Αντιφασιστικές Εμμονές

Έχουμε αναφερθεί και σε προηγούμενα άρθρα μας στη ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ στο θέμα του αντιφασισμού.

Πέρα από την σαφή διάκριση ανάμεσα στον φασισμό, το ναζισμό και το νεοναζισμό, που θα πρέπει να γίνεται, για να αποφεύγονται οι κατασκευασμένες ιδεολογικοπολιτικές πολώσεις, που ωθούν στον φανατισμό, εξ ίσου σημαντικό είναι να γίνει κατανοητό πως ο ναζισμός, ο φασισμός και η δημοκρατία με οποιεσδήποτε αποχρώσεις ή συνθέσεις κι αν εμφανίζονται, συνιστούν πολιτική έκφραση και εφαρμογή των συνθηκών καταπίεσης κι εκμετάλλευσης μέσω του κράτους.

Και με ακόμα πιο απλά λόγια. Η δημοκρατία, (άμεση ή έμμεση, συμμετοχική, κοινοβουλευτική, βασιλευόμενη, προεδρική ή προεδρευόμενη κ.λπ.), η δικτατορία (ναζισμός, φασισμός, στρατιωτική δικτατορία, δικτατορία του προλεταριάτου κ.λπ.), η απολυταρχία και η ολιγαρχία σε διάφορες ιστορικές αλλά και σύγχρονες εκδοχές τους αποτελεί τρόπο άσκησης της εξουσίας στους υποταγμένους που άλλοτε ονομάζονται πολίτες, άλλοτε υπήκοοι και σε άλλες περιπτώσεις έχουν τους ανάλογους επιθετικούς προσδιορισμούς, που έχουν επιλεγεί από την κυριαρχία (σοβιετικός πολίτης κ.ά.).

Γι’ αυτό, δεν χωρά κανενός είδους αμφιβολία πως η δράση για την απελευθέρωση από τις καταπιεστικές κι εκμεταλλευτικές συνθήκες δεν μπορεί να έχει αποτελέσματα από τη στιγμή που δεν στρέφεται εναντίον της συμπυκνωμένης και δομημένης μορφής εξουσίας, την πηγή από την οποία προέρχονται: Το κράτος. Έτσι, από τη στιγμή που η δράση των καταπιεσμένων στρέφεται προς τη διαχείριση ή τις επιπτώσεις που έχει αυτή στο σύνολο των καταπιεσμένων ανθρώπων, τότε αφήνεται αλώβητη η κύρια πηγή των δεινών.

«Μα», θα πει κάποιος, «αυτά έχουν ξαναειπωθεί, γιατί τα επαναλαμβάνετε;».
Η απάντηση είναι απλή. Όσο υπάρχει ένα πρόβλημα τόσο πρέπει να γίνεται προσπάθεια για να εξαλειφθεί. Κι όπως όσο υπάρχει κράτος θα συνεχίζεται ο αγώνας για την καταστροφή του (όχι με την στενή έννοια, αλλά με την ευρύτητα που υπάρχει στον όρο «καταστροφή») έτσι κι όσο υπάρχουν λογικές και πρακτικές που απομακρύνονται από την απελευθερωτική διεργασία, τόσο θα αναγκαζόμαστε να επανερχόμαστε. Επειδή, δεν πρόκειται για κάποιο γινάτι, αλλά είναι οι διαδικασίες αποπροσανατολισμού και απομάκρυνσης από την αναρχική απελευθερωτική διεργασία (για όσους την έχουν επιλέξει) που ζητούν την προσέγγιση στο ζήτημα ξανά και ξανά.

Ας θυμίσουμε, τώρα, ένα σημαντικό στοιχείο της αναρχικής στάσης και δράσης κι αυτό είναι ο αυτοκαθορισμός. Δεν χρειάζεται, ελπίζουμε, να γίνει εκτεταμένη ανάλυση του περιεχομένου και της σημασίας αυτής της στάσης. Στον αντίποδα βρίσκεται ο ετεροκαθορισμός. Πρόκειται, δηλαδή, για εκείνη τη συμπεριφορά όπου οι πράξεις αλλά και το περιεχόμενου του λόγου εξαρτώνται από έναν άλλο ή άλλους παράγοντες. Σε αυτή την περίπτωση η δυνατότητα να προσδιορίζει τις κινήσεις των ετεροκαθοριζόμενων, ανήκει κατά κύριο λόγο σ’ αυτόν που παίρνει μια πρωτοβουλία. Γίνεται, ως εκ τούτου, αντιληπτό πως η ουσία της πρωτοβουλίας δίνει και ένα καθοριστικό πλεονέκτημα σ’ αυτόν που την αναλαμβάνει. Δεν έχει πάντοτε σημασία αν ο συγκεκριμένος στόχος για το οποίο λαμβάνεται κάποια πρωτοβουλία εμποδιστεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Σημασία έχει πως όποιος αναλαμβάνει την πρωτοβουλία, έχει και την δυνατότητα του προσδιορισμού και της αξιοποίησης των πλεονεκτημάτων που του παρέχει αυτή η κίνησή του. Είναι, μάλιστα, αναμενόμενο να έχει υπολογίσει τις αντιδράσεις σ’ αυτό καθ’ εαυτό το ζήτημα και σαφώς έχει λάβει υπ’ όψιν του τις προεκτάσεις, από τις οποίες υπολογίζει να αποκτήσει (πολιτικά συνήθως) οφέλη.

