Ο θάνατος του Pinochet

Συλλογή κειμένων και ανακοινώσεων για το θάνατο του Pinochet, ο οποίος τερμάτισε τη ζωή του ατιμώρητος, προστατευόμενος από το κυβερνητικό συνασπισμό La Concertacion καθώς και όλο το πολιτικό φάσμα. Η σκοτεινή περίοδος της εξουσία του δεν θα μείνει στην μνήμη μας μόνο ως περίοδος βασανισμών και πολιτικών δολοφονιών, αλλά ακαι ως η απαρχή ενός οικονομικού-πολιτικού μοντέλου που αύξησε την περιθωριοποίηση και τον αποκλεισμό των λαϊκών στρωμάτων στον ανώτερο βαθμό. Ο αγώνας για απελευθέρωση δεν έληξε με τον επίσημο θάνατο της δικτατορίας και δεν πρόκειται να λήξει με το θάνατο αυτού του εγκληματία.



Ο θάνατος του Pinochet

Δημόσια δήλωση της OCL

Η σκοτεινότερη φυσιογνωμία της ιστορίας της χώρας μας μόλις «έφυγε». Η φυσιογνωμία αυτή, που ήταν μια ένωση ενός μυθολογικού τέρατος και μιας τιποτένιας ύπαρξης, πέρασε στην ιστορία το Σάββατο, 10 Δεκέμβρη 2006, το απόγευμα, κατά παράδοξο τρόπο, δηλαδή την ημέρα που συνέβαινε να είναι η Ημέρα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Δεν μπορούμε αυτή τη στιγμή να βρούμε τις λέξεις για να περιγράψουμε πλήρως τη μισητή κληρονομιά αυτού του ανατριχιαστικού ζώου, που δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η μαριονέτα του διεθνούς ιμπεριαλισμού των καπιταλιστών και των ΗΠΑ για να συντριφτούν οι άνθρωποι εκείνοι που χτίζουν το σοσιαλισμό από τα κάτω, όλων εκείνων που διάβηκαν όλο το δρόμο για να υπερνικήσουν τα στενά όρια και πλαίσια της αστικής δημοκρατίας που προσφέρθηκε από τους μεταρρυθμιστές.

Η στρατιωτική δικτατορία του Pinochet άρχισε στις 11 του σκοτεινού Σεπτέμβρη του 1973, που όχι μόνο μας έφερε εκμηδένιση, εξαφανισμένους φυλακισμένους, βασανιστήρια και εξορία για χιλιάδες αδελφούς και αδελφές μας, αλλά και καταδίκασε τις επερχόμενες γενεές να ζήσουν από τα απορρίμματα που παρήγαγε το σύστημα της νεοφιλελεύθερης συσσώρευσης του κεφαλαίου, που εγκαθιδρύθηκε με τη φωτιά και το αίμα. Λαμβάνοντας όλα αυτά υπόψη δηλώνουμε:

1. Ότι ενώ το αμερικανικό Υπουργείο Εξωτερικών δήλωσε ότι θα είναι με την πλευρά των ανθρώπων εκείνων που υποέστησαν τις συνέπειες του στρατιωτικού πραξικοπήματος, την ίδια την στιγμή αυτό το ίδιο καταδικάζει εκατομμύρια ανθρώπινων όντων στο Ιράκ, το Αφγανιστάν και σ’ όλο τον κόσμο να υφίστανται το ίδιο είδος αγριοτήτων. Αυτά τα… γοητευτικά κτήνη δεν αναγνωρίζουν, συγχρόνως, ότι ήταν αυτοί οι ίδιοι που προγραμμάτισαν το πραξικόπημα, ότι είναι οι κύριοι επωφελούμενοι από το επακόλουθο νεοφιλελεύθερο πρότυπο. Σήμερα, αντί να προσπαθούν να κρατήσουν μια δειλή απόσταση, πρέπει να πουν ένα μεγάλο ευχαριστώ στο δικτάτορα για όλα τα οφέλη που καρπώθηκαν όταν αυτός και το καθεστώς του ξεφορτώθηκαν εκείνες τις «μαρξιστικές και αναρχικές ορδές» που κρατούσαν τη χώρα «υπό πολιορκία». Χωρίς τη σφαγή τους και χωρίς τα 17 χρόνια δικτατορίας που ακολούθησαν, δεν θα ήταν δυνατό να επιβληθεί στη Χιλή και, κατ’ επέκταση, στον υπόλοιπο κόσμο το νέο αυτό πρότυπο «ανάπτυξης».

