Αγανακτισμένοι στη Λευκωσία

Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Είναι ένα από τα παλιότερα κλισέ που ξέρω: οι Κυπραίοι δεν εξεγείρονται, δεν διαδηλώνουν. Δεν παραπονιούνται, δεν διαμαρτύρονται, δεν βγαίνουν στους δρόμους. Σιύφκουν κκελλέ όταν καταπιέζονται και όταν το στομάχι τους είναι γεμάτο, γίνονται κομμάτι του συστήματος.

Όντως ο άνθρωπος τείνει να γίνεται πιο δυσκίνητος όσο πιο εύκολα είναι τα πράγματα. Ο Κυπραίος απλά είναι ακόμα μια ποικιλία ανθρώπου και δεν είναι εξαίρεση. Δεν μπορούμε να βρισκόμαστε πίσω ’που τον κόσμο. Αυτός άλλωστε είναι ένας μύθος που εξυπηρετεί δικηγόρους, γιατρούς και φιλόλογους που αποτελούν τους «’που πάνω».

Βλέπουμε τα παιδιά που ξεκίνησαν τις μικρές, αρκετά μικρές συγκεντρώσεις τους στην πλατεία Ελευθερίας και η πρώτη μας αντίδραση είναι να μηδενίσουμε την πρωτοβουλία λέγοντας πως είναι άτομα σχετικά ευκατάστατα, ή φοιτητές που έχουν το περιθώριο και τον ελεύθερο χρόνο.

Αλλά αυτό δεν αντιφάσκει με την άλλη ισοπεδωτική ατάκα πως «είμαστε όλοι χορτασμένοι» και γι’ αυτό δεν αντιδρούμε; Αν, ας πούμε, αρχίζουν να αντιδρούν έστω και λίγο κάποιοι «χορτασμένοι» τότε τι θέλουμε; Να σταματήσουν μέχρι να πεινάσουν; Να αφήσουν τη διαμαρτυρία για κάποιους εξιδανικευμένους «Αγανακτισμένους» όταν η κατάσταση θα έχει γίνει πολύ χειρότερη γιατί θα την έχουμε αφήσει να φτάσει εκεί;

Οι συγκεντρώσεις στην πλατεία, όπου άνθρωποι της γειτονιάς της παλιάς Λευκωσίας και της Φανερωμένης προσπαθούν να ξεκινήσουν μια συζήτηση για το τι είναι δημοκρατία, τράβηξαν έστω την περιέργεια κόσμου που κοντοστάθηκαν για μια στιγμή να δουν τι τρέχει, κάτι που ίσως δεν θα έκαναν στην πλατεία της Φανερωμένης γιατί νομίζουν πως την έχουν «καταλάβει», θετικά ή αρνητικά, με βάση τα όσα λένε φιλικά ή εχθρικά ΜΜΕ [παράξενο πώς μερικά μέτρα αλλάζουν τη συμπεριφορά μας].

Το πρόβλημα της συζήτησης στον κύκλο στην πλατεία ήταν πως ως επί το πλείστον παραμένει θεωρητική. Πως μιλάμε για «αντεξουσιαστικές δομές» χωρίς να εξηγούμε στον περαστικό τι σημαίνουν και χωρίς να είμαστε σίγουροι οι ίδιοι. Πως ικανοποιούμαστε με το να φτιάχνουμε ακόμα μια ουτοπία, αυτή της «άμεσης δημοκρατίας». Ίσως είναι γρήγορα ακόμα, αλλά δεν άκουσα να μιλάμε για την ανεργία, για τη βαθιά μαφία που αποτελεί το «κράτος» μας, για την απαξίωση του κόσμου από το σύστημα.