Απ’ αυτό, λοιπόν εύκολα γίνεται αντιληπτό πως ο ετεροκαθορισμός καταλύει την ανεξαρτησία λόγου και πράξης του εμπλεκόμενου σ’ αυτή την κατάσταση. Περνώντας τώρα στο ζήτημα του αντιφασισμού, πέρα από τις διακρίσεις των μορφών διαχείρισης των κρατικών υποθέσεων τις οποίες περιγράψαμε επιγραμματικά στην αρχή και στις οποίες ανήκουν τόσο ο ναζισμός όσο και ο φασισμός, προξενεί ιδιαίτερη εντύπωση η επιμονή μερίδας των αναρχικών να εμπλέκονται σε αντιφασιστικές δραστηριότητες. Η αναρχική κοινωνική δράση και η εμπειρία που έχει προκύψει αναδεικνύει ξεκάθαρα πως ο πόλεμος στο μέρος δεν σημαίνει πόλεμο στο όλο ή στο κυρίαρχο στοιχείο. Ο πόλεμος λοιπόν ενάντια στο λεγόμενο φασισμό ή τον ναζισμό δεν σημαίνει πόλεμο ενάντια στο κράτος.

Ο αντιφασισμός όσο κι αν οικειοποιείται στοιχεία της αναρχικής άποψης εντάσσοντάς τα στο ιδεολογικό του πλαίσιο δεν αποτελεί παρά μια άλλη εκδοχή του συστήματος. Άλλωστε, είναι γνωστό πως ο αντιφασισμός μπορεί να υπηρετήσει κάλλιστα δημοκρατικές, σοσιαλιστικές, αριστερές ή μαρξιστικές εκδοχές του κράτους, αλλά δεν μπορεί να ταυτιστεί ή να ευνοήσει την αναρχία.

Δυστυχώς, έχει συμβεί το ακριβώς αντίθετο. Να υπηρετήσουν, δηλαδή, οι αναρχικοί την σοσιαλιστική και δημοκρατική εκδοχή του κρατισμού πολεμώντας τον φασισμό. Δεν χρειάζεται να αγνοήσουμε την, πραγματικά, συνταρακτική εμπειρία της κοινωνικής επανάστασης στην Ισπανία (τουλάχιστον στις προθέσεις και στις αρχές του ξεσηκωμού).

Εκεί ήταν που η αναρχική προοπτική θάφτηκε, κυριολεκτικά, από τον αντιφασισμό. Η ανταρσία του Φράνκο έγινε το έναυσμα για την υπεράσπιση της δημοκρατίας. Η ήττα στον στρατιωτικό τομέα, που κόστισε χιλιάδες νεκρούς αναρχικούς, δεν αντιστοιχεί στο πραγματικά μεγάλο πλήγμα που δέχτηκε η απελευθερωτική προοπτική. Κι όμως, αυτό που καλλιεργείται τόσα χρόνια είναι ένας ανεξήγητος, πράγματι, θαυμασμός για την αντιφασιστική δράση των αναρχικών, που πέρα από την αυτοθυσία δεν παρέχει παρά μια θλιβερή και αρνητική εμπειρία.

Αυτή λοιπόν η εμπειρία θα έπρεπε μετά από τόσες δεκαετίες να έχει δώσει τους καρπούς της και να γίνεται αντικείμενο επεξεργασίας στο πλαίσιο της αναρχικής απελευθερωτικής σκοπιάς. Παρ’ όλα αυτά, ο αντιφασισμός έχει γίνει εργαλείο στα χέρια των αριστερών για να υλοποιούν τις εκάστοτε πολιτικές τους υπηρετώντας τη δημοκρατία και τελικά το σύστημα κυριαρχίας. Από κοντά και οι αναρχικοί. Λες και πρόκειται να παρθεί κάποια ρεβάνς. Όμως αυτή η ρεβάνς ακόμα και αν επιδιώκεται ασυναίσθητα (αφού η αναρχία δεν διαπνέεται από κανενός είδους ρεβανσισμό) δεν πρόκειται να ωφελήσει την αναρχία ακόμη κι αν κάποτε υπάρξουν υλικά αποτελέσματα.

Εκείνο που προωθείται, μέσα από τον αντιφασισμό, είναι η «διαπαιδαγώγηση» σε δημοκρατικές ή άλλες μεσοβέζικες λογικές και πρακτικές, που όμως δεν αποσκοπούν στην αναρχική επανάσταση.
Αυτό, λοιπόν, προσφέρεται σαν εμπειρία σε νέους συντρόφους-σσες; Να πολεμούν τον φασισμό με κάθε μέσο; Και το κράτος; Α, μα το κράτος έρχεται, συνήθως, να διαιτητεύσει ευνοώντας πότε τη μία και πότε την άλλη πλευρά. Και ο αντιφασισμός να επιτυγχάνει πρόσκαιρα ή μακροπρόθεσμα την άλωση των απελευθερωτικών αναρχικών προθέσεων. Το αποτέλεσμα, σε καμία περίπτωση, δεν είναι αυτό που επιδιώκουμε ως αναρχικοί.

