Όχι, δεν περιμέναμε το Κράτος να αποποινικοποιήσει την κατοχη και χρήση των ψυχότροπων ουσιών για να αισθανθούμε διαφορετικά ή να παράξουμε πολιτικό λόγο, ούτε βιώνουμε ως ορθό το να χαρούμε πολιτικά για αυτό που συνέβη – ασχέτως αν ανακουφιζόμαστε ως υποκείμενα για πρακτικούς λόγους.
Σύντομα οι κάτοικοι του Ελλαδικού χώρου θα μπορούν να μετακινούνται στην πόλη έχοντας στις τσέπες τους τις ουσίες της προτίμισής τους, με το Κράτος να ορίζει μέχρι ποιά ποσότητα καθορίζει το εάν ο πολίτης κατέχει την ουσία, ή την εμπορεύεται (το οποίο παραμένει κακούργημα).
Πολλοί θα βιαστούν να πουν μέσω Μανιχαϊστικών αναλύσεων, ότι μεσα στους χαλεπούς καιρούς που βιώνουμε, το κράτος επιλέγει την οδό της αποποινικοποίησης, ώστε να θολώσει και καταστείλλει το επαναστατικό ρεύμα που κρύβεται στις μάζες και δεν το βλέπουμε τόσο καιρό, έτοιμο να εκραγεί. Θα μιλήσουν για το «ύσηχο» Άμστερνταμ, για τους «φλώρους Ευρωπαίους», και –πάντα κρατώντας ένα μπουκάλι μπύρα- θα κάνουν πολιτικό κήρυγμα σχετικά με το πως «ΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ» (έτσι, τσουβάλιασμα) και «η επανάστασις» δεν χωράνε στην ίδια φράση. Θα επιμείνουν, παραταύτα, ότι η Μπύρα χωράει στην επανάσταση, καθώς «απλώς σε ζαλίζει λίγο, και δεν σε στέλνει όπως ΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ» [sic, ακριβής μεταφορά τοποθέτησης συντρόφου].
Έχουμε βαρεθεί το επι ετών ντιμπέιτ σχετικά με το θέμα, οπότε δεν πρόκειται να πετάξουμε στα μούτρα πολλών τους αριθμούς θανάτων σχετιζόμενων με το αλκοόλ [και τα ατυχήματα που σχετίζονται με αυτό] και το τσιγάρο, ούτε θα επιμείνουμε να ανοίξουν κανα βιβλίο και να απολαύσουν την περιγραφή της τρομερής χαρμάνας του καφέ και ιδιαιτέρως της ζάχαρης.
Ούτε θα προσπαθήσουμε να επικοινωνήσουμε το απλό πραγματάκι, ότι ουσίες που χαρμανιάζουν (όπως η πρέζα), όταν υπάρχουν σε πλαίσια παρανομίας και κοινωνικού στίγματος, και προκαλούν αύξηση της χρήσης – αλλά και δημιουργούν αυτοεκπληρούμενες προφητείες καταλήγοντας σε έλλειψη παιδείας χρήσης, και έπειτα ΟΝΤΩΣ σε καταστολή υποκειμένων. Το ότι οι φανατικοί πολέμιοι της υπεύθυνης χρήσης ουσιών, είναι οι ίδιοι κομμάτι της καταστολής αυτής, είναι ένα fun fact που όταν το συνειδητοποιήσουν (αν), κοιτάξτε γύρω σας διότι μάλλον φθάσαμε συλλογικά επίπεδο συνειδητότητας Bhudda.
Ας μπούμε στο ψητό:
Δεν προτιμούμε ρεφορμιστικούς αγώνες, οπότε το βήμα της αποποινικοποίησης δεν το θεωρούμε ακριβώς «νίκη».
Όμως, αυτή η αλλαγή στη νομοθεσία θα επιφέρει πάρα πολλές θετικές εξελίξεις στην κοινωνική πραγματικότητα, όπως έχει φανεί σε χώρες όπου ήδη εφαρμόζεται, καθώς και πολλές άλλες που δεν μπορούμε να προβλέψουμε/ιχνηλατήσουμε, καθώς η ιδιαιτερότητα της ελληνικής πραγματικότητας, ως τσατσά, στέλνει αδιάβαστα ακόμη και τα μέντιουμ.
1. Παιδεία
Το γεγονός ότι η κατοχή/χρήση ουσιών θα βγεί στο φως της πραγματικότητας πολλών οικογενειών/φίλων/ομάδων, θα εκκινήσει συζητήσεις, έρευνες και πειράματα σχετικά με την περίπλοκη σχέση μιας ουσίας και ενός υποκειμένου, αφήνοντας παρακαταθήκες για τις επόμενες γενιές, οι οποίες δεν θα έχουν αντανακλαστικά έτοιμα για κατάχρηση (όπως γίνεται με κάθε τι ‘απαγορευμένο’) αλλά έναν πλούτο πληροφοριών και συμβουλών, ώστε να αντιληφθούν ότι η κάθε ουσία απο μόνη της στερείται νοήματος, και το αποκτά σε σύζευξη με τις ψυχικές και σωματικές ιδιαιτερότητες του κάθε ανθρώπου, την χωροχρονική του κοινωνική πραγματικότητα, καθώς και τον παράγοντα της τυχαιότητας (ρίσκα).
