ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ, ΕΞΑΡΤΗΣΗ, ΕΞΑΡΧΕΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ

Η αδράνεια και η παραίτηση των ανθρώπων, απ’ όσα αφορούν τη ζωή τους και την πραγματική ελευθερία, είναι καταστάσεις που ευνοούν το κράτος γιατί το διευκολύνουν να συνεχίζει το αντιανθρώπινο έργο του. Μέσα από τέτοιες συνθήκες οι κρατιστές μπορούν και υλοποιούν τα σχέδια που καταστρώνουν κάθε φορά και τα οποία έχουν σαν γενικό στόχο την πλήρη καθυπόταξη των ανθρώπων.

Είναι, εξ άλλου, γεγονός πως η ύπαρξη του κράτους είναι μια παρατεταμένη δολοφονική πρακτική ενάντια στην ανθρώπινη κοινωνία. Απ’ αυτό προέρχονται όλοι εκείνοι οι όροι που επιχειρούν να δολοφονήσουν –και αρκετές φορές το κατορθώνουν– την ανθρωπινότητα. Η καταναγκαστική εργασία, η υπακοή, η αποδοχή ιδεολογικών κατασκευών και προταγμάτων που επιχειρούν να στερήσουν την ικανότητα κατανόησης όσων πραγματοποιούνται καθημερινά, η καθήλωση σε μικροπροβλήματα που σκόπιμα μεγεθύνονται για να σκεπαστεί η πραγματικότητα, είναι μερικά από τα μέσα που χρησιμοποιούν οι κρατιστές.

Από την άλλη, ο αποπροσανατολισμός, η καθημερινή πίεση, το άγχος για την επιβίωση φέρνουν πραγματικά τους ανθρώπους σε κατάσταση έκρηξης, ενώ το κράτος και τα όργανα του δεν χάνουν καθόλου χρόνο στο να εφευρίσκουν τεχνικές και μέσα για να διαστρεβλώσουν την ανθρώπινη φύση.

Οι τύραννοι, ύπουλοι, αδίστακτοι και φανατικοί εχθροί της ζωής και της ελευθερίας διεξάγουν έναν βρώμικο πόλεμο από κάθε άποψη. Κάθε τι που μπορεί να διευκολύνει την διατήρηση της κτηνωδίας που έχουν επιβάλλει μπαίνει σε εφαρμογή.
Αρκεί να απομακρύνουν αυτό που τρέμουν και που καθημερινά έχουν σαν εφιάλτη: ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ, ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ των καταπιεσμένων. Αρκεί να ανακοπεί, ο κοινωνικός πόλεμος που, δυστυχώς για τους εξουσιαστές είναι ασταμάτητος και σε πολλές περιπτώσεις παίρνει τέτοιες εκφράσεις, οι οποίες προβάλλουν απειλητικά την ΑΝΥΠΟΤΑΧΤΗ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΥΣΗ. Σημαντικό μέλημα των κρατιστών, λοιπόν, είναι να υποτάξουν την κοινωνία και ιδιαίτερα εκείνα τα κομμάτια της που δείχνουν την μεγαλύτερη αντίδραση στην ύπαρξη και στα κάθε φορά σχέδια του.

Έτσι, ενάντια σ’ όλους όσους αντιστέκονται ή αναπτύσσουν ανταγωνιστικές προς το κράτος πρακτικές αναπτύσσεται η τεχνική του αποπροσανατολισμού αλλά και μια σειρά από μέσα χειραγώγησης, που διαθέτει το πλούσιο οπλοστάσιο του κράτους.
Στόχος, όπως είπαμε, η υποταγή. Όμως η υποταγή δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την εξάρτηση. Έχουμε, λοιπόν, ΕΞΑΡΤΗΣΗ από τον εργοδότη για τη επιβίωση, εξάρτηση από τον δείνα ή τον τάδε μηχανισμό ή εκπρόσωπο του κράτους για το τάδε ή δείνα ζήτημα κοκ. Η εξάρτηση και η παραίτηση δεν είναι συνώνυμα (αλλά συνδέονται στενά μεταξύ τους κάτω από την ομπρέλα της αθλιότητας που έχει ανοίξει το κράτος. Η παραίτηση ανοίγει τον δρόμο για την εξάρτηση, η οποία με τη σειρά της, ολοκληρώνει την κατάσταση παραίτησης.

