Για το κυπριακό και την ιστορία του

Πάνω στην ιδέα του punkunin για ένα αρχείο με θέμα το κυπριακό και κρυφές πτυχές της ιστορίας παραθέτω ένα ενδιαφέρον κείμενο που το μπλογκ ''banana republic of cyprus'' για τον εθνικισμό στη Κύπρο..

ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ - Μέρος Α: τι είναι ο εθνικισμός; - Πρόλογος

Kulturnation - Staatnation: Σύμφωνα με τον Γερμανό ιστορικό Friedrig Meineke υπάρχουν δύο είδη εθνικισμού ή διαφορετικά δύο θεωρήματα εθνικισμού. Ο πολιτιστικός και ο πολιτικός εθνικισμός. Η μεγαλύτερη διαφορά μεταξύ των δύο αυτών θεωρημάτων είναι πως στον πολιτιστικό εθνικισμό η έμφαση δίνεται στην κοινή καταγωγή που είναι το στοιχείο που συνθέτει ένα έθνος ενώ στον πολιτικό εθνικισμό η έμφαση δίνεται στον γεωγραφικό χώρο και στο κράτος.
Όπως εξηγεί ο τουρκοκύπριος επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κύπρου Νιαζί Κιζιλγιουρέκ, στον πολιτιστικό εθνικισμό το έθνος είναι πιο σημαντικό από το κράτος. Η κοινή γλώσσα, θρησκεία και κουλτούρα είναι τα στοιχεία που καθορίζουν την ύπαρξη ενός έθνους. Το κράτος δεν είναι τίποτε άλλο από την έκφραση του υπάρχοντος έθνους.

Στον πολιτικό εθνικισμό είναι αντίθετα τα πράγματα. Είναι το κράτος που καθορίζει το έθνος. Η κοινή καταγωγή και κουλτούρα δεν δημιουργούν έθνος. Έθνος δημιουργούν οι πολίτες που κατοικούν σε μια επικράτεια και ασχέτως διαφορών στην καταγωγή, ταυτίζονται μεταξύ τους και με το κράτος, ζώντας κάτω από την ομπρέλα του κοινού κράτους και εργάζονται για το καλό αυτού του κράτους.

Στην Κύπρο βρήκε έδαφος για να μεγαλουργήσει ο πολιτιστικός εθνικισμός. Ο Ελληνοτουρκικός πόλεμος που τελείωσε το 1922, μεταφέρθηκε κατά ένα τρόπο και στην Κύπρο. Οι ΕΚ βγήκαν στους δρόμους να γιορτάσουν τις νίκες των Ελλήνων στην Μ. Ασία ενώ οι γιόρτασαν με τον ίδιο τρόπο την επιτυχία των Τούρκων στην Σμύρνη. Η εχθρότητα και ο εθνικισμός που διακατείχε Έλληνες και Τούρκους δεν μπορούσε να μην επηρεάσει τον κόσμο και στην Κύπρο. Είναι χαρακτηριστικό το πως βίωσαν οι Κύπριοι τον εθνικισμό: ο Ντενκτάς στα απομνημονεύματα του γράφει πως όταν ήρθε στην Κύπρο το 1964 για να συμμετάσχει στις δικοινοτικές φασαρίες ένιωθε σαν να πήγαινε στην Μικρά Ασία να πολεμήσει ενάντια στην Ελληνική κατοχή.

Την ίδια περίοδο, κάποιοι ΕΚ εθνικιστές ένιωθαν πως έπαιρναν εκδίκηση για την μικρασιατική καταστροφή
Η Αμερική, θέλοντας να επικρατεί αρμονία στις σχέσεις των χωρών του ΝΑΤΟ και μη θέλοντας να κακοφανήσει καμία από τις δύο χώρες, και σε μια περίοδο όπου ο Ψυχρός Πόλεμος έφτανε στα ύψη, δημιούργησαν την Κυπριακή Δημοκρατία. Στόχος και μέλημα των Αμερικάνων δεν ήταν η ευημερία και η συμφιλίωση των δύο κοινοτήτων αλλά να τερματίσουν την ένταση ανάμεσα στους συμμάχους τους. Έχοντας δικαιώματα οι δύο μητέρες πατρίδες στην Κύπρο, ικανοποιώντας έτσι και τους δύο, και δημιουργώντας ένα αντικομουνιστικό οχυρό στην ανατολική μεσόγειο, ιδρύθηκε το κυπριακό κράτος που εξαρτιόταν αποκλειστικά στις καλές σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας. Το κοινό αίσθημα ανάμεσα στις δύο κοινότητες, δεν ικανοποιήθηκε όμως. Οι ΕΚ είδαν την ανεξαρτησία σαν ένα μέσο για Ένωση, ενώ οι ΤΚ σαν ένα σταθμό πριν την διχοτόμηση και την διπλή ένωση. Καμία από τις δύο κοινότητες δεν είδε την ανεξαρτησία σαν νίκη και παρασύρθηκαν στην δίνη του πολιτιστικού εθνικισμού. Ένας εθνικισμός που ανάμεσα στα χιλιάδες κακά που μας έφερε, περιόρισε σημαντικά την συνείδηση των Κύπριων εντός των ορίων της εθνικής τους ομάδας και σπάνια είδαν την Κύπρο σαν το κοινό τους σπίτι, σαν το κοινό τους κράτος. Τα τραγικά επακόλουθα του πολιτιστικού εθνικισμού δυστυχώς τα βιώνουμε ακόμη και σήμερα.

Για να μπορέσουμε μια μέρα να καταπολεμήσουμε τον ανταγωνισμό ανάμεσα στις δύο κοινότητες, πρέπει να μπορέσουμε να δεχτούμε την διαφορετικότητα και μέσω αυτής της αποδοχής να επιτευχθεί ενότητα. Κάτι τέτοιο ουδέποτε έγινε στην Κύπρο. Αντίθετα διατηρήθηκε ο εθνικισμός. Ένας εθνικισμός που οφείλει την ύπαρξη του στον εθνικισμό της άλλης κοινότητας. Μια πιθανή αρμονική κοινωνία θα πρέπει να αγκαλιάζει όλες τις ομάδες πληθυσμού χωρίς προσπάθειες για κυριαρχία της μιας, αφομοίωση ή απόσχιση της άλλης. Το καυτό ερώτημα όμως είναι: είμαστε έτοιμοι για μια τέτοια κοινωνία;

ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ - Μέρος Β: εθνικισμός Vs πολιτικές πραγματικότητες

Στην Κύπρο υπήρχαν δύο συγκρουόμενες αντιλήψεις. Η μια ήταν η εθνική θέληση των κατοίκων και η άλλη ήταν η πολιτική πραγματικότητα. Αυτές οι δύο αντιλήψεις συγκρούστηκαν σε μεγάλο βαθμό και τα αποτελέσματα αυτής της σύγκρουσης ήταν τραγικά και για τις δύο κοινότητες, ειδικά για την ΕΚ κοινότητα που αποτελούσε την πλειοψηφία του πληθυσμού.
Κρίνοντας δίκαια και χωρίς συναισθηματισμούς βλέπουμε πως οι πολιτικές των δύο κοινοτήτων στο νησί απέτυχαν παταγωδώς, ακριβώς γιατί παράβλεψαν τις πολιτικές πραγματικότητες. Παρασυρόμενες από το συναίσθημα και την ακραία εθνική μαξιμαλιστική πολιτική τους, οδήγησαν τον τόπο στην καταστροφή.

Ακόμα και μετά τις δικοινοτικές φασαρίες του 63-64 μέχρι και το 1974, όπου οι ΤΚ ζούσαν απομονωμένοι σε θύλακες και η κυβέρνηση της χώρας ήταν καθαρά ΕΚ, η ένωση φάνταζε στόχος ανέφικτος αλλά ταυτόχρονα ήταν τόσο βαθιά ριζωμένη μέσα στο μυαλό των ΕΚ. 50 και πλέον χρόνια μετά τον αγώνα, η Ένωση είναι ακόμη ριζωμένη βαθιά στο μυαλό κάποιων παρόλο που όλοι γνωρίζουμε πως δεν αποτελεί καν εθνικό στόχο. Από την άλλη πλευρά, η τουρκική εισβολή έπεισε τους ΤΚ πως ήταν η απαρχή της διχοτόμησης και της εκπλήρωσης των εθνικών τους στόχων. 30 χρόνια μετά, όταν ακόμη ηγέτης τους ήταν ο Ντενκτάς, περίμεναν να εκπληρωθεί ο στόχος τους αγνοώντας τις πολιτικές πραγματικότητες.

Συμπέρασμα αυτών των δύο σημείων είναι πως το ιδεολογικό επίπεδο της εθνικής θέλησης των δύο κοινοτήτων ήταν αδύνατον να ανταποκριθεί και να εφαρμοστεί στις περίπλοκες πολιτικές πραγματικότητες, τόσο στην Κύπρο όσο και στο εξωτερικό.
Η ΕΚ πολιτική, που είχε σαν στόχο την Ένωση με την Ελλάδα εκφράστηκε για πρώτη φορά μαζικά μέσω του αγώνα της ΕΟΚΑ. Το ενωτικό κίνημα είχε την υποστήριξη όλων των ΕΚ. Με την πάροδο του χρόνου όμως, και με την προσθήκη επιπλέον στόχων που δεν είχαν να κάνουν με την αποικιοκρατία, το κίνημα εξασθένησε και έχασε την υποστήριξη μεγάλης μάζας του πληθυσμού. (Οι επιπλέον στόχοι ήταν οι κομμουνιστές και οι ΤΚ με απώτερο σκοπό την μετέπειτα ηγεμονία του τόπου). Ενώ ο αγώνας θα μπορούσε να συμπεριλάβει ολόκληρο τον λαό της Κύπρου, ΕΚ και ΤΚ, περιορίστηκε μόνο σε εθνικιστικές βάσεις αποκλείοντας έτσι μια σημαντική μερίδα ΕΚ αλλά και ολόκληρη την ΤΚ κοινότητα που έπεφτε σιγά σιγά στα χέρια της εθνικιστικής οργάνωσης ΤΜΤ που προωθούσε την διχοτόμηση. Οι ΤΚ που αρνούνταν αρχικά να ενταχθούν στην ΤΜΤ, σιγά σιγά άλλαζαν γνώμη καθώς η πολιτική που ακολουθούσε η ΕΚ κοινότητα τους απέκλειε και τους αντιμετώπιζε σαν πολίτες 2ης και 3ης κατηγορίας σπρώχνοντας τους ουσιαστικά στις αγκάλες της ΤΜΤ. Η ΕΟΚΑ λόγω του ηρωισμού κάποιων αγωνιστών της και λόγω της μαζικότατης απήχησης που είχε ανάμεσα στον ΕΚ πληθυσμό, παρόλο που απέτυχε σαν αγώνας, έμεινε στις μνήμες του κόσμου σαν ένας θρυλικός αγώνας. Λέω πως απέτυχε διότι κανείς από τους 2 στόχους του αγώνα δεν εκπληρώθηκε στο τέλος. Οι Αγγλοι παρέμειναν στο νησί, ενώ η Ένωση απομακρύνθηκε αισθητά μέσω της ανεξαρτησίας. Ακόμη και μετά τον αγώνα όμως, όταν Κύπρος έγινε ανεξάρτητο κράτος, η εθνική θέληση των δύο κοινοτήτων δεν εξασθένησε και ουδέποτε μπόρεσαν να χωνέψουν πως θα μπορούσαν να απαλλαγούν από αυτή. Δεν είναι καθόλου λάθος αν πούμε πως ο ΕΚ εθνικισμός έδινε ζωή στον ΤΚ και αντίστροφα.

