Προβολή Ταινίας - την πρωτομαγιά στον μανώλη

Αυτόνομη Συνδικαλιστική Οργάνωση και Ταξική Πάλη - Otonom sendikal örgütlenme ve sınıfsal mücadele

Μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης στην Κύπρο σήμερα, βόρεια και νότια της πράσινης γραμμής, αποτελείται από μη Κύπριους εργάτες με τουρκικά και ελληνικά διαβατήρια αντίστοιχα. Αν προσθέσουμε σε αυτούς τους φοιτητές από την Ασία και την Αφρική που εργάζονται για να επιβιώσουν, καθώς επίσης και τους ανατολικο- ευρωπαίους εργάτες στον νότο, δε μπορούμε να μιλούμε πλέον για κυπριακή εργατική τάξη αλλά για πολυεθνική εργατική τάξη στην Κύπρο. Το συνδικαλιστικό κίνημα με κάποιες εξαιρέσεις αδυνατεί να εντάξει τους ξένους εργάτες και να τους διασφαλίσει τα δικαιώματα τους με αποτέλεσμα τη δημιουργία εργαζομένων δυο ταχυτήτων. Επειδή δεν είναι αρκετό να επισημαίνουν η ΠΕΟ και η ΣΕΚ ότι οι ξένοι εργάτες αποτελούν φτηνή εργατική δύναμη. Το ζήτημα είναι να συμβάλουν ώστε να μην αντιμετωπίζονται οι ξένοι ως εκμεταλλεύσιμη και αναλώσιμη εργατική δύναμη μέσα από την πραγματική και όχι απλώς την τυπική ένταξη τους στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Από τη στιγμή που η εργατική τάξη διεθνοποιείται στο κυπριακό έδαφος, τότε και η αντιπροσώπευση της στα κυπριακά συνδικάτα θα πρέπει να είναι ανάλογη. Μπορούν οι μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις να αντεπεξέλθουν σε αυτή την πρόκληση; Μάλλον όχι, απ’ ότι έχουν δείξει τις τελευταίες δεκαετίες. Πριν τους μετανάστες είχαμε τη μαζική είσοδο των γυναικών στην αγορά εργασίας. Και όμως αυτή η αλλαγή στη σύνθεση του εργατικού δυναμικού δεν αποτυπώθηκε στο συνδικαλιστικό επίπεδο, όπου μέχρι σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία των συνδιακαλιστών είναι άντρες. Όταν το συνδικαλιστικό κίνημα απότυχε διαχρονικά να αναμετρηθεί με την έμφυλη διάκριση και να ανατρέψει τη θεσμική πατριαρχία, γιατί να αναμένουμε ότι θα αντιμετωπίσει ουσιαστικά την εθνοκεντρική προκατάληψη και τον θεσμικό ρατσισμό; Η παρουσία δεκάδων χιλιάδων μεταναστών στην Κύπρο μαζί με άλλους τόσους νεαρούς Κύπριους που βρίσκονται εκτός του επίσημου συνδικαλιστικού κινήματος, όπως για παράδειγμα αυτοί που εργοδοτούνται στο λιανικό εμπόριο και στις υπηρεσίες, προβάλλει την αναγκαιότητα να αναστοχαστούμε για το ρόλο και την κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος. Επειδή αν το υφιστάμενο συνδικαλιστικό κίνημα δεν μπορεί να λειτουργήσει πολυπολιτισμικά, τότε θα πρέπει να προσανατολιστούμε προς τη δημιουργία ενός εναλλακτικού συνδικαλιστικού κινήματος που θα εκπροσωπεί τόσο την ντόπια εργατική τάξη όσων και τους μετανάστες βόρεια και νότια της πράσινης γραμμής.