Η οποιασδήποτε μορφής εξάρτηση οδηγεί στη δικαίωση του κρατισμού. Η εξάρτηση του εργαζόμενου ανθρώπου από το αφεντικό μεταστρέφεται σε δικαίωση της ύπαρξης εργοδοτών και επιβράβευση της μισθωτής σκλαβιάς. Εδώ, η ανθρώπινη ανάγκη για διαβίωση μετατρέπεται στον εξαναγκασμό για επιβίωση. Η δικαίωση της εκμετάλλευσης διοχετεύεται μέσα από το ιδεολόγημα πως το αφεντικό δίνει «ένα κομμάτι ψωμί» στους εργαζόμενους και συνεπώς αν δεν ήταν αυτός υποτίθεται πως οι άνθρωποι θα πέθαιναν της πείνας!!!
Η επιβαλλόμενη κατάσταση παραίτησης των ανθρώπων απ’ όσα αφορούν την ύπαρξη και τη ζωή τους κατασκευάζει την ψευδαίσθηση της ανικανότητας και την εγκατάλειψη σε κάποιους ειδικούς και γνώστες, οδηγώντας στην εξάρτηση από το κράτος και τα όργανα του.

Θα πρέπει να παραδεχτούμε πως μέσα από μια μακρόχρονη πορεία που έχει διανύσει η κυριαρχία δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να κατασκευάζει ένα σωρό από μέσα που σκοπό έχουν να δολοφονήσουν την ανθρώπινη επιθυμία για επαναοικειοποίηση της αφαιρεμένης ελευθερίας.
Δεν φτάνει που μέσα από τη βαρβαρότητα που έχουν κατασκευάσει και επιβάλλει παρουσιάζουν την πλέον παραποιημένη και άθλια εικόνα της δήθεν ελευθερίας μέσα στα πλαίσια εξανδραποδισμού και εξαθλίωσης των ανθρώπων – αλλά έχοντας σαν στόχο την διαστρέβλωση ακόμα περισσότερο της ανθρώπινης οντότητας έχουν προχωρήσει στη διοχέτευση διάφορων παραισθησιογόνων που θα κάνουν τον κόσμο να «ξεχάσει» την άθλια πραγματικότητα που του έχει επιβληθεί.

Μέσα από τη χρήση τέτοιων παρασκευασμάτων οι άνθρωποι καλούνται να «αισθανθούν» και να «ζήσουν» μια φαντασιακή κατάσταση ευεξίας ξεπερνώντας για λίγο –με ανώδυνο για το κράτος και καταστροφικό γι’ αυτούς τρόπο– την άθλια πραγματικότητα, η οποία παρ’ όλ’ αυτά εξακολουθεί να υπάρχει όχι μόνο για όσους προσπαθούν να πετύχουν ένα τέτοιο «ξεπέρασμα» αλλά και για το σύνολο της κοινωνίας. Το κράτος, φυσικά, μένει απείραχτο κι ανενόχλητο στη συνέχιση του εγκληματικού του έργου.

Μιλάμε συγκεκριμένα για τα διάφορα ναρκωτικά που, αναμφισβήτητα πλέον, παρασκευάζονται και διακινούνται από το κράτος και τα όργανα του.
Δεν θα επαναλάβουμε την φλύαρη φιλολογία για την «μάστιγα των ναρκωτικών» που έντεχνα διοχετεύουν τα Μέσα Καθημερινής Αποβλάκωσης και Αποπροσανατολισμού της κοινωνίας, επικεντρώνοντας την προσοχή και τον «αγώνα» ενάντια σε μια από τις επιπτώσεις, που δημιουργεί η κυριαρχία, χωρίς μάλιστα καν ν’ αναφέρεται η αιτία. Γιατί, η πρώτιστη μάστιγα της κοινωνίας είναι το κράτος, τ’ αφεντικά και οι λακέδες τους!!!

