Συζήτηση πάνω στο θέμα της βίαιης σύγκρουσης

απο το indymedia για τα γεγονότα της απεργίας, παραθέτω αποσπάσματα γιατί έσχει πολλύ ενδιαφέρον η κουβέντα.

Σήμερα, πολλοί από εμάς τους συμπαθούντες της βίας ως μέσο πάλης και αλλαγής της ζωής προς μια κοινωνία χωρίς βία και όχι ως ακόμα έν μέσο εκτόνωσης των όποιων πιέσεων ή επιθυμιών μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, γίναμε μάρτυρες ενός επαναλαμβανόμενου σκηνικού που έχει τα ίδια χαρακτηριστικά τα τελευταία 10 και βάλε χρόνια, και πλέον έχει την τάση να είναι ένα ακόμα συντηρητικό σκηνικό ανάμεσα στα τόσα του κινήματος ( όπου κίνημα= αυτό που καταλαβαίνουμε νομίζω οι περισσότεροι). Πρόκειται για τα τυφλά χτυπήματα προς τους μπάτσους. Το να ξεκινάνε εστιες σύγκρουσης άτακτα, αναγκάζοντας πολύ κόσμο να είναι είτε παθητικός θεατής-χειροκροτητής (ειδικά όταν ψεκάζονται οι μπάτσοι με πυροσβεστήρες, αποχωρούν-υποχωρούν διμοιρίες κτλ) είτε να φεύγει (εξαιρούνται όσοι για λόγους υγείας δεν αντέχουν τα χημικά) δε προσφέρει τίποτα πλέον πέρα από την άγρια χαρά της εξέγερσης, μερικές συλλήψεις, τροφή σε φωτορεπόρτερ και κανάλια και μπόλικη δουλειά σε όσους καθαρίζουν τους δρόμους και διορθώνουν τα σπασμένα. Ποτέ δεν έχουμε δει να επιτυγχάνεται κάτι ουσιαστικότερο από τα παραπάνω. Θέτουμε λοιπόν το ερώτημα προς συζήτηση: φυσικά και η επανάσταση ούτε κάτι αναίμακτο ήταν, είναι και θα είναι ούτε και χωρίς σπασμένα τζάμια όπως τη θέλει η Παπαρήγα, θα γίνει. Μήπως πρέπει επιτέλους να αποκτήσει στρατηγική και τακτική; Μήπως πρέπει να γίνει στοχευμένη; Μήπως πρέπει να συνδιάζεται με κατάλληλο τρόπο ώστε να πείθει κιόλας περισσότερους να συμμετάσχουν; Μήπως θα έπρεπε να βρεθούν τρόποι πρώτα να μάθουμε να συν-λειτουργούμε σε αυτό το επίπεδο;

Το ερώτημα δε μας το γέννησε κάποια ανάγκη της στιγμής αλλά μια ανάγκη ουσιαστική - έστω και με τη σημερινή αφορμή- να ξεκινήσει επιτέλους ένας διάλογος για να χρησημοποιήσουμε όσο καλύτερα γίνεται αυτό το μέσο πάλης


υγ: για να μη γίνουμε παρεξηγήσιμοι ξεκαθαρίζουμε ότι δε πιστεύουμε στην ανάγκη κάποιου πεφωτισμένου καθοδηγητή που θα δίνει εντολές (τέτοια ζητήματα πιστεύουμε ότι τα έληξε η ιστορία) αλλά στην ουσιαστική και φυσικά συλλογική στρατηγική τοποθέτηση των ανθρώπων-επαναστατικών υποκειμένων στις στιγμές της βίαιαης σύγκρουσης με τον αστικό αντίπαλο, με συγκεκριμένη τακτική και ξεκάθαρους στόχους.


είμαι ο αρχικός και συνεχίζω

από η βία είναι η μαμή της κοινωνίας 1:36μμ, Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

Διάβασα ως τώρα τα σχόλια και διαπιστώνω από τους λίγους που ενδιαφέρθηκαν να συμμετάσχουν στο διάλογο ως εδώ, ότι μάλλον δεν υπάρχει διάθεση για μια στρατηγική στις συγκρούσεις και μια στόχευση. Και βέβαια το πρόβλημα δεν είναι στο να κάνει απερίσπαστος από χημικά τη συναυλία του ο κάθε βασίλης, τάκης, μάκης. Το θέμα είναι αν θα συνεχίσει η σύγκρουση για τη σύγκρουση ή θα γίνει η σύγκρουση για το αποτέλεσμα (ας αποφασίσουν εκείνοι -ες που θα το πράξουν την στρατηγική και την τακτική.