Με λίγα λόγια, ρίχνοντας μια πρώτη πολύ γενική ματιά στην σύγχρονη ιστορία του τόπου, εύκολα μπορεί κάποιος να εξάγει τα ακόλουθα συμπεράσματα:

α. Ποτέ στην Κύπρο δεν υπήρξε μια πολιτική ή ιδεολογία αρκετά αποφασιστική που προσπάθησε για την συνύπαρξη των δύο κοινοτήτων.
β. Οι όποιες προσπάθειες έγιναν για τέτοιου είδους ιδεολογίες - μόνο από το ΑΚΕΛ - κέρδισαν μόνο την περιφρόνηση από την μάζα και πολεμήθηκαν σαν προδοτικές ιδεολογίες.
γ. οι δύο κοινότητες είδαν την Κύπρο σαν μόνο Ελληνική ή Τουρκική και για να εμποδίσουν να δημιουργηθεί η έννοια της κοινής πατρίδας πήραν όλα τα "εθνικά" μέτρα.
δ. οι πολιτικές των δύο κοινοτήτων είχαν σαν στόχο και σκοπό την απαλλαγή από την αλληλεξάρτηση και όχι την συνύπαρξη. Κύριο μέλημα τους ήταν να επιβληθούν της άλλης πλευράς με σκοπό την υποταγή της ή την άβουλη παρουσία της στα του κράτους.

Ο Κυπριακός εθνικισμός είναι απομεινάρι του ελληνικού και τουρκικού εθνικισμού. Γι' αυτό και η Κύπρος ουδέποτε θεωρήθηκε σαν πατρίδα ή χώρα, αλλά σαν παιδί της μητέρας πατρίδας. Φυσιολογική λοιπόν εξέλιξη θεωρείτο η επανένωση του παιδιού με τη μάνα και οτιδήποτε άλλο ήταν προδοσία και οι διαφωνούντες ήταν νόθα παιδιά.

Προσπαθώντας να κρίνουμε δίκαια, με λογική και χωρίς συναίσθημα, ο ΕΚ εθνικισμός και το πάθος του για την Ενωση ήταν τυφλός και αγνόησε παντελώς την ύπαρξη της ΤΚ κοινότητας, αλλά και της μητέρας πατρίδας Τουρκίας. Ο Πασχάλης Κιτρομιλίδης λέει χαρακτηριστικά "Η έντονη εθνικιστική παρουσία του ελληνικού στοιχείου στην Κύπρο και η συνακόλουθη διευκόλυνση της επέκτασης του ελληνικού εθνικισμού είχαν ως αποτέλεσμα να παραβλέπεται, ακόμη και να λησμονείται, η ύπαρξη μουσουλμανικής κοινότητας στο νησί και ταυτόχρονα να μην γίνεται αντιληπτή η σημασία της γειτονίας με την Τουρκία". Αποτέλεσμα αυτής της τακτικής και πολιτικής από τους ΕΚ ήταν η δημιουργία και του ΤΚ εθνικισμού με τις ευλογίες (και βοήθεια) των Άγγλων που εφάρμοζαν την γνωστή τους πολιτική "διαίρει και βασίλευε".

Ο εθνικισμός στην Κύπρο, ΕΚ και ΤΚ, δεν κατανόησε ποτέ την διαφορά του έθνους και κράτους. Το εθνικιστικό πάθος και η κρατική πολιτική δεν μπορούν να συμβαδίσουν καθώς τα κράτη δημιουργούνται και βασίζονται στο πλαίσιο μιας συμβατικής σχέσης. Αυτό προσπάθησαν, για τα δικά τους συμφέροντα, να επιβάλουν στους κύπριους οι Άγγλοι, Έλληνες και Τούρκοι πολιτικοί με τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου και την ανεξαρτησία. Παρόλο που το σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας απαγόρευσε ουσιαστικά στις δύο κοινότητες τις πολιτικές της ένωσης και διχοτόμησης, οι ΕΚ και οι ΤΚ δεν άλλαξαν ιδεολογική στάση. Έμειναν προσκολλημένοι στα πιστεύω τους, αγνοώντας ΠΑΛΙ τις νέες πολιτικές πραγματικότητες στο νησί. Με ιδιαίτερο πάθος, μέχρι και σε σημείο να γίνονται και εγκλήματα, κήρυξαν ουσιαστικά πόλεμο στην Κυπριακή Δημοκρατία στο όνομα του έθνους.

ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ - Μέρος Γ: ο εθνικισμός ανάμεσα στην ΕΚ κοινότητα

Μετά την ανεξαρτησία ή την "παραξενιά της φύσης" όπως την ονόμαζαν τότε οι πολέμιοι της, κάθε προσπάθεια από την ΕΚ πλευρά αποσκοπούσε στην διόρθωση του "λάθους" αυτού. Στην νέα κυβέρνηση που δημιουργήθηκε συμμετείχαν πάρα πολλά στελέχη της ΕΟΚΑ οι οποίοι δεν ήθελαν να ακούσουν για οτιδήποτε άλλο εκτός από την Ένωση. Χαρακτηριστικές ήταν οι ομιλίες του Μακάριου προς το πλήθος, προσπαθώντας να τους εμψυχώσει αλλά κυρίως να περιορίσει τις διαμαρτυρίες του κόσμου για την τροπή των εξελίξεων. Ο Μακάριος με κάθε ευκαιρία έλεγε πως η ανεξαρτησία δεν ήτανε το τέλος του δρόμου, αλλά ένας σταθμός προς την εκπλήρωση του εθνικού πόθου, δηλαδή την ένωση. Παράλληλα, οι ΤΚ ηγέτες έβλεπαν με τον ίδιο φακό την ανεξαρτησία: σαν ένα μέσο προς την τελική διχοτόμηση
Η επιδίωξη να καταστεί η Κύπρος απόλυτα Ελληνική συνεχίστηκε αμείωτα από την πολιτική ηγεσία και την εκκλησία. Η ΕΟΚΑ παρόλο που είχε διαλυθεί με την ανεξαρτησία, στη ουσία συνέχιζε να ζει μέσα στην ΕΚ ηγεσία. Η προσέγγιση τους προς τους ΤΚ ήταν απλά να μην ανακατεύονται οι ΤΚ στις προσπάθειες για ένωση και θα τους άφηναν να ζουν ειρηνικά στο νησί, σαν κύπριοι κι αυτοί.

Σύμφωνα με την προκήρυξη της ΕΟΚΑ όσο αφορά τους ΤΚ "οι υποστηρικτές της ΕΟΚΑ θα έπρεπε να θεωρούν τους ΤΚ σαν Κύπριους όπως τους εαυτούς τους και να τους διαβεβαιώσουν για τις ειρηνικές συνθήκες που θα επικρατούσαν όταν ερχότανε η Ελευθερία, φτάνει οι ΤΚ να μην έκαναν τίποτε που να εμπόδιζε την Ένωση", σύμφωνα με έγγραφο της Κυπριακής Επιτροπής Πληροφοριών. Με λίγα λόγια, οι ΤΚ αντιμετωπίζονταν σαν διακοσμητικό στοιχείο που θα έπρεπε να έχει ένα παθητικό ρόλο στην κοινωνία. Κάτι που φυσιολογικά δεν δέχτηκαν οι ΤΚ αλλά κυρίως η Τουρκία.

Ο Μακάριος προσπάθησε να πείσει τον ΤΚ ηγέτη Κουτσιούκ μέσα από πολλές συναντήσεις να τροποποιήσουν το σύνταγμα ούτως ώστε να επιτραπεί μέσω του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης η ένωση, και όχι απλά για να λειτουργεί καλύτερα το σύνταγμα, που ήταν προβληματικό. Η ΤΚ ηγεσία δεν δέχτηκε κάτι τέτοιο οπόταν ο Μακάριος τροποποίησε μονομερώς το σύνταγμα κάτι που έκανε τους ΤΚ να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους στην κυβέρνηση του κράτους.
Ο Γλαύκος Κληρίδης, στην "Κατάθεση μου"¨, στη σελίδα 130 γράφει πολύ χαρακτηριστικά: "ο κυριότερος λόγος για τον οποίο επιχειρήθηκε η αναθεώρηση του συντάγματος ήταν η ψυχολογική αντίδραση των ΕΚ προς τα συνταγματικά δικαιώματα των ΤΚ. Μια ειλικρινής εκτίμηση της κατάστασης της περιόδου 1960-1963 θα οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι, με εξαίρεση την πρόνοια για ξεχωριστές πλειοψηφίες στην ψήφιση της φορολογικής νομοθεσίας,
δεν υπήρχε πραγματική ανάγκη για συνταγματικές αλλαγές".

Αυτή η ψυχολογική αντίδραση των ΕΚ προς τα δικαιώματα των ΤΚ που λέει ο Κληρίδης, δεν είναι τίποτε άλλο βασικά από το αίσθημα εθνικισμού που επικρατούσε. Οποιαδήποτε διαφορετική προσέγγιση του εθνικού θέματος αποτελούσε προδοσία. Δυστυχώς η ΕΚ ελίτ, παρασυρόμενη από μια μονολιθική ιδεολογία αγνόησε την εθνολογική, δημογραφική και πολιτική πραγματικότητα του νησιού. Για να απαλλαγεί από την συγκυβέρνηση με τους ΤΚ δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει στρατιωτικά, οικονομικά και πολιτικά μέσα, παίρνοντας ΟΛΑ τα ρίσκα. Ρίσκα που τελικά πληρώσαμε πάρα πολύ ακριβά το 1974 με το προδοτικό πραξικόπημα και την βάρβαρη εισβολή.

