Hunger greek sub

Σε μια φυλακή της Βόρειας Ιρλανδίας που μοιάζει με κόλαση, ο αγωνιστής του IRA Μπόμπι Σαντς θα επιδοθεί το 1981 σε μια απεργία πείνας μέχρις εσχάτων.

http://blackblogattack.squat.gr/2009/09/27/hunger/

ΙΡΛΑΝΔΙΑ: Ο ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ
Σύμφωνα με τις αρχαιολογικές μαρτυρίες το νησί είχε κατοικηθεί από την προϊστορική εποχή, είχαν μάλιστα αναπτυχθεί σημαντικοί πολιτισμοί όπως μαρτυρούν πάνω από χίλια μεγαλιθικά μνημεία που σώζονται μέχρι σήμερα. Κατά τον 4ο αι. π.Χ. φύλα κελτικής καταγωγής εγκαταστάθηκαν στο νησί.

Οι κάτοικοι της Ιρλανδίας εκχριστιανίστηκαν το 432 - 461 από το Βρετανό επίσκοπο άγιο Πατρίκιο. Ο ιρλανδικός πολιτισμός σημείωσε εξαιρετική πολιτιστική και θρησκευτική άνθηση στους επόμενους αιώνες (6ος-7ος αι.), ενώ πολυάριθμα μοναστήρια ιδρύθηκαν στην ύπαιθρο και αναδείχτηκαν σε κέντρα της παιδείας και των τεχνών. Από τα προϋπάρχοντα μικρά κρατίδια σιγά σιγά διαμορφώθηκαν οι πέντε ιστορικές μεγάλες περιφέρειες: το Όλστερ, το Βόρειο και το Νότιο Λένστερ, το Κόνοτ και το Μίνστερ

Το 17ο αιώνα καταλαμβάνεται από τους Άγγλους (Κρόμγουελ) που ήταν Προτεστάντες και με την υποστήριξη του Πάπα (1689 – 1691). Την ίδια εποχή αρχίζει και η αντίσταση κυρίως από την περιοχή του Ωλστερ (1770 – 1780).
Οι Προτεστάντες με τα προνόμια που αποκτούν καθίστανται κυρίαρχο οικ. στρώμα.
Στους ντόπιους καθολικούς (που αποτελούσαν το 90% του πληθυσμού της Χώρας) μαζί με τους κατακτητές επιβάλλεται και μια νέα Εκκλησία (επίσημο δόγμα η Αγγλικανική Εκκλησία).
Η Αγγλική κατοχή στηρίζεται στη δεκάτη.
Απαγορεύονται οι εξαγωγές της Ιρλανδίας στην Αγγλία και σε άλλες χώρες με σκοπούς να εμποδίσουν την οικ. ανάπτυξη της Ιρλανδίας και να επεκταθεί η Βρετανική βιομηχανία.

Οι καθολικοί απαγορεύεται να ψηφίζουν (βουλή κατ΄ όνομα λειτουργούσε στο Δουβλίνο μέχρι το 1800), να εκλέγονται βουλευτές, δημοτικοί σύμβουλοι, αξιωματικοί του στρατού η του ναυτικού και να καταλαμβάνουν θέσεις σε δημόσιες υπηρεσίες. Δεν επιτρεπόταν να μισθώνουν γη η κτίρια για περισσότερα από 30 χρόνια. Δεν είχαν δικαίωμα να εκδίδουν βιβλία, εφημερίδες η να κατασκευάζουν οποιασδήποτε μορφής όπλα. Οδηγούνται σε εξαθλίωση και αναγκάζονται να μεταναστεύσουν.

1641: μεγάλη εξέγερση εναντίον Άγγλων και Σκοτσέζων. Ο κυβερνήτης της Σκωτίας Όλιβερ Κρόμγουελ έπνιξε την εξέγερση στο αίμα. Στη Ντρογκίτα κατέσφαξε 30.000 υπερασπιστές της Πόλης. Σκοπός του ήταν να εξολοθρεύσει όσους περισσότερους Ιρλανδούς στα Ανατολικά και να εξωθήσει τους επιζήσαντες στη ΝΔ επαρχία του Κονόουτ με το σύνθημα «θάνατος ή Κονόουτ».

