Η Ωχρά Σπειροχαίτη δεν υπάρχει πια.

Η Ωχρά Σπειροχαίτη δεν υπάρχει πια.
Αυτή η ανακοίνωση δεν μας γεμίζει χαρά αλλά ούτε και λύπη. Πρόκειται για μια ώριμη απόφαση.

Μετά από πάρα πολλά χρόνια παρέας, μουσικής ομάδας, sui generis πολιτικής συλλογικότητας, υπαρξιακού συγχρωτισμού κλείνουμε έναν κύκλο της ζωής μας – μαζί και χώρια ο καθένας για τον εαυτό του. Έναν μεγάλο, ουσιαστικό και ανεκτίμητο κύκλο βιωμάτων και εμπειριών. Μια δυνατή παρακαταθήκη ζωής. Κι όχι με τη στείρα προσέγγιση της εγωιστικής αυτοπραγμάτωσης. Αλλά με την προσέγγιση της συγκίνησης που καταργούσε τα όρια τα δικά μας και των Άλλων και γινόταν ένα διαβατήριο σχέσεων, ανοιχτών, αμοιβαίων, βαθιά αλληλέγγυων.

Ένα εγχείρημα που μας πήγε πολύ πιο πέρα από όσο φανταζόμασταν και που, από ένα σημείο και πέρα, πάψαμε να υπολογίζουμε ως όριο.
Οι λόγοι του τέλους δεν αφορούν επ’ ουδενί μια διαπραγμάτευση των συλλογικών μας αξιών. Είμαστε αταλάντευτοι στις αρχικές μας επιλογές είτε κάποιος θα μπορούσε να μας λοιδορεί είτε να μας τιμάει γι’ αυτό. Θεωρούμε ότι η μεγάλη μας αγάπη για την μουσική, η μεγάλη μας εκτίμηση στη δύναμη του συλλογικού μέσου – για την καταστροφή αυτού του άθλιου πολιτισμού και την ανοικοδόμηση απελευθερωτικών σχέσεων – οδήγησε στην παραγωγή και την στήριξη ενός έργου που συνειδητά δεν εντάξαμε ποτέ στην καπιταλιστική Ύβρι, στην εμπορευματική δικτατορία, στα θεαματικά τσίρκο. Και, αν υπάρξει κατά μόνας ή επιμέρους συνέχεια στο μέλλον, τότε θα είναι φυσική προέκταση αυτής της συνειδητής επιλογής.

Διαγράψαμε μια μεγάλη τροχιά – περισσότερες από 20 περιστροφές γύρω από τον ήλιο – στην οποία δοκιμάστηκε και ο πυρήνας των μεταξύ μας σχέσεων, που πάντοτε όριζαν ένα σημείο εκκίνησης και το εχέγγυο για ένα δημιουργικό πεδίο. Σε αυτό ακριβώς το σημείο αναγνωρίζουμε τους λόγους του τέλους. Αντιπαλέψαμε την αναπόδραστη φθορά του χρόνου, τις αμείλικτες προσωπικές πραγματικότητες που, στο βαθμό που δεν συναντιούνταν, επίμονα ασκούσαν φυγόκεντρες δυνάμεις σε επίπεδο υπαρξιακών προκρίσεων και προτεραιοτήτων. Κάποια στιγμή δεν μπορούσαμε πλέον να ανταποκριθούμε και να υποστηρίξουμε αυτό που η ωχρά σπειροχαίτη είχε γίνει. Ψηλαφίσαμε και αναγνωρίσαμε και ένα όριο του συλλογικού, στο οποίο εγκλωβίζονταν πλέον οι προσωπικές δυνατότητες και το οποίο πρέπει να γίνει σεβαστό.
Αφήνουμε το κατατεθειμένο έργο μας να κάνει τον κύκλο του με όλες τις πολιτικές συνδηλώσεις, που με φροντίδα το θωρακίσαμε, και ευχαριστούμε από βάθος καρδιάς όλες και όλους που μοιραστήκαμε μαζί τις στιγμές αυτής της διαδρομής.

Η συγκίνησή μας για όλες εκείνες τις σχέσεις που κερδίσαμε στο μεγάλο αυτό ταξίδι είναι ανείπωτη. Χωρίς υπερβολές, νιώθουμε πολύ τυχεροί άνθρωποι. Ξέρουμε ότι στο δρόμο τού «να πράττουμε αυτά που πρεσβεύουμε» κάναμε πολλά λάθη. Αλλά ήμαστε ειλικρινείς. Αυτό νιώθουμε ότι δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει. Όπως και την γονιμότητα των αμοιβαίων μας στιγμών. Χωρίς κοινό, χωρίς καλλιτέχνες, χωρίς αποστάσεις, μέσα σε ένα αδιαχώριστο Εμείς. Όλοι και όλες.

Η Ιστορία συνεχίζεται στους δρόμους, στις ζωντανές μας καρδιές, στις δυνατές μας αγκαλιές, στις απίθανες φωνές μας… που ξέρετε εσείς…«όταν ψιθυρίζουνε μαζί είναι ήσυχες κι ανόητες».

Ας είμαστε συνεπείς στα ραντεβού μας.
Τα λέμε…

Βλάσης, Κώστας, Μανόλης, Παναγιώτης, Χάρης
http://wxra.squat.gr/2011/03/20/