Πορεία Αλληλεγγύης για την εξέγερση του Δεκέμβρη στην Αθήνα και απρόκλητη επίθεση από τα ΜΑΤ

Πηγή: http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=978214





12:00 Σάββατο πρωί... δύσκολα σηκώνεσαι για να είσαι την ώρα σου. Αλλά δεν πειράζει και οι υπόλοιποι σύντροφοι συνήθως αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα..

1:00 Κόσμος μαζεύεται στη πλατεία στο μοναστηράκι..
- Είμαστε λίγοι ρε, κρίμα...
-Θα έρθουν και άλλοι , μην ανησυχείς είναι νωρίς ακόμα..

1:30 Κόσμος μαζεύεται ακόμα στη πλατεία, μια όμορφη μαύρη μικρή λίμνη στο κέντρο της Αθήνας.
-Πρέπει να ξεκινάμε σε λίγο.
-Κάτσε άραξε ρε! πες μας τα νέα σου πως πάει η κατάληψη, μέχρι να έρθουν και οι άλλοι..
- Ποιοι άλλοι ρε? αυτοί είμαστε.. πολύ λίγοι ρε γαμώτο για κάτι τόσο σημαντικό..

2:00 Το φράγμα της μικρής λίμνης σπάει... Ήμασταν πολλοί τελικά. Tο καταλάβαμε όταν βγήκαμε στο δρόμο, όταν γίναμε θάλασσα, κύματα μέσα στα στενά της κεντρικής αγοράς. Eνθουσιαστήκαμε που ήμασταν τόσοι! Οι φωνές μας απλά αντηχούσαν παντού με τέτοια δύναμη καθώς στρίβαμε τα κεφάλια μας και βλέπαμε το μαυροκόκκινο νερό να στριμώχνεται μέσα στα σοκάκια, χαμογελούσαμε!!. Το σκηνικό σουρεάλ.. Oι μπάτσοι να μη ξέρουν που να πάνε και έμείς να στρίβουμε και να στροβιλιζόμαστε μέσα από τα πιο στενά δρομάκια , ανάμεσα από τραπέζια καφενείων και μαγαζιών, με τις μαυροκόκκινες να κυματίζουν πάνω από τα κεφάλια μας, για να βγούμε τελικά στην Ερμού.

2:30 Κεντρική αγορά μυαλού ψυχής και σώματος, ένας δρόμος που αν σταθείς στη μέση του καταλαβαίνεις αμέσως πως είσαι εγκλωβισμένος σε ένα ΚΕΛΙ. Δεξιά στο τέλος του δρόμου ο τοίχος της θρησκείας, ( ναι η χαρακτηριστική εκκλησία) αριστερά ο τοίχος του κράτους,( η βουλή ), και μέσα... Μέσα ο τοίχος του καπιταλισμού... και ξαφνικά!!!!
- Για πες.. πόσοι?
- χμμ 3.000
- εγώ λέω 4.000 τουλάχιστον..
- μπορεί να είμαστε και περισσότεροι! ίσως 4.500, 5.000, 6.000, αλλά τελικά έχει σημασία?
- ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ!
Έχουμε ξεχυθεί, στην Ερμού!! Τα συνθήματα μας τώρα με περισσότερο παλμό από πριν. Μικρά ευτράπελα με περαστικούς και μαγαζάτορες. Κάποιοι κατεβάζουν ρολά!! Μοιράζουμε κείμενα, ο σύντροφος των Bl@ck Dogs με το πλακάτ κόβει βόλτες μπροστά στο πανό, φωνάζουμε για τους συλληφθέντες του Δεκέμβρη.. αλλά και για μας , όλοι έχουμε νοιώσει φυλακισμένοι και ας μη συλληφθήκαμε ποτέ, το ξέρουμε, το νοιώθουμε και μέσα σε αυτό το δρόμο το κοιτάζουμε στα μάτια. Φωνάζουμε πιο δυνατά ο αντίλαλος να φτάσει στα κελιά των συντρόφων μας και μη που πιάστηκαν, αλλά και σε αυτούς εδώ τους συλληφθέντες της ζωής που έντρομοι όταν μας είδαν έτρεξαν να κρυφτούν μέσα στις βιτρίνες τους... Μας κοιτάζω και σκέφτομαι λίγο μετά αφού χαμογελάω, μα είμαστε υπέροχοι!!


-ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΕΝΑ ΣΥΝΘΗΜΑ ΠΟΥ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ
ΜΠΑΤΣΟΙ – ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ - ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ
Εμφανίζονται στα στενά, στριμωγμένοι μέσα στα τραπέζια καφετεριών. Μοιάζουν με γλαστράκια, το θέαμα είναι γελοίο...Φτάνουμε στο τέλος του δρόμου, δεν έχουμε σκοπό να προκαλέσουμε, αυτοί όμως δείχνουν.. Αυτόν! Τον σύντροφο με τη σημαία που είμαστε όλοι μας... Ανεβαίνουμε γρήγορα Βουλή και στρίβουμε.. τι στο διάολο θέλουν??? Συνεχίζουμε με συνθήματα...

2:45 ΜΠΑΜ και η πορεία κόβεται στη μέση... τους βλέπω να μας κυνηγάνε από τα δεξιά στη Πανεπιστημίου. Αρχίσαμε να τρέχουμε ,δεν ήξερα τι γινόταν πίσω. Μας πιέσανε πολύ, το θέλανε, εκείνη τη μικρή αφορμή τη ψεύτικη αιτία για να δείξουν για πιο λόγο ήταν πραγματικά εκεί, και τον έδειξαν, και η αλήθεια είναι ότι και εμείς δεν ήμασταν ιδιαίτερα προετοιμασμένοι.
Ξεκινάμε να τρέχουμε, όχι γιατί μας έπιασε κρίση πανικού, απλά δεν γινόταν αλλιώς. Οι κρότου λάμψης σκάνε στα πόδια μας, τα ασφυξιογόνα μας κόβουν την ανάσα, και ξύλο...κάνουμε σλάλομ για να αποφύγουμε τις γκλομπιές όχι και πολύ πετυχημένο είναι η αλήθεια.. Σύντροφοι πέφτουν κάτω για να ξανασηκωθούν με αίματα στα μάτια.

2:50 Προπύλαια , πνιγμένοι στα χημικά και πολλοί χτυπημένοι , ψάχνουμε να δούμε αν είμαστε όλοι εδω, μαθαίνουμε τελικά για 4 προσαγωγές. Πολλοί σύντροφοι μας φεύγουν για νοσοκομεία, εμείς καθόμαστε για λίγο εκεί με οδοφράγματα και πέτρες, κάτι σα μικρή απάντηση προς τη καταστολή, αλλά γρήγορα φεύγουμε προς Εξάρχεια.. Χωριζόμαστε στα στενά, στήνονται και άλλα οδοφράγματα, κάνουμε κύκλους από τους ίδιους δρόμους καθώς οι μπάτσοι μας κυνηγάνε ακόμα, τελικά οι συγκρούσεις θα συνεχιστούν και στα στενά, για να δώσουν πάλι τη θέση τους σε κυνηγητό όπου τελικά βρίσκουμε μικρές εξόδους διαφυγής και φεύγουμε.

.Ποτέ μη λες ποτέ, όλα μπορούν να συμβούν σε μια πορεία, έχε πάντα μαζί σου τα απαραίτητα, πάντα να μαθαίνουμε από τα λάθη μας για να ‘μαστε πιο προετοιμασμένοι.
.Τίποτα δεν θα μας φοβίσει, τίποτα δεν θα εμποδίσει τις φωνές μας, τη φαντασία ,τη ψυχή, το μυαλό ,το σώμα μας.
.Το σώμα μας πονάει ,αλλά τι μας νοιάζει? το μυαλό μας ακόμα μπορεί και πετάει.
.Περαστικά και δύναμη στους τραυματισμένους συντρόφους/ισες


Είμαστε οι φλέβες του δρόμου, το αίμα που κυλάει, και όσο η καρδιά χτυπάει δεν θα σταματάει.