ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΤΑΞΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ - ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ

Η απελευθέρωση της εργατικής τάξης είναι έργο της ίδιας(Καρλ Μάρξ)



Η φετεινή πρωτομαγιά έχει κομβική σημασία για τους εργαζόμενους σε όλο τον κόσμο, καθώς η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση που συντελείται, καθιστά επιτακτική την ανάγκη ενότητας και αγώνα των εργαζόμενων, όχι μόνο για προάσπιση των κεκτημένων τους αλλά και για τη επιβίωση τους. Έτσι περισσότερο από ποτέ άλλοτε τα τελευταία χρόνια , η πρωτομαγιά έρχεται να μας θυμίσει ότι δεν είναι μια απλή μέρα μνήμης και τιμής των εργατικών αγώνων και θυσιών, αλλά εφαλτήριο πάλης και αντίστασης απέναντι στα αντεργατικά μέτρα των κυρίαρχων.

Όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν κράτος, κόμματα και αφεντικά στην κύπρο ότι η κρίση δεν μας έχει επηρεάσει, η προπαγάνδα τους και η εικόνα της ψεύτικης ευημερίας που μας πουλάνε, γκρεμίζεται μπροστά στη σκληρή πραγματικότητα.

Η υποτιθέμενη αριστερή κυβέρνηση που δήθεν υπερασπίζεται τα εργατικά συμφέροντα, μας έχει
φέρει στο μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας και ακρίβειας, ενώ φορτώνει συνεχώς φόρους τον λαό, τη ίδια ώρα που χαρίζει δις σε τράπεζες και εκατομμύρια σε ξενοδόχους και κεφαλαιοκράτες.
Από τη άλλη η αντιπολίτευση ακόμα πιο αντιδραστική και επιθετική απέναντι στους εργαζoμένους, απαιτεί να πληρώσουν αυτοί τα ελλείματα, πιέζοντας συνεχώς για μειώσεις μισθών και ιδιωτικοποιήσεις. Μάλιστα στη βουλή έχουν καταψηφίσει και αποτρέψει έτσι, τη εφαρμογή μέτρων ακόμα και ελάχιστης φορολόγησης του πλούτου όταν το επιχείρησε η κυβέρνηση.

Οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να περιμένουν τίποτα ούτε από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, καθώς ο ολοκληρωτικός έλεγχος τους από τις κομματικές γραφειοκρατίες, τις έχουν μετατρέψει σε κομματικά όργανα όπου οι βολεμένες ηγεσίες προωθούν τον πελατειακό και ξεπουλημένο διαχειριστικό συνδικαλισμό, που συνήθως συμβιβάζεται ή ακόμα και ταυτίζεται με τα εργοδοτικά συμφέροντα. Ενίοτε αυτός ο συνδικαλισμός παίρνει και χαρακτήρα κυβερνητικό, υποτασσόμενος πλήρως στην κρατική πολιτική, ανάλογα με το ποιο ή ποια κόμματα βρίσκονται στην κυβέρνηση (σήμερα αυτό τον ρόλο έχει η πεό, αύριο μπορεί να τον έχει ξανά η σεκ όπως και παλιότερα και πάει λέγοντας)



Σήμερα η κυβέρνηση μαζί με τις δυνάμεις του κεφαλαίου και με τη συναίνεση της αντιπολίτευσης, έχουν βάλει στο στόχαστρο τους εργαζόμενους στον δημόσιο τομέα εξαγγέλοντας μειώσεις μισθών και απολύσεις. Στα πλαίσια αυτά γίνεται μια προσπάθεια να ενοχοποιηθούν αυτοί για τη κρίση παρουσιάζοντας τους ως προνομιούχους ώστε να περάσει ανώδυνα η πολιτική της κυβέρνησης. Οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα (που ασφαλώς πολλοί είναι σε χειρότερη κατάσταση) δεν πρέπει να ξεγελιούνται από αυτή τη προπαγάνδα. Αν γίνουν μειώσεις στο δημόσιο τα λεφτά δε θα πάνε ούτε στη παιδεία ή την υγεία, ούτε σε συντάξεις ή ασφαλίσεις αλλά για να πληρωθούν υπέρογκα τοκοχρεολύσια στις τράπεζες!
Κανένας εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα δε θα κερδίσει κάτιαν κοπούν οι μισθοί στο δημόσιο. Οι εργαζόμενοι όπου κι αν δουλεύουν, έχουν να κερδίσουν μόνο αν ενωθούν ενάντια σε αυτούς που θέλουν να τους ισοπεδώσουν.
Επίσης πρέπει να πέσει στο κενό η μεθοδευμένη προσπάθεια οργανώσεων της άκρας δεξιάς σε συνεργασία και με διάφορα κόμματα, να στοχοποιηθούν οι μετανάστες ως υπεύθυνοι για τη ανεργία και εγκληματικότητα, με αποτέλεσμα να υπάρχει έξαρση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας με επιθέσεις εναντίων των μεταναστών από νεοφασίστες όπως έγινε στη λάρνακα. Όλα αυτά γίνονται για να αποπροσανατολιστεί ο κόσμος και αντί να αντιδράσει απέναντι στις πολιτικές κυβέρνησης και ευρωπαικής ένωσης, να στραφεί ενάντια στο πιο καταπιεσμένο και εξαθλιωμένο κομμάτι της εργατικής τάξης, που είναι οι μετανάστες. Κύπριοι και ξένοι εργάτες πρέπει να παλέψουν μαζί για ίσα δικαιώματα και κατακτήσεις, η ενότητα είναι ο μόνος τρόπος να έχουν αντίκρυσμα οι αγώνες τους.



