκε σε Rebel Worker Group, ανεξάρτητο αναρχοσυνδικαλιστικό περιοδικό. Στη Μελβούρνη είχε δημιουργηθεί μια αναρχοσυνδικαλιστική ομάδα και άρχισαν ανεπίσημες επαφές μεταξύ των δύο αυτών ομάδων. Το 1985 η ομάδα τη Μελβούρνης διαλύθηκε, αλλά έμειναν κάποιοι νεαροί, οι οποίοι δημιούργησαν μια νέα ομάδα και σε συνέδριο στο Σίδνεϊ το Γενάρη του 1986 δημιουργήθηκε η Αναρχική Συνδικαλιστική Ομοσπονδία (ASF), η οποία το 1988 έγινε το α

Το 1990 η ASFσυμμετείχε στη μεγάλη κινητοποίηση των εργαζομένων στις δημόσιες συγκοινωνίες της Μελβούρνης.

Αλλά μεταξύ 1990 και 1992 υπήρξαν αρκετά εσωτερικά προβλήματα στην Ομοσπονδία μεταξύ Μελβούρνης-Σίδνεϊ που οδήγησαν στη διάλυση της ASF το 1992.

Μέχρι το 1993-1994 στη Μελβούρνη μερικοί αναρχοσυνδικαλιστές εξέδιδαν το περιοδικό «Burning Issue» («Φλέγον Θέμα»), ενώ, παράλληλα, μερικοί έγιναν μέλη της IWW και από τότε υπήρχε πάντα μια ομάδα IWW στη Μελβούρνη.

Το 1996-97 δημιουργήθηκε στη Μελβούρνη μια νέα αναρχοσυνδικαλιστική ομάδα, η ASGM , η οποία, με την προσθήκη κάποιων άλλων, το 1999 μετατράπηκε σε Anarchist Syndicalist Association, αλλά με την προσθήκη αντίστοιχων ομάδων από το Σίδνεϊ και το Περθ της Δυτικής Αυστραλίας, τον Ιούνη του 2000 επαναδημιουργήθηκε η ASF.

Βασικά, η ASF, πέρα από μερικές αποσπαπασματικές ενέργειες, δεν έχει καμία συμμετοχή ή παρουσία στους εργατικούς χώρους και αγώνες. Τα περισσότερα μέλη της είναι φοιτητές και περισσότερο lifestyle αναρχικοί, παρά αναρχοσυνδικαλιστές στην πράξη. Το 2001-2002 παρουσιάστηκαν αρκετά προβλήματα στο εσωτερικό του «χώρου» της Μελβούρνης και γενικότερα, με αποτέλεσμα να διαλυθούν οι ομάδες της Περθ και, πρόσφατα, απ’ ό,τι φαίνεται και του Σίδνεϊ και να μείνουν στην ASF μόνο 3 ομάδες από τη Μελβούρνη και μια από την Αδελαΐδα. Επίσης, στο τελευταίο συνέδριο της IWAΠερισσότερες πληροφορίες θα βρείτε στο www.anarchosyndicalism.org, αλλά η ASF δεν είναι μέλος της IWA, όπως, λανθασμένα και παραπλανητικά, αναγράφεται εκεί.