2. Ότι όλοι αυτοί που εξασφάλισαν τη συνέχιση την κληρονομιά του Pinochet, εκείνοι που κάθονται με ευτυχία στο ICARE, στα γεύματα που οργανώνονται από το Παραγωγικό και Εμπορικό Επιμελητήριο, εκείνοι που διαχειρίζονται τη χώρα ενώ παίρνουν το πρωινό τους στο Κυβερνητικό Μέγαρο, είναι όλοι αυτοί που ενώνονται γύρω από τη φυσιογνωμία του δικτάτορα, παρά το ότι δηλώνουν το αντίθετο στις ομιλίες τους. Η κυβερνητική συμμαχία που διαχειρίζεται την εξουσία των πλουσίων βρίσκεται ρητά και ξεκάθαρα πέρα από τα πολιτικά κόμματα που την αποτελούν. Είναι μια συμβίωση της ακροδεξιάς και της σοσιαλδημοκρατίας σε έναν ενιαίο πόλο εξουσίας που αντιπροσωπεύει τα συμφέροντα της εθνικής αστικής τάξης και του διεθνούς μονοπωλιακού καπιταλισμού, ενάντια στα συμφέροντα του συνόλου του λαού.

3. Ότι, όσον αφορά το στρατό, γνωρίζουμε ότι, από τη μάχη του Lircay, είναι πάντα έτοιμος να σύρει τα ξίφη και να προσπαθήσει να κάνει νέα πραξικοπήματα, όποτε η αστική τάξη των εμπόρων τον καλέσει να υπερασπίσει τα συμφέροντά της. Επομένως, δεν μπορούμε να εκπλησσόμαστε με την όλη ειδική φροντίδα και υποταγή με την οποία η τρέχουσα πολιτική εξουσία περιβάλλει το στρατό σήμερα. Ο στρατός ήταν πάντα η εγγύηση της επιβολής της συνταγματικής αστικής τάξης, όπως δηλώνεται και στο αναθεματισμένο Σύνταγμα του 1980.

4. Ότι ο θάνατος του Pinochet ήρθε σε μια στιγμή των γενικότερων λαϊκών διαμαρτυριών ενάντια στην ατιμωρησία καθώς και ενάντια σ’ ένα οικονομικό πρότυπο που έχει εγκαταστήσει έναν ασφυκτικό κλοιό γύρω από το λαιμό μας. Λαμβάνοντας αυτό υπόψη, πιστεύουμε ότι οι κυβερνητικοί ελιγμοί της προέδρου Bachelet να μην αποδοθούν κρατικές τιμές στο Pinochet σκόπευε στο να μην μπει η ίδια η κυβέρνηση σε περιπέτειες – καθώς μετά από ένα χρόνο στην εξουσία, η κυβέρνησή της είναι αρκετά αδύνατη – από ένα λαό με μια τεράστια απογοήτευση και έναν απερίγραπτο θυμό ενάντια στην ατιμωρησία των δολοφόνων και των βασανιστών. Κατά συνέπεια, θέλουμε να ξεράσουμε το θυμό μας στο πρόσωπό της, στο Κυβερνητικό Μέγαρο, καθώς επίσης και στις γειτονιές και τις πλατείες μας, επαναβεβαιώνοντας τη συμμετοχή μας στον αγώνα.