1681: οι Ιρλανδοί συμμαχώντας με τον Ιάκωβο Β της Αγγλίας, όταν αυτός προσπάθησε να ξαναπάρει το θρόνο που του είχε αφαιρέσει η «Δοξασμένη Επανάσταση» και τον είχε αντικαταστήσει με το Γουλιέλμο Γ, ηττήθηκαν.

1790: εμφανίζεται το κίνημα των «Ενωμένων Ιρλανδών» με σκοπό να σπάσει τους δεσμούς τους με τη Βρετανία και να διεκδικήσουν μια ανεξάρτητη Ιρλανδία. Οι ηγέτες του κινήματος ανήκουν στην προτεσταντική μεσαία τάξη και είχαν την υποστήριξη των καθολικών αγροτών.

1795: σχηματίζεται του Τάγμα της Οράγγης «Orange Order» από τους Βρετανούς εκμεταλλευόμενοι το μίσος ανάμεσα στους Προτεστάντες και τους Καθολικούς. Ήταν κίνημα αντεπανάστασης, βοηθούμενο από το Βρετανικό στρατό. Αντιστάθηκε στο κίνημα Καθολικής Χειραφέτησης το 1820 , στην κοινοβουλευτική μεταρρύθμιση του 1830, στις προσπάθειες για σχηματισμό ελεύθερου κράτους το 1880 και 1912 και στον αγώνα για την ανεξαρτησία της Ιρλανδίας το 1920.
Κάνει την εμφάνισή του και τα τελευταία χρόνια όταν η Β. Ιρλανδία απειλείται από κάποιο κίνημα.
Τα μέλη (εκφυλισμένα κοινωνικά στοιχεία)
- αφέθηκαν ελεύθερα να επιτίθενται στους καθολικούς, διώχνοντας τους από τη γη τους, λεηλατώντας και δολοφονώντας τους.
- χτυπούσαν το κίνημα συμπαράστασης υπέρ των «Ενωμένων Ιρλανδών» και του Δημοκρατικού Κινήματος
- είχαν προνόμια και προτεραιότητα για να καταλάβουν θέσεις εργασίας.
- χρησιμοποιήθηκαν για να παραμείνει το Μπέλφαστ και η γύρω περιοχή κάτω από Βρετανικό έλεγχο ακόμη και όταν η υπόλοιπη Ιρλανδία κέρδιζε την ανεξαρτησία της το 1920-21.

1798: εξέγερση των «Ενωμένων Ιρλανδών» οδηγείται σε ήττα.

1800: με το νόμο "περί Ενώσεως" η χώρα ενσωματώθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο και αντιπρόσωποί της στάλθηκαν στη Βουλή των Κοινοτήτων και την Άνω Βουλή.

1803, 1848, 1867: ακολούθησαν αποτυχημένες εξεγέρσεις.

1830: η εξέγερση των αγροτών που αρνήθηκαν να πληρώσουν τη δεκάτη πνίγεται στο αίμα.

1845 – 49: > από 1.000.000 άνθρωποι πέθαναν και 1.000.000 μετανάστευσαν από την καταστροφή της πατάτας (περονόσπορος) ενώ την ίδια περίοδο γινόντουσαν εξαγωγές σιτηρών από τη Χώρα.

1880: γίνεται προσπάθεια συνταγματικής επίλυσης του προβλήματος που υπονομεύεται από την ένοπλη αντίσταση των Οραγγιστών.

1905: Ο ‘Αρθουρ Γκρίφιθς ίδρυσε το Σιν Φειν – Sinn Fein (Εμείς Μόνοι). Μια οργάνωση που απέβλεπε στην πλήρη ανεξαρτησία. Επεδίωκε πολιτική ανεξαρτησία και οικ. αυτονομία.

1919: ιδρύεται το στρατιωτικό του τμήμα με την ονομασία Ιρλανδικός Δημοκρατικός Στρατός (IRA) με σκοπό την οργάνωση του ένοπλου αγώνα εναντίον τον Άγγλων.

