Η κορού με τα σπίρτα….

Μια παραλαγή του παραμυθιου ” το κορίτσι με τα σπίρτα” ……
….του Νίκου Δευτερά.


Εν κρυάδα πολλή, φυσά πολλά – εσίονισε, αλλά τωρά βρέσιει σιονόνερο. Ούλλοι κάθουνται μες τα βραστά τους, τζιαι τρώσειν μαζί – οικογένειες, φίλοι….Τζιαι τούτη κορού – στο νου μου εν ντυμένη με μια κότσιηνη κάππα – περιφέρεται τζιαι πουλά τα σπίρτα…πακέτα μιτσιά, θκιό σελίνια το’να. Κανένας εν γοράζει…τα τέσσερα σελίνια που έφκαλεν που το πρωί εννα’ νοίξουν τρύπα μες το στομάσιην της…εν μπορεί όμως να γοράσει τίποτε γιατί σπίτι εν ούλλοι που πεινούν. Αρχίζει να παρακαλά τον κόσμο…ο κόσμος όμως τίποτε. Απελπίζεται. Θωρεί απέναντι: τζιάλλα κοπελλούθικα σαν τζείνη βουρούν τα πισών των περαστικών πέρκει τους δώκουν κανένα σελινούι να παν να φάσιν. Ο γέρος στη γωνιά αλλο λλίον να ξεψυσιύσει…τρώει που πάνω του δαμέ τζιαι κάτι μέρες. Τζιαι τούτη πεινά…αλλά πιένει τζιαι διά θκυό σελίνια τζιαι πιάνει μιαν φραντζιόλα του γέρου να φάει: “Είσαι πολλά καλή κόρη μου…¨λαλεί της ο γέρος. “Ένεν που είμαι καλή παππού…¨, λαλεί του. “Απλά εν που πεινάς…”
Ενύκτωσε αλλά κουθκιά σπίρτα μόνο θκιό επούλησεν. Κουρασμένη, κάθεται πόξω που έναν εστιατόριο τζιαι θωρεί τους ούλλους που τρώσειν: κολλά τη φατσούα της πάς το τζιάμι: πάει να κάμει κανένα χαμόγελο…θωρούν την τζιαι γυρίζουν που την άλλη. Ρε νέφκει τους με τα σιέρκα της (όι πολλά – έτσι αλαφρά πας τζιαι πιάν την το μάτι τους)…Είδεν τους που την είδαν αλλά παίζουν πελλόν. Εν σώννει άλλον. Πεινά πολλά. Τα σιέρκα της εσιήσαν που την κρυάδαν. Θωρεί τους αλλη μιαν φορά – κάμνει να τους νέψει αλλά σταματά…βουρά απέναντι, πιάννει την πιο μεγάλη πέτρα που μπορεί να σηκώσει τζιαι σήρνει την με όση δύναμη της έμεινε….το τζιάμι σπάζει, τζιαι τούτη μηνήσκει να θωρεί τα κομμάθκια σαν ππέφτουν…πάνω σε ούλλα: κομμάθκια του φαγιού τζιαι τζείνων που τρώσιν, το φώς των τζιερκών, τα λαμπούθκια του “Δέντρου” στο δρόμο…γονατά χαμέ..καμνει πως εννα σηκωθεί αλλά εν μπορεί πιον…

07/12/2010
http://antiratsistiki.wordpress.com