Το μόνο σημείο στη συνάντηση της περασμένης Κυριακής που ακούστηκε κάτι ενδιαφέρον ήταν όταν μια κοπέλα, που βρισκόταν στην Ισπανία τις ημέρες των «Αγανακτισμένων» μοιράστηκε τις εμπειρίες της. Και εκεί που περίμενες να ξεκινήσει η πραγματική συζήτηση για το τι σημαίνει και τι προϋποθέτει να βγουν οι νέοι μιας χώρας στις πλατείες, η συγκέντρωση έκλεισε απότομα. Ήταν ώρα να βγουν τα λαχανικά από την κατσαρόλα και να φάμε. Πόσο να αντισταθώ στο κλισέ μετά απ’ αυτό;

Κι όμως, αν μετά από κάθε τέτοια ομαδική συζήτηση ένα, έστω, άτομο, πάει σπίτι, σκεφτεί και διαβάσει, τότε δεν είναι καθόλου μικρή επανάσταση. Κι αν ο κυνικός μέσα μας [που δεν είναι τίποτε άλλο από έναν απογοητευμένο ιδεαλιστή] δεν ικανοποιήθηκε, ας θυμηθεί ότι όταν ξεκινούν, οι αλλαγές σε μια κοινωνία είναι ατομικές. Και δεν είναι πάντα εντυπωσιακές, ούτε χρειάζονται πανοραμικά πλάνα.

Δημοσιεύθηκε στις 12 Ιουνίου 2011 στο «Π»

http://parathyro.com/?p=2125

Ωραιο κειμενο, αν και εχω τις επιφυλαξεις μου κατα ποσο στην κυπριακη πραγματικοτητα εχει κανενα νοημα ο προσδιορισμος μιας τετοιας δρασης ως "κινημα αγανακτισμενων". Ο λογος ειναι οτι γινεται αμεση συσχετιση με την Ισπανια και λογω της ετικετας που δοθηκε απο τα Μεσα Μαζικης Εξημερωσης και την Ελλαδα.
Και στην Ισπανια και στην Ελλαδα το καπιτα-ληστικο συστημα εφτασε στην πιο στυγνη μορφη του και το αποτελεσμα ηταν σε αυτες τις χωρες να βγουν στους δρομους ΚΑΙ πολλοι πολιτες οι οποιοι μεχρι τοτε ηταν εφυσηχασμενοι. Οποτε ναι μεν ο ορος "αγανακτισμενοι" ειναι καλος για τον νοικοκυραιο που εχασε την δουλεια του και αποφασισε επιτελους να σηκωθει απο τον καναπε του, αλλα ταυτοχρονα ειναι και λιγο υποτιμιτικος για τους αγωνιστες που ηταν στους δρομους εδω και χρονια. Χωρις φυσικα να σημαινει οτι αγωνιστες σε αυτες τις χωρες πρεπει να σνομπαρουν ενα τετοιο κινημα.

Στην Κυπρο ομως, οπου ο καπιταλισμος δεν εχει φτασει σε αυτη τη στυγνη μορφη του οπως σε Ελλαδα, Ισπανια (και αλλες χωρες, Ρουμανια, Ουκρανια κτλ) η χρηση και φρασεολογιας και ορων που χρησημοποιουνται -σωστα- σε αυτες τις χωρες, εδω ειναι καπως κενος. Δηλαδη, οι αγανακτισμενοι φωναζουν για την ανεργια (η κυπρος δεν εχει τοση ανεργια), φωναζουν για την περικοπη μισθων στα ορια της πεινας (η κυπρος μια χαρα μισθους εχει), φωναζουν για την καταργηση κοινωνικων κεκτημενων (στην κυπρο δεν εχει τεθει το ζητημα με αυτον τον τροπο) και φυσικα για την καταστροφη της οικονομιας (η κυπρος δεν εχει τετοιο προβλημα επισης).

Μπορουμε να πουμε οτι ο ορος "αγανακτισμενοι", προσδιοριζει κατα βαση ανθρωπους οι οποιοι θεωρουν οτι το προβλημα ειναι η κακη διαχειρηση του καπιταλιστικου συστηματος, οχι ανθρωπους που θεωρουν οτι το προβλημα ειναι ο ιδιος ο καπιταλισμος. Στην Ισπανια και την Ελλαδα, οπου η αριστερα εχει μια αρκετα μεγαλη ιστορια αγωνων η παρουσα κατασταση τους "επιτρεπει" να ονομαζονται και αυτοι "αγανακτισμενοι", στην Κυπρο ομως δεν θεωρω οτι ισχυει κατι τετοιο.

Προσωπικα θεωρω οτι απο τις στιγμη οπου οι δρασεις ειναι αντικαπιταλιστικες και οχι αγανακτησης πρεπει και εμεις οι ιδιοι να προσδιοριζουμε τις οποιες δρασεις ως αντικαπιταλιστικες και οχι ως "κινημα αγανακτισμενων".