Αυτή η «κατάρα» του αντιφασισμού που κουβαλούν ορισμένοι αναρχικοί πρέπει να ξεπεραστεί και να αποκατασταθεί η αλήθεια λαμβάνοντας υπ’ όψιν πως: α) Οι αναρχικοί δεν θριάμβευσαν απέναντι στους φασίστες στη διάρκεια του 1936-1939, συνεπώς β) οι διάφοροι έπαινοι για το μακελειό στην Ισπανία το 1936-1939 απλά επιδιώκουν την καλλιέργεια του φανατισμού και τον ρεβανσισμό, από τον οποίο νικητές βγαίνουν οι εξουσιαστικές-κρατιστικές θεωρίες και πρακτικές και γ) η συνεχής επανάληψη των ιστορικών λαθών σε μεγάλη ή περιορισμένη κλίμακα μοιραία θα έχει ακόμα πιο οδυνηρά αποτελέσματα που μπορεί να μην κοστίζουν, ακόμα, ανθρώπινες ζωές αλλά βάζουν συνεχώς εμπόδια στο όραμα και το πάθος των ανθρώπων για μια ελεύθερη και ανεξούσια διαβίωση.

Μόνο στο πλαίσιο ενός πνεύματος εμμονής, απ’ όπου επιδιώκονται πολιτικά κέρδη, μπορούμε να εξετάσουμε το ζήτημα των αντισυγκεντρώσεων απέναντι σε διάφορες ομάδες χριστιανοβαρεμένων που αβαντάρονται έμμεσα ή ανοιχτά από εθνικιστικές ομάδες, ή απέναντι σε συγκεντρώσεις κατοίκων που επίσης υποστηρίζονται από εθνικιστές ή τέλος προς συγκεντρώσεις εθνικιστών.

Κι όμως, η αντισυγκέντρωση αποτελεί μια ακραία εξουσιαστική πρακτική που ουσιαστικά δείχνει αδυναμία αντιπαράθεσης απόψεων σε κοινωνικό επίπεδο, δρα εγκλωβιστικά και, το κυριότερο, ωφελεί αυτούς τους οποίους προσπαθεί να περιορίσει με αυτόν τον τρόπο.Αν θέλουμε πραγματικά να διαχέουμε το πνεύμα της αναρχίας και της ελευθερίας δεν είναι δυνατόν να ακολουθούμε πρακτικές που εφαρμόζονται από εξουσιαστικές λογικές και οργανωμένα συμπλέγματα. Οι αριστεροί μπορούν κάλλιστα να «ξεχνούν» πως στο πλαίσιο των αντισυγκεντρώσεων δολοφονήθηκαν τόσο ο Λαμπράκης όσο και ο Τεμπονέρας, για να αναφέρουμε δυο πολύ χαρακτηριστικά παραδείγματα. Γι’ αυτό και σαν εξουσιαστές που είναι δεν διστάζουν να ακολουθήσουν τις ίδιες πρακτικές ευελπιστώντας να πάρουν το «αίμα τους πίσω». Κι αυτό λέγεται «μετά λόγου γνώσεως». Άλλωστε, τα λυντσαρίσματα των παρεπιδημούντων είναι μέσα στην ίδια λογική. Προδικτατορικά, αλλά και κατά τη διάρκεια των φοιτητικών κινητοποιήσεων στην περίοδο της δικτατορίας, οι «δεξιοί» πραγματοποιούσαν αντισυγκεντρώσεις με άγριες συμπλοκές εκατέρωθεν.

Οι αναρχικοί, όμως, δεν ξεχνάμε πως αυτή η απεχθής πρακτική εφαρμόστηκε κατά κόρον και από τους μπολσεβίκους προκειμένου να εμποδίσουν συγκεντρώσεις αναρχικών στα πρώτα χρόνια μετά την επανάσταση του 1917 (βλ. και Βολίν, Η Άγνωστη Επανάσταση).
Μία εξουσιαστική πρακτική είναι τέτοια ούτως ή άλλως. Δεν γίνεται απελευθερωτική όταν την εφαρμόζουν αυτοί που βρίσκονται στην αντίπερα όχθη. Για να το πούμε χωρίς περιστροφές. Οι φυλακές δεν αλλάζουν ουσία όταν οι δεσμοφύλακες αντικατασταθούν από αναρχικούς, το αντίθετο όμως σίγουρα θα συμβεί.

Κλείνοντας, προς το παρόν, με το ζήτημα των αντισυγκεντρώσεων δεν θα παραλείψουμε να αναφερθούμε στις επιπτώσεις που αυτές έχουν συνολικότερα, ενδυναμώνοντας τόσο πολιτικά όσα και οργανωτικά εθνικιστικές γκρούπες που πριν μερικά χρόνια δεν είχαν στον ήλιο (ούτε και στο φεγγάρι) μοίρα. Τα αποτελέσματα της αντισυγκέντρωσης του Φεβρουαρίου του 2008 δεν φάνηκαν μόνο βραχυπρόθεσμα με τα μαχαιρώματα διαδηλωτών, αλλά και μακροπρόθεσμα. Και όσο επικρατεί η πολιτική λογική του αντιφασισμού τόσο αυτή η κατάσταση θα επιτείνεται, αφού τα λάθη επαναλαμβάνονται.

