Στα πλαίσια της οικονομικής κρίσης, η Ιερά Σύνοδος Κύπρου, στις 04 / 09 / 2012,
αποφάσισε να αρχίσει της περικοπές στις δαπάνες της Εκκλησιάς και τις μειώσεις μισθών και θέσεων εργασίας όσων δουλεύουν για αυτήν. Αυτή η δράση μας φέρνει στον νου πρακτικές που ακλουθούν διάφορες εταιρίες εν καιρώ κρίσης και οικονομικών ή άλλων αδιεξόδων.
Η ταυτοποίηση της Εκκλησίας με εταιρία και/ή κερδοσκοπικό οργανισμό, μια ταυτοποίηση που πλέον γίνεται φανερά και ανοιχτά, δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο.
Ανέκαθεν η εκκλησία, σαν αναπόσπαστο κομμάτι του κρατισμού, δρούσε συμφεροντολογικά. Δεν είναι καθόλου παράξενο το γεγονός πως εν καιρώ οικονομικής ευημερίας διάφοροι μητροπολίτες αρχιεπίσκοποι και άλλοι κληρικοί ήταν οι πρώτοι που πλούτιζαν αφού μαζί με το κράτος, έλεγχαν τα μέσα παραγωγής
. Από θρησκευτικοί ηγέτες εξελίχθησαν στο πέρασμα των αιώνων σε επιχειρηματίες - αφεντικά που οι επενδύσεις τους φτάνουν σε όλους τους τομείς της οικονομίας. Σήμερα ζούμε το αποτέλεσμα της αποδοχής της εκκλησίας σαν οικονομικό οργανισμό με πάρα πολλές θυγατρικές εταιρίες, η οποία πλέον δρα με βάση τα οικονομικά της συμφέροντα και όχι με βάση τις θρησκευτικές πεποιθήσεις των πιστών, λόγος για τον οποίο υποτίθεται δημιουργήθηκε.
Τέτοια τρανταχτά παραδείγματα οικονομικής δραστηριότητας της Εκκλησίας στην Κύπρο είναι ως γνωστόν η τσιμεντοποιια Βασιλικού, το νερό Άγιος Νικόλαος, η μεγαλοεπιχείρηση ΚΕΟ, οι επενδύσεις σε ακίνητες περιούσιες και άλλα πολλά. Στο σημείο αυτό, θέλουμε να ειπωθεί πως είμαστε εναντία στην οποιαδήποτε εμπορευματοποίηση των φυσικών πόρων και πιστεύουμε πως κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα στα φυσικά αγαθά χωρίς να απαιτείται για την απόκτηση τους οποιαδήποτε χρηματική αντιπαροχή.
Η κίνηση της μείωσης των μισθών των κληρικών και της κατάργησης θέσεων στον κλήρο, είναι καθαρά μια κίνηση που στοχεύει στην οικονομική διάσωση διάφορων ιερέων-αφεντικών οι οποίοι δεν διαφέρουν και πολύ από τους ιδιώτες εκατομμυριούχους που στο όνομα του οικονομικού κέρδους θυσιάζουν τις ζωές και τα δικαιώματα των εργαζομένων εν καιρώ κρίσης.
Επίσης, είναι σημαντικό να τονιστεί πως η παρουσίαση του θέματος από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, στοχεύει μόνο στο να διαμορφώσει την κοινή γνώμη με τέτοιο τρόπο ούτως ώστε να δημιουργηθεί η ψευδαίσθηση πως όλα γίνονται για το καλό της οικονομίας και κατά συνέπεια του γενικού καλού.