Είναι άξιο απορίας και κλασσικό παράδειγμα παραλογισμού το γεγονός πως η ΕΚ πλευρά αγνόησε πλήρως τον ρόλο της Τουρκίας και ειδικά την δύναμη της. Με τις πρώτες δικοινοτικές φασαρίες του 63, η Τουρκία βομβάρδισε την Κύπρο θέλοντας να δείξει την αποφασιστικότητα της πως δε θα δεχόταν οτιδήποτε λιγότερο από την ανεξαρτησία. Ο δυτικός κόσμος υπενθύμισε πως δεν θα δεχτεί οτιδήποτε που θα παραγνωρίζει τα δικαιώματα των ΤΚ και κατ' επέκταση της πιστής τους φίλης Τουρκίας. Μετά από τους βομβαρδισμούς στην Μανσούρα το 63, η ΕΚ ελίτ κρύφτηκε πίσω από την ντε φάκτο κατάσταση που δημιουργήθηκε, αφού έστω για προσωρινά, έτσι βόλευε. Τότε ήταν η πρώτη φορά που η θεωρία της "μη λύσης ως λύση" εμφανίστηκε στο προσκήνιο. Για 10 χρόνια, μέχρι και το 1974, η κατάσταση και η πρώτη διχοτόμηση έγινε αποδεκτή από όλους. Στην ΕΚ κοινότητα όμως, τα πράγματα ήταν απλά επιφανειακά. Η Ένωση δεν είχε πάψει να βρίσκεται στις καρδιές του κόσμου.
Ακόμη μια μαρτυρία της εποχής εκείνης, του Γλαύκου Κληρίδη, που μαρτυρεί το βόλεμα των ΕΚ μετά τις φασαρίες του 1963, σύμφωνα με άρθρο του "Φ" στις 20.09.1992 λέει: "Εμείς οι Έλληνες Κύπριοι ελέγχουμε σήμερα πλήρως την κυβέρνηση. Δεν έχουμε σε αυτή ούτε τον αντιπρόεδρο με τα βέτο του, ούτε τους τρεις Τούρκους υπουργούς. Όλοι οι υπουργοί είναι Έλληνες. Η κυβέρνηση μας είναι η μόνη που αναγνωρίζεται διεθνώς. Γιατί να ξαναφέρουμε μέσα τους Τούρκους; Αυτοί ελέγχουν σήμερα μόνο το 3% του εδάφους - όση έκταση κατέχουν οι θύλακες τους. Δεν έχουν πλούσιους πόρους και περνούν δύσκολα οικονομικά. Τελικά θα αναγκαστούν να δεχτούν τις απόψεις μας ή να φύγουν".

Αυτή η αφελέστατη και πολιτικά ανώριμη προσέγγιση του Γλαυκου Κληρίδη τότε, που είχε βρει μεγάλη απήχηση και υιοθετήθηκε από την ΕΚ ηγεσία, αναιρείται μετά από χρόνια από τον ίδιο τον Κληρίδη ο οποίος ονομάζει ούτε λίγο ούτε πολύ ΛΑΘΟΣ την όλη πολιτική τότε. Στο βιβλίο του Ευστάθιου Λαγάκη, το 1996, με τίτλο "ο λαϊκισμός στα εθνικά μας θέματα", παραθέτει την εξής δήλωση του Κληρίδη: "Ένα από τα βασικότερα σφάλματα που διεπράχθησαν είναι ότι η πολιτική μας πάνω στο Κυπριακό χαράχθηκε με βάση το τι εμείς θεωρούσαμε πως είναι δίκαιο, πως μας ανήκει και πως πρέπει να μας αναγνωρισθεί.
Ουδέποτε σταθμίσαμε σωστά τις δυνατότητες επιτυχίας μας και τις διεθνείς αντιδράσεις... ενώ βλέπαμε πως δεν είχαμε τις δυνατότητες να επιτύχουμε εκείνο που επιδιώκαμε επιμέναμε να μην διαπραγματευτούμε ή αν διαπραγματευόμασταν, δεν συμβιβαζόμασταν."

Επίσης θα ήταν σωστό να μην παραβλέπαμε και τον ρόλο που διαδραμάτισε η Εκκλησία της Κύπρου σε όλα αυτά. Από το 1947, η Εκκλησία ανακοίνωσε πως οτιδήποτε εκτός από Ένωση αποτελεί προδοσία. Ο κομμουνισμός, σύμφωνα με την Εκκλησία, βρίσκεται σε πλήρη αντιπαράθεση με τον χριστιανισμό και τον ελληνισμό και κανένας αληθινός Έλληνας χριστιανός δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα και κομμουνιστής!! Παρόλο που η πολιτική της Ελλάδας δεν ήταν φιλική προς την κατεύθυνση της ένωσης και καλούσε τον Μακάριο να σεβαστεί τις συμφωνίες ανεξαρτησίας, καμία από αυτές τις παρατάξεις που έβγαζαν πολιτικούς λόγους περί προδοσίας, δεν αντιδρούσε. Δεν ήθελαν να ακούσουν και να καταλάβουν τι έλεγε η επίσημη Ελλάδα. Αντίθετα αυτοί που έφταιγαν για όλα ήταν πάντα οι διαφωνούντες, δηλαδή αυτοί που είχαν πρόθεση να εργαστούν για να δουλέψει το κράτος. (στην συγκεκριμένη περίπτωση οι αριστεροί ΕΚ). Θα έλεγε κανείς πως τόσο είχαν τυφλωθεί οι ΕΚ τότε που τίποτε, μα τίποτε, δεν μπορούσε να τους εμποδίσει ή να τους σταματήσει. Το γεγονός πως και η ίδια η Ελλάδα δεν μας ήθελε ΠΟΤΕ να ενωθούμε μαζί της και διεμήνυε στον Μακάριο πως η θέση της Ελλάδας είναι δύσκολη διότι αναπνέει με δύο πνεύμονες, έναν αγγλικό και έναν αμερικάνικο, δεν στάθηκε εμπόδιο στην αύξηση του εθνικισμού και του φανατισμού... Αντίθετα, ο πόθος της Ένωσης μεγάλωνε και μεγάλωνε...

ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ - Μέρος Δ: ο εθνικισμός ανάμεσα στην ΤΚ κοινότητα

Ανέκαθεν η πολιτική της Τουρκίας και των ΤΚ ηγετών ήταν η διχοτόμηση της Κύπρου και η διπλή ένωση. Όπως έχω ξαναγράψει αυτή η πολιτική βρήκε ανταπόκριση ανάμεσα στον ΤΚ πληθυσμό κυρίως λόγω της στάσης της πολιτικής των ΕΚ, που τους ήθελε στο νησί σαν πολίτες διακοσμητικού χαρακτήρα. Μετά τον αμοιβαίο συμβιβασμό του 1959, ακολούθησε η ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας. Όπως τους ΕΚ, οι ΤΚ είδαν την ανεξαρτησία σαν ένα βήμα προς την οριστική διχοτόμηση του νησιού.

Η πολιτική της διχοτόμησης, που είχε σαν βάση της την άνιση ανάπτυξη των δύο κοινοτήτων, κυρίως οικονομικά, αλλά και την στάση των ΕΚ που απέκλειαν συνεργασία με τους ΤΚ, άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά με την προσπάθεια δημιουργίας ξεχωριστής ΤΚ οικονομίας. Ο Ντενκτάς σε βιβλίο του γράφει «Την περίοδο 1958-1960 αρχίσαμε την εκστρατεία «από Τούρκο σε Τούρκο». Αυτό επηρέασε τους Ρωμιούς που δεν ήθελαν να χάσουν μια αγορά 100 και πλέον χιλιάδων ανθρώπων. Θέλαμε να δημιουργήσουμε μια νέα τουρκική αγορά, με τούρκους εισαγωγείς και εξαγωγείς. Ο Τούρκος ήταν υποχρεωμένος να μην αγοράσει τίποτε από Ρωμιό ή Αρμένη».

Παρόλο που η προσπάθεια αυτή του Ντενκτάς συνεχίστηκε και μετά την ανεξαρτησία, κατέρρευσε διότι όλες οι αντιπροσωπίες προϊόντων ήρθαν στα χέρια των ΕΚ. Αποτέλεσμα της αποτυχίας αυτής ήταν η συνέχιση της ανισότητας μεταξύ ΕΚ και ΤΚ, κάτι που σε συνδυασμό με το εθνικιστικό πάθος των ΕΚ, έκανε την ιδέα της διχοτόμησης να φαίνεται σαν μια καλή λύση. Αυτή την εθνικιστική προσέγγιση των γεγονότων υιοθετούσε και η ΤΜΤ, η παράνομη οργάνωση του ΝΤενκτας που σκοπό είχε να εκπληρωθεί η πολιτική της Άγκυρας στο νησί, δηλαδή ο διαχωρισμός των 2 κοινοτήτων και η διχοτόμηση.

Ο Αϊντίν Σαμίογλου, ανώτερο στέλεχος της ΤΜΤ έγραψε: «Παρά την ίδρυση της Κ.Δ, οι Έλληνες φρόντισα να κρατήσουν ζωντανό το έργο της Ένωσης. Αυτό έκανε πιο εύκολο για μας την διατήρηση του ιδανικού της Διχοτόμησης ανάμεσα στους ΤΚ. Η χρησιμοποίησης οποιασδήποτε ευκαιρίας για την επίτευξη της διχοτόμησης μετατράπηκε σε φυσιολογικό καθήκον για την ΤΜΤ».