2. Coming Out / Αποκαλύψεις
Άπειροι χρήστες σκληρών –και καλά- ουσιών, όπως η Ηρωίνη, οι οποίοι ζούσαν για δεκαετίες ολόκληρες υγιέστατες ζωές (συγγνώμη για τον όρο), θα «βγούν απο την ντουλάπα» και θα αποκλύψουν αλήθειες. Μέχρι τώρα, οι μόνες ιστορίες που ακούγονται σχετικά με ουσίες που χαρμανιάζουν, είναι ιστορίες θανάτων, τραγωδιών καθώς και καλλιτεχνήματα του στύλ «χειμώνας ειναι εκεί που πας και θα κρυώνεις νανανα». Πλέον, θα αρχίσει να ακούγεται η αφήγηση μιας ομάδας ανθρώπων που ντρεπόταν/φοβόταν να παραδεχτεί την χρήση τους, και θα γινει αντιληπτό ότι για κάποια υποκείμενα, ορισμένες ουσίες δρούν περισσότερο ως γειωτές στην πραγματικότητα, παρά ως σκεύη φυγής από αυτήν. Αυτό, είναι ενα fact που πολλοί αρνούνται να το αντιληφθούν, και θα συνεχίσουν ανενόχλητοι το κουτσομπολιό, το να παύουν να μιλάνε σε φίλους που κάνουν χρήση, αρνούμενοι πεισματωδώς να αφήσουν το κοινωνικό στίγμα να πάψει να υφίσταται.
3. Περι «παραμύθας»
Είναι μεγάλη αλήθεια ότι σε σχέση με τις ουσίες, αρκεί ένα «σπασμένο τηλέφωνο» για να πάψουν να σου μιλάνε, δίχως να διασταυρώσουν την πραγματικότητά σου με μια συνάντηση μαζί σου. Επίσης είναι μεγάλη αλήθεια ότι κάποιοι θα αγκιστρωθούν απο πράξεις/λόγια χρηστών που έλαβαν χώρα κάτω από επήρρεια ουσίας, ώστε να χαρακτηρίσουν το άτομο και να το απομονώσουν. Η ειρωνία είναι όμως ότι και οι ίδιοι βιώνουν άλλες «παραμυθατζίδικες» καταστάσεις, που σε ένα τρίτο υποκείμενο θα προκαλούσαν χειρότερη αντίδραση.
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ: Αν ο γράφων του άρθρου κάτω απο την επήρρεια ενός δυνατού ηρεμιστικού (πχ Vulbegal – είναι Βενζοδιαζεπίνη) πεί ένα ψέμμα, ΜΠΑΜ – αυτό αρκεί για να φορεθεί μια γιγαντιαία κοινωνική μαρκίζα πάνω από το κεφάλι του, που θα γράφει «ΠΡΟΣΟΧΗ: ΠΡΕΖΑΚΙ. ΚΟΛΛΑΕΙ ΚΑΙ ΚΛΕΒΕΙ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΣΑΣ. Herp Derp.». ΟΜΩΣ, αν ενα άλλο άτομο πάνω στην –αθώα- μέθη του MDMA πει σε έναν φίλο του ότι τον αγαπά και θέλει να κάνουν έρωτα, και την επόμενη μέρα το μόνο που γαμιέται είναι η αμηχανία με τα κεφάλια τους, τότε δεν πειράζει, έτσι είναι αυτά….
Λέγοντας αυτά, θέλω να καταλήξω ότι: Οι «παραμύθες» ορίζονται από την κατάσταση, τα άτομα, την ουσία, και την τυχαιότητα.
Επίσης: Την παραμύθα πολλοί αγάπησαν, τον παραμυθατζή κανείς.
4. Φυλάκιση
Δεν θέλουμε να αναφέρουμε πολλά για αυτό το ζήτημα, καθώς διαφωνούμε με τον θεσμό της φυλακής στην ολότητά του. Παρ’όλα αυτά, αξίζει να αναφέρουμε ότι οι φυλακές σχεδόν θα αδειάσουν, και ότι θα πάψει να τιμωρείται κάποιος για κάτι που κάνει στον ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΕΑΥΤΟ *ΤΟΥ*.
5. Θάνατος
Ούφ… Έχω γράψει άπειρες φορές ότι ο θάνατος νοηματοδοτείται από το πως η εκάστοτε κοινωνία βλέπει την ζωή, καθώς και ότι δεν μου προκαλεί συναισθήματα αρνητικά (πέρα από την εγωιστική θλίψη της απώλειας κάποιου), αλλά ας υποκριθώ για λίγο ότι ο θάνατος είναι φτου κακά και αχ-πως-θα-καταφέρουμε-να-τον-ξορκίζουμε:
Λοιπόν. Λόγω των άνωθι, οι χρήστες πάσης φύσεως ουσιών θα έχουν τις κατάλληλες πληροφορίες και γνώσεις στο κεφάλι τους, ωστε να αποφεύγουν το «χειρότερο». Οι ‘δρομίσιες’ γνώσεις που -κατα την πείρα μου- είναι συχνά επικινδύνως λανθασμένες, θα αντικαθίστανται σταδιακά με επικυρωμένες και διασταυρωμένες πληροφορίες μέσω (1) βιβλιογραφίας (2) εμπειρίας και (3) υπεύθυνης χρήσης του Internet για την ανεύρεση των παραπάνω.