5. Ότι, εάν είμαστε τόσο αιχμηροί στην ερμηνεία των γεγονότων, είναι γιατί πιστεύουμε ότι οποιοσδήποτε επιβεβαιώνει κάτι αρνητικό – και ο Pinochet δεν ήταν πρόεδρος – ως επιχείρημα για να μην του αποδοθούν οι κρατικές τιμές εξ ονόματος μιας κυβέρνησης που καυχάται ότι σέβεται πλήρως το νόμο και τη συνταγματική τάξη, επιβεβαιώνει, συγχρόνως, κάτι θετικό που είναι και το αντίθετο της άρνησής του – ότι δηλαδή το ίδιο το καθεστώς ήταν παράνομο και ότι το σύνταγμα του δικτάτορα είναι, επίσης, παράνομης προέλευσης. Η κυβέρνηση, επομένως, είναι ήδη μπλεγμένη σε μια στοιχειώδη αστική-δικαστική αντίφαση, ενώ είναι προσκολλημένη στην τρέχουσα κατάσταση που εγκαθιδρύθηκε από την τυραννία. Τώρα, ο λαός έκανε την ιστορική του κρίση στους δρόμους και αυτό είναι ένα αναμφισβήτητο γεγονός. Για να καταλάβει κανείς αυτήν τη λογική πρέπει να κατανοήσει πλήρως το Σύνταγμα του Pinochet στην ιστορική του διάσταση, καθώς επίσης και την οικονομική κληρονομιά του καθεστώτος του. Επομένως, μπαίνει σε μας το καθήκον να προσπαθήσουμε να υπερνικήσουμε με μια επαναστατική διαδικασία τη δικτατορία των καπιταλιστών, με ένα νέο ιστορικό πρόγραμμα ΛΑΪΚΗΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗΣ φύσης.

Για όλους εκείνους που έπεσαν στον αγώνα χθες, σήμερα και στο μέλλον.

Δεν θα σας προδώσουμε!

ORGANIZACION COMUNISTA LIBERTARIA (Ελευθεριακή Κομμουνιστική Οργάνωση) – Χιλή

Τρίτη, 12 Δεκέμβρη (μέρα της αποτέφρωσης του κτήνους)

* Δημοσιεύτηκε στο www.anarkismo.net στις 26 Δεκέμβρη 2006. Ελληνική μετάφραση «Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης», Μελβούρνη, 2 Γενάρη 2007.

Η σκιά του Pinochet πάνω απ’ τη Χιλή

Για το θάνατο του δικτάτορα

Πέθανε επειδή έπρεπε, επειδή όλοι πρέπει. Ο τύραννος αυτός που πίστευε ότι ήταν αόρατος, αυτός που είπε ότι στη χώρα μας δεν υπήρχε ούτε ένα φύλλο που να μη τον ξέρει, ένας από αυτούς του οποίου οι απόκοσμες ομιλίες απευθύνονταν προς το έθνος, ξεκαθαρίστηκε κι αυτός από τον «απαίσιο θεριστή». Τα συναισθήματά μας για το γεγονός αυτό είναι αρκετά συγκεχυμένα: αφ’ ενός, είμαστε ευτυχείς γιατί ξέρουμε ότι δεν είναι απαραίτητο πλέον να συνεχίσουμε να υπάρχουμε στον ίδιο κόσμο με μια τέτοια μισητή φυσιογνωμία, ούτε να αναπνέουμε τον ίδιο αέρα. Από την άλλη, έχουμε ένα πικρό συναίσθημα, επειδή γνωρίζουμε ότι «έφυγε» χωρίς καν να δικαστεί, προστατευόμενος από τους νόμους περί αμνηστίας που ο ίδιος θέσπισε και τις κυβερνήσεις του κυβερνώντος συνασπισμού «La Concertacion».