Η αποδοχή του αντιφασισμού, σαν πανάκεια που μπορεί να συσπειρώσει ένα σημαντικό αριθμό διαδηλωτών, καταλήγει, στα πλαίσια της δημοκρατικής λογικής, στην υπεράσπιση θεσμών όπως του ασύλου ή χώρων και πλατειών. Όμως, αυτές οι «εφευρέσεις» των «απελευθερωμένων» χώρων ανήκουν σε μια πολιτική παραφιλολογία που επιδιώκει την κατασκευή ψεύτικων συνειδήσεων. Όσο υπάρχει κράτος κι εξουσία δεν μπορούν να υπάρξουν απελευθερωμένες περιοχές. Η απελευθέρωση ή θα είναι καθολική ή θα είναι μια κοροϊδία. Άλλωστε, τι είδους «απελευθέρωση» υπάρχει φάνηκε ιδιαίτερα στην πλατεία Εξαρχείων όπου το κράτος έδειξε ποιος είναι πραγματικά το αφεντικό.

Είναι αλήθεια πως ο αντιφασισμός μπορεί ακόμη να επιτύχει συνεργασίες και συσπειρώσεις, όμως αυτή η εμμονή, όπως και κάθε ανάλογη συμπεριφορά, οδηγεί σε επικίνδυνα μονοπάτια. Αυτά τα μονοπάτια ακολουθήθηκαν, δυστυχώς, για μια ακόμη φορά με την επίθεση στην ΥΦΑΝΕΤ που ενώ αποδόθηκε σε φασιστοειδή και σε φασίστες αποδείχθηκε πως αποτελούσε, (καθώς και μια τοποθέτηση εμπρηστικού μηχανισμού από άλλη ομάδα ατόμων), πράξη ανταπόδοσης προς κατασταλτικές πρακτικές μελών της ΥΦΑΝΕΤ (και όχι μόνο) κατά ατόμων του «ευρύτερου χώρου».

Η καραμέλα του αντιφασισμού φαίνεται πως «καλά» κρατεί, μόνο που η γεύση της προκαλεί έντονες εντερικές αναστροφές.


Αναδημοσιευση απο την εφημεριδα Διαδρομη Ελευθεριας

einai mia morfi drasis tou sistimatos o fasismo-neo-nazismos,mia praktiki pou efarmozotan os tora,tyfla apo tous akolou8ous tous glyftes tis eksousias(ekklisiastiko-stratiotikis monarxias) ana tous aiones.O antifasismos einai i h katargisi auton ton fenomenon. kai einai analogos tou antipalou...

Giati re gamoto mou na prepei panda na ftannei o kompos sto xteni????den yinete allo na zoume mazemenoi se poleis apla den ginete....afto vlepoume tora mprosta mas.....to pos den ginete allo.den einai geia mas h poli diladei den doulevoume mono geia mas pleon syntiroume kai ta parasita mazi.otan eisai atomo pou 8elei aftonomia jai thn apousian elegxou gia to pos zeis nomizo en aftapath to na nomizeis oti 8a to katafereis mesa se mia poli.

re mister max mpas jai esheis pollous filous fasiste?eksiga mou to tropo skepsis sou ,8eleis na men exoun kapoio apenanti tous?mono me to xaidema den katalavoun merikoi..

ρε Μαντριλ, λεει οτι ο αυτοκαθορισμος σαν αντιφασιστας, δεν ειναι αυτοκαθορισμος, οτι η τακατικη των αντισυγκεντρωσεων ειναι λαθος, η "συμμαχια με τους δημοκρατες" ειναι λαθος σε αντιφασιστικες οργανωσεις. Ο αγωνας κατα των εξουσιων, οι αναρχικοι πρεπει να τον κανουν σαν οργανωμενοι Αναρχικοι και οχι σαν "αντιφασιστες".

Ο αντιφασιστικός αγώνας, ήταν και θα είναι πάντα μέρος της δράσης του αναρχικού κινήματος επειδή ο φασισμός είναι κατά της ελευθερίας του ανθρώπινου είδους. Εννοείτε πως δρούμε σαν αναρχικοί. Και είμαστε κατά του φασισμού άρα μπορούμε να πούμε πως είμαστε και αντιφασίστες, που είναι το κακό; Όταν κάνουμε αντιφασιστική δράση, το κάνουμε για την ελευθερία όλων, για την αναρχία. Ας μην κολλάμε στις λέξης. Μακάρι να μελετούσαν λίγο περισσότερο αυτοί που φανατιστήκαν σε αυτές τις ιδέες που είναι ιστορικά αποδεδειγμένα καταστροφικές και να μην χρειαζόμασταν να ασχοληθούμε με αυτό το θέμα. Οι εξουσιαστές όμως προοθούν τέτοιες ιδέες μέσο της εκπαίδευσης, του στρατο κλπ για να μπορούν εύκολα να διαιρούν τον λαό για να τον αποδυναμώσει και να στρέφετε ο ένας εναντιών του άλλου αντί να τα βάλουν με τον πραγματικό εχθρό που είναι ο καπιταλισμός, οι τράπεζες, οι πολιτικοί, η εκκλησία....