Χρησημοποιούμε συνειδητά αυτές τις 2 τελευταίες λέξεις της προηγούμενης πρότασης συνέχεια, για να αναδείξουμε ένα στόχο: καλή η φιλοσοφική διάσταση του "ορεινού" για παράδειγμα - δεκτό ακόμα και το δια ταύτα του εφόσον γίνει επιλογή της πλειοψηφείας αλλά η θεωρία χρειάζεται και δράση. Πολύ κοντά σε αυτό που πιστεύουμε ήταν ένα μεταφρασμένο εγχειρίδιο από τους Αιγύπτιους της πλατείας Ταχρίρ το οποίο έδεινε και στοιχεία για το πως να συγκρουστεί κάποιος - ακόμα και άπειρος - τι όπλα να μεταχειριστεί, και προς τα που να στραφεί (υπουργείο άμυνας, κυβερνητικά κτίρια, κοινοβούλιο κτλ). Αυτό το εγχειρίδιο υπάρχει και στο ιντυμίντια (δε καταφέραμε να το βρούμε, όποιος το έχει υπόψη του ας δώσει ένα λινκ). Η ουσία του είναι αυτό που προτείνουμε. Οι μπάτσοι για παράδειγμα χθές ήταν γύρω στους 400 εν ώρα σύγκρουσης και φυσικά θα υπήρχαν κάπου και εφεδρείες. Ο κόσμος που συγκρουόταν ήταν ελάχιστα λιγώτερος. Δε θα μπορούσε να είναι περισσότερος; Αυτοί που παρακολουθούσνα τα επεισόδια σα θεατές ήταν τουλάχιστον τετραπλάσιοι. Αρκετοί από αυτούς πιθανώς και να είχαν διάθεση για σύγκρουση. Το τι τους εμπόδιζε να συμμετάσχουν ας θεωρήσουμε ότι είναι δεκτό - όποιο κι αν είναι. Δεν απείχαν όμως και πολύ από το να σηκώσουν μια πέτρα. Και φυσικά δεν ήταν όλοι αναρχικοί στις συγκρούσεις. Κάποιος από πάνω μιλά για φόβο και δικαιολογημένα. Καμιά φορά όμως η μόνιμη επίκληση στο φόβο δε βοηθά. Όπως δε βοηθά η συνεχής υποψία για το ποιός-α είναι δίπλα μας , αν είναι πχ ασφαλίτης κτλ. Χρειάζεται και λίγη τόλμη. Δεν είναι πάντα απαραίτητο το ότι αν είσαι πρωτάρης είσαι και εύκολη λεία για τους μπάτσους. Και όσοι συγκρουόμαστε κάποτε φοβόμασταν κι εμείς. Απλά για όλους υπήρχε ένα σημείο εκίνησης και κατόπιν μια διάθεση αυτοπροστασίας πάντα σε συνδιασμό και με αλληλεγγύη σε όσους είναι γύρω μας στη σύγκρουση. Εκειπέρα το ότι κρατά ο καθένας ό,τι όπλο θέλει δε σημαίνει και ότι δρούμε αυτόνομα. Εχουμε πάντα έτοιμα αντανακλαστικά για το ποιοί είναι μπροστά-πίσω, προς τα που ταξιδεύει ο άνεμος το δακρυγόνο, που κατευθύνονται οι μπάτσοι, τι σημβαίνει σε παράπλευρους δρόμους και στενά κτλ.

Και φυσικά υπάρχει και η αρχή της συνωμοτικότητας. Δε θα κάτσουμε να γράψουμε οπουδήποτε δημόσια στο διαδίκτυο πιθανά σχέδια δράσης. Το ερώτημα όμως παραμένει: Χρειάζεται να συνεννοηθούμε για το που θα στοχεύσουμε και με τι σκοπό ή όχι; Γιατί το να παίζουμε στον ατελείωτο κύκλο της σύγκρουσης όπου να'ναι και στο κάψιμο όποιου καπιταλιστικού συμβόλου γενικώς, δε φαίνεται να οδηγεί κάπου ούτε να τρομοκρατεί κράτος, αφεντικά, καπιταλισμό, αστούς και γω δε ξέρω τι άλλο......