Όλοι αυτοί παρέμειναν πάντα πιστοί στο σύμφωνο αυτό με βάση το οποίο διαπραγματεύτηκαν το μερίδιό τους στην εξουσία. Ας θυμηθούμε, ότι κανένας δεν τους ανάγκασε να τρέξουν στο Λονδίνο, το 1998, για να δώσουν ένα χέρι βοηθείας στο στρατηγό τους όταν αντιμετώπιζε τότε κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας. Χωρίς κανένα ίχνος ντροπής, ήταν οι πραγματικοί προστάτες αυτού του δολοφόνου του λαού. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ ότι ο συνασπισμός «La Concertacion», ως συνεργός του, έχει επιφορτισθεί στη συνείδησή του το βάρος των χιλιάδων νεκρών.

Είναι αυτός, ο κυβερνών συνασπισμός (συμπεριλαμβανομένου και του Σοσιαλιστικού Κόμματος), που διαχειρίζεται τους νομοθετικούς και άλλους θεσμούς που κληρονομήθηκαν από τον Pinochet, το κράτος του, το σύνταγμά του, το οικονομικό του πρότυπο. Είναι αυτοί οι οποίοι έχουν προσφύγει στην κληρονομιά της καταστολής σε βάρος του αγωνιζόμενου λαού και των Ινδιάνων ιθαγενών Mapuche. Είναι αυτοί που έχουν γίνει πλούσιοι με το νεοφιλελευθερισμό, ο οποίος εγκαθιδρύθηκε με τις σφαίρες και το αίμα. Είναι αυτοί…

Και ίσως είναι αυτοί που, λόγω αυτών όλων, έχουν περισσότερους λόγους από οποιονδήποτε άλλον να είναι ευτυχείς. Επειδή ο παλαιός απατεώνας είναι πλέον νεκρός, επειδή δεν είναι πλέον πρόβλημα γι’ αυτούς, επειδή δεν αντιπροσωπεύει πια τη σκοτεινή τους συνείδηση, επειδή υπάρχει τώρα ένας λόγος λιγότερος για όλους εκείνους τους… δυσάρεστους δικηγόρους-υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για να τους παρενοχλούν. Επειδή η απόδειξη διάπραξης του εγκλήματος πάνω στο οποίο στηρίχθηκαν οι θεσμοί της χώρας μας δεν υπάρχει πλέον, θεσμοί που, καθώς το φέρνει η κουβέντα, όλοι αυτοί διαχειρίζονται τώρα ευτυχέστατα.

Ο Pinochet «έφυγε» χωρίς καν να δικαστεί. Αλλά ποιον προσπαθούν να εξαπατήσουν; Ακόμα και χίλια χρόνια εάν ζούσε, πάλι δεν θα είχε παραπεμφθεί σε δίκη από το συνασπισμό «La Concertacion». Και επειδή πέθανε χωρίς ποτέ να δικαστεί, γι’ αυτό, υποθέτω, ότι είναι τόσο ευτυχείς. Με το πτώμα του Pinochet, σκέφτονται ότι μπορούν να θάψουν όλους εκείνους τους νεκρούς που στέκονται στο δρόμο τους. Αλλά προκειμένου να σβηστεί το πρόσωπο του Pinochet από το πρόσωπο της Χιλής, πρέπει να κάνουν ό,τι έκαναν στο παρελθόν με τους αρχαίους βασιλιάδες: να θαφτεί με όλη του την περιουσία: το στρατό , το κράτος, τις αναρίθμητες σελίδες των νόμων και το σύνταγμά του. Ο θάνατός του καθιστά μόνο προφανείς τις διάφορες αντιφάσεις στη σημερινή Χιλή.