Πολλές φορές θεωρούμε ότι η ταξική πάλη είναι ένα ιστορικό δεδομένο, κάτι που συνέβηκε στο παρελθόν ή που συμβαίνει αλλού ή που δεν αφορά την πλειοψηφία του κόσμου. Η λογική της κοινωνικής συνοχής, η ρητορική της κοινωνικής ειρήνης, η πολιτική της εργατικής ενσωμάτωσης στο κράτος είναι κυρίαρχες. Όμως αν κοιτάξουμε πέραν από την επιφάνεια της αστικής δημοκρατίας θα διαπιστώσουμε ότι η κυριαρχία της αστικής τάξης βασίζεται στην αποσιώπηση της ταξικής πάλης και τον εξορισμό της από τον δημόσιο λόγο και το πολιτικό προσκήνιο. Και όμως η ταξική πάλη είναι κεντρική διάσταση στην καθημερινότητα μας. Συμβαίνει σήμερα, εδώ και τώρα, στα γραφεία, στα εργοστάσια, στα καταστήματα, στα ξενοδοχεία, στις οικοδομές. Το σαμποτάζ, η ανυπακοή, η κωλυσιεργία είναι συχνό φαινόμενο εργατικής αντίστασης και βασικό χαρακτηριστικό της εργασιακής διαδικασίας, τόσο στην Κύπρο όσο και παντού. Και αποτελεί μύθο ότι η ταξική συνείδηση δεν υπάρχει ή ότι δεν είναι ανταγωνιστική προς το κεφάλαιο. Οι εργαζόμενοι αντιλαμβάνονται τα ταξικά τους συμφέροντα, γνωρίζουν ότι υφίστανται εκμετάλλευσης και επιθυμούν την ανατροπή του καπιταλισμού. Ο βασικός λόγος της διατήρησης και της αναπαραγωγής της καπιταλιστικής πραγματικότητας δεν είναι η πίστη στο υφιστάμενο κοινωνικο-οικονομικό σύστημα που τυγχάνει γενικής απαξίωσης ειδικότερα τώρα με την παγκόσμια κρίση. Είναι η αδυναμία άρθρωσης εναλλαχτικής πολιτικής, η αδυναμία ενοποίησης και συστηματοποίησης της πολιτικά ακωδικοποίητης αλλά ιστορικά παρούσας ταξικής πάλης.

Το σημερινό διακύβευμα εν μέσω της εμβάθυνσης και εξάπλωσης της συνεχιζόμενης οικονομικής κρίσης είναι η πολιτική και οργανωτική συγκρότηση των δυνάμεων της εργασίας σε μια τροχιά επιθετικών συλλογικών διεκδικήσεων που θα αμφισβητήσουν ανοιχτά και την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και την μισθωτή εργασία. Αν τα συνδικάτα, ακόμα και αυτά της Αριστεράς δεν μπορούν ή και δεν θέλουν να αποτελέσουν τους φορείς αυτών των αγώνων τότε να φτιάξουμε καινούργια δημοκρατικά συνδικάτα που θα λειτουργούν έξω από λογικές διαμεσολάβησης και αντιπροσώπευσης. Η αυτονομία της συνδακαλιστικής οργάνωσης δεν συνεπάγεται ούτε με την τοπικοποίηση ούτε με την περιθωριοποίηση των ταξικών αγώνων. Αντίθετα οι δυο τελευταίες απεργίες στο Jumbo και το Cafe la mode τοπικοποιήθηκαν, περιθωριοποιήθηκαν και ηττήθηκαν παρά το ότι ήταν καθοδηγούμενες από ΠΕΟ-ΣΕΚ το 2008 και ΠΕΟ το 2009. Το ζήτημα της μαζικότητας και της δημοσιότητας των ταξικών αγώνων είναι και πολιτικό και οργανωτικό. Μέσα από τα κοινωνικά μας δίχτυα και χρησιμοποιώντας την φαντασία μας μπορούμε να διεξάγουμε και μικρούς και μεγάλους αγώνες που δεν θα χειραγωγούνται και δεν θα αναβάλλονται από κανένα γραφειοκράτη. Υπάρχουν ιστορικά παραδείγματα μαζικού, εθνικού και διεθνούς αυτόνομου συνδικαλισμού (ΗΠΑ 1900, Ισπανία 1930, Ιταλία 1970) όπου το πολιτικό διεκύβευμα του σοσιαλισμού τέθηκε με αποφασιστικότητα μέσα από την οπτική της ταξικής πάλης. Το ζητούμενο στην Κύπρο όπως και στον κόσμο παραμένει η συγκρότηση της κοινωνικής δυναμικής που θα το επιτρέψει και να το υλοποιήσει.

