Η ΧΩΡΙΣΜΕΝΗ ΓΚΕΪ

ΣΟΥΚΙ ΓΟΥΛΦ

Είμαι κι εγώ μια από αυτές τις λεσβίες που έχουν γεννηθεί queer. Σχεδόν από την αρχή ήταν ξεκάθαρο ότι η μικρή Σούκι βρισκόταν σε τροχιά σύγκρουσης με το θηλυκό μυστικισμό. Όταν έκλεισα τα τρία, είχα κερδίσει επάξια τον τίτλο του πολεμοχαρούς αγοροκόριτσου. Αρνήθηκα να φορέσω φόρεμα. Ακόμη και στο νηπιαγωγείο προσπάθησα να σαμποτάρω το μισητό ένδυμα ρίχνοντας μπογιά πάνω του, προκαλώντας έκπληξη στους συμμαθητές μου.
Στα έξι μου, είχα χάσει τους ενδυματολογικούς πολέμους, αλλά ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι ποτέ μα ποτέ δε θα παντρευόμουν. Κάθε φορά που προσπαθούσα να φανταστώ ότι θα μεγάλωνα και θα παντρευόμουνα στο μυαλό μου υπήρχε το απόλυτο κενό. Και να κάνω παιδιά; Ασφαλώς όχι. Δεν ήθελα τίποτα από αυτά. Ποιος χρειαζόταν σύζυγο; Ήξερα ότι μόνη μου θα υποστήριζα οικονομικά τον εαυτό μου, παρά ότι θα έψαχνα να βρω έναν άντρα να με συντηρεί. Το όλο θέμα του γάμου δε με απασχολούσε.
Έπειτα ήρθαν τα κινήματα για την απελευθέρωση των γυναικών και των γκέι και έμαθα ότι ο προσωπικός μου αγώνας στην ουσία ήταν πολιτικός αγώνας ενάντια στη συστημική καταπίεση - το σεξισμό. Λίγο αργότερα, όμως, ανακάλυψα ότι ο γάμος είναι ο βασικός κοινωνικός θεσμός που εξυπηρετεί την ενίσχυση του σεξισμού, την επιβολή ρόλων στα φύλα, τη δικαιολογία για τους μισθούς-σκλάβων που παίρνουν οι γυναίκες και συντηρεί τις καταφανείς ανισότητες ανάμεσα στα φύλα. Οι γυναίκες είναι κατά κύριο λόγο υπεύθυνες για την ανατροφή και εκπαίδευση των παιδιών και για τα οικιακά. Όλα αυτά είναι ζωτικής σημασίας από κοινωνικής άποψης αλλά αποτελούν απλήρωτη, υποτιμημένη και ιδιωτικοποιημένη εργασία.
Ήταν απαραίτητο να ερευνήσω τις διαδικασίες διαζυγίου για να συνειδητοποιήσω ότι ο γάμος ως κοινωνικός θεσμός έχει να κάνει εξ ολοκλήρου με την ιδιοκτησία και σχεδόν καθόλου με την αγάπη. Όταν βρέθηκα στο δικαστήριο οικογενειακού δικαίου στην Καλιφόρνια το 2008, έχοντας κάνει αίτηση να λύσω το δικό μου «συμβόλαιο συμβίωσης» και ανησυχούσα για το αν θα έπρεπε να πληρώσω διατροφή, τότε συνειδητοποίησα πόσο παντρεμένη ήμουν. Σχεδόν ερήμην μου, χωρίς να το συνειδητοποιήσω, βρέθηκα παγιδευμένη στο θεσμό του έγγαμου βίου και των περιουσιακών διακανονισμών που επιβάλει. Πώς συνέβη αυτό;
Όταν συνάντησα την πρώην μου, στα μέσα του 1990, ήμουν μονογαμική για χρόνια χωρίς ικανοποιητικά αποτελέσματα. Αυτό που ήθελα ήταν τα βασικά: ένα «σύντροφο ζωής», την αίσθηση ν' ανήκεις κάπου και μια οικογένεια. Ήμουν έτοιμη να σταματήσω να ψάχνω και να χτίσω ένα σταθερό δεσμό. Όταν η πρώην μου ήθελε να τελειώσει το πανεπιστήμιο, φάνηκε πρακτικό να δηλώσουμε ότι μοιραζόμαστε την ίδια στέγη, έτσι ώστε να μπορώ να την καλύπτω με τη δική μου ασφάλεια περίθαλψης στη δουλειά. Όταν επεκτάθηκαν τα δικαιώματα που προέβλεπε το συμβόλαιο, θυμάμαι ότι έλεγα στους ετεροφυλόφιλους συναδέλφους μου πως «απλώς θέλω ίσα δικαιώματα, όλα αυτά που εσείς θεωρείτε δεδομένα».