Ρε ινφορμα, το κειμενο δεν λεει κατι διαφορετικο απο το οτι η Αναρχια ειναι αντιφασισμος, μιλαει για θεματα τακτικης, δλδ ειναι εναντια στις Αντισυγκεντρωσεις, πχ. Ή για το προβληματικο του να οργνανώνομαστε σε αντιφα ομαδες. Αυτα..

οσο οι αντιφασιστες ασχολουντε με τους φασιστες ο μονος που βγαινει κερδισμενος ειναι το κρατος και το κεφαλαιο..

Αναγκαστικά κάποτε πρέπει να ασχοληθείς όταν επεμβαίνουν στην ζωή σου και προσπαθόυν να επιβάλλουν τον φόβο και για να αντικρούεις τα επιχειρήματα τους(αν υπάρχουν). Συμφωνούμε όμως ότι δεν πρέπει να ασχολούμαστε μαζί τους αφού οι ιδέες τους είναι από μόνες τους αρρωστημένες και όσοι μπαίνουν στις γραμμές τους το κάνουν για ασυνείδητους λόγους και στην περίπτωση της κύπρου το κάνουν λόγο ποδοσφαιρικών ομάδων στην πλειοψηφία. Αν πραγματικά καταλάβουν τι υποστηρίζουν θα σταματήσουν από μόνοι τους. Παράδειγμα πολλοί που συμμετείχαν σε κερκίδες με φασιστικά συνθήματα, σε καυγάδες κλπ και όταν συνειδητοποίησαν τι γίνετε σταμάτησαν να ασχολούντε. Πολλοί αναρχικοί άρχισαν έτσι. Όταν έχουν κόντρα όμως με "αντιφασίστες" απλά συνεχίζετε η άσκοπη "βεντέττα".

informa wrote:

Όταν έχουν κόντρα όμως με "αντιφασίστες" απλά συνεχίζετε η άσκοπη "βεντέττα".

Συμφωνώ με τούτο.. ο αγώνας ενάντια στο φασισμό πρέπει πιστεύω να είναι πρώτα απ'όλα αγώνας ενάντια σε αυτά που παράγουν το φασισμό, δηλαδή την εθνικιστική εκπαίδευση, την υποστήριξη της εκκλησίας, το στρατό κτλ. Ο αντιφασιστικός αγώνας που μόνος του εν λέει πολλά αν δεν καταπολεμά τούτους τους παράγοντες.

Όσο για τις αντισυγκεντρώσεις, το θέμα γίνεται πιο περίπλοκο. Υπάρχουν απόψεις όπως του Βάνεγκεμ που λεν πως δεν πρέπει να υπάρχει καμιά κατάργηση της ελευθερίας του λόγου σε καμιά περίπτωση. Υπάρχει και η άποψη του καμιά ελευθερία στους εχθρούς της ελευθερίας. Γενικά εν έχω κατασταλάξει στο ποιές μέθοδοι αντιφασιστικού αγώνα εν οι πιο σωστές αν τζαι τείνω προς το ότι οι αντισυγκεντρώσεις ένεν τζαι ότι καλύτερο μπορεί να κάμνει ο χώρος.

κάθε αντίφαση είναι αστική (δημοκρατια - κομμουνισμος, φασισμος - αντιφασισμος) και μας παρουσιαζονται ως διληματα που εχουμε να επιλεξουμε, αλλα το προγραμμα τους ειναι το ίδιο. Ο φασισμός και ο αντιφασισμος αντιπροσωπευουν το ίδιο είδος κοινωνίας - τον καπιταλισμο, και πιο συγκεκριμμενα τον καπιταλισμο που μεταρρυθμιζεται.

ειμαστε προστατες τις αστικης κοινωνιας απο τον φασισμό? ή ειμαστε εχθροι της αστικης κοινωνιας? (η οποια μεταλλασετε σε κομμουνιστικη ή φασιστικη αντιστροφα και αναλογα)

Διερωτηθηκαμε ποτε ειλικρινα γιατι υπαρχει ανοδος της ακροδεξιας και γιατι υπαρχουν σκληροπυρηνικα εθνικιστικα στοιχεια στην κυπριακη κοινωνια?
Αραγε η μορφες παλης που δωσαμε ήταν αποτελεσματικες?

Το γεγονος οτι υπαρχει Ελαμ δεν ευθυνομαστε κατ αναγκη εμεις.
ειτε τους σντιμετωπισουμε στον δρομο, ειτε τους κλεισουμε τα γραφεια, ειτε συνεργαστουμε με ολες τις δημοκρατικες δυναμεις ..
το ελαμ θα υπαρχει. Αν γινει πιο ισχυρο θα μπορει να πιεζει τη κυβερνηση για να περνα ρατσιστικες πολιτικες, αν γινει πιο αδυναμο θα ασχοληθει με τραμπουκισμους και κτυπηματα..
Το ζητουμενο δεν ειναι το τι κανουμε εμεις, αλλα το ποιοι ειμαστε, πως το κανουμε και γιατι το κανουμε.
Αν παραμεινουμε κλεισμενοι στο μικροκοσμο μας χωρις επαφη με το προλεταριατο, την ταξη των μισθωτων, την νεολαια και ολα τα καταπιεσμενα κομματια της κοινωνιας, ειμαστε πραγματικα χαμενοι απο χερι..

