ΤΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΤΗΣ ΜΑΤΑΙΩΣΗΣ ΚΑΙ Η ΑΠΟΞΕΝΩΣΗ – Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΠΑΡΕΪΣΤΙΚΩΝ ΘΕΣΜΩΝ ΨΥΧΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΧΩΡΟ

Τον τελευταίο καιρό, αμέτρητοι φίλοι και γνωστοί μου σύντροφοι και αγωνιστές, περνούν μια πολύ άσχημη ψυχολογική φάση, η οποία δημιουργήθηκε από τον συνδιασμό των καταιγιστικών πολιτικών εξελίξεων (οι οποίες είναι αρκετά δυσάρεστες), από το μούδιασμα στο οποίο βρίσκεται ο αναρχικός χώρος, καθώς και από τις προσωπικές δυσάρεστες εξελίξεις (φιλικό, ερωτικό, επικοινωνιακό επίπεδο) οι οποίες τροφοδοτούν και τροφοδοτούνται από τις πρώτες.

Ένα κοινό μοτίβο συναισθημάτων σε αυτές τις περιπτώσεις (συμπεριλαμβανομένου και του γραφόντος) αποτελείται από αίσθημα κατάθλιψης, απογοήτευσης, έντονης παράνοιας, μόνιμης συναισθηματικής επιφυλακής, άγχους και νεύρων.

Η υιοθέτηση σκληρών ταυτοτήτων από μέρους μας, ως επαναστατικά υποκείμενα, προκαλεί πολλές φορές τον ακρωτηριασμό διάφορων ευαισθησιών μας, καθ’ ότι ο καθένας, υποκύπτει σε μια φαντασιακή πίεση που έρχεται από το συλλογικό, η οποία υπαγορεύει την σκληρότητα, τον κυνισμό, την μη ανοιχτή συζήτηση περί των ψυχολογικών μας προβλημάτων και ένα σιδηρούν προσωπείο. Ξεχνάμε όμως ότι, είναι ακριβώς αυτή η υπέρμετρη ευαισθησία που διαχωρίζει τον αναρχικό χώρο από άλλα πολιτικά υποκείμενα, καθ’ ότι μόνο αν είσαι φοβερά ευαίσθητος επιλέγεις να μπεις σε έναν πραγματικά επαναστατικό χώρο πολύ πριν ακόμη φτάσει η κοινωνία σε προεπαναστατική φάση, ζώντας στην παρανομία, και κατακερματίζοντας μια για πάντα την γαλήνη στο νευρικό σου σύστημα. Και όλα αυτά, βλέποντας αποτελέσματα από τις πράξεις σου σε ένα πολύ τεντωμένο στο χρόνο, διάστημα.

Δημιουργούνται, λοιπόν, σε πολλούς, είδη τύψεων, τα οποία προκαλούν μεγάλη συσσώρευση δυσάρεστων συναισθημάτων, που το επαναστατικό υποκείμενο θα ένιωθέ ότι θα φανεί «ευάλωτο», «φλώρικο», «μη αρκετό» εάν τα εξέφραζε. Η συσσώρευση αυτών, προκαλεί ακόμη περισσότερες τύψεις, και σε ακραίες φάσεις, αρχίζουν οι περιπτώσεις της σωματικοποίησης αυτών (κρισεις πανικού, πόνοι, ακόμη και εθισμοί).