1913: κάνει την εμφάνισή του ο « Στρατός των Πολιτών». Μια οργάνωση που δημιουργήθηκε από τον Τζέιμς Κόνολι.

1916: από μικρή ομάδα ενόπλων καταλαμβάνονται κεντρικά κτίρια στο Δουβλίνο ύστερα από μάχες με το βρετανικό στρατό. 1351 άνθρωποι σκοτώθηκαν και το 1/3 του πληθυσμού υποχρεώθηκε σε χρηματική εισφορά για την ανοικοδόμηση των κατεστραμμένων κτιρίων. Ο ηγέτης των εξεγερμένων Πάντρειγκ Πήρς διέταξε τους άνδρες τους να παραδοθούν. Επιζώντες ηγέτες της εξέγερσης δολοφονήθηκαν μέσα στα κελιά της φυλακής τους.

1918: το Σιν Φειν κερδίζει την πλειοψηφία των εδρών σε όλες τις περιφέρειες εκτός του Ωλστερ. Οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι αρνήθηκαν να πάνε στο Γουέστμινστερ (Βρετανική Βουλή) και συγκεντρώθηκαν στο Ωλστερ αυτοανακηρυσσόμενοι σε ανεξάρτητη Βουλή της Ιρλανδικής Δημοκρατίας εκλέγοντα πρόεδρο τον ‘Ημον - Ειμον ντε Βαλέρα έναν επιζήσαντα της εξέγερσης του

Οι Ιρλανδοί μαχητές τάχθηκαν στο πλευρό της νέας ηγεσίας δημιουργώντας έτσι το στρατό της Ιρλανδικής Δημοκρατίας.
Επαναστατικό πνεύμα διαπνέει ολόκληρη την Ιρλανδία
Δημοκρατικά δικαστήρια ασκούν τη δικαιοσύνη σε ολόκληρη τη χώρα.
Οι εργαζόμενοι στους σιδηροδρόμους απεργούν για να εμποδίσουν την κίνηση των Βρετανικών στρατευμάτων.
Η πολιτική βρετανική αστυνομία εξοντονώταν από τους δημοκρατικούς.
Στο ΝΔ τμήμα δημιουργείται αντάρτικο για την εκδίωξη των Βρετανών.
Η βρετανική αυτοκρατορία κινδύνευε από την πριν αποικία της

1921 ΙΟΥΝΙΟΣ: Οι Βρετανοί συμφώνησαν ανακωχή με το Σιν Φειν και άρχισαν διαπραγματεύσεις. Η συνθήκη που παρουσιάστηκε:
- παραχωρούσε Βουλή στους Ιρλανδούς,
- συμφωνήθηκε η δημιουργία ενός ελεύθερου κράτους με έλεγχο έξι (6) επαρχιών της ΒΑ Ιρλανδίας από τους ενωτικούς (UNIONISTS) που ταυτιζόντουσαν με τα Βρετανικά συμφέροντα.

Η συνθήκη βύθισε το δημοκρατικό κίνημα σε κρίση.
Το Σιν Φειν επεδίωκε ειρήνη δημοκρατία και αποκατάσταση του νόμου και της τάξης. Η βάση του Δημοκρατικού Στρατού επεδίωκε εναλλακτική λύση για βελτίωση του άθλιου βιοτικού επιπέδου και της αναγκαστικής μετανάστευσης.
Διαφωνούσαν με τους ηγέτες που τους εγκατέλειψαν και αποδέχτηκαν το Αγγλικό στέμμα και τη διαίρεση της Ιρλανδίας.
Η συντριπτική πλειοψηφικά του ΙRA απέρριψε τη συμφωνία και προετοιμάστηκε για συνέχιση του αγώνα με τη συμπαράσταση του Ντε Βαλέρα.

1923 ΜΑΗΣ: οι Δημοκρατικοί είχαν ηττηθεί σε στρατιωτικό επίπεδο. Ο Ντε Βαλέρα ζήτησε να θάψουν τα όπλα τους. Τα όπλα θάβονται το 1926 και μαζί θάβονται και οι ελπίδες του 1916.