Πρωτομαγιά 2010, Λευκωσία

Φάλιες – Συντακτική Ομάδα

* Προβολή για την 1η του Μάη

http://falies.com/2010/04/26/προβολή-της-ταινίαη-απεργίατου-άιζ/

———————————————————————————————

Otonom sendikal örgütlenme ve sınıfsal mücadele

Bugün Kıbrıs’taki,yeşil hattın kuzeyi ve güneyindeki, işçi sınıfının büyük bir kısmı Kıbrıslı olmayan Türk ve Yunan pasaportaları taşıyan işçilerden oluşmaktadır. Eğer bunlara Afrika ve Asyadan gelen ve sadace hayatta kalmak için çalışan öğrencileri, ayrıca güneydeki doğu avrupalı işçileri de eklersek Kıbrıs’ta artık bir Kıbrıslı işçi sınıfından değil çokmilletli bir işçi sınıfından söz etmemiz gerekir. Bir kaç istisna dışında sendikalist hareket yabancı işçileri bünyesine almakta ve onlara haklarını güvence altına almakta güçsüz kalmıştır. Bunun sonucunda iki farklı statüye sahip işçiler yaratılmıştır. PEO ve SEK’in yabancı işçilerin ucuz iş gücü durumuna düştüğünü işaret etmeleri de yeterli değildir. Burada sorun sendikaların katkıda bulunmaları ve böylece yabancı işçilerin tüketilebilir ve sömürülebilir bir iş gücü olmakdan çıkmalarıdır. Tabii burada bahsedelin işçilerin sadece kağıt üzerinde sendikalist hareketde yer almaları değil gerçekden onun bir parçası olmasıdır.

Kıbrıs topraklarında işçi sınıfının çokuluslaşmasıyla, onun sendikal temsiliyeti de bu çokulusluluğa uymalıdır. Peki büyük sendikal örgütler bu meydan okumayla başa çıkabilir mi? Geçen yılların bize gösterdiği üzere herhalde başa çıkamazlar. Göçmenlerden önce kadınların kitlesel olarak işgücü piyasasına girişine şahit olmuştuk. Fakat işgücünün bileşimindeki bu değişim de şimdiye kadar ezici çoğunlukla erkeklerden oluşan sendikal düzeyde damgasını vuramamıştı. Peki o zaman yıllar boyunca cinsiyet üzerinden ayrımcılıkla hesaplaşmayı ve kurumsal ataerkilliği devirmeyi başaramamış bir sendikal hareketten söz ediyoruz. Hal böyleyken bu hareketin neden bir gün, samimiyetle, milliyet merkezli önyargıya ve kurumsal düzeyde bir ırkçılığa karşı çıkacağını umalım? Resmi bir sendikalist hareketinin içinde bulunmayan onbinlerece göçmenin ve Kıbrıslı gencin varlığı(mesela toptan perakende ve hizmet sektöründe çalışanlar), bize sendikal hareketin rolu ve durumu hakkında derinlemesine düşünmemizin ve değerlendirmemizin gereklilğini gösteriyor. Mevcut sendikal hareket çokkültürlü bir şekilde işlemiyorsa o zaman biz de alternatif sendikal bir hareketin yaratılmasına doğru yönelmeliyiz. Yeşil hattın kuzeyinde ve güneyinde bulunan işçi sınıfını ve göçmenleri temsil eden bir alternatif sendikal hareketin yaratılmasına doğru yönelmeliyiz.