Στις σελίδες 499-505 του βιβλίου «Η κατάθεση μου», του Γλαύκου Κληρίδη, ο Κληρίδης παρουσιάζει έγγραφο-ντοκουμέντο που δείχνει την στάση της ΤΚ ηγεσίας απέναντι στην ανεξαρτησία αλλά και την εθνικιστική προσέγγιση της ενάντια στην ιδέα συνύπαρξης ΕΚ και ΤΚ. Στο έγγραφο αυτό αποτυπώνεται χαρακτηριστικά η στάση της ΤΚ ηγεσίας: «Αν μας έλεγαν πως η ανεξαρτησία είναι τελική λύση και όχι προσωρινή, δε θα την αποδεχόμασταν και θα δίναμε συνέχεια στις δικοινοτικές ταραχές για να φέρουμε αντιμέτωπο τον ΟΗΕ που έλεγε πως η διχοτόμηση δεν είναι λύση». Στη συνέχεια αναφέρονται και οι λόγοι που δεν ήταν αποδεκτή η ανεξαρτησία για την Τουρκία και την ΤΚ ηγεσία. «1. Το τουρκικό στοιχείο που ήδη είναι ανίσχυρο, είναι καταδικασμένο να εξαφανιστεί κάτω από αυτό το καθεστώς. 2. Η ιδέα της ενοποίησης των δύο κοινοτήτων το πλαίσιο του κράτους, η «Κυπροποίηση των Τούρκων» δηλαδή η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συνεργασία και ανάπτυξη σχέσεων με τους ΕΚ ή η μη εναντίωση σε αυτούς, θα έχουν ως αποτέλεσμα την εξάλειψη της εθνικής υπόθεσης από τις συνειδήσεις των ΤΚ και αυτό θα ισοδυναμεί με την κατάργηση των Τούρκων ως ξεχωριστής κοινότητας. 3. Οι οικονομικές δυσχέρειες και τα προβλήματα θα οδηγήσουν γρήγορα στην εξάλειψη μας ως εθνική κοινότητα. 4. Οι συμφωνίες στηρίχθηκαν στην αρχή της έλλειψης εμπιστοσύνης μεταξύ των 2 κοινοτήτων. Αν οι συμφωνίες αυτές εκληφθούν ως τελική λύση, τότε οι ΤΚ θα χάσουν την πίστη τους προς την Τουρκία και λόγω ανεργίας και οικονομικών δυσκολιών θα μείνουν στο έλεος των Ρωμιών»

Στο ίδιο έγγραφο γίνεται λόγος και για την ΤΚ αντιπολίτευση και επιδιώκεται η φίμωση της. «Σε όσους μέσα στην κοινότητα έχουν την τάση να κάνουν αντιπολίτευση, πρέπει να επιβληθούν οι γενικές γραμμές της εθνικής υπόθεσης και να παρεμποδιστούν να προβαίνουν σε δημοσιεύσεις και προπαγάνδα που βλάφτει την εθνική υπόθεση. Ο θαυμαστής των ρωμιών και συνεργάτης των φανατικών ρωμιών ενωτικών ηγετών, Ιχσάν Αλί, ο σεξουαλικά ανώμαλος ακόλουθος του Μουζαφέρ Γκιουρκάν και ο άνθρωπος των κομμουνιστών Αϊχάν Χικμέτ, θα πρέπει να αποτραπούν από ενέργειες και αρθρογραφία που εξυπηρετούν τους στόχους των ρωμιών. Όσοι δεν πιστεύουν στην εθνική υπόθεση θα πρέπει να τους κλείσουμε το στόμα».

Πράγματι, μετά από λίγο καιρό, οι Γκιουρκάν και Χικμέτ δολοφονήθηκαν τον Απρίλιο του 1962. Οι δύο αυτοί είχαν αρχίσει να εκδίδουν την εφημερίδα Cumhuriyet στην οποία υποστήριζαν την εδραίωση του κυπριακού κράτους και τις καλές σχέσεις των δύο κοινοτήτων.

Από όλα αυτά είναι πλέον ξεκάθαρο πως ο ΤΚ και ο ΕΚ εθνικισμός εναντιώθηκαν στη συγκρότηση κυπριακού κράτους και αγωνίστηκαν για να την ενσωμάτωση της Κύπρου στα εθνικά κέντρα.

ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ - Μέρος Ε: γιατί ο εθνικισμός φέρνει αδιέξοδα;

Που βασίζεται πραγματικά ο εθνικισμός, έτσι όπως τον βιώσαμε κι εμείς στην Κύπρο; Πολύ πιθανών η απάντηση που έρχεται αμέσως στο μυαλό μας είναι πως βασίζεται στον εθνικισμό της άλλης κοινότητας. Αυτό είναι αλήθεια, όμως είναι πολύ απλουστευμένη εξήγηση.

Ο εθνικισμός πάντα βασίζεται στον εχθρό. Στον «άλλον», ο οποίος εκπροσωπεί το κακό, το λάθος, το απορριπτέο. Ο Έρνεστ Γκέλνερ τονίζει πως αν δείχναμε την ίδια ευαισθησία που δείχνουμε προς τις πράξεις των άλλων και στις δικές μας πράξεις, ο εθνικισμός δε θα είχε καμία επιρροή. Αντί αυτού, κατασκευάζουμε αρνητικά χαρακτηριστικά τους άλλους και θετικά για εμάς. Το έθνος δημιουργεί για τα μέλη του ένα είδος ναρκισσισμού και μη ανοχής προς τον «άλλον». Μη ανοχής της διαφορετικότητας. Και όχι μόνο αυτό, αλλά αρέσκεται και στο να εξευτελίζει τον «άλλον» και να τον γελοιοποιεί. Δεν είναι τυχαίο που ένα έθνος απορρίπτει και απορρίπτεται από άλλα έθνη. Ο λόγος είναι ακριβός διότι ένα έθνος αναπτύσσεται μέσα από μια διαδικασία ναρκισσιστική.

Ο εθνικός ναρκισσισμός θα πρέπει να πούμε πως από τη μια νομιμοποιεί το μίσος και την απόρριψη απέναντι στους ξένους και από την άλλην αποκηρύσσει την αυτοκριτική με την υιοθέτηση και επικράτηση ενός συλλογικού τρόπου σκέψης, πνεύματος, το λεγόμενο Gemeingeist. Με αυτό ακριβώς τον τρόπο δικαιολογείται από τα μέλη του έθνους η οποιαδήποτε πράξη εθνικισμού, μέχρι και η δολοφονία, η κακοποίηση και όλες οι μορφές εγκλημάτων.

Επίσης, είναι σημαντικό να καταλάβουμε πως ο εθνικισμός έχει σαν αρχή την απόρριψη όσων είναι διαφορετικοί, δηλαδή του περισσότερου κόσμου, την πλειονότητας της ανθρωπότητας. Ξεκινώντας από τη θρησκεία, τη γλώσσα, τη φυλή και μυθολογικά στοιχεία φτάνει στο σύνθημα «εστία-πατρίς» και μετά φτάνει στο «κοινό αίμα». Παρόμοιο φαινόμενο εθνικισμού που βιώσαμε και βιώνουμε τόσο σε Κύπρο όσο και σε Ελλάδα είναι τα συνθήματα «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» και «Πας μη Ελλην βάρβαρος».

Οι συνέπειες του εθνικισμού είναι καταστροφικές. Μέσα σε μόνο διακόσια χρόνια που έχει αναπτυχθεί ο εθνικισμός γέμισαν τα νεκροταφεία του κόσμου με εκατομμύρια νεκρούς. Παρόλα αυτά όμως, οι εθνικιστές θεωρούν αυτά τα θύματα σαν «δικαιολογημένο» φαινόμενο και νομιμοποιούν τις πράξεις τους. Στην Κύπρο τέτοια παραδείγματα υπάρχουν άπειρα για ένα τόσο μικρό τόπο. Εθνικιστές και από τις δύο κοινότητες όχι μόνο δεν πλήρωσαν για τα εγκλήματα τους, αλλά βραβεύτηκαν από τις εκάστοτε κυβερνήσεις σαν ήρωες που έκαναν το εθνικό τους καθήκον. Αλήθεια, ποιος πλήρωσε για τις σφαγές Ελληνοκυπρίων στον Κοντεμένο το 1957; Ποιος πλήρωσε για τις σφαγές στην Άχνα το 1974; Για τις σφαγές στο Παλαίκυθρο; Στην Γιαλούσα; Στη Βώνη; Στο οδόφραγμα Δερύνειας; Είναι γνωστοί στα κατεχόμενα οι δολοφόνοι. Κι όμως, κανείς δεν πλήρωσε. Ή ποιος πλήρωσε ποτέ για τις σφαγές Τουρκοκυπρίων στην Τόχνη; Για τις σφαγές στη Κοφίνου; Για τις σφαγές στη Γεράσα; Για τα αίσχη του τριγώνου Μάθαρα-Αλόα-Σανταλάρη; ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΟΙ οι εγκληματίες και στις δύο κοινότητες. Δεν έχουν πεθάνει. Όμως κανείς τους ποτέ δεν τιμωρήθηκε. Είναι ήρωες και ζουν με περηφάνια διότι έφεραν εις πέρας το εθνικό τους καθήκον. Και είναι άξιο απορίας, ποιο ήταν το εθνικό τους καθήκον, ειδικά αυτών των τεράτων της ΕΟΚΑ Β από γειτονικό χωριό της επαρχίας Αμμοχώστου που έσφαξαν 124 γυναικόπαιδα στα τρία τουρκικά χωριά, την 14η Αυγούστου 1974; Που για 3 ημερόνυχτα βίαζαν γυναίκες και νεαρά κορίτσια, κι όταν έγινε η 2η εισβολή αντί να πάνε να πολεμήσουν τον Τούρκο εισβολέα, σκότωσαν εν ψυχρώ, μετά έκαψαν, αποκεφάλισαν και πολτοποίησαν τα 124 θύματα τους με τρακτέρ, θάβοντας τους εν τέλει στον σκουπιδότοπο των χωριών αυτών;

Τα φαινόμενα αυτά, με αποτρόπαια εγκλήματα που προέρχονται από εθνικιστικά πάθη, δεν είναι φυσικά Κυπριακό χαρακτηριστικό μόνο. Εκτός από τον Χίτλερ και άλλους εθνικιστές που θα μείνουν αξέχαστοι για την κτηνωδία τους, υπάρχουν κι άλλοι. Παράδειγμα ο Φράνιο Τουτσμαν, πρόεδρος της Κροατίας, όταν έφυγε από την Γιουγκοσλαβία. Ο Τούτζμαν θεωρεί την γενοκτονία σαν αποδεκτή διαδικασία για εθνική κυριαρχία. Συγκεκριμένα είπε «Η ιστορία είναι γεμάτη από «τελικές λύσεις» για εθνικές, φυλετικές, θρησκευτικές ομάδες που είναι ανεπιθύμητες. Σε αυτή τη διαδικασία, την αναζήτηση δηλαδή τελικών λύσεων, η εκδίωξη και η καταστροφή είναι μέρος της Ιστορίας». Στενός συνεργάτης του Τούτζμαν, συμπληρώνει πως «Στους Σέρβους της Κροατίας έπρεπε να είχαμε υποσχεθεί πολιτιστική αυτονομία και πολιτικά δικαιώματα. Αργήσαμε. Ο Τούτζμαν επέμενε ότι όλοι οι Σέρβοι έπρεπε να ορκιστούν νομιμοφροσύνη στο κροατικό έθνος, κάτι που έδιδε αφορμές τους Σέρβους εθνικιστές και στον Μιλόσεβιτς να μας κατηγορούν σαν φασίστες και να δικαιολογούν τα δικά τους εγκλήματα». Ο Σερβοβόσνιος φυγάς εθνικιστής Κάρατζις το 1993 είπε σε συνέντευξη του πως «ο καθένας υποψιάζεται ότι η άλλη πλευρά σκέφτεται να κάνει κάτι, γι αυτό, για να εμποδίσει να τους συμβεί κάτι κακό, το κάνουν οι ίδιοι πρώτα στην άλλη πλευρά. Αυτό είναι που δημιουργεί τα γεγονότα. Έτσι είναι η φύση της βίας και του χάους. Είναι η έξαρση του παραλογισμού.»