Το μυστικό για την άμεση ανακούφιση από μία τύψη, μία ενοχή ή έναν βαθύ προβληματισμό, είναι η λεκτικοποίησή του (η προφορά του) και το άκουσμά του από έναν άλλο γνωστό η φίλο μας. Δεν εννοώ την επι-κοινώνηση της πληροφορίας, αλλά την αυταξία της ίδιας της ηχητικής – γλωσσικής αναπαράστασης του συναισθήματος, που έχει ως αποτέλεσμα, το υποκείμενο με το πρόβλημα, ξαφνικά να ακούσει μια σχετικά ξερή και ρηχή προβληματική σε σύγκριση με την άβυσσο που λαμβάνει χώρα στο κεφάλι του όταν ένα πρόβλημα μενει ανεπικοινώνητο. Κοινώς, όταν ακούσεις το πρόβλημά σου, ανακουφίζεσαι γιατί μόνο τότε συνειδητοποιείς ότι είναι απλούστερο απο αυτό που νιώθεις, έχει αρχή, μέση και τέλος, και –αν όχι πάντα επιλύσιμο- τουλάχιστον μπορείς να αρχίσεις να ανιχνεύεις την διαχείρησή του.

Όπως έχω πει και στο προηγούμενο κείμενο, έχουμε ταμπουοποιήσει ως χώρος την αγάπη και την φιλευσπλαχνία. Είναι αυτονόητο λοιπόν, στις σπάνιες φορές που θα επικοινωνηθεί ένας τόσο ριζικός προβληματισμός (που μας καθιστά –φαντασιακά- στο άλλο μάτι ως «φλώρους») να γίνει σε συνθήκες σχεδόν συνωμοτικές, με υποσχέσεις ότι «δεν θα διαδοθεί» (ενω τα κατωρθόματά μας πάντα τα αφήνουμε να διαρρέουν!), γεμίζοντας επιλέον τύψεις το υποκείμενο μπας και χαλάσει η σκληρή του εικόνα και υπάρξει drop down στην επαναστατική σκηνή. Η ειρωνία είναι, ότι κανείς δεν σκέπτεται με τέτοιες ιεραρχίες, κανείς δεν κρίνει τον σύντροφό του με βάση το θάρρος, αλλά παρ’ όλα αυτά, ο καθένας μας, πιστέυει ότι όλοι οι άλλοι θα το κάνουν για την περίπτωσή του!

Οφείλουμε να δηλώνουμε τις αιμορραγίες μας, ωστε να βρεθεί ο κατάλληλος δότης.

Υ.Γ. Θυμάμαι ότι μπροστα στην πολλαπλότητα των νέων συλλογικοτήτων περί έμφυλου στον χώρο, κάποιος γνωστός μου είχε κάνει το, τουλάχιστον επικύνδινο σχόλιο, ότι μιας και που ο χώρος δεν πάει καλά, έχει μπει σε φάση «εσωτερισμού». Καλά, το ότι θεωρει την πολιτική ενασχόληση με το έμφυλο «εσωτερική» αναζήτηση (φαντάζομαι θα το έχει στο μυαλό του κάπως ότι «εδώ ο κόσμος καιγεται και το μουνί χτενίζεται») το αφήνω ασχολίαστο. Αλλά είναι τουλάχιστον επικύνδινο ότι πολλοί σύντροφοι, αντιλαμβάνονται τον χώρο μας ως μια μεγάλη εικονική αίθουσα συνελέυσεων, ένα σύνολο από πολιτικές τοποθετήσεις «πρωτοκόλλου» ακόμη και την νίκη του «πολιτικού» επί του «προσωπικού».

Υ.Γ.2. Ουσιαστικά αυτό που ζούμε, είναι η νίκη του δοκούν επί της επιθυμίας.

http://postmodernresistance.wordpress.com/

στοιχεία που αποτρέπουν την ύπαρξη κοινωνικού κινήματος στην κύπρο:

-είμαστε κύπρο.

ανεπτύξετε το μόνοι σας, εσχιετε αρκετά τεκμήρια. η κατάσταση τζαι το χάλι που παίζει, έννε απλά οι επιπτώσεις κάποιου ενός
κρατικού μηχανισμόυ, τα παράγωγα του εθνικισμού τζαι οι εμετίλες της παιδείας κτλ κτλ κλ κτλ

κάποιες φορές, συμφωνώ, καταστάσεις φέρνουν με σε ένα ρόλο, στο θέατρο των παραλόγων.

