Οι εκλογές στην Ελλάδα: ο εγωισμός, η αριστερά, η επόμενη μέρα

Αρκετα ενδιφερον αρθρο και αναλυση, να παραθεσω καποιες δικες μου σκεψεις.

Αν και δεν μ' αρεσει η συνθηματολογια, η πολιτικη μου θεση καλυπτεται απο το "αν οι εκλογες αλλαζαν κατι θα ηταν παρανομες". Αφ' ενος γιατι δεν μπορω να χαρακτηρισω ως δημο-κρατια την κοινοβουλευτικη ολιγαρχια, και αφ' ετερου γιατι θεωρω οτι ο καθε ανθρωπος πρεπει και να συμμετεχει στην κοινωνια την οποια ζει, το οποιο μεταφραζεται σε ατομικη συμμετοχη στην διασφαλιση των δικαιωματων του και την διεκδικιση καλυτερων συνθηκων ζωης ατομικα και κατ' επεκταση κοινωνικα.

Δυστυχως βεβαια, προσωπικα, απεχω απο οποιανδηποτε μορφη συμμετοχης σε κοινωνικους αγωνες εδω και καμια δεκαετια, οποτε υπαρχει μια αναντιστοιχια λογου και πραξης, η οποια με αναγκαζει να επανεξετασω ορισμενες θεσεις, και ως αποτελεσμα αυτου, με το χερι στην καρδια οπως ειπε και η lunar, εαν ημουν ελλαδα προσωπικα θα ψηφιζα σε αυτες τις εκλογες (και πολυ πιθανο να το κανω οταν γινουν οι επαναληπτικες), ακριβως γιατι η εκλογικη ενισχυση ενος παρεμφερους πολιτικου χωρου -δηλαδη της αριστερας- ειναι πιο συνεπης ιδεολογικα επιλογη απο την πληρη αποχη.

Μην ξεχναμε οτι η "αποχη απο τις εκλογες" εχει και την οψη της αδιαφοριας για την κοινωνια και την εν λευκω αναθεση της τυχης της στα χερια αλλων, το οποιο ειναι και το καλυτερο δυνατο σεναριο για τους εξουσιαστες. Για τον αντιεξουσιαστικο χωρο αντιθετα (κατι που ισχυει στην ελλαδα απο οτι γνωριζω), βασικη προϋποθεση για την αποχη απο τις εκλογες ειναι η συμμετοχη στους κοινωνικους αγωνες.

Περα απο τις προσωπικες συνθηκες, που δεν ενδιαφερουν και κανεναν αλλωστε, σε γενικο επιπεδο δεν θα κατεκρινα την συμμετοχη στην εκλογικη διαδικασια ουτε, φυσικα, και τη αποχη στη συγκεκριμενη συγκυρια. Το δευτερο το θεωρω αυτονοητο οποτε θα επικεντρωθω στο πρωτο.

Η κατασταση αυτη τη στιγμη στην ελλαδα εχει φτασει σε πολυ κρισιμο σημειο. Ο φασισμος των καπιτα-ληστων εχει φτασει στα ορια που απειλει πλεον ορατα και την ιδια την επιβιωση. Μεχρι στιγμης η κοινωνικη αλληλεγγυη στην ελλαδα (η οποια σε πολυ μεγαλο βαθμο ειναι οικογενειακη), εχει ακομα αντοχες, και για αυτο η κατασταση δεν εχει φτασει ακομα σε επιπεδα πληρους εξαθλιωσης του λαου. Αυτο που βιωνει η κοινωνια στην ελλαδα, με ανθρωπους να μεταναστευουν, να αυτοκτονουν, να ψαχνουν τα σκουπιδια για φαγητο και να μενουν στον δρομο, δεν εχει γενικευτει ακομα. Σκεφτειτε μονο το εξης: η ανεργια στους ανθρωπους κατω των 35 εχει φτασει το 50% και σε αυτο δεν συμπεριλαμβανεται η μερικη απασχοληση με μισθους κατω των 500 ευρω των μηνα. Ο κυριοτερος λογος γιατι δεν βλεπουμε χιλιαδες να μενουν αστεγοι ειναι γιατι οι οικογενειες (με την ευρεια εννοια) εχουν ακομα αντοχες να συντηρουνται. Αλλα πραγματικα ειναι θεμα μηνων μεχρι αυτες να εξαντληθουν και τοτε θα βιωσει η πλειοψηφια της κοινωνιας το πραγματικο προσωπο της "κρισης", δηλαδη την βαρβαροτητα του καπιταλισμου. Η κριση ειναι σε εισαγωγικα, γιατι δεν προκειται για κριση του καπιταλισμου αλλα φυσικο επακολουθο αυτης της πορειας. Με αλλα λογια ο καπιταλισμος ειναι η κριση.