Άλλο παράδειγμα, σύγχρονο, είναι το γεγονός πως ένας άνθρωπος με Γερμανική καταγωγή θεωρείται Γερμανός και μόλις φτάσει εντός των συνόρων της Γερμανίας έχει όλα τα δικαιώματα που έχουν οι υπόλοιποι γερμανοί. Αντίθετα με αυτόν, ένας μετανάστης που μπορεί να ζει και να εργάζεται και να φορολογείται στην Γερμανία πάνω από 20 χρόνια, ουδέποτε θα έχει τα ίδια δικαιώματα. Επίσης, όταν κάποιος που ζει στη Δ. Θράκη περιγράφει τον εαυτό του ως τούρκο, πανικοβάλλεται ο Ελληνισμός ολόκληρος. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και στην Κωνσταντινούπολη. Όταν ένας έλληνας πει πως νιώθει Έλληνας, αυτό γίνεται αντιληπτό σαν απειλή για την τουρκική οντότητα.

ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ - Μέρος Ζ (τελευταίο): Κύπρος: Προοπτικές και καθήκον για επανένωση

Στα προηγούμενα μέρη για αυτό το θέμα που μας καίει όλους, είδαμε πως ο εθνικισμός μας έφερε στην σημερινή κατάντια, μέσα από τον τρόπο που εκφράστηκε και από τις δύο κοινότητες.
Σε αυτό το τελευταίο μέρος, θα ήταν καλό να δούμε τι προοπτικές υπάρχουν στη Κύπρο πλέον για μια λύση και επανένωση. Λέγοντας το αυτό, εξυπακούεται πως πιστεύω πως υπάρχουν αυτές οι -έστω και λίγες- προοπτικές.
Καταρχάς κρίνοντας μετά από μισό περίπου αιώνα τον εθνικισμό και στις δύο κοινότητες, παρατηρούμε πως ΑΠΕΤΥΧΕ. Παρόλο που υποβόσκει μέσα σε πολύ κόσμο ακόμη, εντούτοις έχει αποτύχει να εκπληρώσει τον στόχο του. Ούτε Ένωση επιτεύχθηκε, ούτε διπλή Ένωση ή διχοτόμηση (επίσημη). Αυτό από μόνο του μπορεί να αποτελέσει σταθμό για ένα νέο ξεκίνημα ανάμεσα στις νέες γενιές του τόπου για ακολούθηση μιας διαφορετικής προσέγγισης που θα είναι ανθρωποκεντρική, κρατοκεντρική και όχι εθνοκεντρική.

Δεν είναι όμως αυτό αρκετό από μόνο του. Πρέπει οπωσδήποτε ο εθνικισμός να αποβληθεί από μέσα μας αλλά και από την πολιτική του τόπου. Δεν δύναται να πετύχει η οποιαδήποτε λύση κι αν συμφωνηθεί αν εμείς, ο κόσμος, η κοινωνία παραμείνουμε με τα ίδια μυαλά και τρόπο σκέψης. Σε αυτό φυσικά θα πρέπει να βοηθήσει ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ. Ένα κράτος που θα εστιάζει την πολιτική του προς όφελος όλων των πολιτών του και όχι να τους διαχωρίζει με βάση την εθνική τους καταγωγή. Ο Νιαζί Κιζιλγιουρέκ γράφει επί του θέματος: "Γι' αυτό σε μια κοινωνία με πραγματικά ίσους πολίτες χρειάζεται ένα κράτος στη δημιουργία του οποίου δεν θα επικρατεί η αρχή του έθνους". Και έχει απόλυτο δίκαιο... η απαλλαγή από εθνοκεντρικές πολιτικές είναι απαραίτητο συστατικό στην περίπτωση της Κύπρου.

Σήμερα, οι πλείστοι πολιτικοί ηγέτες του κράτους συζητάνε για λύση Ομοσπονδίας. Δεν θα αναλύσω τι προνοεί αυτή η λύση, μιας και δεν είναι ούτε δουλειά ούτε ειδικότητα μου. Στη γενική της όμως εκδοχή, η Ομοσπονδία είναι ένας τρόπος να εξυπηρετείται η πολιτεία και το κράτος παραμένοντας ενωμένο, μέσα από μια διαδικασία αποδοχής της διαφορετικότητας των κοινοτήτων που την αποτελούν. Γι αυτό και οι λέξεις "σεβασμός", "ανοχή¨, "αμοιβαία κατανόηση" είναι λέξεις-κλειδιά για να πετύχει αυτό το σύστημα. Μια εθνοκεντρική ή εθνικιστική προσέγγιση της ομοσπονδίας θα είναι καταστροφική, καθώς ο εθνικισμός εμπεριέχει ακριβώς τις αντίθετες έννοιες με αυτές που προανέφερα Είναι φανερό λοιπόν πως ο στόχος μιας ομοσπονδίας είναι η αποτροπή της μονομερούς κυριαρχίας μια κοινότητας πάνω σε άλλη αλλά και η αποτροπή της απόσχισης ή του διαχωρισμού των κοινοτήτων που αποτελούν την ομοσπονδία. Αυτό προσπαθούμε να επιτύχουμε τώρα στη Κύπρο. Δυστυχώς οι πολέμιοι της ομοσπονδίας ταυτίζονται με εθνικιστικές ιδέες και αντιλήψεις και θα πρέπει να πειστούν πως τέτοιες ιδέες σαν τις δικές τους μόνο περισσότερη καταστροφή θα μας φέρει.

Ένας οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος, κρίνοντας ψύχραιμα την πορεία των δύο κοινοτήτων μέσα στην σύγχρονη ιστορία, αντιλαμβάνεται πως η προοπτική μιας ομοσπονδιακής λύσης και ομοσπονδιακής Κύπρου είναι εφικτή. Είναι εφικτή μέσα από την αποδοχή επιτέλους πως ούτε η ΤΚυπριακή ανεξαρτησία μέσω της διχοτόμησης, ούτε ένα ΕΚυπριακό εθνικό κράτος με την μέθοδο της επιβολής ή της αφομοίωσης πέτυχαν ή προσφέρουν την οποιαδήποτε ειρηνική λύση.
Η Κύπρος μπορεί να είναι ένα νησί όπου οι άνθρωποι με όλες τους τις διαφορές μπορούν να συνυπάρχουν με ζεστές σχέσεις και κατανόηση, σεβασμό, ανοχή. Μπορούν να συζήσουν σε ένα κράτος σαν ΚΥΠΡΙΟΙ, Εκύπριοι, ΤΚύπριοι, Παφίτες, Μορφίτες, Καρπασίτες και όχι σαν Έλληνες ή Τούρκοι. Φτάνει οι γέρο-εθνικιστές να μας αδειάσουν την γωνιά και να αφήσουν τις νέες γενιές να αποφασίσουν το μέλλον τους, μέσα σε μια ενωμένη Ευρώπη που θα τους βοηθήσει να μάθουν να σέβονται ο ένας τον άλλον και να δουλεύουν από κοινού για την πρόοδο του γεωγραφικού χώρου που ανήκουν, δηλαδή του κράτους τους, και όχι του έθνους!

Οι ερχόμενες εκλογές του Φεβράρη είναι η μεγάλη (και ίσως και η τελευταία ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ) ευκαιρία των Κυπρίων να καθορίσουν το μέλλον τους: Απόρριψη Τάσσου και ομοσπονδιακή λύση ή διατήρηση της υπάρχουσας κατάστασης και οριστικός διαμελισμός της χώρας.