1922-23: η κυβέρνηση του Γ. Τ. Κόσγκρέιβ επιβάλλει την τάξη, παίρνει μέτρα για την καταστολή της βίας και ξεκινάει ένα πρόγραμμα για την αγροτική ανάπτυξη της χώρας

1930: Ο Ντε Βαλέρα τελικά εξελέγη πρωθυπουργός του Ελεύθερου Κράτους ο οποίος συνέναισε στην οικ. Βρετανική κυριαρχία.
Για ένα μικρό διάστημα επιβληθήκαν δασμολογικοί φραγμοί για να διευκολύνουν την ανάπτυξη της Ιρλανδικής βιομηχανίας ανεξάρτητα από τη Βρετανία. Η ανεργία και η μετανάστευση μειώθηκαν αλλά η φτώχεια μεγάλωνε. Στο τέλος ο Βαλέρα στράφηκε εναντίον των παλιών συμμάχων του φυλακίζοντας και σκοτώνοντας τους. Την ίδια εποχή το Δημοκρατικό κίνημα ήταν ακόμη μαζικό με εκατοντάδες χιλιάδες μαχητές στη Ν. Ιρλανδία. Είχε όμως εγκαταλειφθεί από τα μεσαία κοινωνικά στρώματα που είχαν συμβιβαστεί με το Ελεύθερο Κράτος.

Οι Βρετανοί εγκαθιδρύουν στη Β. Ιρλανδία ένα κρατικό μηχανισμό από 6 κομητείες με προτεσταντική πλειοψηφία και ενσωματωμένο και εγκλωβισμένο μεγάλο αριθμό καθολικών. Ο πληθυσμός ήταν διαιρεμένος σε αντιμαχόμενα θρησκευτικά στρατόπεδα. Το τάγμα της Οράγγης και ο Εθελοντικός Στρατός αποτελούν την Ειδική Αστυνομία. Οι Εθελοντές του Ώστερ, ένοπλη προτεσταντική ομάδα, συγκροτούν την ειδική αστυνομία B Specials για τον έλεγχο και τον εγκλωβισμό καθολικών.
Η Ενωτική κυβέρνηση φυλακίζει χωρίς δίκες, απαγορεύει τις συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις και τις εκδόσεις. Συλλαμβάνει και δολοφονεί απλούς πολίτες. Οι καθολικές περιοχές λυμαίνονται και εμποδίζεται η πολιτική έκφραση των καθολικών. Επιβάλλεται καθεστώς κατοχής.


Σύμφωνα με το Σύνταγμα του 1922 το υπόλοιπο τμήμα του νησιού αποτέλεσε το Ιρλανδικό Ελεύθερο Κράτος ως κράτος-μέλος της Βρετανικής Κοινοπολιτείας.

Η διαίρεση της Ιρλανδίας προκάλεσε εμφύλιο πόλεμο μεταξύ των υποστηρικτών της συνθήκης, οι οποίοι συσπειρώνονται γύρω από το Φάιν Γκέιλ (Μάικλ Κόλινς, Άρθουρ Γκρίφιθ και Γ. Τ. Κόσγκρεϊβ) και των διαφωνούντων με επικεφαλής τον: Ήμον - Έιμον ντε Βαλέρα και το "Φαϊάνα Φάιλ".

Το 1932-48 το "Φαϊάνα Φάιλ" κερδίζει με επικεφαλής τον Έιμον ντε Βαλέρα τις εκλογές και ξεκινά διπλωματικό και οικονομικό πόλεμο εναντίον της Μεγάλης Βρετανίας. Σύμφωνα με το νέο Σύνταγμα του 1937 η Ιρλανδία πήρε την ιρλανδική ονομασία "Έιρε", ενώ το 1948 μετονομάζεται Ιρλανδική Δημοκρατία και αποχωρεί από τη Βρετανική Κοινοπολιτεία, διακόπτοντας κάθε πολιτικό δεσμό με τη Μεγάλη Βρετανία.