οχι στον αντιφασισμο ως τακτικη

οργανωση και ταξικος αγωνας
μεχρι το ξεσπασμα των εργατων/αγροτων και νεολαιων
για να κανουμε τις ιδεες μας ανατρεπτικες και οχι συνθηματολογιες πισω καρεκλοποδαρους γραφειοκρατες και αριστερους ρεβιζιονιστες.

Ναι μεν, η εκκλησία, εκπαίδευση και στρατός τρέφουν το φασισμό όπως λέει
ο ccc, όμως δεν είναι όμως πρωτογενείς παράγοντες στο να δημιουργηθεί. Είναι
εργαλεία του ή/και φιλικά προσκείμενες συνήθως δυνάμεις. Νομίζω η οπτική
του Αντικράτη είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα: πως είναι μια από τις μορφές
που παίρνει μια σχετικά μοντέρνα καπιταλιστική* κοινωνία υπό κάποιες συνθήκες.
Η μπροσούρα του Gilles Dauve για το θέμα είναι χρήσιμη, καθώς και βιβλία του
Chomsky που μιλούν για την αντίδραση του μεγάλου κεφαλαίου σε άλλες δυτικές
χώρες. Οι καταστάσεις που αναδείχθηκαν οι Μουσολίνι και Χίτλερ είναι πολύ
ενδιαφέρουσες και δείχνουν πως όσο χαρισματικοί κι αν ήταν, όσο και αν μάζες
των χωρών τους μαγεύτηκαν από τις μυθολογίες/ιδεολογίες, ο λόγος που έμειναν
στην ιστορία είναι επειδή ταίριαζαν με τα συμφέροντα/διεργασίες της οικονομίας.
Είναι σχεδόν αδύνατο να γίνει ουσιαστικός αγώνας μόνο ενάντια στον φασισμό,
αφήνοντας το υπόλοιπο σύστημα ανέπαφο. Και για τους αναρχικούς (όπως και
δείχνει η εμπειρία) δημιουργεί δύσκολα διλήμματα και καταστάσεις όπου μόνο
χαμένοι βγαίνουν.
Όσο για το τι πρέπει να γίνει, αυτό είναι μεγάλη κουβέντα διότι οδηγεί στο τι
νομίζει ο καθένας πως πρέπει να γίνει συνολικά. Όμως μπορούμε να πούμε
όχι στον αντιφασισμό ως ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ.
Αλλά, αφού όπως λεέι και ο Informa αφού επεμβαίνουν στην ζωή σου δεν είναι
λάθος να χρησιμοποιήσεις την αντιφασιστική δράση ως ΤΑΚΤΙΚΗ. Βέβαια το τί είναι
άποτελεσματική τακτική είναι και αυτό μεγάλο θέμα...


* Καπιταλιστική με την καθημερινή έννοια της κοινωνίας των αγορών και της
εμπορευματοποίησης , του μεγάλου κεφαλαίου που ελέγχει τις κυβερνήσεις
και στηρίζεται από το κράτος κλπ. Καπιταλισμός όπως τον εννοούν τα βιβλία
οικοομικών δεν υπήρξε, ούτε υπάρχει πουθενά ούτε κατά προσέγγιση!

Παραθετω αποσπασμα απο την εισαγωγη του βιβλιου ΦΑΣΙΣΜΟΣ/ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΜΟΣ Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος που εκδοθηκε απο τον Ελευθερο Τυπο. Αν και δεν ασπαζομαι τις αποψεις πληρως, το θεωρω αρκετα καλο βιβλιο.

http://www.scribd.com/doc/57669302/Φασισμός-Αντιφασισμός-Οι-δύο-όψεις-του-ίδιου-νομίσματος-Ζαν-Μπαρώ

Quote :

......
Για τους πλέον ριζοσπαστικοποιημένους προλετάριους, ο Ισπανικός Πόλεμος θα χρησιμεύσει ως απαρχήτης δικαιολόγησης τού (μελλοντικού) πολέμου εναντίον τού φασισμού. Αρνούμενοι μέχρι εκείνη την στιγμή τηνΙ ερά Συμμαχία -ακόμη και εναντίον της ναζιστικής Γερ-μανίας- οι προλετάριοι που εξακολουθούσαν να αντιστέκονται, κατέληξαν σύντομα να την αποδεχθούν ως το «μικρότερο κακό», εν συγκρίσει προς την φασιστική νίκη.Η μείζων ιδεολογική λειτουργία του Ισπανικού Πολέμου θα είναι επομένως να πολώσει τους διστακτικούς γύρω από την εναλλακτική λύση «δημοκρατία» εναντίον «φασι-σμού», η οποία παρουσιάζεται σε κάθε πλευρά ως η μόνη δυνατή απάντηση στον «πλουτοκρατικό» ή «φασιστικό»ολοκληρωτισμό. Το 1936, όπως και το 1940 ή το 1914, η σοσιαλδημοκρατία είναι και πάλι, όπως πάντα, εκείνη που βρίσκεται επικεφαλής της κινητοποίησης των προλετάριων για πόλεμο!