Συνεπως η αμεση ανατροπη αυτης της καταστασης ειναι μονοδρομος για την κοινωνια. Και γιατι ειναι θεμα επιβιωσης και γιατι αυτη η βαρβαροτητα, οσο ευκολα μπορει να οδηγησει σε ριζοσπαστικοποιηση της κοινωνιας αρα να εξελιχθει, αλλο τοσο -και πολυ πιο ευκολα- μπορει να οδηγηθει στον εξανδραποδισμο (γνωστο και ως φασισμο). Βαβαια, δεν ειναι ολα απαισιοδοξα, μιας και αυτο που γινεται στην ελλαδα αυτη τη στιγμη ειναι η διευρυνση της κοινωνικης αλληλεγγυης και της επαναδραστηριοποιησης των ανθρωπων καθε ηληκιας στους κοινωνικους αγωνες, ειτε αυτο εκφραζεται σε πολιτικες συζητησεις, συλλογικες κουζινες, οικιοποιησης χωρων για στεγαση, αυτοοργανωμενων δικτυων κοινωνικης βοηθειας στις γειτονιες και αλλα. Οποτε υπαρχει η ελπιδα οτι μεσα απο τις σταχτες του σαπιου συστηματος μπορει να γεννηθει μια καλυτερη κοινωνια. Ταυτοχρονα ομως εχουμε και εξαρση του εξανδραποδισμου, με την στοχοποιηση των πιο ευπαθων κοινωνικων ομαδων οπως τους μεταναστες και την διευρυνση φασιστικων πρακτικων και ιδεολογιων. Ευτυχως ακομα το πρωτο υπερισχυει, αλλα ειναι σιγουρα μια πολυ λεπτη ισορροπια. Οποτε στον πολιτικο χωρο της αριστερας υπαρχουν δυο τασεις η μια ειναι αυτη που επικεντρωνεται στην ριζοσπαστικοποιηση της κοινωνιας και ευελπιστει στην πληρη καταρρευση του καπιταλισμου (οπως εκφραζεται απο το ΚΚΕ) και η αλλη που επικεντρωνεται στην εξαθλιωση της κοινωνιας (οπως εκφραζεται απο τον ΣΥΡΙΖΑ), ενω η εξωκοινοβουλευτικη αριστερα (π.χ. ΑΝΤΑΡΣΥΑ) εχει μια πιο ενδιαμεση θεση οπου θελει την πληρη ανατροπη του συστηματος αλλα δεν αποκλειει τις ευρυτερες κοινωνικες συμμαχιες.

Προσωπικα δεν θεωρω λαθος ουτε την μια οπτικη ουτε την αλλη. Υπαρχουν και θετικα και αρνητικα. Αν στην κοινωνια τελικα υπερισχυσει ο εξανδραποδισμος τοτε εχουμε γυρισει ως κοινωνια πολλα χρονια πισω, ενω εαν γινουν σταδιακα βηματα μπορει να οδηγηθουμε σε "βελτιοποιηση" του υπαρχοντος συστηματος και επιστροφη στην εννομη ταξη οπου οι καπιταλισες εχουν διασφαλισει την θεση τους και οι κοινωνικες αντιστασεις θα ειναι απολυτα ελεγχομενες (κατι που εκφραζεται απο τον Κουβελη και την ΔΗΜΑΡ)