μπραβο που ανοιξες το θεμα

από έν@ 10:09μμ, Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

Για μένα το πρόβλημα είναι στο ατομικίστικο hit n run. Χρησιμοποιείς τον όγκο των διαδηλωτών για να πετάξεις ό,τι γουστάρεις να πετάξεις, πολλές φορές χωρίς να αναλαμβάνεις την πολιτική ευθύνη αυτού που κάνεις, με κίνδυνο να κατηγορηθούν άλλοι σύντροφοι για αυτό που έκανες.

Ε αυτό είναι ότι πιο εύκολο για να το αντιμετωπίσει η αστυνομία. Ένα σύνολο ατόμων, όσο πολυάριθμα και να είναι αυτά, μια οργανωμένη ομάδα μπορεί να τα τρέξει και να τα διαλύσει. Το hit n run και η κουκούλα είναι καλά για να φυλάμε το δικό μας τον κώλο, μιας και δύσκολο να μας πιάσουνε αφού έχουμε το know-how του πως να διαφύγουμε, αλλά όχι για τους υπόλοιπους άπειρους σε αυτό, που μένουνε πίσω κινδυνεύοντας να συλληφθούν και να κατηγορηθούν για αυτά που κάναμε εμείς.

Πριν να σκεφτούμε όμως τη μορφή της σύγκρουσης, πρέπει άμα δε θέλουμε να καπελώνουμε κινήματα, να το θέτουμε προς συζήτηση όταν αυτό είναι εφικτό με τους υπόλοιπους συμμετέχοντες. Γιατί όπως καπελώνει όταν προσπαθεί να περάσει την προαποφασισμένη γραμμή της (στο λόγο) η αριστερά, έτσι και οι προαποφασισμένες πράξεις που αποφασίζονται από μια μειοψηφία είναι εξίσου καπέλωμα. Και στις δύο περιπτώσεις οι υπόλοιποι δεν αντιμετωπίζονται ως ισότιμοι άνθρωποι, αλλά εργαλειακά, ως εκτελεστές στην πρώτη περίπτωση και ως ασπίδα στη δεύτερη.

Πριν τη σύγκρουση όμως υπάρχει και η άμυνα του κινήματος. Άμα δεν μπορούμε να κάνουμε μια αλυσίδα σύντροφοι για να υπερασπιστούμε την πορεία από την κρατική βία, τότε κακώς το συζητάμε.

Θυμάμαι στα φοιτητικά του 06-07 που όποτε βλέπαμε μια διμοιρία να κατεβαίνει από κάποιο στενό, αυθόρμητα κάναμε αλυσίδα για να προστατεύσουμε την πορεία. Σήμερα στην καλύτερη περίπτωση κάποιος θα πέταγε μια πέτρα και θα'φευγε ή στη χειρότερη θα'κανε μόνο το δεύτερο. Ντροπή. Πρέπει να ξεκινήσουμε να δρούμε συλλογικά κι όχι ως άτομα.



Σήμερα

από -ΜΠΑΚΟΥΝΙΝ- 4:08πμ, Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

Αποδείχθηκε ότι όποιος πιστεύει ότι με ειρηνικά μέσα κερδίζεται κάτι αυτό τον οδηγεί στο νοσοκομείο τουλάχιστον.Επίσης αποδείχθηκε ότι οι μπάτσοι ΜΟΝΟ με την κοινωνία δεν είναι.Τέρμα πιά οι μπούρδες περι εργαζομένων είναι στυγνοί δολοφόνοι,όπως ξέρουμε.Αυτό πάει στους πασιφιστές κάθε είδους.
Συγχαρητήρια στους νεολαίους που δεν μάσησαν σήμερα κ άντεξαν στις συγκρούσεις,πολλοί απ'αυτούς συμμετείχαν για πρώτη φορά.Κρίμα γι'αυτούς που μας κοίταγαν αλλά δεν μπορούσαν να συμμετάσχουν γιατί δεν ξεπέρασαν τον φόβο τους.
Ευχαριστώ το κράτος και την ΕΛΑΣ που σήμερα δημιούργησε μια νέα γενιά συντρόφων/σων μαχητών.
Την επόμενη φορά πιο εξοπλισμένοι επιτέλους!!!!!Το πεδίο αντιπαράθεσης στο δρόμο είναι ΜΟΝΟ στρατιωτικό,γι'αυτό χρειάζεται και την κατάλληλη προετοιμασία.