Μερικοί λένε ότι είναι μια φυσιογνωμία που διαίρεσε τη χώρα: αλλά κατέστησε αρκετά εμφανή μόνο τη διαίρεση εκείνη ανάμεσα στις ελίτ και τα «κατακάθια της κοινωνίας», μια διαίρεση που απεικονίζεται εντυπωσιακά σε ένα πολιτικό σύστημα το οποίο λειτουργεί ως γιγαντιαία μηχανή αποκλεισμού και περιθωριοποίησης του 90% του πληθυσμού. Η τωρινή πρόεδρος Bachelet, είπε ότι θα συγκλονιζόταν από το εάν αποδίδονταν επίσημες κρατικές τιμές στον τύραννο. Αλλά εάν ήταν τίμια, θα του είχε επιδώσει τις κρατικές τιμές: σε τελευταία ανάλυση, είναι αυτή που είναι επικεφαλής του κράτους του Pinochet. Είτε της αρέσει είτε όχι, είναι η διάδοχός του. Πρέπει, τουλάχιστον, να είναι αρκετά καλή γι’ αυτή την τόσο μικρή εύνοια. Διαφορετικά, εάν δεν πρόκειται να είναι η κληρονόμος του χασάπη, ας την αφήσουμε να φανεί συνεπής αρχίζοντας την εξολόθρευση των θεσμών που κληρονομήθηκαν από το δικτάτορα ή, τουλάχιστον, τη δημοκρατική τους αναβάθμιση. Αυτή η αμφιθυμία μεταξύ της εποπτευόμενης δημοκρατίας και του απολυταρχισμού έχει προσδώσει στην καπιταλιστική τάξη της Χιλής το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της στις τελευταίες τρεις δεκαετίες.

Αν και ο Pinochet είναι πλέον νεκρός, η σκιά του θα παραμείνει και θα μας στοιχειώνει… Τι κρίμα για τους προδότες και τους καιροσκόπους του «La Concertacion». Η κληρονομιά του είναι ζωντανή στη χώρα μας και η προσωποποίησή του είναι ο στρατός και το κράτος. Αλλά, προπάντων, είναι η διπλή εξουσία που έχει ο στρατός στην πράξη. Δεν αποτελεί καμία σύμπτωση το ότι οι σημαίες της Χιλής (με το θάνατο του Pinochet) κυμάτιζαν μεσίστιες στους στρατώνες, αλλά όχι στα υπόλοιπα κρατικά κτίρια. Αυτό συνέβη επειδή οι στρατώνες δεν υπάγονται στην πολιτική εξουσία και κάνουν ό,τι θέλουν. Ο στρατός, όποτε αισθάνεται και του αρέσει μπορεί να κλωτσήσει οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση εάν δει ότι γίνεται «αρκετά ριζοσπαστική». Αυτές οι μεσίστιες σημαίες αντιπροσωπεύουν την υπεροχή των στρατιωτικών σε σχέση με τις κυβερνήσεις (χαρακτηριστικό των εξαρτώμενων χωρών όπου η αδυναμία της αστικής τάξης αντισταθμίζεται με την εξουσία του στρατού).

Ο Pinochet καταδικάστηκε πολύ καιρό πριν από ολόκληρο τον κόσμο, κάτι που στη Χιλή ο συνασπισμός «La Concertacion» δεν στάθηκε ικανός να κάνει. Ακόμη και ο Λευκός Οίκος, αναφερόμενος στο θάνατο του Pinochet, πήρε κάποια απόσταση απ’ αυτόν τον ψυχοπαθή – που οι ίδιοι τοποθέτησαν στην εξουσία – και οι επικεφαλείς του με υποκρισία δήλωσαν ότι είναι θλιμμένοι με τα θύματα της αιματηρής του βασιλείας. Ο ίδιος έπρεπε ακόμη να ζητήσει με παθητικό τρόπο να αποτεφρωθεί το πτώμα του για ν’ αποφύγει την ταφή του. Ο μόνος ειλικρινής φίλος που φάνηκε πάντα να έχει ο Pinochet ήταν η Μάργκαρετ Θάτσερ, η Σιδηρά Κυρία, γιατί και οι δύο ήταν από το ίδιο ύφασμα… Η Θάτσερ ήταν φαινομενικά το μόνο πρόσωπο που εξέφρασε τη θλίψη για το θάνατό του, εκτός, φυσικά, από τους στρατιωτικούς και διάφορες αξιολύπητες κυρίες που κυμάτιζαν σημαίες έξω από το στρατιωτικό νοσοκομείο.

