Η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση!

Η καλύτερη άμυνα* είναι η επίθεση

*λογοπαίγνιο με τη λέξη retraite που σημαίνει σύνταξη αλλά και άμυνα, υποχώρηση, κλπ.
Αφίσσα από Γαλλία (κολλήθηκε στη διαδήλωση στις 2 οκτώβρη για τις συντάξεις)

Είναι μόλις δυο-τρία βήματα από τον τάφο που αυτός ο κόσμος βλεπει επιτέλους να ελευθερώνονται οι χαιδεμένοι του εργάτες. Βγαίνουν λοιπόν απ΄το κουτί που ήταν κλεισμένοι, λίγο λυπημένοι μερικές φορές, καθώς αυτή η τρύπα είχε γίνει η αναγκαιότητα μιας “ζωής” και, λίγο πριν το μικρό κουτί που θα τους δεχτεί για πάντα, τους χορηγούν ευλαβικά ένα φιλοδώρημα για τις υπηρεσίες που προσέφεραν, ένα ψίχουλο, ένα σάλιο. Τη σύνταξη. Κι όμως, κανείς μέσα σ’αυτόν τον “ελεύθερο” κόσμο δεν είχε στ’αλήθεια επιλέξει κάτι τέτοιο. Κανείς δεν επέλεξε τη δουλειά του, κανείς δεν επέλεξε αυτό που θα παρήγαγε, κανείς δεν επέλεξε αν έπρεπε να δουλεύει ή όχι, κανείς δεν επέλεξε αν αυτό που θα έκανε θα εξυπηρετούσε σε κάτι, σε ένα πράγμα λογικό, σε ένα πράγμα χρήσιμο. Η αναγκαιότητα τού να το κάνει όμως επιβλήθηκε σχεδόν παντού, με τη βία των ενοικίων για πληρωμή, τις ήττες, τα συνδικαλιστικά παζάρια, τις επιστροφές στην κανονικότητα, ή τις σφαίρες στο ψαχνό, με φαγητά και ανατομικά στρώματα, με δίκες και καταστολή.

Να ανταλλάσσεις πάνω από το μισό της ζωής σου, της μοναδικής σου ζωής, με ένα μικρό ποσό ασφάλειας. Και με ακόμη λίγο παραπάνω, και όλο να σε ξεγελούν με αυτό το “λίγο παραπάνω”, που με τους αιώνες έγινε η οθόνη πλάσμα, η μηνιαία συνδρομή, η έξυπνη προσφορά, το ποσοστό. Κι όλα αυτά για να καταλήξεις σύντομα, όπως και όλα τ’άλλα ζώα, κάτω απ΄τη γή. Και να βλέπεις την ασφάλεια και την άνεση να αποκτούν το αληθινό τους πρόσωπο, όταν ξεθωριάζει το βερνίκι των υποσχέσων και να βλέπεις τελικά τη ζωή σου στο εδώ και στο τώρα: Μοναξιά, απομόνωση, αγώνας ταχύτητας, και σε κείνους τους γέροντες, για παράδειγμα, που ψοφούν χωρίς κανείς να αντιλαμβάνεται τίποτα παρά μόνο την μυρωδιά του διαδρόμου κάτω απ΄την πόρτα. Καρκίνοι αυτά τα “λίγο παραπάνω”, αρκεί να κο ιτάξει κανείς γύρω του, σε αυτό που ο κόσμος παράγει στ’αλήθεια, με ακρίβεια. Καρκίνοι. Καρκίνοι στο σώμα εκείνων που εργάζονται, κι εκείνων που περιμένουν να εργαστούν, καρκίνοι για τον καθένα που τρώει κι αναπνέει, και τώρα εξαγόμενοι καρκίνοι, σε εμπλουτισμένη μορφή, σαν απλή συνέπεια της ενέργειας που χρειάζεται για να παράγουμε κι άλλους καρκίνους. Δεν υπάρχει στ’αλήθεια κανένα πρόβλημα με όλα αυτά.

Βλέπουμε τα συνδικάτα να πασχίζουν, μέσα στη φούρια τους να τα προλάβουν όλα, να καταστείλουν ό,τι θα μπορούσε να τους ξεφύγει (άγριες συνελεύσεις, εκτός ελέγχου διαδηλώσεις), όταν δεν είναι οι ίδιοι οι διαδηλωτές οι οποίοι, προσπαθώντας να είναι νόμιμοι και υπεύθυνοι απέναντι σε μια κοινή γνώμη που υπάρχει μόνο στην τιβί, περιορίζουν ουσιαστικά όλες εκείνες τις ανησυχίες που τρέχουν μέσα στα κεφάλια τους. Η σύνταξη; Οχι: το μέλλον, η κοινωνία, η πολιτική…Το θέμα είνα όμως ότι δεν υπάρχουν πενήντα λύσεις. Η υπερασπίζεσαι ό,τι μας έχει απομείνει ζωντανό, και προσπαθείς να το δυναμώσεις λίγο, ή συνεχίζεις να αποταμιεύεις μέχρι να φτάσεις να μην είσαι τίποτα, χειρότερος – κι ούτε καν πιο αποτελεσματικός – από μια μηχανή.

Κάποιος τύπος τον προηγούμενο αιώνα είχε γράψει ότι οι επιθυμίες του φτωχού τον οδηγούν συχνά στη φυλακή. Ναι, είναι αυτό που βλέπει κανείς να συμβαίνει στα δικαστήρια, σ’αυτό που ονομάζεται Δικαιοσύνη. Αλλά είναι περισσότερο βέβαιο ότι αυτές οι επιθυμίες, όταν κατασκευάζονται και προσφέρονται γυαλισμένες από ένα σύστημα που δεν έχει άλλον τρόπο να αναπτύσσεται, τον οδηγούν στο να κάνει ηλιθιότητες, να τις πουλάει στον εαυτό του και να τις αγοράζει με τα ίδια του τα λεφτά. Να τις πληρώνει μια φορά με τον ιδρώτα του, κι άλλη μια με τον μισθό του, αυτός άλλωστε είναι ο κύκλος της εργασίας. Και σε ποια ηλιθιότητα θα μπορούσε ακόμα να συμμετάσχει, έτσι από συνήθεια; Μια μέρα, θα το δείτε, θα χρειαστεί να πάει στον πόλεμο και να αλληλοσκοτωθεί. Συμβαίνο υν αυτά. Εν τω μεταξύ, ανθρωποηγέτες και διαμορφωτές κοινής γνώμης, παίρνουν στην τηλεόραση ένα ανήσυχο και υπεύθυνο ύφος. Έχουν συνείδηση αλλά και ευθύνη.

Δείτε λοιπόν, αυτό που κουνούν από μακριά πέρα δώθε στα μάτια μας, για να μας κάνουν να επιστρέψουμε στα άσυλά μας, δεν είναι παρά είδη οικιακής χρήσης και πουπουλένιος ύπνος.

Στα γαλλικά εδώ: http://paris.indymedia.org/spip.php?article3517