καραμέλα τέλος

από αντιβίαιος 11:03πμ, Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

επειδή πολύ κουβέντα έχει γίνει για την αντιβία και αρχίζω να νοιώθω τον απόλυτο ουγκανισμό από την μεγάλη μάζα αυτών που συμμετέχουν στο μπαχαλάκι. Τι είναι αντιβία? έχει αποφασιστεί απεργία στα λιμάνια και έρχονται μπάτσοι να στη σπάσουν? έχεις το δικαίωμα να τους κάψεις. έχεις συλλογική απόφαση και οι μπάτσοι σε χτυπάνε? εκεί απαντάς ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΒΙΑ είσαι σε συγκέντρωση και έρχονται ματ να σε διαλύσουν (ναι σπάνε και τις ειρηνικές διαδηλώσεις) τους απαντάς με γνώμωνα τη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη. τους αποτρέπεις από χτυπήματα και συλλήψεις ακόμα και με βία. ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΒΙΑ το ερώτημα είναι τι θες να κάνεις στο δρόμο. για μένα θες να αποτρέψεις τις δυνάμεις καταστολής από το να διαλύσουν τη ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ σου απόφαση να απεργήσεις, διαδηλώσεις κλπ. και άρα δρας ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΑ.

10 χρόνια κατεβαίνω στους δρόμους. όσο μπάχαλο και να παίξει τους κλάνουμε τα @@. μας ξεφτυλίζουν στο ξύλο και το χημικό και εμείς τους κλάνουμε. γιατί είναι οπλισμένοι σαν αστακοί, γιατί έχουν γίνει ρομποκοπ με τις στολές τους και πολλά άλλα. με λίγα λόγια ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΕΧΟΥΜΕ. όσα μάρμαρα και να τους πετάξουμε. και κυκλοφορούν οι ηλίθιοι που σου λένε "δεν ξέρεις πως γίνονται οι εξεγέρσεις". λοιπόν, επειδή εγώ θέλω επανάσταση και όχι εξέγερση με ρεφορμιστικά αποτελέσματα, θέλω συλλογικότητα και οργάνωση και σε κοινωνικό αλλά και σε επίπεδο δρόμου. όσο ξύλο και να παίζουμε, όσες μέρες και να το κάνουμε, ποιά ήταν η συμμετοχή στην απεργία? έρχεται ο κάθε κλάπας που απεργώ με κίνδυνο της δουλειάς μου 48 ώρες γιατί έχω σωματείο σοβαρό (ΣΜΤ) και μου λέει πως το μάρμαρο είναι εξέγερση? έλα σε απεργιακή περιφρούρηση μάγκα μου. που κάθεσαι και περιφέρεσαι πλατεία και παγκάκι με μπύρα στο χέρι όλη μέρα ενώ εγώ δουλεύω 10 ώρες τη μέρα. που είναι το ταξικό κριτήριο του υποκειμένου που θα κάνει την επανάσταση? στη δουλειά του τις τελευταίες 48 ώρες. και είναι οι μ@λ@κες στο δρόμο και κανιβαλλίζονται με κάθε διμοιρία αδιαφορώντας για τους υπόλλοιπους, γιατί όταν είσαι με το ατομικό ξεκάβλωμα έχεις τρόπο διαφυγής (μόνος σου), και αφήνεις τους υπόλοιπους να κάνουν τι? συνήθως δε έρχεσαι από πίσω και κάνεις τη μαλακία σου, δεν είσαι καν μπροστά που σημαίνει 2 πράγματα, ένα αφήνεις τους μπροστά να τις φάνε και στα @@ σου εσένα, και 2, επειδή πολλές φορές έχει συμβεί, τους πετυχαίνεις και κατά λάθος με το μαρμαράκι σου βλάκα.