Ούτε χρειάζεται να επαναλάβουμε το χιλιοειπωμένο και επαληθευμένο «οι μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη» ή «το κράτος σκοτώνει με ηρωίνη». Αυτά ανήκουν σε μια πραγματικότητα που ακόμα κι ο πλέον άσχετος την γνωρίζει και την αντιλαμβάνεται μέσα από την καθημερινή του πείρα.
Είναι γεγονός πως οι αναρχικοί επεσήμαναν με τον πλέον σαφή και κατηγορηματικό τρόπο τη σημασία που αποδίδει το κράτος στη ΝΑΡΚΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΑΡΤΗΣΗ.

Τι έγινε όμως; Η νάρκωση συνέχισε ασταμάτητα να διοχετεύεται στους χώρους όπου βρίσκονται τα πλέον μαχητικά κομμάτια της κοινωνίας. Άλλωστε, είναι κοινό μυστικό πως με την νάρκωση επιχειρείται να καταπνιγεί κάθε δυνατότητα εξέγερσης. Χαρακτηριστικά, μετά την εξέγερση στις φυλακές το 1990 και την γνωστή αποτροπή της γενικότερης σύρραξης με το κράτος, από τους επιτήδειους στη χειραγώγηση, οι φυλακές και ιδιαίτερα ο Κορυδαλλός μετατράπηκαν σε ένα ωκεανό από ναρκωτικές ουσίες όπου ο καθένας μπορούσε και μπορεί να κολυμπήσει. Ακόμα, η γνωστή ανά το πανελλήνιο πλατεία Εξαρχείων αποτελεί έναν από τους κατ’ εξοχήν χώρους διακίνησης ναρκωτικών. Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, πως και σε άλλους χώρους δεν γινόταν και δεν γίνεται διακίνηση. Αν αναφερόμαστε στην συγκεκριμένη πλατεία είναι γιατί αποτελεί ένα χώρο όπου τόσο στο παρελθόν όσο και σήμερα αποτελεί σημείο αναφοράς και συγκέντρωσης ενός όχι και τόσο τυχαίου κομματιού της κοινωνίας, που έμπρακτα και δυναμικά αντιπαρατίθεται στην κρατική βαρβαρότητα.

Η αναφορά αυτή γίνεται και εξ αιτίας του γεγονότος πως τέτοιοι χώροι βρίσκονται στο στόχαστρο των κρατιστών, που εξαπολύουν τις δυνάμεις καταστολής άλλοτε για να εξουδετερώσουν με την ωμή βία τους αγωνιζόμενους κι άλλοτε να τους εξουθενώσουν με τα διάφορα ναρκωτικά παρασκευάσματα και ακόμα περισσότερο να προεκτείνουν το φαινόμενο της κατασυκοφάντησης των κοινωνικών αγώνων και όσων τους δημιουργούν ή συμμετέχουν σ’ αυτούς. Και –τέλος– για να επέλθει εκ του πονηρού και με τη βία η, δήθεν, «κάθαρση του χώρου» από τους χρήστες, ώστε να μπορούν να ...εγκατασταθούν τα τραπεζάκια των κάθε είδους εμπόρων και μαγαζάτορων μιας άλλου είδους νάρκωσης.

Το είπαμε και το επαναλαμβάνουμε. Το κράτος είναι αδίστακτο και δολοφονικό. Κύριο μέλημα του είναι η καταστροφή των εξεγερτικών διαθέσεων και πρακτικών. Η νάρκωση και τα προϊόντα που την προκαλούν χρησιμοποιούνται από τους κρατιστές και τα όργανα του γιατί μπορούν μέσω αυτών να ασκήσουν μια αποτελεσματική καταστολή της εξεγερτικής δράσης, της επιθυμίας για ζωή και ελευθερία.
Οι άνθρωποι που αντιπαλεύουν την κρατική βαρβαρότητα γνωρίζουν πολύ καλά τη σημασία που αποδίδει το κράτος στις ναρκωτικές ουσίες. Από τότε που τα παρασκευάσματα αυτά άρχισαν να διαδίδονται και να χρησιμοποιούνται ευρύτατα, το κράτος είχε στη διάθεση του ένα ακόμη όπλο ενάντια στην κοινωνία.

