Το παράδειγμα της Marinaleda (ένα χωριό στην Andalucia της Ισπανίας όπου επικρατεί ένα είδος ελευθεριακού κομμουνισμού.)

Η Μαριναλέντα, µια κοινότητα 2.645 κατοίκων στην Ανδαλουσία, δεν έχει ανεργία, δεν έχει αστυνοµικούς και τα σπίτια της νοικιάζονται µε 15 ευρώ τον µήνα. Ο δήµαρχός της, ο κοµµουνιστής Χουάν Μανουέλ Σάντσες Γκορντίγιο, επανεκλέγεται εδώ και 31 χρόνια.
Εδώ και πολλά χρόνια, την εβδοµάδα που οι άλλες πόλεις στην Ισπανία γιορτάζουν το Πάσχα, στη Μαριναλέντα γιορτάζουν την ειρήνη. «Ο δήµαρχός τους είναι τρελός», λένε στο γειτονικό χωριό. «Ενώ εµείς οι άλ λοι Ισπανοί κάνουµε θρησκευτικές λιτανείες, εκείνοι κάνουν επί 5 µέρες πάρτι». Πολλοί νέοι από τη Σεβίλλη, τη Γρανάδα, τη Μαδρίτη, πηγαίνουν για να γιορτάσουν µε τους χωρικούς της Μαριναλέντας.

Οταν εξελέγη για πρώτη φορά, το 1979, ο Γκορντίγιο ήταν ο νεώτερος δήµαρχος στην Ισπανία. Το 1986, έπειτα από 12 χρόνια αγώ νων και καταλήψεων κυρίως από τις γυναίκες του χωριού, η Μαριναλέντα κατάφερε να πά ρει από ένα γαιοκτήµονα 12.000 στρέµµατα γης και να δηµιουργήσει έναν αγροτικό συ νεταιρισµό από τον οποίο ζει σήµερα σχεδόν όλο το χωριό. «Η γη δεν ανήκει σε κανέναν, η γη δεν αγοράζεται, η γη ανήκει σε όλους!», λέει ο δήµαρχος.

Στον συνεταιρισµό Εl Ηumoso οι συνεταίροι εργάζονται 6½ ώρες την ηµέρα, από τη Δευτέρα ώς το Σάββατο, δηλαδή 39 ώρες την εβδοµάδα. Ολοι έχουν τον ίδιο µισθό, ανεξάρτητα από τη δουλειά που κάνουν. Οι συγκοµιδές (ελαιόλαδο, αγκινάρες, πιπεριές κ.λπ.) συσκευάζονται στο µικρό εργοστάσιο Ηumar Μarinaleda που βρίσκεται στη µέση του χωριού και στο οποίο εργάζονται, σε πολύ χαλαρή ατµόσφαιρα, περίπου 60 γυναίκες και 4-5 άνδρες. Τα προϊό ντα πωλούνται κυρίως στην Ισπανία. Τα έσο δα του συνεταιρισµού δεν µοιράζονται, αλλά επενδύονται και πάλι στον συνεταιρισµό για να δηµιουργηθούν δουλειές. Γι’ αυτό στο χω ριό δεν υπάρχουν άνεργοι. Οµως ακόµη και σε εποχές που δεν υπάρχουν αρκετές γεωργικές δουλειές για όλους, οι µισθοί καταβάλλονται.

Στη Μαριναλέντα, η στέγαση, η εργασία, ο πολιτισµός, η εκπαίδευση και η υγεία θεωρού νται δικαίωµα. Μια θέση στον παιδικό σταθµό µε όλα τα γεύµατα κοστίζει 12 ευρώ τον µήνα. Από την άλλη, «εδώ δεν έχουµε χωροφύ λακες, θα ήταν µια άχρηστη σπατάλη», λέει ο δήµαρχος. «Δεν έχουµε ούτε παπά - δόξα τω Θεώ!», προσθέτει γελώντας. Πάντως η ελευθερία της λατρείας είναι εγγυηµένη και το Πάσχα έγινε µια µικρή θρησκευτική λιτανεία, η οποία πέρασε διακριτικά από τους δρόµους του χω ριού, χωρίς θεατές και αποφεύγοντας την πλατεία όπου γινόταν η γιορτή.