Είπαν ότι 60.000 άνθρωποι πήγαν να δουν το φέρετρό του (συμπεριλαμβανομένου ενός ατόμου που έφτυσε σ’ αυτό και τρεις ψυχιατρικές περιπτώσεις που χαιρέτισαν με ναζιστικό χαιρετισμό). Αλλά ο αριθμός αυτός επισκιάστηκε από την περυσινή κηδεία του κυρίως εχθρού του Pinochet κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ‘80, γενικού γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος, Gladys Maryn, όπου συμμετείχαν περίπου 1.000.000 άτομα.

Report this post to the editors

Στις τρώγλες της Χιλής, έγινε αισθητή λίγη ευτυχία, λίγη απογοήτευση και λίγος θυμός: σε τελευταία ανάλυση, αυτά είναι τα στοιχεία που αποτελούν την ψυχή της γενιάς μας, μιας γενιάς που μεγάλωσε κάτω από τις στρατιωτικές μπότες, της γενιάς που έπρεπε να ανεχτεί τις ομιλίες του Pinochet, εκείνης που έμαθε να διαβάζει και να γράφει κάτω από εκείνο τον γκρίζο ουρανό. Όλοι εκείνοι από μας που, όπως με θυμό έγγραψε ένα αναρχικό έντυπο στη δεκαετία του ’80, είχαμε την πρώτη μας επαφή και για πρώτη φορά κάτω από το καθεστώς Pinochet. Εκείνη η γενιά ανέπτυξε τα αισθήματά της κάτω από τη μισητή θέα των καταδρομέων του στρατού στους δρόμους, με τον ήχο από τις σφαίρες, με μια πικρή γεύση πάντα στο στόμα – αδυναμία και θυμό μαζί – με τη θερμότητα των οδοφραγμάτων που έγινε αισθητή στο πετσί της και με τη μυρωδιά του καπνού του οδοφράγματος και των δακρυγόνων. Αυτή η γενιά έμαθε ότι ο φυσικός πολιτικός της χώρος ήταν ο δρόμος και έμαθε να αγωνίζεται από πολύ νεαρή ηλικία.

Αισθανθήκαμε, όπως είπα πριν, και χαρά και θυμό. Χαρά, επειδή αυτοί πεθαίνουν και εμείς θα ζήσουμε για πάντα. Χαρά επειδή χωρίς σάπιους ανθρώπους όπως ο Pinochet, υπάρχει αρκετός χώρος για ένα νέο κόσμο. Χαρά για το ότι φάνηκε ακριβώς ότι αυτός ο απατεώνας επρόκειτο να μείνει εδώ για πάντα στοιχειώνοντας τη χώρα μας. Και θυμός, γιατί πέθανε χωρίς ούτε μια προσπάθεια παραπομπής του σε δίκη.

Έτσι, λοιπόν, ποιος είναι αυτός που θα αφαιρέσει από μας αυτή την πικρή γεύση, μετά από το ότι όλα τα θύματα του καθεστώτος Pinochet αφέθηκαν στην τύχη τους απαιτώντας δικαιοσύνη, ο λαός μας που αφέθηκε κτυπημένος, αλλοτριωμένος, κατασταλμένος, πνιγμένος στα χρέη και στην ανέχεια εν μέσω του «οικονομικού θαύματος» της Χιλής; Ποιος, σύντροφοι;

Ο λαός και κανένας άλλος εκτός από το λαό. Και πώς θα το κάνει; Παλεύοντας, δημιουργώντας τη λαϊκή εξουσία. Ο αγώνας συνεχίζει και η νίκη ανήκει σε μας.

* Κείμενο του συντρόφου Jose Antonio Gutierrez από την εκδοτική ομάδα του Anarkismo.net όπου και δημοσιεύτηκε στις 17 Δεκέμβρη 2006. Ελληνική μετάφραση «Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης», Μελβούρνη, 1 Γενάρη 2007.