Θα πρέπει, ακόμη, να πούμε πως το χρησιμοποίησε από την πρώτη στιγμή αποκλειστικά για να πετύχει τους εκάστοτε στόχους του. Στους εξουσιαστικούς πολέμους η χρήση των ναρκωτικών ουσιών υπήρξε το μέσο που μετέτρεπε τους φοβισμένους στρατιώτες σε «ήρωες» οι οποίοι έσφαζαν και σφάζονταν για τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις των κυρίαρχων. Στον κοινωνικό πόλεμο ήταν ΚΑΙ οι ουσίες αυτές που διέλυσαν τις δυνατότητες τις οποίες είχαν οι άνθρωποι να αντιπαρατεθούν στο κράτος και τα όργανα του αλλά και στις μεθοδεύσεις του που σκοτώνουν τη ζωή και τη δημιουργικότητα.

Δεν χρειάζεται να πάμε πολύ πίσω στο χρόνο. Την ίδια εποχή που ο πόλεμος στο Βιετνάμ κατασκεύαζε τα ντοπαρισμένα ρομπότ που θα μπορούσαν να αντεπεξέλθουν στις συνθήκες της ζούγκλας και το άγριο αντάρτικο των Βιετκόνγκ, –αφήνοντας χιλιάδες μισότρελους και εθισμένους τοξικομανείς μετά τη λήξη του–, στο πεδίο του κοινωνικού πολέμου εκατοντάδες χιλιάδες νέοι έβγαιναν εκτός μάχης παρασυρμένοι από την επιτήδεια προπαγανδισμένη «Νιρβάνα» των ναρκωτικών ουσιών.
Όπως στην προκειμένη περίπτωση, έτσι και σε κάθε σημείο του κόσμου, όπου διεξάγεται ο κοινωνικός πόλεμος, δεν έλειψαν και δεν λείπουν οι επιτήδειοι ή οι αφελείς προπαγανδιστές της χρήσης ναρκωτικών ουσιών.

Φυσικά, οι θεωρίες που συνοδεύουν την προπαγάνδα αυτή δεν είναι λίγες: η θεωρία της «έκστασης», η φιλολογία της διάκρισης ανάμεσα σε μαλακά και σκληρά, η ιδεολογικοποίηση της διαφοράς ανάμεσα στις ουσίες που «σπιντάρουν» και σε εκείνες που «ναρκώνουν» κτλ.

Η εξάρτηση, όμως, είναι αναπόφευκτη και δεδομένη τις περισσότερες φορές και σε σχέση με όλες σχεδόν τις χημικές μορφές αυτών των ουσιών. (Δεν μιλάμε για την περιστασιακή χρήση των φυσικών ουσιών, η οποία, και πάλι, στο βαθμό που θα πάψει να είναι περιστασιακή είναι ικανή να οδηγήσει σε μια κατάσταση διαρκούς αναζήτησης που σχετίζεται άμεσα με την εξάρτηση. Σε μια τέτοια κατάσταση ψυχολογικής εξάρτησης, η οποία μπορεί να προέλθει από την ιδιοσυγκρασία του εκάστοτε ατόμου, δεν σημαίνει πως υπάρχει εθισμός. Ο εθισμός και όλες οι οδυνηρές συνέπειες που αυτός επιφέρει είναι κατά κανόνα αποτέλεσμα της χρήσης χημικών ουσιών). Οι άνθρωποι, μέσω της εξάρτησης, σωματικής ή ψυχολογικής, οδηγούνται στην παραίτηση και την αυτοκαταστροφή προς τέρψιν των εξουσιαστών, των οποίων τα κέρδη –εκτός των άλλων– αποτιμώνται σε τρισεκατομμύρια δολάρια τον χρόνο.

Εξάρτηση και ελευθερία είναι ασυμβίβαστες και ανταγωνιστικές καταστάσεις. Ιδιαίτερα μάλιστα μέσα στις συνθήκες καταναγκασμού που έχουν επιβάλει στην κοινωνία οι κάθε είδους εξουσιαστές, η εξάρτηση από τις τοξικές ουσίες είναι ένα μεγάλο «συν» υπέρ της κυριαρχίας.
Φυσικά η χρήση των ουσιών αυτών και δεν μπορεί να προβληθεί σαν τρόπος ζωής, όσο για τα σχετικά παραμύθια περί «επιλογών», χρειάζεται να τίθεται επίμονα το ερώτημα κατά πόσο αυτές οι «επιλογές» είναι ελεύθερες και ανεπηρέαστες από το συνολικό κυριαρχικό περιβάλλον.
Τα ναρκωτικά –για να χρησιμοποιήσουμε μια λέξη που τα περιλαμβάνει όλα και η οποία είναι ευρύτατα κατανοητή– εμπεριέχουν μέσα από την ίδια τους τη φύση μια πολύπλευρη ανταγωνιστικότητα προς κάθε τι που πορεύεται προς την κοινωνική απελευθέρωση. Αποτελούν ένα φονικό όπλο στα χέρια του κράτους όχι μόνο γιατί καταστρέφουν τη ζωή αλλά και γιατί διαστρεβλώνουν και σκοτώνουν την επιθυμία για απελευθέρωση, καταστρέφοντας την ανθρωπινότητα.