«Εφαρµόζουµε µια συµµετοχική δηµοκρατία, αποφασίζουµε για όλα, από τους φόρους ώς τις δηµόσιες δαπάνες, σε µεγάλες συνελεύσεις. Πολλά κεφάλια δίνουν πολλές ιδέες», λέει ο Γκορντίγιο. «Ξέρουµε πως οι άνθρωποι µπορούµε να δουλεύουµε και για άλλες αξίες, όχι αποκλειστικά για το χρήµα».

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artid=4570732




Πηγή: New York Times
Οι κάτοικοι της μικρής πόλης της Ανδαλουσίας, ανέκαθεν υπερασπίζονταν την πολιτική τους επιλογή να απαλλοτριώσουν την γη ενός τοπικού αριστοκράτη κατά τη δεκαετία του ΄80. Εγκαθίδρυσαν έτσι μαζί με τον δήμαρχό τους, Juan Manuel Sanchez Gordillo, κάτι το οποίο αρκετοί βλέπουν ως το αποτέλεσμα της συνεχούς προσπάθειας των κατώτερων αγροτικών στρωμάτων: ένα χωριό αγροτικής οικονομίας το οποίο λειτουργεί υπό κομουνιστικούς όρους.

Ιδιαίτερα εν μέσω οικονομικής κρίσης, η κομουνιστική αυτή κοινότητα έχει καταφέρει να υψώσει ανάστημα ενάντια στην καπιταλιστική αγορά, προσελκύοντας αρκετές οικογένειες από τα γύρω χωριά, καθώς και από πιο μακρινές πόλεις, με το κοινοτικό πρόγραμμα στέγασης που διαθέτει, καθώς και με το σύστημα αγροτικού συνεταιρισμού της. Ο 53χρονος δήμαρχος Sanchez, ο οποίος παραμένει για τρίτη δεκαετία στο αξίωμα αυτό, αναφέρει ότι η καπιταλιστική οικονομική κρίση απλά δικαιώνει το σοσιαλιστικό όραμά του. «Όλοι είχαν αναγάγει την οικονομία σε θεό, ο οποίος ρύθμιζε τα πάντα με το «αόρατο χέρι» του. Παλαιότερα, θεωρούνταν αμάρτημα να μιλάς για εμπλοκή της κυβέρνησης στην οικονομία, ωστόσο τώρα γίνεται πιο αντιληπτό από ποτέ ότι η οικονομία πρέπει να έρθει στην υπηρεσία του ανθρώπου».

Σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ισπανία, όπου οι πολίτες δανείζονταν για να αγοράσουν σπίτια σε υπερεκτιμημένες τιμές, στην πόλη της Marinaleda οι κάτοικοι έχτιζαν τα δικά τους σπίτια χωρίς υποθήκη, ενώ αν κάποιος κάτοικος από κοντινό χωριό έχανε την δουλειά του, τότε η κοινότητα του έδινε εργασία, μειώνοντας τα ποσοστά ανεργίας της περιοχής. Αρκετές οικογένειες μετακόμισαν ακόμα και από την Βαρκελώνη, όταν έχασαν τις δουλειές τους, αφού υπήρχε η προοπτική της εργασίας στους αγρούς, ενώ τα έξοδά τους μειώνονταν δραστικά με την παροχή σπιτιού, και σχολείου για τα παιδιά με 17 δολάρια το μήνα. Τα εργαζόμενα μέλη της οικογένειας βγάζουν πλέον 1.500 δολάρια μηνιαίως, δουλεύοντας για το συνεταιρισμό. «Αφού μια μικρή πόλη σαν και αυτή, με τις μισές υποδομές από άλλες πόλεις, μπορεί να προσφέρει δουλειά, γιατί δεν κάνουν το ίδιο και άλλες πόλεις;» αναρωτιέται η κα. Romero, εργαζόμενη στην κοινότητα.

