Η Λευκωσία που με(μας) πληγώνει… -Τσουρουλης blog-

Απο το "blog" που εσχει ο τσουρουλης στο sigma..

Η Λευκωσία που με(μας) πληγώνει…
Αναρτήθηκε: 3 Μαΐου 2010



Αναζωογόνηση της "Εντός των Τειχών Λευκωσίας"… Είναι ζητούμενο εδώ και πολύ καιρό. Τόσο πολύ που κατάντησε ανέκδοτο. Για ρωτήστε τους έρημους τους καταστηματάρχες της περιοχής… Για ρωτήστε τους λιγοστούς κατοίκους(μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού)…Είναι για να γελάς και να κλαις μαζί… Μια βόλτα τις καθημερινές θα σε πείσει για τον μαρασμό. Μια βόλτα το Σαββατοκύριακο θα σε κάνει να πιστέψεις ότι βρίσκεσαι στο Τσάινα Τάουν της Νέας Υόρκης. Μια βόλτα το βράδυ σε φοβίζει (τόσο που θέλεις να τα κάνεις πάνω σου) και να θεωρήσεις έτσι ότι βρίσκεσαι στο Μπρονξ… Ο Κωνσταντίνος εις πείσμα των δικών του και των φίλων του μένει με τη φιλενάδα του σε ένα από τα σοκάκια της παλιά Λευκωσίας. Τι να πρωτοθυμηθεί; Τα σπασμένα τζάμια κάθε τρεις και λίγο του σπιτιού του; Τα περιττώματα που βρίσκει κάθε πρωί έξω από την πόρτα του; Τα σπασμένα μπουκάλια; Τις κραυγές τις πρωινές ώρες; Το ότι φοβάται να αφήσει την φιλενάδα του να κυκλοφορήσει στην περιοχή μετά τις οχτώ το βράδυ; Το ότι κάθε τρεις και λίγο θέλει λάστιχα για το αυτοκίνητο του αφού κάποιοι εκτονώνται το βράδυ με αυτό τον τρόπο; «Τι τα θέλεις Χριστιανέ μου και πιστεύεις σε κούφιες υποσχέσεις; Εδώ δεν είναι Ρώμη, εδώ δεν είναι Μιλάνο ή Παρίσι… Εδώ είναι Κύπρος. Η απόλυτη τσαπατσουλιά…», του φωνάζω με την ελπίδα να με ακούσει και να κάνει δεύτερες σκέψεις και να ξεκουμπιστεί από το «ιστορικό κέντρο»… Τελικά έχω μια απορία. Γιατί σε όλες τις πρωτεύουσες του κόσμου το ιστορικό τους κομμάτι είναι το πιο αξιοποιημένο, το πιο ακριβοπληρωμένο, το πιο ξεχωριστό; Οι καλύτερες μπουτικ, τα καλύτερα εστιατόρια, τα πιο ακριβά σπίτια «παντρεύονται» με τα ιστορικά κατάλοιπα με ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα. Στην περίπτωση της εντός των τειχών πόλης αυτό που «παντρεύεται» είναι η γκετοποίηση των οικονομικών μεταναστών, η ασχήμια, η προχειρότητα, ο αυτόματος πιλότος… Θέλετε να περιγράψω και άλλο; Από πού να ξεκινήσω; Απουσία σύγχρονης υποδομής όπως καφετερίες, εστιατόρια, γκαλερί, , μπαράκια, μουσικά και πολιτιστικά δρώμενα, έλλειψη καθαριότητας, ετοιμόρροπα σπίτια, απουσία ουσιαστικών λόγων για να επισκεφθεί κάποιος την περιοχή, απουσία δημόσιου μέσου μεταφοράς, έλλειψη αστυνόμευσης και πάει λέγοντας… Το έχω ξαναπεί. Απέναντι μας σε αυτό τον τόπο συναντούμε την ίδια κατηγορία ανθρώπων. Αυτούς που ανάγουν τη δική τους μετριότητα σε εθνικό μέτρο. Είναι αυτοί που κοιμούνται με τη βεβαιότητα ότι η μικρή Κύπρος μπορεί να υπάρξει χωρίς αλλαγές, χωρίς μεταβολές, χωρίς επώδυνες προσαρμογές και χωρίς κοπιώδη προσπάθεια. Δεν ξέρω εάν αποφασίσαμε ότι την πόλη μας, την αγαπημένη μας Λευκωσία, σύγχρονη και ιστορική, θα τη σώσει ο εμίρης του Κατάρ, ή του Ντουμπάι ή κάποιος άλλος εμίρης. Είμαι βέβαιος όμως ότι εάν αφήσουμε ανεμπόδιστους τους κάθε λογής «υποσχεσάκηδες» να χειριστούν το ζήτημα καθώς κοιμούνται τον ύπνο του... μοιραίου, αυτοί οι κακο(ε)μοίρηδες είναι ικανοί να μας καταστρέψουν..!


http://www.sigmalive.com/blogs/tsouroullis/201005/262985

[δικαιουσε να καμεις comment που κατω]