Ο ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΦΟΡΜΟΥΛΑ ΣΥΓΧΥΣΗΣΗ ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ
ΞΕΚΙΝΑΜΕ ΤΟΝ'ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ Ή ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ,Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ!

The Brousse
Collective
(Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό Τυφλοπόντικας, τεύχος 1, Μάρτιος 2002. Η παρούσα μετάφραση του έγινεαπό τα Αγγλικά.)

Επισης, ενα πολυ καλο ντοκυμαντερ για το πως ξεκινησε ο αντιφασισμος στην Γαλλια, και δειχνει ορισμενες πτυχες του...


https://www.youtube.com/watch?v=x6XSdC0q6Ig

Ειναι σε 5 μερη. Στο δευτερο νομιζω μου κανανε εντυπωση η φρασεις οπως (περιπου) "ο δρομος ειναι αλλιωτικες καλπες" και η συστηαση της πρωτης ομαδας ηταν πραγματικα μαχιμη, με πρωταθλητες σε πολεμικες τεχνες.

το θεμα τωρα ειναι, για να υπαρξει αντιφασιστικη πρωτοβουλια, δλδ να στερεις την δυνατοτητα στους φασιστες σε εκφραση, πρεπει να μπορεις να διαθετεις μια δυναμη πυρος. Αυτο ειναι πολυ δυσκολο νομιζω για την Κυπρο. Και να συνεχισω, νομιζω οτι ειναι αχρειαστο. Δεν πρεπει να εμποδιζουμε τους φασιστες να εκφραζονται.

Στην τελικη βεβαια, η συγκρουση με τους φασιστες θα ειναι αναποφευκτη. Παιδακια με μπολικη τεστοστερονη και καθολου μυαλο, σιγουρα θα θελουν να επιτεθουν σε μεταναστες ή αναρχικους ή αριστεριστες ή εβραιους ή σε οποιον μοιαζει με τετοιον. Εκει θα πρεπει να καταφυγουμε σε βια, ακομη και αν ξερουμε οτι θα φαμε ξυλο....Δυστυχως ετσι ειναι.

Εκτιμω οτι πρεπει να αποφευγουμε την βια μεχρι να ειναι απολυτως αναγκαια.

Γενικα ειναι αρκετα ευκολος ο αντιλογος στον εθνικισμο οπως εμφανιζεται στην Κυπρο (και ελλαδα) μονο και μονο για το γεγονος οτι στη συγχρονη ιστορια του ελλαδικου χωρου ο ελληνικος λαος υπηρξε παντοτε θυμα του εθνικισμου (μικρασιατικη καταστροφη, γερμανικη κατοχη, κυπρος). Οταν οι βασικες αρχες του εθνικισμου (εθνικη καθαροτητα - ενα κρατος ενα εθνος) βρηκαν την πιο αποτελεσματικη εφαρμογη τους στο προσωπο του Μουσταφα Κεμαλ (του οποιου καθε εθνικιστης θα επρεπε να εχει ενα εικονισμα οντας ο πιο επιτυχημενος εθνικιστης στην ανθρωποτητα) και την γενοκτονια ελληνων (και αρμενιων και ασσυριων) στην μικρα ασια που στοιχησε την ζωη σε μισο εκατομυριο ελληνες και εναμισι εκατομυριο ελληνες προσφυγες (και κατι λιγοτερο απο μισο εκατομυριο τουρκους). Η επομενη καταστροφη ηταν η γερμανικη (και ιταλικη και βουλγαρικη) κατοχη της ελλαδας η οποια στοιχισε την ζωη σε 300.000 ανθρωπους μονο απο την πεινα τον χειμωνα του 41-42, η σφαγη στην Δραμα απο τους βουλγαρους, στα Καλαβρυτα και το Διστομο απο τους Γερμανους, συνολικα δηλαδη ακομα μισο εκατομυριο περιπου νεκρους απο τον ετερο μεγαλο εθνικιστη τον Αδολφο Χιτλερ. Και η τελευταια μεγαλη καταστροφη, η εισβολη και κατοχη στην Κυπρο απο την τουρκια με τον μισο πληθισμο προσφυγες και το νησι διχοτομημενο.
Συνεπως το να δηλωνει καποιος ελληνας και εθνικιστης ειναι τελειως αντιφατικο μιας και οι μεγαλυτερες καταστροφες στον ελλαδικο χωρο εγιναν απο εθνικιστες.