Εκ των υστέρων, ήταν απίστευτα εκπληκτικό πώς περάσαμε από αυτό που νομίζαμε φεμινιστική αγάπη δυο ίσων συντρόφων σε αυτό που λέμε «γάμο», μέσα στον οποίο εγώ ανέλαβα το ρόλο του αρσενικού, αφού ήμουν η μόνη που εργαζόμουνα. Συνήθιζα να γκρινιάζω ότι είχα όλες τις υποχρεώσεις του αρσενικού χωρίς όμως να έχω και τα αντρικά προνόμια.
Το 2003 ψηφίστηκε μια νέα νομοθεσία στην Καλιφόρνια, η οποία απαιτούσε από τους συντρόφους να καταθέτουν αγωγή διαζυγίου για να λύσουν τα δεσμά τους. Θα μπορούσαμε, λοιπόν, να χωρίσουμε πιο πριν, αλλά ποιος θα έθιγε το λεπτό θέμα του διαζυγίου ενώ ήταν ερωτευμένος; Επιπλέον, δεν ήμασταν εμείς και άλλοι σαν εμάς που αλλάξαμε και επαναπροσδιορίσαμε το γάμο με φεμινιστικούς, queer, ριζοσπαστικούς όρους; Δυστυχώς ήμασταν εμείς αυτοί που αλλάξαμε τελικά. Τα ιδανικά μας για ισότητα, αδερφικότητα και αμοιβαία υποστήριξη είχαν εκφυλιστεί σε εξάρτηση, μνησικακία, ενοχή και σε αίσθημα αμοιβαίων υποχρεώσεων.
Πάντα ήμουνα περήφανη για την αδυσώπητη αντίσταση ενάντια σε ένα σύστημα που καταπίεζε μέσα μου τις πολλαπλές πλευρές του φύλου, της σεξουαλικότητας και της τάξης μου. Τώρα κάποιος θα μπορούσε να πει πως έκανα τον κύκλο μου και επέστρεψα στις ριζοσπαστικές ρίζες μου.
Ο Φρειδερίκος Ένγκελς το έθεσε σωστά. Στο βιβλίο του Η Καταγωγή της Οικογένειας, της Ατομικής Ιδιοκτησίας και του Κράτους ερευνά την εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας από ένα κοινοτικό μητριαρχικό σύστημα βασισμένο στην κοινοκτημοσύνη των πόρων στην πατριαρχία που βασίζεται στην αρσενική κυριαρχία και την ιδιωτική συσσώρευση του πλούτου.
Επομένως, πρέπει να επιτρέπεται στους γκέι να παντρεύονται; Ασφαλώς ναι. Είναι ζήτημα πολιτικού δικαιώματος. Ο γάμος είτε ομοφυλοφιλικός, ετεροφυλοφυλικός, ή όπως αλλιώς, είναι ένας συντηρητικός κοινωνικός θεσμός και δε θα πρέπει να αποτελεί το μόνο ή έστω τον πρωταρχικό στόχο των γκέι ακτιβιστών. Οι queers θα πρέπει να σταματήσουμε να προσπαθούμε να δείχνουμε στους ετεροφυλόφιλους ότι είμαστε σαν κι αυτούς και να πάψουμε να υποστηρίζουμε μονοδιάστατα θέματα όπως ο γάμος. Αντιθέτως, αυτό που χρειάζεται είναι να συνδέσουμε τον αγώνα μας με άλλες καταπιεσμένες ομάδες και να παλέψουμε για έναν κόσμο ο οποίος θα εγγυάται όλα μας τα δικαιώματα. Αυτόν τον καιρό δηλώνω την απόλυτη δέσμευσή μου σ' αυτό..

Μετάφραση: Πατεράκη Μαρία