μισώ το, πραγματικά.νιώθω τυπικός τζαι ταυτίσιμος σε τζίνο που προσπαθεί έμμεσα να με προκαθορίσει.

ή τούτες εν οι παράνοιες μου?

έσχει κάτι στράτες που άμα το παρατηρώ, διακρίνω καθαρότητα, το σύνδρομο της κατίνας.
εν μπόρουμε να φκάλουμε εις πέρας μια συζήτηση, ενα διάλογο τζαι να μεν μπλεχτούμε στα προσωπικά του άλλου.

ακούεται γελοίο να μάχουμαι να φταίξω κάτι στο κουτσομπολίο, αλλά όπως τζαι σε ενα χωρκό, ξέρω σε τζαι ξέρεις με.

πάντα ούλλες οι λέξεις χάνουν το νόημα τους. όπως η αυτοκριτική, εν περιορίζεται στο άτομο μας τελικά, όπως ούτε τζαι η εξουσία που ασκούμε άμεσα ο ένας στον άλλο, αλλά αυτοκριτική σε ενα σύνολο που ανήκουμε, σε ενα σύνολο που βασίζεται η ύπαρξη μας. σε κάτι που αφού κάποιος εν "ενταγμένος" μέσα, το σύνολο εν ενταγμένο σε τζίνο. Βρίσκεις λαθκιές, συμπτώματα! τράγους που για τις συνέπειες που ούλλοι δημιουργούν με τες πράξεις τζαι τα σχόλια.

η επιθετικότητα, η κυνικότητα. εννά θελα να σχολιάσω τον παρασιτισμός στο περιθώριο ενός συνόλου.
για την εσωστρέφεια που συγκρούεται με την κοινωνική ανάγκη, τον αμοραλισμός ενάντια στην καθολικότητα, αλλά να τονίσω την ανάγκη του άλλου που, ανάγνωρίζεται τζαι ανάμεσα μας, να φκέι πάνω που τον άλλον για να ακουστεί, να φανεί καλύτερος, βρίσκω το πίο σημαντικό.

άρεσε μου ο τρόπος που ξεκινά το κείμενο, στο τέλος ήθελα να στρέψω. Εν αστείο, να ταυτίζουμαι με σε κάποιες πρότυπα, αλλά άμα οι λεπτομέρειες πολλοπληθαίνουν τζαι στο τέλος αναγνωρίζεις τον εαυτό σου με σε μια αόριστη τάχα παραπομπή σε κάποιο άτομο. καταντά τραγικό.

στους ίδιους χώρουν κυμαινόμαστε, στα ίδια φόρουμ εννα βρεθούμαστε απ ότι φάινεται, τζαι η αοριστολογίες εν μπόρουν να περάσουν ανυποψίαστες.

προφανώς αν, όντως ισχύουν τούτα ουλλά, τζαι αν τσιαττίζει να ήμουν το άτομο που εδέκτηκε να παραδεχτεί για "εσωτερικισμό" (όπως αποκαλέις) εννα φανώ ένοχος, επειδή τόσο εθελα να θίξω τον τίτλο. "η έλλειψη παρείστικων θεσμών ψυχικής αλληλεγγύης"
άν όι τελικά, τζαι ένι ούλλα μες την παράνοια μου (οξά εντάσσεται τζαι τούτο σε κάποιου είδους ψυχικό παραλήρημα) τζαι έσπατάλησα τόσο χρόνο για να θκιαβάσεις τζινα που γράφω, εν θα το μετανίωσω, γιατί τέθκοιου είδους κριτική, εν θα την αποκαλούσα προς το άτομο σου, αλλά κάθε άλλο, εννα αναγνωρίσω τζαι γώ με την σειρά μου, μια συμπεριφορά, που προσπαθεί να αγνοήσει τα πραγματικά αίτια, όπως κάθε άλλη ψυχιατρική μέθοδο τζαι εννα προσπαθήσει να τα αποδιοπομπέυσει αλλόυ.