Πηγές:
-Νιαζί Κιζιλγιουρέκ "Κύπρος: το αδιέξοδο των εθνικισμών"
-Εφημερίδες Πολίτης, Cumhuriyet, Yeniduzen, Φιλελεύθερος
-Γλαύκος Κληρίδης "Η Κατάθεση μου"
- Νιαζί Κιζιλγιουρέκ "Η Ολική Κύπρος"
- Πασχάλης Κιτρομιλίδης "Η ελληνική επανάκτηση εδαφών στην Μικρά Ασία και Κύπρο"
- Σεβγκιούλ Ουλουντάγ "Τα στρείδια που έχασαν τα μαργαριτάρια τους" - "Oysters with the missing pearls"
-Καίσαρ Μαυράτσας "Όψεις του Ελληνικού εθνικισμού στην Κύπρο"

Aπό: http://brcyprus.blogspot.com/

Τζιε μερικές σημειώσεις που το ίδιο μπλογκ που προορίζουνται σε όσους φωνάζουν να μείνουν τα βιβλία της ιστορίας ως έχουν τζιε να μεν παραχαράξουμε τες ιστορικές αλήθκειες:

1. Ο αγώνας της ΕΟΚΑ, είχε ως σκοπό την απελευθέρωση από τους Άγγλους και την αυτοδιάθεση, δηλαδή την ένωση με την Ελλάδα. Με το τέλος του αγώνα, ούτε οι Άγγλοι έφυγαν ουσιαστικά, ούτε η ένωση έγινε. Ο αγώνας λοιπόν, όσο ιερός κι αν ήταν, πέτυχε ή απέτυχε;

2. Ο Γρίβας στα απομνημονεύματα του, γράφει ξακάθαρα πως με το πέρας του αγώνα δεν πρέπει οι κομμουνιστές να έχουν κανένα ρόλο να παίξουν στην πολιτική του τόπου. Αυτό αποτελεί άμεση ή έμμεση παραδοχή πως οι αριστεροί ήταν κόκκινο παννί για τον Γρίβα; Το μαθαίνουν οι μαθητές στα σχολεία αυτό;

3. Στα απομνημονεύματα του επίσης ο Γρίβας, μιλά για το πρώτο καϊκι που έφερε οπλισμό από την Ελλάδα για την προετοιμασία του αγώνα και οι άγγλοι γνώριζαν τα πάντα και το περίμεναν στην Πάφο. Τότε που μόνο 4-5 άτομα σε Ελλάδα και Κύπρο γνώριζαν πως ο Γρίβας οργάνωνε αγώνα. "Ποιός είναι αυτός ο άνθρωπος που προδίδει;" διερωτάται ο Γρίβας. Αυτό το συμβάν, το μαθαίνουν στα σχολεία οι μαθητές;

4. Γράφεται πουθενά στα βιβλία πως οι κατηγορίες περί προδοσίας αριστερών είναι βασισμένες σε υποψίες και μόνο υποψίες χωρίς αποδείξεις; Γράφεται πως μέχρι και σήμερα οι συνδέσμοι αγωνιστών δεν μπόρεσαν να τις αποδείξουν; Αυτές οι ΥΠΟΨΙΕΣ παρουσιάζονται στα βιβλία μας ως αδιάψευστα γεγονότα ή όχι;

5. Γράφεται πουθενά στα βιβλία μας πως η ΕΟΚΑ σκότωσε περισσότερους Ελληνοκύπριους παρά Άγγλους (σύνολο 217 ΕΚ) και πως από τους ΕΚ που σκότωσε η ΕΟΚΑ για προδοσία η συντρηπτική πλειοψηφία δεν ήταν αριστεροί και δεν είναι γραμμένοι στην λίστα προδοτών των συνδέσμων αγωνιστών;

6. Γράφεται πουθενά στα βιβλία της ιστορίας μας πως οι τακτικές των ανθρώπων της ΕΟΚΑ στις δολοφονίες τους θυμίζουν Ταλιμπάν; Γράφεται πουθενά πως κουκουλοφόροι μπήκαν στην εκκλησία της Κυθρέας και σκότωσαν τον ψάλτη, εν ώρα λειτουργίας, μέσα στο ιερό μπροστά στην γυναίκα του και στα παιδιά του; Γράφεται πως λιθοβόλισαν μέχρι θανάτου έναν άλλο ΕΚ στο Μένοικο; Γράφεται πως οι συνδέσμοι αγωνιστών ΑΔΥΝΑΤΟΥΝ να δώσουν στοιχεία που να στηρίζουν την κατηγορία της προδοσίας; Γράφεται πουθενά τι απέγινε εκείνος ο "ανώνυμος προδότης βοσκός" που πρόδοσε τον Αυξεντίου; Γράφεται πουθενά πως πριν πάει ο Αυξεντίου στον Μαχαιρά έφυγε από 3 άλλα κρυσφήγετα στον Πενταδάκτυλο και μόλις έφευγε έρχονταν οι Άγγλοι και τον γύρευαν, όπως ο ίδιος είχε γράψει;

7. Γράφεται πουθενά στα βιβλία της ιστορίας μας πως η επιχείρηση του Γρίβα στα κόκκινα είχε εκκαθαριστικό χαρακτήρα και προκάλεσε τον βομβαρδισμό της Τυλληρίας;

8. Γράφεται πουθενά στα βιβλία της ιστορίας μας η επίθεση-εκκαθάριση πλυθησμού του Γρίβα στα χωριά Κοφίνου και Άγιος Θεόδωρος το 1967 κάτι που προκάλεσε την αποχώρηση της Ελληνικής Μεραρχίας από την Κύπρο για να αποτραπεί τουρκική εισβολή;

9. Γράφεται πουθενά στα βιβλία της ιστορίας μας πως την περίοδο 1960-1974 υπάρχουν πάνω από 500 ΤΚ αγνοούμενοι;

10. Γράφεται πουθενά στα βιβλία της ιστορίας μας πως ο Γρίβας και οι άλλοι όμοιοι του δημιούργησαν την ΕΟΚΑ Β και δούλευαν για την Χούντα των Αθηνών που έκανε το πραξικόπημα ενάντια στην δημοκρατία και έφεραν εδώ τους αττίλες;

11. Γράφεται πουθενά στα βιβλία της ιστορίας μας η σφαγή ΤΚ αμάχων από την Τόχνη και το Μαρί; Γράφεται πουθενά πως ο ομαδικός τάφος των αμάχων αυτών συνανθρώπων μας βρέθηκε και ταυτοποιηθήκαν σχεδόν όλα τα λείψανα;

12. Γράφεται πουθενά στα βιβλία της ιστορίας μας η επίθεση στην Ομορφίτα και η εκκαθάριση των εκεί ΤΚ;

13. Γράφεται πουθενά στα βιβλία της ιστορίας μας το φρικιαστικό έγκλημα που έλαβε τόπο στα ΤΚ χωριά Μάθαρα, Αλόα και Σανταλάρη της επαρχίας Αμμοχώστου από πρωτοπαλλίκαρα της ΕΟΚΑ Β από την Περιστερονοπηγή όπου την ημέρα της εισβολής αντί να πολεμήσουν τον αττίλα σκότωναν, έκαβαν και έθαβαν σε σκουπιδότοπο 124 γυναικόπαιδα, μεταξύ τους και ένα κοριτσάκι μόλις 16 ΗΜΕΡΩΝ;

katapliktiko keimeno xristoss....

πολλά ωραία!
Θα το διαβάσω κάποια άλλη στιγμή που θα 'χω χρόνο και θα τα πούμε..

Ωραίο κείμενο...

mpravo poli oraio kimeno kai sixaratiria s afton pou to egrapse poli psagmenos

πολυ καλο κειμενο.....αρκετα ευκολο στο διαβασμα και απο πολυ καλες πηγες (βιβλια)

απο ιστορικης πλευρας λεει αρκετα στοιχεια, θιγει καιρια σημεια κλπ

διαφωνω σε καποια σημεια στο τελος οσο αφορα την παρουσια της κυπρου στην ευρωπη και στο θεσμο των εκλογων οσο η μονη λυση......

kalo to keimeno. punkunin ti gunete re suntrofe me thn mprosoura gia tin kupro les na telioseis?

35 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΠΛΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΛΑΟ


Συμπληρώνοντας 35 χρόνια από το πραξικόπημα του ελληνικού κράτους και την εισβολή του τουρκικού εναντίον της Κυπριακής Δημοκρατίας, απαιτείται αναστοχασμός. Όμως, η Μεταπολιτευτική δημοκρατία εξελισσόμενη σε κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό στέκει απόλυτη στην εκτίμηση των ιστορικών γεγονότων. Προωθεί αποκατάσταση των «άτυχων στιγμών του έθνους», με το βλέμμα στραμμένο στους νέους γύρους των κοινωνικών αναμετρήσεων, του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων.

Μιλούν για «έγκλημα, προδοσία, εξάρτηση, προσωπικές ευθύνες», αποκρύπτοντας τα αίτια. Ο καθηγητής Ηρακλείδης, (ΝΕΑ 18/7/09) κατακεραυνώνει: «στην Ελλάδα και όχι μόνο, η επικρατούσα άποψη είναι η θεωρία της συνομωσίας, δηλαδή ότι υπήρχε συμπαιγνία των ΗΠΑ (με πρωτεργάτη τον ΥΠΕΞ Χένρι Κίσινγκερ) και εν μέρει της Βρετανίας». Όμως CIA, Άγγλοι γνώριζαν για το πραξικόπημα από τις 13-7-74 και γι’ αυτό συγκέντρωναν σε ασφαλή σημεία τους υπηκόους τους που βρίσκονταν στην Κύπρο (ΕΓΚΛΗΜΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ).

Το Κυπριακό ξεκίνησε ως αντιαποικιακός αγώνας απέναντι στην Βρετανική Αυτοκρατορία, μετεξελίχθηκε σε πρόβλημα Βρετανίας-Ελλάδας-Τουρκίας, Εγγυήτριες Δυνάμεις των Συνθηκών Ζυρίχης-Λονδίνου, καταλήγοντας ελληνοτουρκικό ζήτημα. Πρωτίστως, Καραμανλής-Μεντερές, με μυστικό πρωτόκολλο «εγγυήθηκαν» την εξάλειψη των κομμουνιστών, την είσοδο της Κύπρου στο ΝΑΤΟ και τον σταθερό Δυτικό προσανατολισμό.

Αδιάψευστος μάρτυρας της «Συμφωνίας Κυρίων» (Gentlemen’s Agreement) το βιβλίο του Γ.Πεσματζόγλου, ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟΝ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ:

1.

Η Ελλάς και η Τουρκία θα υποστηρίξουν την είσοδον της Δημοκρατίας της Κύπρου εις το ΝΑΤΟ. Η εγκατάστασις βάσεων του ΝΑΤΟ εις την νήσον, ως και η σύνθεσις αυτών, εξαρτάται εκ της συμφωνίας των δύο κυβερνήσεων.
2.

Συνεφωνήθη μεταξύ των δύο Πρωθυπουργών ότι θα παρέμβουν παρά τω Προέδρω και Αντιπροέδρω της Δημοκρατίας της Κύπρου, αντιστοίχως, επί τω σκοπώ όπως τεθούν εκτός νόμου το Κομμουνιστικόν Κόμμα και η κομμουνιστική δράσις».