Οι κριτικοί της τακτικής του δημάρχου Sanchez, ωστόσο, λένε ότι υπερβάλει για τα κατορθώματα της κοινότητας. Κατά αυτούς, αντί της παραγωγής πλούτου για τους κατοίκους, ο δήμαρχος απλά έχει καταφέρει να μοιράσει τη δυστυχία σε όλα τα μέλη της κοινότητας, ενώ προσφέροντας χαμηλόμισθες εργασιακές θέσεις, καταφέρνει να εξαρτώνται οι κάτοικοι από αυτόν. Τον κατηγορούν επίσης για το ότι, ενώ αρχικά ασκούσε δριμύτατη κριτική στους μεγαλογαιοκτήμονες, πλέον έχει γίνει ίδιος με αυτούς, καθότι κατέχει το μεγαλύτερο μέρος της γης. «Η πολιτική ατμόσφαιρα της Marinaleda είναι ασφυκτική, με τον δήμαρχο να έχει εξοστρακίσει κάθε πολιτικό του αντίπαλο».

Η μικρή πόλη της Marinaleda αποτελεί πεδίο άνθισης αριστερών αντιλήψεων από τον Απρίλιο του 1979, όταν και πρωτοεκλέχθηκε ο Sanchez στο αξίωμά του, ως αντιπρόσωπος της «Κολεκτίβας Ενωμένων Εργατών». Με τα χρόνια οι κάτοικοι έχουν καταλάβει φάρμες, ενώ έχουν προχωρήσει και σε απεργίες πείνας για την εξασφάλιση καλλιεργήσιμης γης και εργασίας. Διασημότερη καμπάνια ήταν αυτή του 1991, όταν και πήραν με την τοπική κυβέρνηση έκταση 3.000 εκταρίων από τον Δούκα του Infantado. Αποτέλεσμα ήταν η κοινότητα της Marinaleda να ξεκινήσει την καλλιέργεια λαχανικών και οσπρίων, ενώ σήμερα αυτοπροβάλλεται ως η «ουτοπία για την ειρήνη», καθότι δεν διαθέτει αστυνομία, κάτι το οποίο της κόβει σε δαπάνες ένα ποσό της τάξης των 350.000 δολαρίων ετησίως.

Ενώ, ωστόσο, ο δήμαρχος προβάλει την Marinaleda ως μια κομουνιστική όαση, οι αναλυτές και οι πολιτικοί του αντίπαλοι δηλώνουν ότι στην πραγματικότητα εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από λεφτά της τοπικής αυτοδιοίκησης, και της κυβέρνησης. Τα υλικά για κάθε σπίτι κοστίζουν περίπου 25.000 δολάρια. Κατά το Salvador Becera, ανθρωπολόγο του Κέντρου Ανδαλουσιανών Σπουδών στη Σεβίλη, μπορεί ο δήμαρχος Sanchez να έχει φέρει την κοινωνική ισότητα σε μια μεγάλη αμόρφωτη και οικονομικά καταπιεσμένη κοινότητα, παρ' όλα αυτά η απόψεις του είναι αναχρονιστικές, και το μέλλον της Ανδαλουσίας έγκειται όχι στους αγρούς, αλλά στην βιομηχανία και τις υπηρεσίες. «Αυτή τη στιγμή, μπορούν να αναπνέουν ήσυχοι, με τον καπιταλισμό σε κρίση, αλλά τι θα γινόταν αν τους δινόταν η ευκαιρία να πλουτίσουν; Ποιος θα έμενε στο μικρό παράδεισο του Sanchez Gordillo τότε;».

Ο δήμαρχος Sanchez ωστόσο φαίνεται αμετακίνητος. «Έχουμε εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια. Αφού οι κάτοικοι με επανεκλέγουν με απόλυτη πλειοψηφία κάθε φορά, τότε κάτι κάνω σωστά» απαντά.