αλλά πρέπει να μάθουνε μερικοί ότι αντιβία θέλει συλλογικότητα που θ υπερασπίσει και με βία τις αποφάσεις της. θέλει μαζικότητα για να νομιμοποιείται. θέλει ταξικά στοιχεία μέσα που κάνουν δουλειά σε χώρους εργασίας, και επειδή είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι συντριπτικά αυτό δεν συμβαίνει, να πάτε να γ!#$#$% ηλίθιοι που μου θέλετε και επανάσταση. τραβάτε κάντε καμιά δουλειά σε μαζικούς χώρους και μετά τα λέμε για το τι κάνουμε. γιατί το υποκείμενο δεν είστε εσείς οι 10 ελιτιστές καθαρόαιμοι, αλλά ο λαός, έστω του συντάγματος, αυτός που φώναζε κλέφτες απολίτικα, αυτός ο μικροαστός. για πάνε να τον μεταλλάξεις γιατί χωρίς αυτόν φίλε μου επανάσταση δεν έχει. και σε ότι αφορά την κουκούλα, δεν την καταδικάζει κανείς, είναι χρήσιμη, αλλά σε τι? κουκούλα για να κρύβεσαι από το κράτος. από την κοινωνία όμως? εσύ που φοράς κουκούλα λες στη μάνα σου τι πας και κάνεις στις πορείες? στον συνεργάτη σου? γιατί αν είσαι αγωνιστής και έχεις επιχειρήματα δεν έχεις πρόβλημα να το πεις, διαφορετικά φοράς κουκούλα και στη ζωή σου. είσαι κάλπικος. στο αφεντικό κοκοκο και στο δρόμο μάγκας.

περιμένω το πρώτο επαναστατικό τσακάλι που θα με κράξει... και μπορεί να το κάνει με επιχειρήματα προσωπικής στάσης ζωής (φυσικά δεν γενίκευσα προς όλους απλά θα διαφωνήσω ιδεολογικά πλέον), αλλά περιμένω τον πρώτο κλάπα που θα αρχίσει να μου τα χώνει γιατί χτες πέταξε 100 μάρμαρα και κολλάει και ένα αλφάδι στην υπογραφή του και δεν αντέχει την κριτική. και θα γελάω φυσικά....

To θεμα της βιας ειναι πολυ σημαντικο και αυτες οι συζητησεις ειναι παντα σημαντικες

Το μονο που μπορω να αποδεκτω σαν επιχειρημα υπερ της χρησης βιας στις πορειες, ειναι οτι "εξαγριωμενοι νεαροι θελουν να τα σπανε ολα, σαν εκτονωνση και εκδικιση του συστηματος που τους καταστρεφει την ζωη". Ομως αν ηταν ετσι, γιατι περιμενουν την πορεια της ΓΣΕΕ; Δεν ειναι το ιδιο πραμα με τους νεαρους της γαλλιας, τους μεταναστες που τα καψανε πριν λιγα χρονια, εντελως αυθορμητα. Ομως δεν ειναι η ιδια η περιπτωση εδω. Εδω εχουμε προγραμματισμενη αυθορμητη οργη.

Δεν εχει κανενα νοημα να πας, σαν να παιζεις ενα θεατρικο παιχνιδι, μεσα στο λουνα παρκ των αριστεριστικων κομματων και κομματιων, να αναλαβεις τον πρωταγωνιστικο ρολο της συγκρουσης. Αφου ειναι ενα θεατρικο παιχνιδι και μονο, ολα ειναι σε επιπεδο συμβολισμου. Να πας να συγκρουστεις; ως προς τι; (για να μην ρωτησω το "γιατι να πας;")

Οσο για το επιχειρημα πως η βια ειναι η μαμμη της ιστοριας, ειναι εντελως γελοιο να ακουγεται στην συζητηση αυτη. Καταρχην κανενας δεν περιμενει οτι θα νικησει τα ΜΑΤ και μεσω της βιας σε μια διαδηλωση, θα τα εγκαταστησουν λαικη/εργατικη εξουσια. Η βια ως μαμη, ειναι πανταχου παρων στην κοινωνια μας, στην καθημερινοτητα μας. Απο το τελος του μηνα που παμε να πληρωσουμε το νοικι, ως τις υπερωριες στην δουλεια και το γαλα που αγοραζουμε απο το σουπερμαρκετ, ολα αυτα ειναι αποτοκα του εξαναγκασμου μας σε αυτη την συγκεκριμενη πραγματικοτητα επειδη ξερουμε οποιαδηποτε εναλλακτικη θα συναντησει την βια. Αυτη η βια ειναι η μαμη της ιστοριας εντος της δυτικης κοινωνιας.