όσο καλά τζαι αν περιγράψεις μια κατάσταση, αν δεν την έσχεις γνωρίσει, νομίζω εν μπόρεις να τα πολλοκαταφέρεις.
η επιπολαιότητα φατσάρει. ένα πρόβλημα εν λύνεται, με το να το αναγνωρίσεις. η αρχή εν πεθαμένη άμα το τέλος, φαίνεται που την μέση ότι εννα δραματικό.

όπως τζαι νά σχει. τζαι να μέν τυχαίνει να εντάσσουμαι σε τζίνον στον γνωστόν σου σε τζίνον που αναφέρεσαι, εννα μπήξω μόνος τον εαυτό μου σε τζίντο πρότυπο, (ιδού τζαι η ειρωνία) επειδή έτσι νιώθω, ότι εντάσσουμαι σε τζίνα.

έν θα τα δεκτώ όμως, επειδή θεωρώ τα επιφανειακά σε σημεία.
εν υπάρχει αλληλέγγυα ψυχική στήριξη, γιατί μόνοι μας αρρωστούμε ο ένας τον άλλο. (ειρωνία #2, βλ.

Quote :

αυτοκριτική σε ενα σύνολο που ανήκουμε

)

ο αναρχισμός, έννε γραμμή κατάξεως για άλλο ένα στρατό, ένα άλλο κόμμα. τζαι με έτσι κατάσταση δακάτω η ματάιοδοξία τζαι η αποξένωση ΕΝΙ τζαι παιθκιά του αναρχικού χώρου αφου θωρείς κριτές αντί σύντροφους.

ένα άτομο βοηθάς το άμα βοηθά τον εαυτό του, εν το εξαναγκάζεις να δεκτεί την βοήθεια σου.

όσο για τα λόγια σου, οτιδήποτε άλλο εκτός βοηθητικά εν ήταν.

Η κοινωνία εν ένα μάτσο σκατά, τζαι ούλλοι μέρος της.
αλλά πάντα ο ένας θωρεί τα σκατά του άλλου τζαι σίουρα του άλλου εν πιον χτιτζίον, τζίνο μας κάμνει να περιγράψουμε τα δικά του άλλου, εξαλαφρώνει μας το ότι το δικό μας εννε τόσο χάλια.


κάτι τέθκοια θέματα, ωθούν με να φωνάξω, στ αρτσhιθκια μου.

τζαι μετά φταίει ο εγωισμός τζαι η αποκοπή.

ρε τράγε, ηρέμησε, ρε φίλε.

Το κείμενο εν copy - paste που αλλού (το link εν που κάτω που το κείμενο, έτο τζιε δαμέ)

τζείνος που το έγραψε εν πιστεύκω να σε ξέρει για να αναφέρεται σε 'σένα, γιατί πολλά απλά εν εν κύπρο. Τζιε αφού εν εν κύπρο, το κείμενο εν αφορά καν την κύπρο...

απλά επαράθεσα το κείμενο γιατί εθεώρησα ότι έσσιει μέσα σημαντικούς προβληματισμούς τζιε θίγει κάποια ζητήματα που εμπίπτουν στην αυτοκριτική του 'χώρου' που καλά θα ήταν να τα σκεφτούμε τζιε να μας προβληματίσουν ούλλες τζιε ούλλους μας. Αν θκιαβάσεις παραπάνω το blog του τύπου που έγραψε το κείμενο ίσως καταλάβεις καλύττερα τί εννοεί. Πάντως, ουδεμία σχέση εν έσσιει ούτε μαζί σου ούτε μαζί μου, ούτε με οποιονδήποτε/ οποιαδήποτε δαμέσα.

