Μπάτσοι της Χαμάς βρήκαν σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι, σήμερα το πρωί, το πτώμα του Ιταλού αγωνιστή του ISΜ Βιττόριο Αριγγόνι που είχε πέσει θύμα απαγωγής, στη Λωρίδα της Γάζας. Η Χαμάς συνέλλαβε δύο άτομα, ενώ άλλα δύο άτομα καταζητούνται.
Οι απαγωγείς ήταν μία ομάδα που αποκαλείται «Εκδικητές του Σαλάφι», που δραστηριοποιείται στη Λωρίδα της Γάζα και είναι παρακλάδι της Αλ Κάϊντα. Είχαν προειδοποιήσει μερικές μέρες πριν ότι την Πέμπτη το απόγευμα θα προχωρούσαν στη εκτέλεση του Βιτόριο Αριγκόνι, αν δεν ικανοποιείτο το αίτημά τους να αφεθεί ελεύθερος ο ηγέτης τους και μερικοί φυλακισμένοι συναγωνιστές τους, που είχαν συλληφθεί από τη Χαμάς.
Ο Βιττόριο πέθανε από ασφyξία, Ιταλός στην καταγωγή, δημοσιογράφος και συγγραφέας, αρχικά πήγε στη Γάζα με ένα από τα πλοία του στόλου Ελευθερίας και έκτοτε πολλές φορές σαν ακτιβιστής.
Ενας εκπρόσωπος της Χαμάς είπε πως το πτώμα του βρέθηκε σε ένα δρόμο της πόλης της Γάζας πριν εκπνεύσει η προθεσμία.
Η οργάνωση φαίνεται να είναι νέα ή με λίγες ενέργειες, είναι Σαλαφιστές ουνίτες που υποστηρίζουν την επιστροφή σε πρακτικές πιό κοντα στη θρησκεία του Ισλάμ. Αρνούνται να συμπορευτούν με τις άλλες που πλαισιώνουν τη Χαμάς και έχουν συγκρουστεί αρκετές φορές, ειδικά με τις πρακτικές τους να εκτοξεύουν ρουκέτες άκριτα, αν και αυτό ακούγεται μάλλον σαν δικαιολογία από τη Χαμάς παρά είναι αλήθεια. Μια τέτοια ομάδα είχε ανακυρήξει μια περιοχή στη Γάζα σαν εμιράτο, που προκάλεσε την οργισμένη αντίδραση της Χαμάς και 24 νεκρούς, ενώ μια ακόμη τέτοια ομάδα είχε απαγάγει έναν Βρετανό δημοσιογράφο που τελικά ελευθερώθηκε μετά από 4 μήνες.
Στη μνήμη του παραθέτουμε ένα μικρό κειμενάκι, μεταφρασμένο από τα ιταλικά, που είχε γραφεί από τον ίδιο το Βιτόριο, τον Ιανουάριο του 2009, όταν οι Ισραηλινοί βομβάρδιζαν τη Γάζα.
«Πάρε μερικά γατάκια και βάλε τα μέσα σ’ ένα κουτί» μου λέει ο Jamal, χειρούργος στο νοσοκομείο Al Shifa, το βασικό στη Γάζα, ενώ μια νοσοκόμα αφήνει στο έδαφος ακριβώς μπροστά μας κανά δυο χάρτινα κουτιά, καλυμμένα με πιτσιλιές από αίμα. «Κλείσε τώρα το κουτί, και με όλο σου το βάρος και όλη σου τη δύναμη πήδηξε πάνω του μέχρι ν’ ακούσεις τον ήχο από τα κόκκαλα που σπάνε, και το τελευταίο νιαούρισμα να πνίγεται.» Καθώς κοιτάω τα κουτιά αποσβολωμένος, ο γιατρός συνεχίζει. «Προσπάθησε τώρα να φανταστείς τι θα γινόταν μετά τη δημοσιοποίηση ενός τέτοιου συμβάντος, την καθόλα δίκαιη αντίδραση της διεθνούς κοινής γνώμης, τις καταγγελίες των οργανώσεων για τα δικαιώματα των ζώων…» ο γιατρός συνεχίζει την αφήγησή του, ενώ εγώ δεν καταφέρνω να πάρω τα μάτια μου πάνω αυτά τα κουτιά που είναι τοποθετημένα ακριβώς μπροστά στα πόδια μου. «Το Ισραήλ κλείδωσε εκατοντάδες πολίτες μέσα σ’ ένα σχολείο σαν να ήταν ένα κουτί, δεκάδες παιδιά, και μετά πάτησε πάνω του με όλο το βάρος των βομβών του. Και ποιες ήταν οι αντιδράσεις ανά τον κόσμο; Σχεδόν καμία. Θα ήμασταν πιο ασφαλείς αν είχαμε γεννηθεί ζώα, παρά Παλαιστίνιοι» Σ’ αυτό το σημείο ο γιατρός σκύβει προς ένα από αυτά τα κουτιά, και το ανοίγει μπροστά μου. Μέσα βρίσκονται ανθρώπινα άκρα, χέρια και πόδια, από το γόνατο και κάτω ή ολόκληρα από το μηρό, που ανήκαν στους ακρωτηριασμένους τραυματίες που φέρανε από το σχολείο των Ηνωμένων Εθνών Al Fakhura di Jabalia, όπου τα θύματα είναι περισσότερα από 50 μέχρι στιγμής. Προφασίζομαι ένα επείγον τηλεφώνημα και αποχαιρετώ το Jamal. Στην πραγματικότητα κατευθύνομαι προς τις τουαλέτες, διπλώνομαι στα δύο και κάνω εμετό. Vittorio Arrigoni Γάζα, 8 Ιανουαρίου 2009