Βεβαίως, τα βρετανικά συμφέροντα σπέρνοντας διχόνοια μεταξύ Ε/Κ-Τ/Κ, εκμεταλλευόμενοι άριστα τις ανταγωνιστικές βλέψεις ΕΝΩΣΗΣ των Μητέρων Πατρίδων, τις αντιθέσεις στο εσωτερικό της Ελληνοκυπριακής ηγεσίας (Μακάριος-Γρίβας) και της Τουρκοκυπριακής (Κιουτσούκ-Ντενκτάς), διατυπώνοντας ωμούς εκβιασμούς (δε θα υπάρξει Κυπριακή Ανεξάρτητη Δημοκρατία αν δεν ικανοποιηθούν οι βρετανικές απαιτήσεις για βάσεις), ικανοποιήθηκαν πλήρως. Όπως παρουσιάζει ο Μ.Ηλιάδης στο βιβλίο του ΤΟ ΑΠΟΡΡΗΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΚΥΠ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ, «οι Άγγλοι διατήρησαν όλες τις βάσεις, εγκαταστάσεις και εκπαιδευτικές περιοχές που είχαν μέχρι τότε στην Κύπρο και παρεχώρησαν στους Κύπριους το υπόλοιπο. Αυτό δηλαδή, που δεν είχε καμιά σημασία για την εξυπηρέτηση των στρατηγικών τους αναγκών και επιδιώξεων στην περιοχή».

Η Βρετανία κατοχύρωνε τις δύο τεράστιες περιοχές βάσεων (Ακρωτήρι και Δεκέλεια), συνολικής έκτασης 99 τετρ. Μιλίων, στις οποίες ασκούσαν πλήρη και αδέσμευτη κυριαρχία, επίσης άλλες (32) τοποθεσίες και εγκαταστάσεις, μεταξύ των οποίων και σημαντικό τμήμα του αεροδρομίου της Λευκωσίας και (11) χερσαίες-θαλάσσιες περιοχές, που αναφέρονται ως περιοχές για εκπαίδευση στην ξηρά και τη θάλασσα.

Στόχος όλων, η διάσπαση των Κυπρίων εργαζομένων. Η ελληνική πολιτική είχε συνέχεια. Διαμέσου αντιφάσεων-αμφιταλαντεύσεων οδηγήθηκε στη Μεταπολιτευτική τομή. Καραμανλής-Γ.Παπανδρέου-Συνταγματάρχες επέβαλαν επικυριαρχία, χρησιμοποίησαν την ΕΛΔΥΚ-Εθνική Φρουρά-ΕΟΚΑ Β’-Μεραρχία πρώτα και κύρια ενάντια στον εσωτερικό εχθρό. Δίπλα στις υπαρκτές αντιθέσεις Ε/Κ-Τ/Κ που λαμβάνουν πολεμικές διαστάσεις το 1963-1964, ωθώντας στην πρώτη Διχοτόμηση, «την υπέρμετρη βία» που ασκείται εναντίον των Τ/Κ από Γρίβα-ΕΛΔΥΚ (γεγονότα Κοφίνου, 1967), παρατάσσονται όλα τα σχέδια επίλυσης που στοχεύουν στην κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, στη Διχοτόμηση και στη Νατοποίηση του νησιού. Σχέδια (Σάντις-Μπολ, Άτσεσον). Συμφωνούνται από τα Εθνικά Κέντρα και ενορχηστρώνεται η επιβολή στους Ελληνοκύπριους-Τουρκοκύπριους. Αυτό επιβάλλει ο Ψυχρός Πόλεμος, οι συγκρούσεις σε Μ.Ανατολή, οι επιδιώξεις ΗΠΑ-Βρετανίας-ΝΑΤΟ.

Διαρκώς αμφισβητείται η Κυπριακή ταυτότητα. Ο Έλληνας διπλωμάτης Χ.Ζαχαράκις, με μακρόχρονη υπηρεσιακή ενασχόληση με το Κυπριακό, κατακρίνει τις απόπειρες προσέγγισης των Κυπρίων, στο βιβλίο ΑΚΡΩΣ ΑΠΟΡΡΗΤΟ. ΕΙΔΙΚΟΥ ΧΕΙΡΙΣΜΟΥ: «Πρόκειται για πρόδηλα επικίνδυνες κινήσεις οι οποίες εξυπηρετούν, ενσυνείδητα ή ασυνείδητα, ποικίλα ξένα συμφέροντα, προωθώντας βαρύγδουπα συνθήματα περί δημιουργίας κυπριακής συνείδησης, αδελφοποιήσεως με τους Τ/Κ και συνυπάρξεως σε μια δήθεν κοινή πατρίδα των Κυπρίων!».

Η ελληνική ιμπεριαλιστική πολιτική που περιφρουρεί ο Ζαχαράκις εμφανίζεται σε προηγούμενο χωρίο. Περιγράφοντας την πικρία του για την υποδοχή που του επιφυλάχθηκε στην Κύπρο (1975) αναλαμβάνοντας καθήκοντα συμβούλου Πρεσβείας, αποκαλύπτει ότι ο πρέσβης Μ.Δοντάς δε μπόρεσε να τον υποδεχτεί επίσημα γιατί «εκείνη την ώρα συνεργαζόταν με τον Μακάριο για τη σύνθεση του νέου υπουργικού συμβουλίου, μετά την επιστροφή του Αρχιεπισκόπου από την τετράμηνη εξορία του».

Έτσι φτάσαμε στο 1974. Ο Κάππος αποκαλύπτει: «το Φλεβάρη-Απρίλη 1974, με πρωτοβουλία του Ιωαννίδη συναντήθηκαν στον σπίτι του Ανδρουτσόπουλου οι Ιωαννίδης, Ανδρουτσόπουλος, Γκιζίκης, Μπονάνος και αποφάσισαν την ανατροπή Μακάριου, γιατί δήθεν προσπαθούσε να κόψει τους δεσμούς των Ελληνοκυπρίων με τον ελληνισμό».

Με συμφωνία, συνεργία της ελληνικής στρατιωτικής ηγεσίας, ανοχή των ΗΠΑ, εκδηλώνεται το πραξικόπημα, εναρκτήριο λάκτισμα της εισβολής, διαμελισμού και ενταφιασμού της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ο Μακάριος και η πολιτική ανεξαρτησίας της Ελληνοκυπριακής αστικής τάξης έπρεπε να εξαφανιστούν. Ευθύνες επιμερίζονται σε ακροδεξιά, Νατοϊκή ΚΟΚΚΙΝΗ ΠΡΟΒΙΑ, μυστικές υπηρεσίες ΚΥΠ-ΜΙΤ-CIA, εθνικιστική-αντιδραστική Εκκλησία, μουσουλμανικά κόμματα, Κίσινγκερ, επεκτατισμό του Ετσεβίτ. Ο βασικός ένοχος βρισκόταν στο Ελληνικό Πεντάγωνο, που συν τις άλλοις ήθελε να μοιραστεί με τους Τούρκους τα κέρδη από την εκμετάλλευση των πετρελαίων του Αιγαίου, λύνοντας έτσι το πρόβλημα. Μαζί τους ο αστικός κόσμος: Πάπας, Ποταμιάνος κλπ.

Η απαίτηση Μακάριου για έλεγχο στην Εθνική Φρουρά που επανδρώνονταν από Ελλαδίτες αξιωματικούς αρεστούς στην Χούντα και συνέβαλαν αποφασιστικά στην ανατροπή του, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι των συνωμοτών. Προηγήθηκε δολοφονική απόπειρα κατά του Αρχιεπισκόπου (8-3-1970) ενταγμένη στο αθηναϊκό σχέδιο ΕΡΜΗΣ, προβλέποντας πραξικοπηματική ανατροπή Μακαρίου, διαχωρισμό Ε/Κ-Τ/Κ, διχοτόμηση της Κύπρου (Κ.Κάππος: ΕΓΚΛΗΜΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ και Ν.Κρανιδιώτης: ΑΝΟΧΥΡΩΤΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ).

Τον σχεδιασμό-υλοποίηση ανέλαβαν Ελλαδίτες αξιωματικοί της Εθνικής Φρουράς (Ε.Φ.) και ΕΛΔΥΚ. Συγκλονιστικά όσα καταμαρτυρούνται στο βιβλίο του Ε.Σταμάτη, Αντιστράτηγου Ε.Α, ΚΥΡΙΟΙ ΠΑΤΕ ΓΙΑ ΥΠΝΟ. Ο αρχηγός ΓΕΕΦ, αντιστράτηγος Γ.Ντενίσης διώχνεται από την Κύπρο γιατί διαφωνεί. Τον αντικαθιστά ο ταξίαρχος Μ.Γεωργίτσης. Αφού εκκαθαρίζονται οι μονάδες από τα Μακαριακά στοιχεία, ο συνταγματάρχης Κ.Κομπόκης, διοικητής των Καταδρομέων, διέταξε: «Η ενέργεια θα είναι κανονική στρατιωτική επιχείρηση της Ε.Φ., διαταχθείσα υπό της στρατιωτικής ιεραρχίας. Επομένως, δεν τίθεται θέμα μυήσεως των στελεχών ή διλήμματος ως προς την συμμετοχή»!!!!

Ο Κύπριος υπουργός Άμυνας Κ.Παπακώστας ξεκαθαρίζει: «Τους Τούρκους έφερε η Χούντα της Αθήνας και η ΕΟΚΑ Β’». Η τουρκική εισβολή αφέθηκε να εκδηλωθεί ανεμπόδιστη. Οι μονάδες μακριά από τις θέσεις άμυνας, προστάτευαν το πραξικόπημα, καταδίωκαν οπαδούς του Μακάριου-ΑΚΕΛ. Το ΓΕΣ-ΓΕΕΘΑ καθησύχαζε κάνοντας λόγο για «επίδειξη δύναμης» και ο Ταξίαρχος Γεωργίτσης παρότρυνε τους αξιωματικούς «Δεν υπάρχει πρόβλημα. Κύριοι, πάτε για ύπνο». Την επόμενη μέρα έγινε η εισβολή!

Μοναδική έννοια των Στρατηγών να αποφύγουν τον ελληνοτουρκικό πόλεμο, πρόταγμα και των ΗΠΑ. Γράφει ο Μ.Πιμπλής (ΒΙΒΛΙΟΔΡΟΜΙΟ, 28-29/3/09), παρουσιάζοντας το βιβλίο του Β.Γκουρογιάννη: «Ποιος καμαρώνει τέτοια μάνα; Αναρωτιέται ένας από τους ήρωες του Β.Γκουρογιάννη. Και εννοεί την Ελλάδα. Την Ελλάδα που έκανε το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου το1974, την Ελλάδα που συμπεριφέρθηκε σαν ξέφραγο αμπέλι κατά την εισβολή που ακολούθησε, ταπεινώνοντας τα παιδιά της. Τους κληρωτούς που είχε να φυλάνε το μαντρί και που εν τέλει τους μετέτρεψε σε πρόβατα».