Μετά την αγγλο-ιρλανδική συνθήκη του 1921 ο IRA διαλύθηκε, το 1969 όμως επανασυγκροτήθηκε με πρωτοβουλία του "Σιν Φέιν" και ξεκίνησε εκ νέου τον ένοπλο αγώνα με σκοπό την προστασία του ιρλανδικού καθολικού πληθυσμού της Βόρειας Ιρλανδίας και την ένωσή της με την Ιρλανδική Δημοκρατία. Ο ΙRA αρχίζει να μεγαλώνει, συγκεντρώνει όπλα και οι κάτοικοι των γκετο στελεχώνουν τον ΙRA. Σκοπός του είναι η ανατροπή του μισητού καθεστώτος με βομβαρδισμούς κυβερνητικών κτιρίων, καταστημάτων και καταστροφή εργοστασίων.

Κατά το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο η χώρα παρέμεινε ουδέτερη, παρά τις επιθέσεις που δέχτηκε από γερμανικά βομβαρδιστικά και τη διπλωματική πίεση των ΗΠΑ.

Μεταξύ 1951-1987 εναλλάσσονται στην εξουσία κυβερνήσεις του "Φαϊάνα Φάιλ" και του "Φάιν Γκέιλ".

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1969: Διάλογος των δύο κυβερνήσεων αφορά των τέλος των διακρίσεων.
Ειρηνικές πορείες των καθολικών καταλήγουν σε ξυλοδαρμούς, συλλήψεις, τραυματισμούς και φόνους ( 8 καθολικοί σκοτώνονται)

1971: Πρώτοι φόνοι Βρετανών στρατιωτών. Το Αύγουστο του ίδιο έτους 10 πολίτες σκοτώνονται ύστερα από συγκρούσεις με το στρατό.

1972 Γενάρης: Βρετανοί αλεξιπτωτιστές πυροβολούν διαδηλωτές που διαμαρτύρονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα (13 άοπλοι σκοτώνονται). Τον ίδιο χρόνο εμπρησμός της Βρετανικής Πρεσβείας στο Λονδίνο. Το καλοκαίρι η Β. Ιρλανδία περιέρχεται στην άμεση διακυβέρνηση από την Βρετανία και αρχίζουν οι διαπραγματεύσεις με τον ΙRA.


1973: η Ιρλανδία γίνεται μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Φλεβάρης: 6 άνθρωποι σκοτώνονται από πυροβολισμούς του στρατού (δύο ήταν μέλη του IRA)

1974: Ο ΙRA παραδέχεται τη δολοφονία ενός καθολικού αμάχου κατά τη διάρκεια απόπειρας ενέδρας των βρετανικών στρατευμάτων.

1981: 10 Ιρλανδοί μαχητές του IRA πεθαίνουν ύστερα από απεργία πείνας στις Βρετανικες φυλακές διεκδικώντας στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα για πολιτικούς κρατούμενους.
Ανάμεσα σε αυτούς και ο Μπόμπυ Σαντς. Αφησε την τελευταία του πνοή ύστερα απο 65 ημέρες απεργίας την 5η Μαίου 1981.

1985: Το Αγγλοϊρλανδικό Σύμφωνο αναγνώρισε συμβουλευτικό ρόλο στη Δημοκρατία της Ιρλανδίας όσον αφορά τα ζητήματα της Βόρειας Ιρλανδίας.

1989: όμως για πρώτη φορά οι εκλογές δεν έδωσαν την πλειοψηφία σε κανένα από τα μεγάλα ιστορικά κόμματα με αποτέλεσμα να σχηματιστεί κυβέρνηση συνεργασίας.

1992: τα δύο ιστορικά κόμματα υφίστανται σημαντική μείωση των δυνάμεών τους με παράλληλη αύξηση του Εργατικού Κόμματος, ενώ κατά τις διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις του 1992, 1993 και 1994 σχηματίζονται κυβερνήσεις συνεργασίας με ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα σε συνεργασία με το Εργατικό Κόμμα ή το Δημοκρατικό Προοδευτικό κόμμα.

1993: αντιμετωπίστηκε η προοπτική επανένωσης του νησιού υπό προϋποθέσεις και με ειρηνικές διαδικασίες, ενώ οι δύο πλευρές συμφώνησαν στο σχεδιασμό ενός γενικού σχεδίου για την ειρηνική επίλυση του Ιρλανδικού ζητήματος. Η επανένωση του νησιού αποτελεί πάγιο αίτημα της ιρλανδικής εξωτερικής πολιτικής.