6. Σαμποτάζ αλκοόλ, τσιγάρων, φαρμάκων
Σε λίγα χρόνια λοιπόν, που θα ειναι μια πιο εμφανης πραγματικότητα η χρήση ουσιών και οι συνέπειές της, θα ξεκινήσει πολύς κόσμος να αντιλαμβάνεται ότι ο διαχωρισμός σε «ΝΑΡΚΩΤΙΚΑΑΑΑ» και μη, δεν ήταν παρά μια νομική απαγόρευση ουσιών που –αν μελετήσετε- θα δείτε ότι Ιστορικά περισσότερο είχε να κάνει με ανταγωνιστικά λόμπι στο παιχνίδι του καπιταλισμού, παρά με πρόθεση να προστατεύσουν την ανθρωπότητα.
Μιας και που θα υπάρχουν γλαστρούλες φούντας στα σπίτια μας, λοιπόν, οι εταιρείες αλκοόλ και τσιγάρων –συγχωρέστε με- θα τον πιούνε. Ποιός δεν θα προτιμήσει να καλλιεργήσει ένα φυτό που πανεύκολα μεγαλώνει υγειες στο μεσογειακό κλίμα για να φτάσει στην Μέθη (η οποία είναι και απείρως καλύτερη ποιοτικά αλλά και λιγότερο επιβαρυντική για τα σώματά μας), αλλά θα τα σκάει στα μπαρ και στις καβες ώστε να γίνεται κουδούνι και να ξερνά στις τουαλέτες για να… φλερτάρει και να ξεχάσει. Τουλάχιστον η ντροπή & αμηχανία που προκαλεί η διευρυμένη συνειδησιακή κατάσταση της Μέθης της Φούντας, θα εξοπλίσει συλλογικά τους χρήστες με τις κατάλληλες ωοθήκες (για να μην πω αρχίδια), ώστε να ξεπεράσουν την φάση Χασικλής-του-καναπέ, και να τολμήσουν να κοινωνικοποιηθούν παρ’όλη την ψυχεδέλεια που θα βουίζει την υπαρξιακή αντίληψη του εγκεφάλου τους. Άιντε, παίζει και να το ξαναρχίσω τώρα που το σκέφτομαι…
Δεύτερον, πολλές ουσίες –όπως η φούντα- έχουν ευεργετικές ιδιότητες για πολλές ασθένειες. Η φούντα συγκεκριμένα βοηθά στην κατάθλιψη, σε πόνους, ναυτία, σκλήρυνση κατα πλάκας, γλαύκωμα, και πολλά άλλα. Τα μανιτάρια ψιλοκυβίνης (τα ψυχεδελικά δηλαδή) είναι η μοναδική λύση σε σοβαρές περιπτώσεις ημικρανίας. Τα οπιούχα, αν και σωματικά «εθιστικά» είναι η μόνη λύση για «ψυχώσεις», «σχιζοφρένεια», και «βαριά κατάθλιψη». Εκτος αν προτιμάτε τα Νευροληπτικά, όπου ανταλάσσεις την φρενιτική σχιζοκατάσταση με ένα μαγκωμένο ζόμπι. Τουλάχιστον με τα οπιούχα θα υπάρχει μια ευχάριστη διαύγεια. Καλό θα είναι βέβαια να υπάρχει και ένας διαυγής φίλος για να τσεκάρει μην παρα-θεραπευτεί ο πάσχων, και φάει όλα του τα λεφτά στη πρέζα, πίνοντας 5g τη μέρα.
Αυτά. Για τους ρεφορμιστές, είναι μακρύς ο δρόμος της πλήρους νομιμοποίησης κάθε ουσίας (legalization).
Για εμας, μια πρακτική ανακούφιση διότι δεν θα χάσουμε την ελευθερία μας επειδή κουβαλάμε ένα αποξηραμένο λουλούδι στην τσάντα μας.
Για εμας, ειναι ακομη μια ευκαιρια να φωναξουμε στο Κράτος και στην Κοινωνία ότι
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΜΑΣ. ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΚΡΕΒΑΤΙΑ ΜΑΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΝΕΥΡΟΔΙΑΒΙΒΑΣΤΕΣ ΜΑΣ.
http://postmodernresistance.wordpress.com/2011/08/04/%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%88%CF%85%CF%87%CE%BF%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%80%CF%89%CE%BD-%CE%BF%CF%85%CF%83/
by Askaso Tue 17 Dec 2013, 10:35 pm
Subject: Αποποινικοποιείται η χρήση ναρκωτικών στην Ελλάδα 