Ας κοιταξουμε λιγο τα πραγματα και απο την σκοπια των εξουσιαστων, οι εκλογες ειναι ο μοναδικος τροπος με τον οποιο "ακουνε" την κοινωνια, οποτε βλεπουν αυτη τη στιγμη οτι η ανοδος της αριστερας ειναι πολυ μεγαλυτερος κινδυνος απο την ανοδο του φασισμου και αντιδρουν αναλογα. Για αυτους, να ειναι ο ΣΥΡΙΖΑ δευτερο κομμα στην βουλη ειναι πολυ μεγαλυτερος κινδυνος απο την υπαρξη των χρυσαυγουλων στην βουλη, και αυτο φαινεται και απο τον τροπο αντιμετωπισης απο τα ΜΜΕ.

Οποτε το θεμα ειναι τι γινεται απο εδω και περα. Προσωπικα, θεωρω οτι ως κοινωνια απεχουμε πολυ απο τα ιδανικα της ελευθεριας, οσο και να αυξανεται η κοινωνικη αλληλεγγυη η κοινωνια ειναι ακομα σε μεγαλο βαθμο πιστη στις πελατιακες σχεσης με τα κομματα και την εν λευκω αναθεση της ζωης στα χερια των εξουσιαστων. Οποτε ενω γινονται σοβαρα βηματα προς την κατευθυνση των ιδανικων μου, εχουμε πολυ δρομο μπροστα μας και δεν νομιζω να υπαρχει ο χρονος. Οποτε οταν προσωπικα βλεπω οτι η προοδος της κοινωνιας ειναι πιο αργη απο την επεκταση της εξαθλιωσης, τεινω περισσοτερο προς την κατευθυνση της υποστιριξης του λιγοτερου κακου, δηλαδη την δημιουργια μιας κυβερνησης της Αριστερας.

Σιγουρα θα αισθανομουν πολυ καλυτερα εαν σε αυτη τη κυβερνηση υπηρχαν διαφορες δυναμεις και τασεις της αριστερας και δεν ηταν ενα μονο κομμα. Γιατι καποτε και το ΠΑΣΟΚ "αριστερα" θεωρειτο, οποτε σιγουρα δεν θελω την αναδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ενα νεο ΠΑΣΟΚ, και τον εγκλωβισμο προοδευτικων ανθρωπων στις υπαρχουσες εξουσιαστικες δομες και την σταδιακη συντηριτικοποιηση τους οπως εγινε με το ΠΑΣΟΚ την δεκαετια του 80. Οποτε σαν προοπτικη κυβερνησης μια συνεργασια ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των υπολοιπων της εξοκοινοβουλευτικης αριστερας θα ηταν το "ιδανικο" για μενα. Απο τη αλλη θεωρω οτι πρωτα θα λιωσουν οι παγοι στους πολους της γης και μετα θα δεχθει η Παπαρηγα και να κυβερνησει και να συνεργαστει με οποιονδηποτε αλλο κομμα ή πολιτικο χωρο, οποτε δεν εχω αυταπατες.

Για μενα, απο την στιγμη που οι καπιτα-ληστες ετοιμαζονται για μια πολιτικη εκεχειρια "μεχρι να βγουμε απο την κριση" και να συνεχισουν ανενοχλητοι το θεαρεστο εργο τους, της αφαιμαξης της κοινωνιας και της εκμεταλλευσης μεχρι να ξαναφτασει το συστημα στην επομενη "κριση", το να αντιταξουμε μια πολιτικη εκεχειρια μεταξυ των αριστερων δυναμεων (συμπεριλαμβανομενου και του αντιεξουσιαστικου χωρου) ειναι μια προσωρινη λυση. Δεν εχω αυταπατες οτι μια κυβερνηση της αριστερας θα αποτελεσει πανακεια, αλλα θεωρω οτι θα ειναι ενα μικρο βημα προς την δημιουργια μιας ελευθερης κοινωνιας. Ετσι και αλλιως οι κοινωνικοι αγωνες δεν σταματανε ποτε, αλλα οποιοδηποτε βημα εστω και μικρο προς αυτη την κατευθυνση ειναι θετικο.