Έτσι τζιε αλλιώς, αν είχα κάτι μαζί σου, για κάτι που είπες, ας πούμε, ήταν να έρτω να σου το πω κατ' ευθείαν, κατάμουτρα, όπως τζιε εξανάκαμά το τζιε όπως τζιε θα έκαμνα με οποιονδήποτε γνωρίζω τζιε σε κάποια στιγμή ίσως να με ενευρίασε ή να με απογοήτευσε ή να με έκαμε απλά να διαφωνήσω.

Εν να αδράξω την ευκαιρία όμως για μια συζήτηση γυρώ που τούντα θέματα (χε χε χε)

Με τον όρο "αυτοκριτική" θα αναφέρουμουν τζιε 'γω, ναι, στην (αυτο)κριτική του συνόλου, όπως λαλείς. Γι' αυτό τζιε "αυτοκριτική του 'χώρου' " Εν "αυτοκριτική", γιατί πρέπει να προέρχεται που τα μέλη του συνόλου τζιε όι που άσχετους έξω που το σύνολο.

Λαλείς ότι "ο αναρχισμός, έννε γραμμή κατάξεως για άλλο ένα στρατό, ένα άλλο κόμμα. τζαι με έτσι κατάσταση δακάτω η ματάιοδοξία τζαι η αποξένωση ΕΝΙ τζαι παιθκιά του αναρχικού χώρου αφου θωρείς κριτές αντί σύντροφους." Ακριβώς επειδή "ο αναρχισμός, έννε γραμμή κατάξεως για άλλο ένα στρατό, ένα άλλο κόμμα," γι' αυτό τζιε εν σημαντικό να κάμνουμε την αυτοκριτική μας τζιε να τη δεχόμαστε επίσης. Τζιε πιστεύκω ότι ο λόγος που έγραψε τζείνος που έγραψε το εν λόγω κείμενο εν ακριβώς επειδή τζιε ο ίδιος θεωρεί ότι θα έπρεπε να υπήρχαν σύντροφοι τζιε όι κριτές ανάμεσα στο 'χώρο'. Εν είμαι σε θέση να σου πω τί έζησε τζιε τί εμπειρίες έσσιει τούντο άτομο για να του φκαίνει τόση πικρία τζιε να θωρεί γυρώ του κριτές αντί συντρόφους. Πάντως, ο ίδιος παραδέχεται που μόνος του ότι "Η ειρωνία είναι, ότι κανείς δεν σκέπτεται με τέτοιες ιεραρχίες, κανείς δεν κρίνει τον σύντροφό του με βάση το θάρρος, αλλά παρ’ όλα αυτά, ο καθένας μας, πιστέυει ότι όλοι οι άλλοι θα το κάνουν για την περίπτωσή του!"

Μπορώ να σου πω όμως ότι κάποια πράματα που τζείνα που λαλεί καταλάβω τα, γιατί πιστεύκω ότι εν πολλά σημαντικό σε μιαν ομάδα, σε έναν περίγυρο να υπάρχει αλληλεγγύη μεταξύ των ατόμων όι μόνο σε μια πορεία ή ένα πέσιμο, αλλά τζιε στα πιο απλά, τα πιο πεζά, τα πιο καθημερινά. Το να λειτουργούμε ως κοινότητα τζιε όι μόνο ως πολιτικές ομάδες εν πολλά σημαντικό πιστεύκω. Αν θέλεις να μιλήσουμε σε σχέση με τα δεδομένα της κύπρου για τούτο, να σου πω ότι στο παρελθόν ένιωσα τζιε αλληλεγγύη τζιε πραγματικό δέσιμο με συντρόφους τζιε συντρόφισσές μου που ήμασταν πραγματικά πολλά κοντά όι μόνο σε πολιτικό, αλλά τζιε σε προσωπικό επίπεδο τζιε εμοιραζούμασταν πραγματικά τα πάντα. Επίσης στο παρελθόν ένιωσα τζιε την πικρία τζιε την απογοήτευση του να διαλύεται ένα σύνολο τζιε να φαίνεται να χάνεται η αλληλεγγύη, τόσο σε πολιτικό όσο τζιε σε προσωπικό επίπεδο, τζιε για προσωπικούς λόγους/ ανασφάλειες/ εγωισμούς/ κοκ. Έκτοτε, ωρίμασα νομίζω τζιε εγώ μέσα που τούντες καταστάσεις. Το τί εννοώ ακριβώς δαμέ εν ιξέρω αν μπορείς να το καταλάβεις, αφού, όπως λαλείς τζιε εσύ, "όσο καλά τζαι αν περιγράψεις μια κατάσταση, αν δεν την έσχεις γνωρίσει, νομίζω εν μπόρεις να τα πολλοκαταφέρεις" τζιε δαμέ αναφέρομαι σε καταστάσεις πριν χρόνια, που εν εγνώρισες.