Çoğu sefer sınıfsal mücadelenin bir tarihsel veri olduğunu, geçmişte meydana gelmiş,başka yerlerde gerçekleşen bişey olduğunu, ya da insanların çoğunluğunu ilgilendirmeyen bişey oldğunu farz etmekteyiz. Toplumsal uyum/ahenk mantığı, toplumsal barış tezahürü, işçinin devlete eklemlenmesi politikası hüküm sürmektedir. Fakat bujuva demokrasisinin yüzeyinin ötesine bakarasak, burjuva sınıfının egemenliğinin temelini sınıfsal mücadelenin susuturulmasında, kamusal literatürden ve politika sahenesinden uzaklaşrıtılmasında olduğunu saptayacağız. Fakat sınıfsal mücadele günlük hayatımızın merkezi öneme sahip bir boyutudur. Şu anda, ofislerde, fabrikalarda, mağazalarda, hotellerde ve inşaatlarda meydana gelmektedir. Kıbrıs’ta ve Dünya’da sıkça görülen sabotajlar, itaatsizlikler, engellemeler işçi direnişini gösteren fenomenlerdir ve iş/çalışma sürecenin karakteristik özelliğidirler. Ve böylece sınıfsal bilinç yoktur ya da sermaye karşısında işçi direnişte değildir tezahürleri bir mit olmakdan öteye geçemezler. İşçiler kendi çıkarlarının farkındadırlar, sömürüldüklerinin bilincindedirler ve kapitalizmin devrilmesini içten içe istemektedirler. Kapitalizm gerçekliğinin devamı ve tekrear tekrar üretimi şu anda tesadüfen ekonomik kriz dolayısıyla değer kaybeden mevcut sosyo-ekonomik sisteme olan inançdan gelmemektedir. Bu durum alternatif politik söylemlerin güçsüzlüğünden, politik fakat tarihsel de olan sınıfsal mücadelenin bir sistemin parçası olarak birleştirlememesindeki güçsüzlükden ileri gelmiştir.

Gitgide derinleşerek ve yayılarak devam eden ekonomik krizin içinde şuan ki meydan okuma, emeğin ,politik ve örgütsel olarak, güçlerini kollektif ve saldırgan talepler için biraraya getirmesidir. Bu talepleri açıkça üretim araçlarının mülkiyetine ve ücretli işin sorgulanması için kullanmasıdır. Eğer sendikalar ,Solun sendikaları da dahil, bunu başaramazsa veya bu mücadelelerin bir parçası olmak istemezlerse o zaman bizim demokratik, temsiliyetçi ve arabulucu zihniyetden uzak sendikalar kurmamız gerek olacak. Sendikalist örgütlerin otonom olması sınıfsal mücadelelerin ne yerelleştirilmesine ne de marjinalleştirilmesine neden olur. Tam tersine, Jumbo ve Cafe la mode de gerçekleşen son iki grev 2008’de PEO-SEK ve 2009’da PEO’nun liderliğinde yerelleştirilmiş, marjinalleştirilmiş ve kaybedilmiştir. Sınıfsal mücadelelerin kitleselliği ve aleniyeti konusu hem politik hem de örgütseldir. Kendi sosyal ağlarımızın aracılığıyla, hayal gücümüzü kullanarak herhangi bir bürokratın manipulasyonundan ve ertelemelerinden uzak hem küçük hem büyük ölçekli mücadelelere yol açabiliriz. Tarihde milli, uluslararasi ve kitlesel otonom sendikalizm örnekleri bulunmaktadır (ABD 1900, İspanya 1930, İtalya 1970). Bu örneklerde sosyalist meydan okuma sınıfsal mücadelenin bakış açısıyla kararlı bir şekilde ortaya konmuştur. Esas konu, Kıbrıs’ta ve Dünya’da, bunun gerçekleşmesine izin verecek toplumsal dinamiğin biraraya getirilmesi hala daha ortada durmaktadır

1 Mayıs 2010 Lefkoşa,

Falies Alternatif Medya

en 8a gini tlk fest?