Θέλουμε να αναφέρουμε επίσης, πως δεν πέφτουμε στην παγίδα να υπερασπιστούμε τους παπάδες σαν δήθεν εργαζόμενους γιατί πιστεύουμε πως η θρησκεία είναι προσωπικό ζήτημα και ότι κανένα άτομο δεν χρειάζεται πνευματική καθοδήγηση. Ο θρησκευτικός προπαγανδισμός όταν συμβαίνει οργανωμένα (στα σχολεία στον στρατό και στην κοινωνία γενικότερα ) γίνεται κοινωνικός μηχανισμός που εξυπηρετεί στην χειραγώγηση του ανθρώπου, με πρόσχημα τον φόβο, συμβάλλοντας έτσι στην δημιουργία εθνικών/θρησκευτικών διαχωρισμών και αποσπώντας την προσοχή των ανθρώπων από τα ταξικά ζητήματα τα οποία είναι η κύρια αιτία της εξαθλίωσης του ατόμου.
Ο πλούτος της οργανωμένης εκκλησίας δεν είναι κληρονομία από τον Χριστό ούτε από κανένα άλλο «θεϊκό» πρόσωπο.
Δημιουργήθηκε. Είναι ένα «απάνθρωπο» ανθρώπινο δημιούργημα που αποκτήθηκε με την καταπίεση του λαού, με εξαπάτηση, με επενδύσεις. με κομπίνες και με εκμετάλλευση. Τρανά παραδείγματα είναι οι περιουσίες ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων που κατασχέθηκαν από την εκκλησία το 1974 και δεν δόθηκαν ποτέ πίσω (η συσσώρευση περιουσιών του λαού από την εκκλησία για την υποτιθέμενη διασφάλιση τους εν καιρώ πολέμου είναι μια πρακτική που ακολουθείται από τους κληρικούς εδώ και αιώνες ) , η συνενοχή στην απάτη του χρηματιστήριου και οι επενδύσεις σε ξενοδοχεία πολυτελείας.
Μέσα στο παραλήρημα του κέρδους η Εκκλησία, στην σημερινή κοινωνία της κατανάλωσης, δημιούργησε την σχέση πελάτη-πωλητή με τους πιστούς. Με οικονομικές κομπίνες και την δίψα για χρήμα, έφτασαν στο σημείο να πουλούν την σωτηρία της ψυχής σε τιμές ευκαιρίας. Έκαναν τους πιστούς να πληρώνουν για το κερί-συγχωροχάρτι για το βάπτισμα του παιδιού τους, για να παντρευτούν την αγαπημένη τους, για να θάψουν αυτούς που έχασαν ,για να ειπωθεί το όνομα τους ενώπιων όλων μέσα στην εκκλησία.
Επίσης, το γεγονός του χτισίματος μιας εκκλησίας στο όνομα της πίστης, αποτελεί μια σίγουρη επένδυση αφού κάθε εκκλησιαστικός οίκος είναι πλέον εστία κερδών. Πόσα παιδιά ανά το παγκόσμιο θα μπορούσαν να τραφούν άραγε αν δεν κτιζόταν ο καθεδρικός του Αγίου Ιωάννη στην Λευκωσία (εννέα εκατομμύρια) και πόσοι εργαζόμενοι δεν θα ζούσαν σαν δούλοι στον εργατικό μεσαίωνα της Ευρώπης αν όλοι οι κληρικοί πουλούσαν τα χρυσαφικά τους ?
Μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πως η Εκκλησία είναι μια από τις πλουσιότερες εταιρίες στην Κύπρο αν όχι η πλουσιότερη.
Εμείς, στην δήλωση της για την περικοπή μισθών και διαγραφή θέσεων απαντούμε με ευχές χρεοκοπίας, απαντούμε πως ο λαός πλέον βλέπει πίσω από την μάσκα των ‘ιερών ατόμων’ και διακρίνει τις κερδοσκοπικές προθέσεις, απαντούμε πως η πιο άμεση λύση στην οικονομική κρίση είναι η δήμευση της περιουσίας της εκκλησίας και κάθε μεγαλοεπιχειρηματία που ζει εις βάρος ανθρωπίνων ζωών.
Ελευθεριακό Ρεύμα 2012