Για την κατάσταση του 'χώρου' τωρά στην Κύπρο, έχω να πω ότι φαίνεται να υπάρχει τούτη η αλληλεγγύη της κοινότητας, αλλά λόγω των δικών μου προσωπικών περιστάσεων εν μπορώ να την κρίνω, γιατί αν το έκαμνα θα ήταν που τα έξω τζιε όι που τα μέσα τζιε άρα εν θα ήταν "αυτοκριτική." Ακόμα, εν έχω κάτι συγκεκριμένο να κρίνω. Αναγνωρίζω πάντως ότι διάθεση αλληλεγγύης υπάρχει τζιε σε προσωπικό επίπεδο τζιε σσιαίρουμέ το τούτο.

Να κλείσω με κάτι που λαλεί μες στο κείμενο που επαρέθεσα τζιε το οποίο εν καλά να το θκιαβάσουμε σε συνδυασμό με τζείνο που λαλείς εσύ ότι "ένα άτομο βοηθάς το άμα βοηθά τον εαυτό του, εν το εξαναγκάζεις να δεκτεί την βοήθεια σου":

"Οφείλουμε να δηλώνουμε τις αιμορραγίες μας, ωστε να βρεθεί ο κατάλληλος δότης"

diladi to provliman ennen to oti en mporume na ksexorisume to ti eshei o ka8enas jai na kamume kati ya jino?pou diki mas parormisi?.prepei na mas to zitisei?...nomizo tuto en 8a voi8isei to na ertei konda kanenas xoros.nomizo apla en to oti vasanizumaste pu tes epiloges mas jai mono o eaftos mas mporei na mas voi8isei.eidika otan ksereis oti taizeis to sistima jai apo tin alli 8eleis na to katastrepseis olokliro, apoti pianno pu tes kuvendes pu akuo.diladei andi na epikendronnumaste pano se sinkekrimmena pramata tu sinolu pu apotelei to sistima 8elume na kamume ena riot pu enna paralisei to kratos,pu se kamia periptosi en 8a afinne kanena kratos na ginei kati te8kio ,pleon, afu en yparxun tosoi peinasmenoi,eidika sti kypro.

jai i lysi en poio apli apoti nomizume...apla prepei na arkepsume na pernume poio kala pu tin ypolipin koinonia,oso afora erotan jai elef8eria jai poio pikni koinonikopoiisi,koinovia stti poli sta vuna (pandu vasika).Afu etsi jalios en tuta pu ypostirizume?aspume?oi?....jai siura enna dynamosume jai san atoma jai san parea parees(kala pistefko enna kamun polla atoma copy paste sti diki tus parea ,fasi)......nambu nomizete?jai jame enna andimetopisume ta provlimata eidika ta perivallondika pu en jina pu exun protisti simmasia opos eirtan ta pramata ,jai enna exume jai ena mondello mikris koinonias pu diavionnei oikologika makria pu ta frurumena kendra dioikisis tu kratus.