Όλοι μαζί οι εργαζόμενοι πρέπει να γυρίσουν την πλάτη σε όλους αυτούς που τους εκμεταλλεύονται και να πάρουν τη κατάσταση στα χέρια τους, να αυτοοργανωθούν παλεύοντας για τις ανάγκες τους. Για να γίνει αυτό πρέπει να δημιουργηθούν σωματεία βάσης που θα λειτουργούν αμεσοδημοκρατικά με γενικές συνελεύσεις και θα έχουν ταξική σύνθεση, δε θα έχουν θέση εκεί κομματικά στελέχη ή αφεντικά. Σωματεία που δε θα προωθούν μόνο αιτήματα για τον κλάδο τους αλλά θα αποτελούν διαφωτιστικό όργανο για τη πολιτική και κοινωνική αυτομόρφωση των μελών τους.

Μπορούμε να περάσουμε στη αντεπίθεση, να νκήσουμε. Δεν έχουμε ανάγκη από κανένα, μόνο τις δικές μας δυνάμεις και τη αλληλεγγύη μεταξύ μας. Χωρίς αφεντικό, χωρίς αρχηγό, χωρίς γραφειοκράτη, χωρίς θεσμικό συνδικαλιστή που μας πουλά και μας αγοράζει, χωρίς όλους αυτούς, η κοινωνία μπορεί να μεταμορφώσει τον ίδιο της τον εαυτό σε μια νέα κατάσταση όπου θα εκλείψει η εκμετάλλευση και
καταπίεση, θα αναβλύσει η ελευθερία σε όλα τα επίπεδα.


ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΑΒΒΑΤΟ 30 ΑΠΡΙΛΙΟΥ
ΣΤΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΩΡΑ 10:00

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΤΑΞΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

ένωση αναρχικών

ανακοίνωση θύρας -9-



«Ω αμερικανοί εργάτες κόκκινοι, λευκοί, κίτρινοι, μαύροι

ελάτε, ψηλά σηκώστε τα κεφάλια, πετάξτε κάτω τα εργαλεία σας,

Στο διάβολο τα αφεντικά. Στο διάβολο η σειρήνα του εργοστασίου

Αυτή είναι ημέρα των εργαζομένων, η δική μας μέρα. Εμπρός»


- Τραγούδι που τραγουδούσαν οι αμερικανοί εργάτες το 1886



Η πρωτομαγιά είναι η μέρα της εργατικής τάξης. Σε όλο τον κόσμο οι εργαζόμενοι απεργούν και εναντιώνονται στις πολιτικές της αστικής τάξης και των αφεντικών. Είναι η μοναδική επέτειος που γιορτάζεται την ίδια ημέρα σε όλο τον κόσμο από το 1886.

Η αστική τάξη αρχικά προσπάθησε να διαστρεβλώσει το χαρακτήρα και το περιεχόμενο της ημέρας αυτής, προσδιορίζοντας την σαν ημέρα των «λουλουδιών», κάνοντας αναγωγή στις λατρευτικές δοξασίες των αρχαίων λαών που εόρταζαν τον ερχομό της άνοιξης ως εποχή της αναγέννησης της φύσης και της γονιμότητας.

Χρήσιμο είναι λοιπόν, να κάνουμε μια μικρή ιστορική αναδρομή για το πώς φθάσαμε στην καθιέρωση της επετείου αυτής, σαν ελάχιστη αναγνώριση της θυσίας όλων αυτών που αγωνίστηκαν για να απολαμβάνουμε εμείς σήμερα αυτά που κατακτήθηκαν με σκληρούς αγώνες τόσων χρόνων.