Αναλώσιμοι. Επιστολή Αβέρωφ προς Καραμανλή (13/2/1975) εκτιμά μεταξύ άλλων σκοπών πραξικοπήματος: «εν περιπτώσει συγκρούσεως με την Τουρκίαν, ν’ απασχοληθούν τουρκικαί δυνάμεις εν Κύπρω ώστε ν’ ανακουφισθούν Έβρος και Νήσοι»!!!

Θύματα; Περίπου 2000 Ελλαδίτες φαντάροι και αξιωματικοί συμμετείχαν στα γεγονότα. Σκοτώθηκαν 4119 Έλληνες, τραυματίστηκαν 10500, ξεριζώθηκαν 200000. Επίσης, σκοτώθηκαν 1193 Τούρκοι, τραυματίστηκαν 747, εκπατρίστηκαν 50000. Συνυπολογίζουμε τους κατεστραμμένους σωματικά-ψυχικά ΕΛΔΥΚάριους, τις βιασμένες υπάρξεις, συχνά και από τους απελευθερωτές Τούρκους που κατέστρεφαν, λεηλατούσαν τα πάντα, το ατελείωτο δράμα των συγγενών των Αγνοουμένων.

Άμαχοι, αιχμάλωτοι και των δύο πλευρών που έπεσαν από τις σφαίρες θρασύδειλων ακροδεξιών Ε/Κ-Τ/Κ, αλλά κυρίως από Ε.Φ-ΕΛΔΥΚ-Τουρκικό στρατό. Το συγκλονιστικό έργο του Ρονί Αλασόρ, ΔΙΑΤΑΓΗ: ΕΚΤΕΛΕΣΤΕ ΤΟΥΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ αποτελεί απτή απόδειξη των τουρκικών βιαιοτήτων, πολύ πριν την κυνική ομολογία του Α.Ολγκάτς στην τουρκική τηλεόραση.

Τα βιβλία ΚΟΚΚΙΝΟ ΣΤΗΝ ΠΡΑΣΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ, ΟΙ ΑΓΝΟΗΘΕΝΤΕΣ 1974 (Π.Νεοκλέους) προσφέρουν αποδείξεις ελληνικών ωμοτήτων. Εγκλήματα πολέμου για τα οποία οι φαντάροι βασανίζονται από ενοχές. Ο Ε.Σταμάτης, αφήνοντας υπονοούμενα για την εν ψυχρώ εκτέλεση δεκάδων Τούρκων φαντάρων από τη μονάδα του (31 Μοίρα Καταδρομέων), στο ύψωμα Κοτζάκαγια και τη μετέπειτα παγίδευση των νεκρών με χειροβομβίδες (ανατινάζοντας αυτούς που φρόντισαν τους νεκρούς), πανηγυρίζει: «Παραβέλαξαν από τη νίλα τους. Οι νυχτομάχοι της 31 ΜΚ τιμώρησαν πολύ σκληρά και πετσόκοψαν αυτόν που μαγάριζε τον τόπο»!!!

Το αίμα φέρνει αίμα. Υπερηφανεύεται «οι Τούρκοι σκυλιασμένοι και λυσσασμένοι από τον χαλασμό που έπαθαν, όταν έπιαναν αιχμάλωτο με στολή παραλλαγής, έστω και κυνηγό, ξεθύμαιναν την οργή τους επάνω του και τον σκότωναν επί τόπου, γιατί νόμιζαν ότι ήταν καταδρομέας».

Μελετήσαμε την σταδιοδρομία του Ε.Σταμάτη. Το 1995, προήχθη σε υποστράτηγο και διετέλεσε διοικητής της ΙΙ Μηχανοκίνητης Μεραρχίας Πεζικού στην Έδεσσα. Το 1997 έγινε αντιστράτηγος και διοίκησε επί διετία το Β’ Σώμα Στρατού στη Βέροια.

Σκεφτόμαστε, ότι οι συγκεκριμένες μονάδες τροφοδότησαν τις ελληνικές «ειρηνευτικές αποστολές». Ο νοών νοείτω…..

ΤΙΜΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΔΥΚ ΚΛΕΙΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΜΑΤΙ ΣΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΦΟΡΟΥΣ

ΠΟΥ ΣΤΕΛΝΟΥΝ ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΟΡΩΝ.


Είναι ενδεικτικό του πώς η αστική δημοκρατία αντιμετώπισε τους Χουντικούς ότι εκτός των πρωταγωνιστών-πραξικοπηματιών που δικάστηκαν στη Δίκη της Χούντας, η υπόλοιπη χουντική στρατιωτική ηγεσία, άμεσα εμπλεκόμενη στο Κυπριακό δράμα και απούσα την ώρα του Αττίλα, επιβραβεύτηκε!!!

Ο Παπανικολάου αποστρατεύτηκε με τίτλο επίτιμου αρχηγού Αεροπορίας. Ο Μπονάνος, αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων, αποστρατεύτηκε όπως και ο αρχηγός στρατού Γαλατσάνος. Ο Αραπάκης, αρχηγός ναυτικού μέχρι 4-1-1975, τιμήθηκε ως επίτιμος αρχηγός Ναυτικού. Το μεγαλείο των ανδρών αποκαλύπτεται από τη δήλωση Μπονάνου: «η Τουρκία επιτίθεται στην Κύπρο. Η Κύπρος δεν είναι Ελλάδα»!!!

Η δημοκρατική Ελλάδα κατέκρινε τους κληρωτούς της ΕΛΔΥΚ ως «χουνταίους, πραξικοπηματίες», ενώ πολλοί χουντικοί αξιωματικοί πήραν παράσημα και αναμνηστικά μετάλλια. Σταδιακά, ο ελληνικός στρατός άρχισε να εμπλέκεται ολοένα περισσότερο σε αποστολές εκτός συνόρων και πρώτο το ΠΑΣΟΚ (Α.Τσοχατζόπουλος, 1998) ψήφισε νόμο, με τον οποίο όσοι πολέμησαν στην Κύπρο θα έπρεπε να έχουν τα ίδια ευεργετήματα με τους προηγούμενους πολεμιστές.

Μνημεία της ΕΛΔΥΚ, μουσεία και νεκροταφεία αφθονούν αλλά ο νόμος έμεινε ανεφάρμοστος. Προεδρικό διάταγμα (Κ.Στεφανόπουλου, 21-6-2002) προβλέπει απονομή ηθικών αμοιβών στους εξ Ελλάδος στρατιωτικούς που πολέμησαν στην Κύπρο (περίοδο 1963-67 και 1974). Μεταξύ των «τιμώμενων» βρίσκονται γνωστοί πραξικοπηματίες, δολοφόνοι Κυπρίων, άνθρωποι όπως ο Χ.Χίος που μαζί με το ταξίαρχο Γεωργίτση ετοίμασαν το σχέδιο ΗΦΑΙΣΤΟΣ (περιελάμβανε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις Τ/Κ). Αναφέρουμε ενδεικτικά: ταγματάρχης Α.Μανιάτης, Π.Παπαδάκης, Α.Σκλαβενίτης-αρχηγός της ΕΟΚΑ Β’ στο τέλος, Κ.Κομπόκης, Α.Λιασκώνης, Θ.Ρόκας (ο Μ.Δρουσιώτης παρουσιάζει πλήρη κατάλογο στο βιβλίο 1974 ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ).

Το πολυνομοσχέδιο των Ένοπλων Δυνάμεων του υπουργού Εθνικής Άμυνας Β.Μεϊμαράκη (ψήφισαν 162 βουλευτές Ν.Δ-ΛΑΟΣ), έχοντας ως αιχμή την ικανοποίηση αντιδραστικών γραμματίων του χθες, δικαιώνοντας τα εγκλήματα της ΕΛΔΥΚ που έλαβαν χώρα το 1964 στην Τυληρία-Λευκωσία, το 1967 στην Κοφίνου-Αγ. Θεοδώρους και το 1974, ουσιαστικά ετοίμασε το νομοθετικό πλαίσιο του νέου ελληνικού στρατού. Είναι πλήρως ενταγμένο στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς αυξημένης εμπλοκής στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Επιδιωκόμενοι στόχοι η περιχαράκωση των στελεχών, η αλίευση μισθοφόρων και η εξασφάλιση εθελοντικής εργασίας.

Προβλέπεται η χορήγηση αδειών περιπτέρων σε άτομα με αναπηρία, σε πολύτεχνες οικογένειες και κατά προτεραιότητα, σε πολεμιστές της Κύπρου. Ακολουθεί πρόβλεψη προαγωγής για όσους αποβιώσουν «κατά την εκτέλεση διατεταγμένης αποστολής που συνεπάγεται επαυξημένο κίνδυνο», στον ανώτατο βαθμό που προβλέπεται για την ειδικότητα τους. Από το ακαδημαϊκό έτος 2008-2009 στα Ανώτατα Στρατιωτικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα-Ανώτερες Στρατιωτικές Σχολές Υπαξιωματικών (ΑΣΕΙ-ΑΣΣΥ) εισάγονται μέχρι ποσοστού 35% τα τέκνα πολυτέκνων, οικογενειών με (3) παιδιά, τέκνα ή αδελφοί αναπήρων και τραυματισθέντων σε πολεμικές επιχειρήσεις ή ειρηνικής περιόδου με αναπηρία (67%), τέκνα μονίμων και εφέδρων που πολέμησαν στην Κύπρο (1963-1974).

Μιλιταρισμός και προνόμια για την στρατιωτική κάστα πάνε μαζί, ενώ η κυβέρνηση «βολεύει» ολόκληρη την οικογένεια του στρατιωτικού. Για πρώτη φορά παρέχεται δικαίωμα μεταβίβασης αδειών περιπτέρου, λόγω διαδοχής και στις χήρες θυγατέρες αναπήρων πολέμου!!!

Απάντηση σε όλους αυτούς είναι η στάση του ΔΙΚΤΥΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ που αρνούνται να πάνε στην ΕΛΔΥΚ, αρνούνται τη μετάθεση εκτός συνόρων. Αξιοπρεπής στάση σεβασμού του Κυπριακού λαού, αγωνιστική στάση απέναντι στον ελληνικό στρατό και τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ που παράνομα πιέζουν τους στρατεύσιμους να αποδεχτούν τη μετάθεση στην Κύπρο.


ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΩΝ

ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ

ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932955437

Diktiospartakos.blogspot.com