1994: ο IRA ανακοίνωσε τη διακοπή του ένοπλου αγώνα υποστηρίζοντας τις ειρηνικές διαδικασίες, οι εχθροπραξίες όμως ξανάρχισαν μετά τη διακοπή των αγγλοϊρλανδικών συνομιλιών το 1996, με νέες βομβιστικές επιθέσεις στο Λονδίνο.

1996 Ιούνιος: ξεκίνησαν νέες συνομιλίες μεταξύ της Ιρλανδικής Δημοκρατίας και της Μεγάλης Βρετανίας με τη συμμετοχή αντιπροσώπων της Βόρειας Ιρλανδίας.

20 Ιουλίου 1997 ο IRA ανακοίνωσε εκ νέου ανακωχή.
Από το 1997 στην εξουσία βρίσκεται το Φαϊάνα Φάιλ και πρωθυπουργός της χώρας είναι ο Μπέρτι Άχερν.

2/3/2009: άνδρες με βαρύ οπλισμό (true IRA: αντιτίθεται στην ειρηνευτική διαδικασία που συμφώνησε η κυβέρνηση της Βορείου Ιρλανδίας) επετέθησαν εναντίον του στρατηγείου μονάδας του μηχανικού στο Μασερίν, την κομητείας του Αντριμ, σε απόσταση 25 χιλιομέτρων βορειο-δυτικά του Μπέλφαστ.
Το βρετανικό υπουργείο Άμυνας επιβεβαίωσε τον θάνατο δύο στρατιωτών. Η αστυνομία της Βόρειας Ιρλανδίας διευκρίνισε ότι τέσσερις ακόμη άνθρωποι τραυματίστηκαν κατά την επίθεση, ένας από τους οποίους βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση.

3/3/2009: Ένας αστυνομικός έχασε την ζωή του από πυροβολισμό (IRA continuity)

4/3/2009: Δολοφονήθηκε πρώην ανώτερο στέλεχος του Σιν Φέιν, ο οποίος είχε παραδεχθεί ότι διενεργούσε κατασκοπία υπέρ της Βρετανίας. Ο Ντένις Ντόναλντσον βρέθηκε νεκρός στη Δημοκρατία της Ιρλανδίας. Ο IRA πάντως ανακοίνωσε ότι δεν έχει καμία ανάμειξη.
Ο Ντόναλντσον πιστεύεται ότι ζούσε στην κομητεία Ντόουνγκαλ στην Ιρλανδία από το Δεκέμβριο του 2005, όταν είχε παραδεχθεί ότι υπήρξε κατάσκοπος των Βρετανών για 20 χρόνια. Υπήρξε επικεφαλής του γραφείου του Σιν Φέιν στο Στόρμοντ μέχρι τη σύλληψή του το 2002.
Παραδέχθηκε ότι στρατολογήθηκε τη δεκαετία του 1980 από τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες και εξέφρασε τη βαθύτατη λύπη του για τις ενέργειές του.


ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ

- Οι διαμάχες που ακολούθησαν στη Β. Ιρλανδία βρίσκονται στο παρελθόν.

- Ο IRA φαίνεται να στρέφει τη δράση του σε πολιτικές μορφές αγώνα που αποσκοπούν στην κινητοποίηση της παγκόσμιας κοινής γνώμης για την υπόθεση της Ιρλανδίας.

- Οι αιτίες του Ιρλανδικού προβλήματος αποδίδονται στην Βρετανική κυριαρχία.

- Ο θρησκευτικός φανατισμός στην Ιρλανδία:

χρησιμοποιήθηκε για την καταστολή του Ιρλανδικού απελευθερωτικού αγώνα,

δημιουργήθηκε εσκεμμένα για να στηρίξει τη Βρετανική κυριαρχία,

υπονόμευσε οποιαδήποτε προσπάθεια εργατικής ενότητας,

ευνόησε τη δημιουργία της οργάνωσης Orange Order