Αναπτύσσονται και προβάλλονται κατά καιρούς διάφορες απόψεις που προπαγανδίζουν τη χρήση των «σπινταριστών» ουσιών, γιατί τάχα ...«ανεβάζουν» τη μαχητικότητα. Σχετικά μ’ αυτό, είναι απαραίτητο να ειπωθεί πως αγώνας για ελευθερία δεν είναι νοητός όταν πραγματοποιείται από ντοπαρισμένα όντα, τα οποία –όταν ξεθυμάνει η επίδραση των ναρκωτικών ουσιών– μπορούν να μετατραπούν σε αξιοθρήνητα όντα.

Την επιθυμία για αγώνα και επαναοικειοποίηση της ελευθερίας, οι άνθρωποι την αποκτούν μέσα από την επίγνωση της κατάστασης στην οποία τους έχουν βάλει οι δυνάστες. Την εμπλουτίζουν μέσα από τη διαρκή σύγκρουση με το κράτος και τους θεσμούς μηχανισμούς του, τη γιγαντώνουν μέσα από την εσωτερική καθάρια δυναμικότητα που έχει η ανθρωπινότητα κι όχι με άθλια παρασκευάσματα. Το ντοπάρισμα είναι μια επιβεβαίωση του κρατισμού. Αν κάποιοι πιστεύουν πως η κατάσταση που περιβάλλει τους ανθρώπους και έχει επιβληθεί στην κοινωνία από τους κυρίαρχους – δεν είναι ικανή να κάνει τους ανθρώπους να οργίζονται, να εξεγείρονται και να συγκρούονται τότε έχουν αποξενωθεί από την πραγματικότητα. Στο κάτω-κάτω καμιά κοινωνική επανάσταση δεν πραγματοποιήθηκε από ντοπαρισμένους με ναρκωτικές ουσίες.
Όπως, μάλιστα, θα ’λεγε κι ένας άνθρωπος απλός: «Την πίστη ή την έχεις ή δεν την έχεις, το ...λιβάνι δεν βοηθάει σε τίποτα για να την αποκτήσεις».

Χρειάζεται μια σαφής και ξεκαθαρισμένη στάση απέναντι στα ναρκωτικά, απέναντι στο κράτος που τα χρησιμοποιεί και τα εμπορεύεται για τους δικούς του άθλιους λόγους και σε εκείνους, τους υπαλλήλους του, οι οποίοι τα διοχετεύουν στους ανθρώπους.
Οι αναρχικοί έχουν δείξει έμπρακτα την απέχθεια τους σ’ ό,τι ονομάζεται πρέζα (ηρωίνη, κοκαΐνη, χάπια κλπ) και σ’ ό,τι σχετίζεται με τις ναρκωτικές ουσίες (κράτος, έμποροι ναρκωτικών κλπ).

Αυτή μας την απέχθεια θεωρούμε απαραίτητο να ξανατονίσουμε ακόμα μια φορά σε μια εποχή όπου το κράτος ανασυγκροτώντας τις δυνάμεις του και εντείνοντας την επίθεση του ενάντια στην κοινωνία προχωρά στην γενίκευση της χρήσης των ναρκωτικών ουσιών.
Οι ανακατατάξεις που δημιουργούνται σ’ όλους τους τομείς της κυριαρχίας δεν αφήνουν ανεπηρέαστη καμιά πτυχή της. Για τον ίδιο λόγο τα στέκια τοξικομανών αναδιαρθρώνονται σε κυριλέ και μη. Ο πόλεμος για την διαδοχή στο εμπόριο της πρέζας συνεχίζεται ασταμάτητος και από πολλές πλευρές. Η κατάληψη του Αφγανιστάν από τους δυτικούς σταυροφόρους και τους συμμορίτες της Βόρειας Συμμαχίας στα τέλη του 2001 άνοιξε το δρόμο για την εκτεταμένη παραγωγή οπίου σ’ αυτή τη χώρα, γεμίζοντας τις παγκόσμιες αγορές.