Στις ΗΠΑ, για πολλές γενιές, από τους εργάτες της Αμερικής γιορτάζονταν σαν δική τους ημέρα η 4η Ιούλη. Αυτό ξεκίνησε το 1790 όταν τα πρώτα συνδικάτα υποδηματοποιών, τυπογράφων και ξυλουργών ενώθηκαν επίσημα με τις «Τζεφερσόνιες» Δημοκρατικές Ενώσεις και έτσι η 4η Ιουλίου έγινε κινητήρια δύναμη για τους καταπιεσμένους, ώστε να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Αυτή η παράδοση χωρίς να χαθεί, επισκιάστηκε μετά από ένα σχεδόν αιώνα από δύο άλλες σημαντικές ημερομηνίες. Την λεγόμενη «Ημέρα εργασίας» και την Πρωτομαγιά. Μετά τον αμερικάνικο εμφύλιο πόλεμο, το 1881 ιδρύθηκε η «Ομοσπονδία των Εργατικών Ενώσεων». Το 1882 η Εργατική Ένωση της Ν. Υόρκης, αποφάσισε ότι η 5η του Σεπτέμβρη πρέπει να κηρυχθεί αργία για τους εργαζόμενους της πόλης.


ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΤΟ ΣΙΚΑΓΟ

Το 1884 η Κεντρική Εργατική Ένωση ανακοίνωσε ότι θα τηρήσει την πρώτη Δευτέρα του Σεπτέμβρη κάθε χρόνο σαν «ημέρα της εργασίας», ενώ ήρθε και σε επικοινωνία με εργατικά κέντρα σε άλλες πόλεις για να γιορτάσουν από κοινού την ημέρα αυτή, χαρακτηρίζοντάς την σαν γενική αργία για τους εργαζόμενους. Την ίδια χρονιά η Ομοσπονδία Οργανωμένων Επαγγελμάτων και Εργατικών Συνδικάτων των ΗΠΑ και Καναδά, καλούσε όλους τους εργαζόμενους, ασχέτως επαγγέλματος, φύλου και εθνικότητας να τηρήσουν την 1η Σεπτέμβρη σαν αργία, χαρακτηρίζοντάς την παράλληλα σαν εθνική αργία των εργατών, προτείνοντας τον εορτασμό της κάθε χρόνο.

Το 1885 είναι μια χρονιά σταθμός. Η «Ομοσπονδία των Εργατικών Ενώσεων» μετονομάστηκε σε «Αμερικανική Ομοσπονδία Εργατών» και στο συνέδριό τους αποφασίστηκε η διεκδίκηση του αιτήματος της 8ωρης εργασίας. Για το ενδεχόμενο να μην γίνει δεκτό το αίτημα από τους εργοδότες, αποφασίστηκε να γίνει γενική πανεργατική απεργία για την 1ηΜαΐου του 1886. Στην απεργία που πραγματοποιήθηκε, μόνο στην πόλη του Σικάγου, (η οποία ήταν η σημαντικότερη και έμεινε στην ιστορία του παγκόσμιου εργατικού κινήματος) πήραν μέρος 400 - 500 χιλιάδες εργαζόμενοι.

Στις 3 Μαΐου 1886, έξι εργάτες σκοτώθηκαν και 30 τραυματίστηκαν όταν η αστυνομία πυροβόλησε τους διαδηλωτές. Μια νέα μεγάλη διαδήλωση διαμαρτυρίας προγραμματίστηκε για την επόμενη ημέρα, την 4η Μαΐου στην πλατεία «Χαϊμάρκετ» της πόλης. Οι αστυνομικοί επιτέθηκαν κατά των συγκεντρωμένων. Τότε κάποιος (δεν έγινε ποτέ γνωστό ποιος, ίσως και να ταν προβοκάτορας των αστυνομικών) έριξε μία βόμβα από την οποία σκοτώθηκε ένας αστυνομικός και 70 άλλοι τραυματίστηκαν. Μέσα σε κατάσταση πανικού οι αστυνομικοί βρήκαν την αφορμή για να ανοίξουν άνοιξαν πυρ εναντίων των συγκεντρωμένων.