Ομως αυτη η βια, δεν αντιμετωπιζεται συμβολικα. Εμεις σαν αναρχικοι πρεπει να κτιζουμε τις δικες μας ουτοπιες, να προσπαθουμε να βελτιωνομαστε ως ανθρωποι και ως συλλογικοτητες, να ενδυναμωσουμε την αλληλεγγυη μεταξυ μας και ολα αυτα που εχουμε ως ιδανικα τελωσπαντω, και η συγκρουση με την αστυνομια θα ερθει αναποφευκτα και μη συμβολικα - πχ ενα νημα που διαβαζα σημερα εδω, για την christianira, οι Αναρχικοι συγκρουστηκανε με την αστυνομια, και θυμαμαι υπηρχαν τοτε και πανευρωπαικα καλεσματα...Η βια λοιπον, εκει ηρθε αναγκαστηκα, και οι αναρχικοι κερδισαν την αλληλεγγυη του κοσμου, που εκανε πιο δυνατο τον αγωνα τους.


Τελος, το θεμα με την βια εχει και τα εξεις παραπλευρα (δλδ που δεν αφορουν αμεσα το "τι ειμαι αρα τι κανω", αλλα τον αντικτυπο που θα εχει σε αλλους), που δεν εχουν αμεσα σχεση με την αναρχικη δραση, που περιπλεκουν το προβλημα:

1- Λενε "οι αναρχικοι τα σπανε" και οχι "καποιοι αναρχικοι..". Ετσι ταυτιζεται στην συνειδηση του αστου, πως ο Αναρχικος ειναι αυτος που τα σπαει και οχι αυτος που δημιουργει. Δεν λεω οτι ειναι βασικο να προσπαθουμε να μας δειχνουν τα ΜΜΕ ως καλους, αλλα το επισημαίνω ως ενα θεμα.

2-βλεπουμε την αντιδραση του κοσμου στα αντιλαικα μετρα της κυβερνησης, απο το μεγεθος των επισοδειων. Λες και μας ενδιαφερει να συνετιστει, ή θα εγκαταλειψει η κυβερντηση κατι, εξ αιτιας του ποπολου, που το εχει εγκλωβισμενο ετσι και αλλιως! Αυτη ειναι εντελως αριστεριστικη λογικη.

3-"στον δρομο, στον δρομο γεννιουνται οι συνειδησεις". Εννοειται οτι ο δρομος δεν ειναι η συγκρουση, αλλα η προσωπο με προσωπο αλληλεγγυη καθημερινα ή σε εποχες μη-συμβολικης βιας.

4-η εικονα του πλεον συγκρουσιακου, δινει και την εντυπωση και του πιο ριζοσπαστη. Ακομη και αν χαϊδευει αυτια αυτο, ακομη και αν τυγχαινει να ειναι αληθεια, σαν εξισωση ειναι λαθος. Και δεν πρεπει να στηριζομαστε σε ενα λαθος, ή να χαρασσουμε την πολιτικη πανω σε αυτο.

5-Και το ηθικο κομματι, που δεν νομιζω να μπαινει μεσα στην λιστα με τα παραπλευρα, ομως τεσπα: το να παει καποιος να ριχνει μια μολοτωφ και μετα να κρυβεται στους αριστεριστες που συνηθως τρωνε ξυλο, το θεωρω ανηθικο και αλητεια.


Βεβαια, κανενας αναρχικος δεν μπορει να παει να πει "ρε μαλακα, δεν θα τα κανεις μπαχαλα, τ ακουσες!". Αν θελει καποιος να κανει μπαχαλα, ας κανει, το θεμα ειναι να εξηγει ο καθενας την θεση του και ο καθενας να περνει την ευθυνη για τις πραξεις του, και τελος. Και αν ειναι 15χρονο που κανει μπαχαλα, ας παει στο διαολο, ολοι μας καποτε ειμασταν τοσοι, καταλαβαινουμε. Αν ειναι κανας "μουλος" (χεχ με την καλη την εννοια, μουλος σαν εμενα...) τοτε ειναι απλα μλκας και τιποτα αλλο.

Συνοψιζοντας λοιπον: ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΣΥΜΒΟΛΙΚΗ ΒΙΑ