Η αποποινικοποίηση της χρήσης βρίσκεται προ των πυλών. Αλλά μαζί της βρίσκεται και το άνοιγμα μιας πλατειάς αγοράς ουσιών. Γιατί, ΑΥΤΟΙ ΔΕΝ ...ΧΑΡΙΖΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ. Ανοίγει, επίσης, ο δρόμος για την κατασκευή πολλών ιδιωτικών κλινικών αποτοξίνωσης και απεξάρτησης όπου η φαρμακολογία θα θριαμβεύει και τα κέρδη θα πολλαπλασιάζονται όσο θα διευρύνεται ο κύκλος των αγορών - εξαρτημένων - απεξαρτημένων
Σε μια εποχή όπου το κράτος εφαρμόζει ένα αναθεωρημένο σχέδιο εξαθλίωσης, όπου η διακίνηση και εμπορία ναρκωτικών από τα κράτη δίνει και παίρνει, σε μια εποχή όπου η εξαχρείωση και η ξετσιπωσιά προσπαθεί να ντυθεί απελευθερωτικούς μανδύες και να μετατρέψει την αναρχία σε ταμπέλα για την συγκάλυψη αθλιοτήτων είμαστε υποχρεωμένοι να τονίσουμε ορισμένα χιλιοειπωμένα πράγματα.

Είναι η στάση ζωής που μας κάνει να υπερασπιζόμαστε, όχι απλά τους κοινωνικούς αγώνες –στους οποίους συμμετέχουμε ή συμβάλλουμε στην ανάπτυξή τους–, αλλά την ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΤΗΤΑ. Αναρχικός και τοξικομανής είναι έννοιες και καταστάσεις ασυμβίβαστες!!
Και κάτι ακόμα περισσότερο: Θα πρέπει να είμαστε στην κυριολεξία ΑΝΕΛΕΗΤΟΙ, σε όσους προωθούν τις διάφορες ουσίες, ντύνοντάς τες με το ιδεολόγημα της ανυπακοής και της επανάστασης, δηλητηριάζοντας τα νέα παιδιά –που εκείνη τη ώρα πιστεύουν ότι μιλούν με αγωνιστές–, και οδηγώντας τα στην εξαθλίωση και στα χέρια του κράτους-εμπόρου.

Οι αναρχικοί αγωνίζονται για την καταστροφή του κράτους, για μια ελεύθερη κοινωνία ελεύθερων ανθρώπων, που ζουν αρμονικά με το περιβάλλον και αναπτύσσουν μεταξύ τους σχέσεις αμοιβαιότητας, δημιουργικότητας και συνεργασίας. Αγωνίζονται για την καταστροφή κάθε μορφής εξουσίας κι εξάρτησης. Αγωνίζονται για τη ζωή!!!

Συσπείρωση Αναρχικών

(Δημοσιεύτηκε στη ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φύλλο 40, Ιούνιος 2005)

πολυ ενδιαφερον!
Θα κανω μερικες εκτυπωσεις μαλον
print24 και μετα για τη σχολη!
Ευχαριστω πολυ!
Β

Polla wraion.
Alla sioura en mporei na sygrithei to xorton me tin prezan.
Na men ta valloumen oulla sto idion kazanin.

Polla swsta eginiken i episimansi oti i peristasiaki xrisi px tou xortou en prokalei provlimata, tziai oti en oi ximikes ousies (kataskevasmenes pou ypokosmon/kratos etsi wste na prokaloun e3artisin) pou en pragmatika epikindynes.

To kalytteron en na vre8oun emperistatwmenes epistimonikes erevnes gia tes epidraseis oullwn twn ousiwn tziai opoios skeftetai na xrisimopoiisei na mporei na tes 8kiavasei (an tziai palai oi epistimones pou tes kamnoun mporoun na tyxoun empistosynis?).

Pou tziamai tziai tzei en proswpiki epilogi tou ka8enos.