Από τους συλληφθέντες απεργούς, οι οκτώ παραπέμφθηκαν σε δίκη. Ένας απ’ αυτούς, ο Λούις Λίνγκ, βρέθηκε κρεμασμένος στο κελί του. Οι Αύγουστος Σπάϊς, Άντολφ Φίσσερ, Τζώρτζ Ένγκελς και Άλμπερτ Πάρσον, καταδικάστηκαν σε απαγχονισμό και εκτελέστηκαν στις 11 Νοεμβρίου του 1887. Οι άλλοι τρεις καταδικάστηκαν σε πολυετή φυλάκιση.

Στην απολογία του στο δικαστήριο, η οποία έμεινε στην ιστορία να φωτίζει τις καρδιές κάθε καταπιεσμένου αγωνιστή, ο εργατικός ηγέτης Αύγουστος Σπάϊς τόνισε μεταξύ άλλων:

«Κύριοι δικαστές, αν σας περνάει από το μυαλό η ιδέα στα σοβαρά πως με τις κρεμάλες σας μπορείτε να σταματήσετε το κίνημα που εξωθεί εκατομμύρια γονατισμένων από την πίεση εργατών στην εξέγερση, είστε μα την αλήθεια πτωχοί τω πνεύματι».

Οι θηλιές στήθηκαν γρήγορα, οι κουκούλες κατέβηκαν. Τότε κάτω από τα καλύμματα ακούστηκαν τα εξής:

«Θα ρθει μια εποχή που η σιωπή του τάφου μας θα είναι πιο ισχυρή από τις φωνές που στραγγαλίζετε σήμερα.Ω, άνθρωποι της Αμερικής, θα μου δώσετε την άδεια να μιλήσω; Αφήστε με να μιλήσω Σερίφη Μαίητσον. Αφήστε να ακουστεί η φωνή του λαού, Ω!».

Ύστερα από χρόνια, μετά από αναθεώρηση της δίκης, οι Φήλντεν, Στσουώμπ και Νημπ απαλλάχτηκαν της κατηγορίας και απελευθερώθηκαν.

Σε μια άλλη πόλη των ΗΠΑ, στο Μιλγουώκι οι απεργοί αντιδρώντας στη βία της αστυνομίας προσπάθησαν να κλείσουν το εργοστάσιο μετάλλου. Εκεί επενέβη η εθνοφρουρά, η οποία πυροβόλησε αδιάκριτα στο πλήθος. Το τελικό αποτέλεσμα των άδικων επιθέσεων και των δολοφονιών, ήταν ο… κυβερνητικός έπαινος της εθνοφρουράς και της αστυνομίας για την «καλή δουλειά» που έκαναν. Όσο για τους απεργούς, τους απαγγέλθηκαν κατηγορίες, με βάση τις οποίες μερικοί καταδικάστηκαν και φυλακίστηκαν από έξι ως ενεά μήνες, για «ταραχές και συμμετοχή σε παράνομη συγκέντρωση».

Μετά από αυτά τα τραγικά γεγονότα το ιδρυτικό συνέδριο της Β’ Σοσιαλιστικής Διεθνούς καθιέρωσε το 1889 την Πρωτομαγιά ως παγκόσμια ημέρα εργατικών αγώνων.

Το 1919 ψηφίζεται στην Ουάσιγκτον η Πρώτη Διεθνής Σύμβαση Εργασίας από τη Διεθνή Οργάνωση Εργασίας και ορίζει ότι περιορίζονται οι ώρες εργασίας στη βιομηχανία σε 8 ώρες την ημέρα και σε 48 τη βδομάδα.

Ετσι γεννήθηκε η παγκόσμια εργατική Πρωτομαγιά μέσα απ' τον αγώνα για το 8ωρο

Σήμερα 120 χρόνια μετά την καθιέρωση της Πρωτομαγιάς σαν παγκόσμια ημέρα αγώνα οι εργαζόμενοι παλεύουν όχι μόνο για καλύτερες συνθήκες δουλειάς, όχι μόνο ενάντια στην προσπάθεια των καπιταλιστών να καταργήσουν τις κατακτήσεις τους, αλλά και γενικά ενάντια στον καπιταλισμό, ενάντια στην εξαθλίωση που επιβάλει σαν σύστημα σε όλο τον πλανήτη και καταδικάζουν όλο και μεγαλύτερα λαικά στρώματα στην προσφυγιά, τη φτώχεια, την πείνα και την περιθωριοποίηση. Για να έρθει μια μέρα που αυτό το σύστημα θα είναι παρελθόν και οι εργάτες θα μπορούν να ζήσουν ελεύθεροι χωρίς αφεντικά!



ΚΟΚΚΙΝΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΚΡΕΜΑΣΜΕΝΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

Η σημερινή κοινωνική τάξη πραγμάτων βασίζεται στη ληστεία των μη-ιδιοκτητών από μέρους των ιδιοκτητών, οι καπιταλιστές εξαγοράζουν το μόχθο των φτωχών προσφέροντας μισθούς που αρκούν μονάχα για την επιβίωση, απορροφώντας ολόκληρη την υπεραξία… Μ’ αυτό τον τρόπο, ενώ οι φτωχοί στερούνται ολοένα και περισσότερο τις δυνατότητες εξέλιξης, οι πλούσιοι θησαυρίζουν ληστεύοντας ολοένα και περισσότερο…
-Απόσπασμα από την «πλατφόρμα της Διεθνούς» Εφημερίδα του Σικάγου 1886-


Εδώ και 1 περίπου χρόνο βιώνουμε όλοι μας μια άνευ προηγουμένου επίθεση. Οι απολύσεις να αυξάνονται με γοργούς ρυθμούς καθημερινά , τα τετραήμερα με μειωμένες αποδοχές, οι ατομικές συμβάσεις εργασίας με μισθούς πείνας, οι απειλές για περικοπές στις αμοιβές των δημοσίων υπαλλήλων, το «αν θέλεις» του αφεντικού, οι περικοπές των υπερωριών, η απλήρωτη για μήνες εργασία κ.α. Όλα αυτά αποτελούν καθημερινότητα για όσους είτε ως άνεργοι, είτε ως εργαζόμενοι –μαύροι, ελαστικοί, σταθεροί, μόνιμοι, δεν έχουν άλλη επιλογή από το να πουλήσουν φτηνά την εργασία τους για να ζήσουν.


Παράλληλα οι επίσημες συντεχνίες εργατών βλέπουν απαθείς όσα συμβαίνουν στο εργασιακό χώρο και ως δεκανίκι του συστήματος προσπαθούν με γελοία επιχειρήματα να καταπραΰνουν την αδικία και την εκμετάλλευση που περνούν οι εργαζόμενοι και δεν έχουν καλέσει ούτε σε μια απεργία διαρκείας προσπαθώντας να εκτονώσουν την κοινωνική οργή με ασύνδετες και χωρίς κόστος απεργιακές κινητοποιήσεις, είτε κάνοντας τα στραβά τα μάτια αφού βολεύονται με την εισφορά από το αφεντικό που περνούν .


Μέσα σε αυτές λοιπόν τις συνθήκες η δημιουργία εργατικών και ταξικών αγώνων από τους ίδιους τους καταπιεσμένους είναι επιτακτική ανάγκη. Έτσι, ως αντιστεκόμενοι σε κάθε μέτωπο που ανοίγουν οι κυρίαρχοι και έχοντας στόχο τη συνολική ανατροπή του πολιτικο - οικονομικού συστήματος, ενός συστήματος που στηρίζεται και διαιωνίζει την ανισότητα, την εκμετάλλευση και την καταπίεση της κοινωνίας, δεν θα μπορούσαμε παρά να είμαστε εχθρικοί και προς κάθε πολιτικό θεσμό που το στηρίζει.


Χωρίς, λοιπόν, να έχουμε αυταπάτες για το διαχειριστικό και διαμεσολαβητικό ρόλο κομμάτων και συντεχνιών , προτάσσουμε τη ρήξη απέναντι σε κάθε τέτοια λογική χειραγώγησης, την αντίσταση και το σαμποτάζ στους σχεδιασμούς του κράτους και των αφεντικών, την αλληλεγγύη των ντόπιων και ξένων προλετάριων, εργατών και ανέργων, ως όπλο απέναντι στην εξατομίκευση που παράγει συνενοχή και συναίνεση στα σχέδια των αφεντικών, και την αυτοοργάνωση των αντιστάσεων μέσα στους χώρους δουλειάς, σε κάθε κοινωνικό χώρο, στους δρόμους…

Σύντροφοι απ' τις αντιεξουσιαστικές ομάδες της κύπρου μαζεύτηκαν σήμερα, κατά τις 10π.μ.-1μ.μ. στην πλατεία ελευθερίας για την εκδήλωση της ανεξάρτητης πρωτομαγιάς. Υπήρχε ηχοσύστημα και μοιράστηκαν κείμενα στους περαστικούς. Πάνω στα τείχει του δημαρχείου κρεμμάστηκε πανό που έγραφε "Δεν θα πληρώσουμε την κρίση σας" με υπογραφή "πρωτοβουλία για μια ανεξάρτητη ταξική πρωτομαγιά".

Δύναμη σύντροφοι.

ΧΩΡΙΣ ΕΞΟΥΣΙΑ.