Η ηθική του επαγγέλματος του αστυνομικού

Αν κάποιος μας αφηγούνταν όσα έγιναν στο Σύνταγμα τις προηγούμενες μέρες, θα υποθέταμε πως προέρχονται από κάποιο χαμένο έργο του Orwell, από μια ακόμη δυστοπία που έπλασε για να δείξει το ζοφερό εγγύς μέλλον. Όμως, η πραγματικότητα, στις πιο ηδονικές και , κυρίως, στις πιο σκληρές εκφάνσεις της ξεπερνά τη φαντασία. Δεν έχει νόημα να γίνει αναφορά σε εικόνες και περιστατικά που δείχνουν το εύρος της διαστροφής του κατασταλτικού μηχανισμού, όπως ληγμένα χημικά, παρακρατικούς, δαρμένους ηλικιωμένους κ.λπ.

Τα επεισόδια δεν πρέπει να μας αποπροσανατολίζουν από το πραγματικό πρόβλημα της κοινωνικής και οικονομικής εκμετάλλευσης. Ωστόσο, από τη στιγμή που η αστυνομία και το παρακράτος ανήκουν στον ιστό του Κράτους και κινούνται βάσει τις επιταγές του, δεν είναι νομίζω άκαιρο να ασχολούμαστε και με τη δική τους δράση. Πάνω σε αυτή τη βάση δύο ζητήματα τίθενται επίμονα μετά από αυτό το απεργιακό διήμερο.

1ον) Πώς πρέπει ο πολίτης που βγαίνει στο δρόμο να διαμαρτύρεται, όταν βιώνει μια τέτοια ύπουλη και αμείλικτη καταστολή; Η απάντηση στη βία ποιά είναι και ως πότε οφείλουμε να κρατάμε το ειρηνικό μας προσωπείο απέναντι σε ένα βάρβαρο Κράτος; Σχετικά με αυτά τα θέματα έχει γίνει εκτενής αναφορά στα άρθρα:Βασική κριτική της βίας , Μέρα πρώτη 28/6, Μέρα δεύτερη 29/6 . Βία: αναπόφευκτο μέσο, ο αναρχισμός και η “στρατηγική μη βία ”



2ον) Τί είδους μέρος της κοινωνίας είναι εκείνος ο άνθρωπος, που όχι μόνο θεωρητικά, αλλά σαν οντότητα, με το σώμα του, βρίσκεται απέναντι από την κοινωνία στις διεκδικήσεις της και μάλιστα ασκώντας ωμή βία, ενίοτε και άκρως παράτυπη ακόμα και με τα δεδομένα που οι ίδιοι θέτουν ( ανάποδα γκλομπ, ληγμένα δακρυγόνα, συνεργασία με παρακρατικούς, άσκοπη χρήση βίας, ρίψη πετρών … κ.λπ). Όταν , μάλιστα το έργο του έχει ως επιβράβευση ένα μισθό δημοσίου υπαλλήλου το ηθικό ζήτημα και η σύγκρουση συμφερόντων μεταξύ του Κυβερνητικού Καταστολέα και του Υπαλλήλου του Δήμου (εκείνου, δηλαδή, που βρίσκεται κάτω από το λαό) είναι εξωφρενική.

Συχνά λέγεται για την αστυνομία και την υπέρμετρη βία ( ή υπερβάλλον ζήλο) που χρησιμοποιεί, ότι είναι μονάχα προϊόν διαταγών και πολιτικής, κατά βάση , πρωτοβουλίας. Αυτή , όμως, η υπόθεση ελέγχεται διπλά. Αφενός, καμία διαταγή δεν κάνει έναν αξιοπρεπή άνθρωπο να ασκεί βία τέτοιου είδους σε έναν συνάνθρωπο του και , αφετέρου, είναι φανερό ότι οι εργαζόμενοι της αστυνομίας διακατέχονται από μια ιδεολογία, όχι πολιτική, αλλά ψυχική. Μια ιδεολογία που τους ωθεί σε κάποιες πολύ ενδεικτικές κινήσεις , που ομολογούν μια ευχαρίστηση και ανθρώπους ταγμένους στην επιβολή και την εφαρμογή του νόμου του δυνατού.

Συνήθως, για να αποφύγουμε τις γενικεύσεις λέμε πως για την κακή συμπεριφορά ενός κλάδου φταίνε κάποιοι. Πως δεν είναι όλοι έτσι. Πραγματικά , αυτό είναι μια αλήθεια, ένας κανόνας, που τυχαίνει η εξαίρεση του, που τον επιβεβαιώνει να βρίσκεται στον κλάδο της αστυνομία. Όχι, βέβαια, γιατί για κάποιο μεταφυσικό λόγο εκεί συγκεντρώνονται άτομα με μια συγκεκριμένη κοσμοαντίληψη. Αυτό συμβαίνει ,αφενός γιατί ο ρόλος της αστυνομίας ( καταστολή και τρομοκρατία), οπότε μεγάλος αριθμός αυτών που εισέρχονται στο σώμα το κάνουν συνειδητοποιήμενα, σχετικά με το έργο που θα επιτελέσουν. Αφετέρου, οι νέοι που εισέρχονται στη Σχολή της Αστυνομίας, προϊόντα ενός εθνικιστικού, εγωκεντρικού, ξενοφοβικού και απολιτικού συστήματος παιδείας είναι εύκολη πρώτη ύλη στο μηχανισμό απονέκρωσης της συνείδησης, με καρότο πάντα τον μισθό των 1000 ευρώ!



Καμία διαταγή δεν κάνει ένα άνθρωπο κακό. Πρέπει να έχουν δουλέψει , υποδόρια, μηχανισμοί ελέγχου. Είναι , ίσως, μεγάλη κοινοτοπία, αλλά πρέπει να λεχθεί και εδώ: η άρνηση του Κράτους να παράσχει μια ποιοτική ανθρωπιστική παιδεία είναι μια μελετημένη πράξη. Έχει εφαρμογή και εδώ, αφού δημιουργεί υπαλλήλους (με όλη την αρνητική σημασία της λέξης), χωρίς συνείδηση, χωρίς αντίσταση και ενδοιασμούς ηθικά και ταξικά χρωματισμένους απέναντι σε αυτούς , που στην πραγματικότητα θα έπρεπε να υπηρετούν: το Λαό.

Το άτομο που επιλέγει το εν λόγω επάγγελμα επιλέγει να αφήσει την αξιοπρέπεια του και την ανθρωπιά του. Γιατί, ακόμα και ένοχος να είναι αυτός που έχεις μπροστά σου, δικαίωμα να τον χτυπάς δεν έχεις. Επί τόπου , δηλαδή, αναγνώριση του εγκλήματος, καταδίκη, και τιμωρία! Η κοινωνία πάντα απέβαλλε από το εσωτερικό της, σαν ξένο σώμα, τα μέλη της που απεκδύονταν την ανθρωπιά και την αξιοπρέπεια τους. Η ντροπή δεν πέφτει πάνω στην κοινωνία , αλλά στο μέλος που αποφασίζει να απαρνηθεί κατά κάποιο τρόπο την ανθρώπινη συμπεριφορά.

Λύση, για όσους έχουν διαφυλάξει τις αξίες αυτές υπάρχει. Ας διαλέξουν ένα άλλο επάγγελμα. Μην φοβηθούν, δεν θα είναι οι μόνοι άνεργοι: 3 στους 5 νέους που δέρνουν είναι κι αυτοί άνεργοι!

Αναδημοσίευση από Ασκήσεις επι χάρτου
Short URL: http://wp.me/pyR3u-7ce