Και αυτα χωρις να λαβουμε υπ' οψη τα ανδραγαθηματα των ελληνων εθνικιστων οπως σφαγες τουρκων στην μικρα ασια κατα την εκστρατια των ελληνων -αν και σε σημαντικα μικροτερο βαθμο απο τις σφαγες των τουρκων- και την προσπαθεια κατακτησης εδαφων που δεν υπηρχαν ελληνες, την αντιμετωπιση των προσφυγων απο την μικρα ασια απο το φασιστικο καθεστως του Μεταξα, την συνεργασια των ελληνων εθνικιστων με τους κατακτητες επι κατοχης (μιας και οι κομμουνιστες ηταν μεγαλυτερος κινδυνος), τον συστηματικο διωγμο σλαβων απο την μακεδονια κυριως κατα τον εμφυλιο, τις σφαγες τουρκοκυπριων απο την ΕΟΚΑ Β και το πραξικοπημα που οδηγησε στην εισβολη. Γενικα παλι, οποτε ακουστηκε στον ελληνικο χωρο απο κυβερνωντες ή ομαδες η φραση " για το καλο του εθνους" ειχαμε στην συνεχεια μια μεγαλη καταστροφη του, συνεπως μπορουμε να πουμε και οτι οι μεγαλυτεροι προδοτες των ελληνων ηταν και ειναι οι ελληνες εθνικιστες.

Φυσικα δεν πηγα πιο εξω απο τον ελλαδικο χωρο οπου ειναι εκατονταδες τα παραδειγματα καταστροφων απο εθνικιστες μιας και δεν χρειαζεται για να αποδειχθει οτι εθνικιστικες λογικες ειναι αντιθετες με την ανθρωπινη υπαρξη. Ο αλλος λογος που αναφερω παραδειγματα απο τους ελληνες ειναι και γιατι δεν πρεπει να ξεχναμε και την δικια μας ιστορια.

X wrote:

Γενικα ειναι αρκετα ευκολος ο αντιλογος στον εθνικισμο οπως εμφανιζεται στην Κυπρο (και ελλαδα) μονο και μονο για το γεγονος οτι στη συγχρονη ιστορια του ελλαδικου χωρου ο ελληνικος λαος υπηρξε παντοτε θυμα του εθνικισμου....

Δεν ειναι τοσο ευκολος. Γιατι αφενως δεν παραδεχονται τα εγκληματα τους και βρησκουν ενα καρο ψευτοδικαιολογιες, που για αυτους που δεν εχουν γνωσεις ιστοριας, μπορει να πιασει.

Και το κυριοτερο, αυτος ο αντιλογος δεν ειναι στην βαση των βαθυτερων πιστευω των εθνικιστων, δλδ δεν αμφισβητει οτι "εμεις ειμαστε Ελληνες και εχουμε κατι μοναδικο που μας εννωνει, πρεπει να ειμαστε οργανωμενοι μαζι" κτλ κτλ.

Εννοειται σιγουρα οτι ο αντιλογος που αναφερω πιο πανω ειναι μερικος και οχι ολικος (θα επρεπε να κανω πολυ μεγαλυτερο ποστ τοτε ).

Αυτος δεν ειναι τοσο για να πεισεις τους εθνικιστες γιατι απλουστατα δεν μπορεις να αντιπαραθεσεις την απλη λογικη στην ηληθιοτητα, οσο τους ανθρωπους που δεν βλεπουν την αναγκη αντιπαραθεσης με τους εθνικιστες γιατι θεωρουν το εθνος κατι αρκετα σημαντικο . Δηλαδη περα απο το να υποδειξεις τις ενδογενεις αντιφασεις του εθνικισμου (πανω απο ολα το εθνος - εχετε προδωσει το εθνος τοσες φορες / εθνικη καθαροτητα - υποστηριζετε τις ιδεες του μεγαλυτερου σφαγεα των ελληνων) οποτε παιζεις με την πιθανοτητα να πεισεις καποιον πιτσιρικα -οχι κατ' αναγκη ηληκιακα- (ή τουλαχιστον να τον μπερδεψεις) δεν μπορεις να πεις και πολλα περεταιρω. Οσο να 'ναι, δεν μπορεις να μιλησεις με καποιον εθνικιστη για ελευθερια, ισοτητα και κοινωνικη δικαιοσυνη γιατι αυτες οι ενοιες οχι απλως δεν υπαρχουν στην θεωρηση του αλλα υποστηριζει τα ακριβως αντιθετα.

Ετσι και αλλιως ο εθνικισμος ειναι συνειφασμενος με τον ρατσισμο, μιας και οι περισσοτερες εκφρασεις του ειναι ρατσιστικες, οπως επισης και ολοι οι ορισμοι που δινουν για το εθνος γιατι περιεχουν την κοινη γραμμη και οργανωση λογω καταγωγης, οπως και την ανωτεροτητα της φυλης. Φυσικα εδω ειναι μια πολυ λεπτη γραμμη, γιατι για τους περισσοτερους ανθρωπους ο ορισμος του εθνους σταματαει στην κοινη γλωσσα, εθιμα και ιστορια (δηλαδη προσδιοριζει απλως ενα συνολο ανθρωπων) κατι το οποιο ισχυει, χωρις να φτανει στην "οργανωση" και την "ανωτεροτητα". Οποτε η λεπτη γραμμη για μενα ειναι οταν ο αντιλογος ξεφευγει απο την αντιπαραθεση στην λογικη της "ανωτεροτητας" ή της "κοινης οργανωσης" και γινεται στο συνολο. Ειναι λογικο οτι οταν μια αντιπαραθεση ξεκιναει απο την καθολικη απορριψη των πιστευω καποιου και οχι να καταληγει εκει, δειχνοντας τις αντιφασεις μιας τετοιας θεωρησης, οτι δεν προκειται να ακουστει καθολου.